A poem a day to keep all agonies away!

[Visalakshi Ramani]

Share:

Facebook X Bluesky LinkedIn WhatsApp Email Share Link

7#25a. Chandramati’s sorrow (1)

Harischandra was trasformed into a ChaNdaaLa by now. Chandramati and Lohidaasa served the old brahmin sincerely. They did everything told by him and lived a life full of sorrow and misery.

Lohidaasa was ordered by the old brahmin to collect kusa grass and samiththu for performing the yaagaas and yagnas. He went to the forest with his friends.

They found plenty of kusa grass in a particular spot. They cut the grass and made it into a huge bundle. They carried it with great difficulty and became thirsty and tired very soon.

They dropped the bundle near an anthill and went to quench their thirst. When they came back for the bundle of grass, a black cobra bit Lohidaasa and he fell dead on the spot.

The other children got terrified by this and ran back to tell the bad news to Chandramati. She fainted as a banana tree would fall – when slashed with a sickle. They sprinkled cold water and revived her.

She cried bitterly and wished to her son immediately. But the cruel old brahmin would not let her go until she had finished all her chores as usual. He threatened her that she would end up in a hell if she cheated her master by not doing her chores.

Chandramati cried her heart out but continued to do her work until every chore was completed as usual.

 

[Visalakshi Ramani]

7#25b. சந்திரமதியின் தவிப்பு (2)

விழுந்து விட்டது இரவு; தரவில்லை அனுமதி;
கிழவனுக்குக் கால் பிடித்த பின் அனுமதித்தான்;

“ஓடிச் செல் உன் மகன் கிடக்குமிடத்துக்கு!
விடிவதற்குள் திரும்பி விட வேண்டும் இல்லம்.

செய்துவிடு ஈமச் சடங்கு இரவோடு இரவாக;
செய்வதற்கு யாரும் இல்லை உன் வேலைகளை!’

ஓடினாள் இருளில் காட்டை நோக்கி அபலை;
தேடினால் மகனை அத்தனை புற்றின் அருகிலும்.

கூவினாள் “லோகிதாசா எங்கிருக்கிறாய் நீ?”
தாவினாள் புல்லுக் கட்டைக் கண்டதும் துள்ளி.

கண்டாள் லோகிதாசனின் உடலைப் புற்றருகே;
கொண்டாள் ஆற்றவியலாத வேதனையும், துயரும்.

மூர்ச்சித்து விழுந்தாள் தன் மகன் உடல் மீதே!
தேற்றிக் கொண்டு எழுந்தாள் தெளிந்தவுடன்.

அரற்றினாள் அருமை மகனின் உடலைத் தழுவி;
அரற்றினாள் எங்கோ உள்ள கணவனை எண்ணி.

“அனைத்தையும் இழந்த பின்னும் உயிர் வாழ்ந்தது
அனைத்தும் மகன் நீயே என்று எண்ணியிருந்ததால்!

நம்பிக்கை பொய்த்துப் போய்விட்டது இப்போது.
நல்ல காலம் என்பது கானல் நீராக ஆகிவிட்டது!

கலச ரேகை. சக்கர ரேகை, ஸ்ரீ வத்ச ரேகை இவை
காக்கவில்லை மகனே உன்னைக் காலனிடமிருந்து.”

கூவிக் கூவி அழுதாள் சந்திரமதி – அவள்
கூச்சல் கேட்டு வந்தனர் நகரக் காவலர்.

“யார் நீ? என்ன செய்கிறாய் இந்த நேரத்தில்?
யார் குழந்தை இவன்? எப்படி இறந்து போனான்?’

பதில் கூற வில்லை சந்திரமதி எந்தக் கேள்விக்கும்;
மதி மயங்கி இருந்தாள் துக்கத்தின் தாக்கத்தினால்.

சந்தேகித்தனர் காவலர்கள் சந்திரமதியைப் பற்றி;
‘இந்தப் பெண் நல்லவள் அல்ல’ என்று எண்ணினர்.

வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷிரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

7#25b. Chandramati’s sorrow (2)

The sun had set and it was night time but still Chandramati was not allowed to leave the house. She had to massage the feet of the nasty old brahmin. Finally he allowed her to go out but he told her,

” You may go and look for your son now. Make it a point to return here before the sunrise tomorrow. You may finish his cremation tonight since there is no one to do your chores if you don’t return here in time”

Chandramati ran in the pitch darkness to the forest where her dear son lay dead. She went looking for him near every anthill. She shouted calling out his name but in vain. Finally she saw the bundle of kusa grass near an anthill.

She found the body of her son nearby. She fainted in her sorrow. She came round a little later and wept bitter tears embracing her dead son. She cried out to her husband who was far away form her.

“I had lived even after losing everything in life, since I thought that you were everything to me! But those hopes have been destroyed now. The hope of a distant good future has become a mirage now. The divine marks of Kalasam, Chakram and sreevatsam could not save you from the cruel hands of death.”

Chandramati cried her heart out. Her wailing was heard over a long distance. The guards on the night duty heard her. They asked her, “Who are you? What are you doing here now? Whose son is this boy? How did he die?”

Chandramati was possessed by her sorrow and did not reply to any of these questions. The night guards got a doubt about the weird lady who was wailing in the middle of a forest at the middle of the night.

 

[Visalakshi Ramani]

7#25c. வீரபாகுவின் கோபம்

“மௌனம் சாதிக்கின்றாள் என்ன கேட்டாலும்!
கௌரவமான பெண்ணாகத் தோன்றவில்லை !

கொன்றிருப்பாள் சிறுவனை இவளே ஒருவேளை;
கொல்லவேண்டும் இவளைப் பழிக்குப் பழியாக.

குலப் பெண் நள்ளிரவில் வருவாளா காட்டுக்கு?
கூற முடியாமல் நாடகம் நடிப்பாளா இதுபோல?

நர மாமிசம் உண்பதற்கு கொன்றிருப்பாள் இவனை;
நம்மைக் கண்டதும் செய்கிறாள் இப்படி மாய்மாலம்!”

இறுக்கிப் பிடித்தனர் அவள் இரு கைககையும்-பிறகு
இறுக்க அமைத்தனர் ஓர் ஆயுத விதானத்தை மேலே!

இழுத்துச் சென்றனர் சண்டாளன் வீரபாகுவிடம்!
“பிழைக்க விடாதே இவளைக் கொன்றுவிடு” என்றனர்.

“அகப்பட்டாளா இந்த நர மாமிச பக்ஷிணி !
ஜகஜ்ஜாலம் செய்து வந்தாள் இத்தனை காலம்!

செய்கின்றாள் தீங்கு பொது மக்களுக்கு – இவளைக்
செய்தால் கொலை, வந்து சேராது நமக்குப் பாவம்.”

கட்டினான் கெட்டிக் கயிற்றினால் அவளை இறுக்க;
கெட்டியாகப் பற்றிக் கொண்டான் அவள் கூந்தலை.

அடித்தான் மணிக் கையிற்றால் கை வலிக்கும் வரை;
அழைத்தான் அரிச்சந்திரனை கொலை செய்வதற்கு.

“கொன்றால் ஒரு பெண்ணை அடைவேன் நரகத்தை!”
“கொன்றுள்ளாள் இவள் சின்னஞ் சிறு குழந்தைகளை!”

மறுத்தான் அரிச்சந்திரன் அபலைப் பெண்ணைக் கொல்ல.
வெறுத்தான் அவன் பெண்ணைக் கொல்லும் எண்ணத்தை.

“அடிமை நாய் என்னை எதிர்த்தா பேசுகிறாய் – எனில்
அடைவாய் நரகக் குழியை வெளியேற முடியாதபடி.”

தந்தான் கொலை வாளை அரிச்சந்திரன் கையில்;
தந்தான் ஆணை அவளை உடனே கொல்லுமாறு.

வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷி ரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

7#25c. Veerabhaahu’s anger

The night guards spoke among themselves .”She does not reply to any of our questions. She cannot be from a respectable family. Which lady will go a forest in the middle of the night all by herself?

She might have killed the boy in order to eat his flesh. Since she got caught she is enacting a drama and unabe to answer our simple questions.”

They caught hold of her hands. With their weapons they formed a roof over her head and dragged Chandramati to the ChaNdaaLan Veerabhaahu. They told him, “Kill her. Do not spare her life.”

Veerabhaahu told them. “So finally you were able to capture this nara maamsa bakshini. She had been evading getting arrested all these days. She had harmed the public by killing their children. By kiling people like her we will not incur any sin. In fact we may earn some punya.”

Veerabhaahu tied her tightly with a rope. He held her by her hair and started beating her with a thick rope until he could beat her no more.

He then called Harischandra to kill that strange woman then and there. Harischandra said, “Killing a woman is not within my power. I can never do it”

Veerabhaahu lost his temper and said,” She had killed several young children in the past. You must kill her.” When Harischandra refused to do so, Veerabhaahu lost his temper and shouted,

” How dare you to speak against me oh slave? How dare you disobey me? You will end up in a hell from which you will never ever be able to come out!”
Veerabhaahu handed over his weapon to Harischandra and commanded him to behead her.

 

[Visalakshi Ramani]

7# 26. சோகக் காட்சி

“கொல்வதில்லை பெண்களை என்பது என் விரதம்.
கொல்ல வேண்டியுள்ளது யஜமானன் ஆணையால்.

தலைக் குனித்து அமர்ந்து கொள் என் முன் – உன்
தலையைக் கொய்யும் சக்தி உள்ளதா என் கைகளில்?”

விந்தையாக இருந்தது சந்திரமதிக்கு இந்த இரக்கம்!
விந்தைதான் இந்த இரக்கம் ஒரு சண்டாளனிடம்.

“கொலை செய்ய போகும் புலையனே! கேள் இதை;
விலை மதிக்க முடியாத உதவியைக் கோருவேன்.

இறந்துவிட்டான் மகன் வனத்தில் அரவம் தீண்டி;
எரியிட்டு விடுகிறேன் அவனை உன் கண் முன்னே!

அதுவரை பொறுத்திருப்பாய் என்னை தண்டிப்பதற்கு.
இதுவே உன்னிடம் என் பணிவான வேண்டுகோள்.”

அனுமதித்தான் அரிச்சந்திரன் அபலைப் பெண்ணை;
அழுதாள் மீண்டும், மகனைச் சுமந்து வந்து கிடத்தி.

சிறுவனின் ஆடைகளை அவிழ்த்தான் புலையன்;
பெரிய வீட்டுப் பிள்ளையின் வனப்பைக் கண்டான்.

நினைவுக்கு வந்தான் அவன் மகன் லோகிதாசன்.
நினைத்தான் ‘அவன் எங்கு எப்படி இருக்கிறானோ?’

அழுதாள் அரற்றியபடி சந்திரமதி நெஞ்சம் வெடிக்க.
அறிந்தான் அவர்கள் மனைவி மகன் என்ற உண்மையை.

மயங்கி விழுந்தான் அரிச்சந்திரன் துக்கம் மேலிட்டதால்!
மயங்கிவிழுந்தாள் கணவனை அறிந்துகொண்ட அவளும்!

அரற்றினான் மகனைத் தழுவிகொண்டு அரிச்சந்திரன்;
அரற்றினாள் மணாளன் நிலையைக் கண்ட மனைவியும்.

ஏசினாள் தெய்வங்களை! ஏசினாள் தர்மத்தை!
ஏசினாள் சத்தியத்தை! ஏசினாள் விரதத்தை!

“வெட்டுங்கள் என் தலையை யஜமான் ஆணைப்படி!
வெல்லுங்கள் மீண்டும் உங்கள் சத்திய விரதத்தில்! “

“பிள்ளைக்கு மூட்டும் தீயில் விழுந்து விடுகிறேன் நான்!”
“பிள்ளைக்கு மூட்டும் தீயில் விழுந்து விடுகிறேன் நானும்!

சுவர்க்கமோ, நரகமோ, அடைவோம் மூவரும் ஒன்றாக!”
சம்மதித்தனர் இருவரும் சிதையுடன் எரிந்து போவதற்கு.

வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷி ரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

7#26. A pathetic scene

Harischandra told the woman whom he did not recognize as his wife,” Non-killing of women is my vtratam. But today I have to kill you in order to obey my master’s command. I do not know whether my hands have the power to kill you. Please sit here with your head bent forward!”

Chandramati did not recognize her husband since he had changed so much. She was surprised by the compassion shown by a chaNdaaLan. She spoke to him,

“Listen to me please. I seek a favour from you before I get beheaded. My son lies dead in the forest bitten by a venomous snake. Let me cremate him right in front of your eyes. After that you may carry out the command of your master.”

Harischandra agreed to this request. Chandramati ran to the forest, fetched the body of her son. She laid it in front of Harischandra and lamented and wailed recalling her better days in the past.

Harischandran removed the clothes worn by the boy. The features of the boy proved that he was no ordinary boy but one born in a royal family.

He was reminded him of his won son Lohidaasa and he wondered where his son was and what he was doing at that time.

The recalling of the past by Chandramati made him realize that she was his wife and the dead boy was his own son. He fainted from the shock of his sorrow.

Now Chandramati recognised him and she too fainted seeing the pathetic conditon of her husband. She cursed the Gods, she cursed Dharma which was playing havoc in their lives. She cursed Satyam and she cursed vratam.

She told her husband,”Behead me now as commanded by your master and prove that you have won in the test of Dharma and kept up your vratam in adhering to satyam.”

Harischandra decided to burn himself on the pyre made for his son. She too decided to do the same. They both decided to burn themselves on the pyre and reach either swarggam (heaven) or narakam (hell) which hardly mattered now.

 

[Visalakshi Ramani]

7#27a. வாய்மையே வென்றது

அடுக்கினான் சிதையை அரிச்சந்திரன்;
அமர்ந்தான் மனைவியுடன் அதன் மீது!

தியானித்தான் சதாக்ஷி என்னும்தேவியை;
வியாபித்தவள் எங்கும் கருணை வடிவாக.

பஞ்ச கோச மத்தியில் உள்ளவள் சதாக்ஷி;
ரத்த வர்ண ஆடை அணிந்தவள் சதாக்ஷி;

உலகைக் காக்கும் ஆவல் கொண்டவள்;
பல ஆயுதங்களைக் கைகளில் ஏந்தியவள்;

வந்தனர் தேவர்கள் அங்கு ஒன்றாகக் கூடி!
“வந்துள்ளோம் உங்கள் மூவரையும் காண!”

இந்திரன் மிகவும் வியந்தான் அரிச்சந்திரனை;
இந்திரன் தெளித்தான் அமுதத்தை மகன் மேல்.

உறங்கியவன் போலக் கண் விழித்தான் அவன்;
உற்சாகமாக எழுந்து நின்றான் லோகிதாசன்!

“வென்று விட்டீர்கள் சுவர்க்க வாழ்வை மூவரும்!
வென்று விட்டீர்கள் மானுடர்களுக்கு கிட்டாததை!”

கற்பக மாலையை அணிவித்தான் இந்திரன் – தன்
அற்புத சுவர்க்கத்துக்கு வரவேற்றான் மன்னனை.

“சண்டாளன் அனுமதி இல்லாமல் வரமாட்டேன்!
சண்டாளன் கடன் தீராமல் வரமாட்டேன்!” எனவும்

சண்டாளன் வீரபாகுவாக வந்தவன் யமதர்மராஜன்’
பண்பாளர்களுக்குத் தலை வணங்கிக் கூறினான்,

“கண்டு கொண்டேன் உமக்கு வரவிருந்த துயரை;
சண்டாளனாக உம் பொறுமையைப் பரீட்சித்தேன்.”

“அயோத்தி மக்கள் அனைவருக்கும் சுவர்க்கம் தா!”
அயோத்தி மன்னனாக அரிச்சந்திரன் வேண்டினான்.

வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷி ரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

7#27a. Satyam eva jayate!

Harischandra got the funeral pyre ready. He sat on it along with his wife. He meditated on Devi Sataakshi. This Devi pervades everywhere. She is interested in protecting the entire world.

She resides in the centre of the pancha kosa (the five sheeths of the mortal body). She is dressed in blood coloured red silk. She bears many different weapons in her many hands.

All the Devaas gathered together and appeared before Harischandra. They said, “We have come here to meet the three of you!”

Indra was amazed at the patience exhibited by Harischandra. Indra sprinkled the Amruta ( the nectar of immortality) on Lohidaasa. The boy opened his lotus petal shaped eyes as if from a deep sleep. He got up and stood energetically.

Indra told them “You three have won a place in heaven. No mortal can get a spot there easily. ” He garlanded Harischandra and welcomed him to the swargga lokam.

Harichandra said, “Now I am the slave of Veerabaahu. I can’t go anywhere without his permision.”

Yamadharma Raajan who had disguised himself as Veerabaahu stepped forward and spoke now. “I knew of the troubles you were destined to suffer. I too came to test your titiksha (patience).”

Now Harischandra made one request to Indra. “I want a spot in the heaven for all my citizens of Ayodhya. I am the king of Ayodhya and feel that all my citizen must share my good fortune.”

 

[Visalakshi Ramani]

7#27b. சுவர்க்க வாழ்வு

“தர இயலாது சுவர்க்க வாழ்வை ஒரு போலத்
தரம் கெட்ட மக்களுக்கும், தூயவர்களுக்கும்.”

இந்திரன் மறுத்தான் இந்தக் கோரிக்கையை;
இந்திரனிடம் சொன்னான் அரிச்சந்திரன்.

“யாகங்கள் நடந்தன மக்களின் செல்வத்தில்;
யாகப்பலனைப் பெற வேண்டும் அவர்களும்!”

ஒப்புக் கொண்டான் இந்திரன் கோரிக்கையை;
அப்போதே சென்றனர் அனைவரும் அயோத்தி.

அளித்தான் இந்திரன் அனைவருக்கும் சுவர்க்கம்.
களித்தனர் இதைக் கேட்ட அயோத்தி நகர மக்கள்.

பூலோக வாழ்வில் பற்று இல்லாதவர்கள்
புத்திரரிடம் ஒப்படைத்தனர் பொறுப்பை.

பொன்னிற உடல் பெற்றன்ர் மகிழ்வுடன்;
பொன்னிற விமானத்தில் ஏறி அமர்ந்தனர்.

சென்றனர் பொன்னுலகம் தத்தம் விமானத்தில்;
சென்றனர் சுவர்க்கம் அரிச்சந்திரன் தயவால்!

முடி சூட்டினான் மகன் லோகிதாசனுக்கு;
நிலை நாட்டினான் தன் புகழை பூமியில்.

ஏறினான் விண்ணுலகு சென்றிட விமானம்,
கூறினார் சுக்கிராச்சாரியார் அரிச்சந்திரனிடம்,

“பொறுமையின் சிகரம் நீரே – சத்திய
நெறி தவறாத உத்தமர் நீரே ஐயமின்றி.

செய்த தான தர்மங்களால் ஆகிவிட்டீர்
சுவர்க்கத்தில் இந்திரனுக்குச் சமமாக!”

வாழ்க வளமுடன். விசாலாக்ஷி ரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

7#27b. Life in heaven

Indra objected to this plan. He said,”Heaven can not be given to the good people and the bad people alike. A spot in the Heaven is to earned by one’s merits and can not be allotted uniformly”

But Harischandra argued,”I performed many yaagaas and yagnaaa with the money given by my citizens. So they have earned their share of puNya by their good karma.”

Indra agreed to this point. They all reached Ayodhya immediately. People of Ayodhya were overwhelmed to hear that they had earned a place in the heaven by the grace of their kind hearted king Harischandra. They handed over the family responsibilities to their sons and got ready to take off to Heaven.

Each of them got a divya sareeram and a vimaanam to go to Heaven.

Harischandra crowned his son Lohidaasa as his successor. Harischandra’s name has become inseparable from adherence to satyam and truthfulness. He took off to heaven with his queen Chandramati.

Sukraachaarya told him,”You have excelled by your patience and adherence to satyam and dharmam. You have earned a position equal to that of Indra in swarggam.”

 

[Visalakshi Ramani]

:welcome: to the blog to read more!

# 3604 onwards have been posted today.

 

[Visalakshi Ramani]

63c. அனல், புனல் வாதங்கள்.

எட்டாயிரம் சமணக் குரவர் தயார்.
பத்தாயிரம் அடியவர்கள் புடைசூழ,

சம்பந்தர் பிரானும் வந்து சேர்ந்தார்;
அன்பர்கள் கூட்டம் அலை மோதியது!

தமக்குத் தெரிந்த மந்திரங்களை எல்லாம்
தமது ஓலைகளில் எழுதினர் குரவர்;

அத்தனை ஓலைகளையும் நெருப்பில் இட,
மொத்தமாக எரியுண்டன அத்தனையும்!

ஞானப் பால் அளித்துக் காத்த அன்னை,
ஞாலம் போற்றும் உமையின் பெயருடைய,

“போகமார்ந்த பூண் முலையாள்” பாடலை
மோகம் இன்றித் தீயில் எறிந்தார் அடியார்.

என்ன விந்தை இது? என்ன மகிமை?
சொன்ன பாடல் ஓலை கருகவே இல்லை!

பசுமை மாறாமல் திகழ்ந்தது அது,
பொசுக்கிடும் செந்தழல் குழியில்!

சுவடியை எடுத்துப் பாடல் கட்டில்
சேர்த்துக் கொண்டார் ஞானசம்பந்தர்.

சுற்றி இருந்த மற்றவர் நகைப்பால்,
பற்றிக்கொண்டு வந்தது குரவருக்கு!

“அனல் வாதத்தில் தோற்றால் என்ன?
புனல் வாதம் செய்வோம் நாம்.

நீருடன் செல்லும் ஓலை தோற்றது!
நீரை எதிர்த்து நீந்துவது வென்றது!

தொண்டு புரிந்து வாழவேண்டும்,
தோற்றவர் வென்றவருக்கு அடிமை!”

” தொண்டு புரிய உள்ளனர் பலர்,
தோற்றவர் கழு ஏறிடச் சம்மதமா?”

சமணக் குரவர்கள் சம்மதித்தனர்;
அமைச்சர் பிரான் நாடினார் தச்சரை,

சூலவடிவில் தயார் செய்தார்கள்,
நீளமரங்களில் பல்லாயிரம் கழுக்கள்.

“இப்போதேனும் மனம் மாறிவிடுங்கள்!
அம்மை அப்பனின் தாள் பற்றுங்கள்.”

ஒப்புக் கொள்ள மறுத்தனர் சமணர்கள்,
“ஓடி ஒளிவது எங்கள் வழக்கமல்ல!”

“உமது அழிவு அல்ல எங்கள் நோக்கம்,
உமது மதத்தை நீக்குவது மட்டுமே!

உயிர்த் தியாகம் செய்ய வேண்டாம்.
உயிர் பிழையுங்கள் அரன் அடி பற்றி.”

எள்ளி நகையாடினார்கள் குரவர்கள்,
பிள்ளை ஞானசம்பந்தரைக் கேலிபேசி;

“அனல் வாதத்தில் வென்ற பின்னும்
புனல் வாதத்துக்கு நீர் அஞ்சுவதேன்?”

வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷி ரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

63 (C). THE ORDEAL BE FIRE AND WATER.

Eight thousand Jain gurus were ready. Sambandhar arrived with his ten thousand disciples. The citizens of Madurai were there too.

The Jain gurus wrote all the mantraas known to them and dropped them in the fire. Every single leaf got burnt to ash.

As a three year old boy, Sambandhar had praised Uma Devi after drinking the divine milk from her hands. He threw into fire the palm leaf on which that song was inscribed.

The palm leaf did not get charred and remained as fresh as before. Sambandhar took out the palm leaf and saved it with his other songs.

The gathering laughed mockingly. The gurus became very angry. “You might have won the ordeal by fire but that is not the end. We will have the ordeal by water.

We will throw our palm leaf manuscripts in water. The leaf which goes along with the water is defeated. The one which swims against the current is wins.The loser must serve the winner life long.”

“I have enough people to serve me. The loser must agree to be impaled. The Jain gurus agreed to this. The minister got ready thousands of strong sharp wooden impaler ready with the help of the carpenters.

Sambandhar told the gurus, “It is not too late even now. You may till live by caching hold of Siva’s lotus feet.”

The gurus said arrogantly, “We don’t run away from challenges.”

Sambandhar said, “Our aim is merely to revive our religion and not put you to death.”

The gurus laughed at Sambandhar,

 

[Visalakshi Ramani]

2#11b. உத்துங்கர்

“அரசனின் தர்மம் தன் பகையினை வெல்வது;
அறியவில்லை நீ அரசனே இதை இன்னமும்!

அறியவில்லை பகைவன் யார் என்பதையும்;
முயலவில்லை பகைவனை அழிப்பதற்கும்.

பகைவனை வெல்லும் தந்திரம் அறியவில்லை;
பகைவனை வாழவிட்டுக் காலம் கடத்துகிறாய்.”

வணங்கினான் உத்துங்கரை ஜனமேஜயன்,
“விளங்கவில்லை பகைவன் யார் என்று!

பகைவனை வெல்ல முயற்சி செய்வேன்
பகைவன் யார் என்று அறிந்துகொண்டால்!”

“இறக்கவில்லை உன் தந்தை இயற்கையாக;
துறந்தான் உயிரை ஒரு பாம்பு கடித்ததால்.

அமைச்சர்களிடம் கேட்டுப் பார் மன்னா!
அமைச்சர்கள் அறிவார்கள் அனைத்தும்!”

வரவழைத்தான் அமைச்சர்களை மன்னன்,
“உரையுங்கள் அனைத்து விவரங்களையும்!”

“கவிஜாதன் சாபத்தால் நிகழ்ந்தது விபத்து
கடிக்கவில்லை தக்ஷகன் பகையுணர்வினால்.”

ஆதியோடு அந்தமாக விவரங்களை உரைக்க
நீதி உணர்வோடு பேசினான் ஜனமேஜயன்

“தோன்றவில்லை தக்ஷகன் பகைவன் என்று.
தன் வினை தன்னைச் சுட்டது அவ்வளவே!”

“மந்திர வித்தையில் சிறந்த கஸ்யபனைத்
தந்திரமாகத் திருப்பி அனுப்பினான் தக்ஷகன்.

கஸ்யபன் வந்திருந்தால் விஷத்திலிருந்து
கஷ்டமின்றிப் பிழைத்திருப்பான் பரீக்ஷித்.

ஒரு முனிவரின் கதையைக் கேள் ஜனமேஜயா!
புரியும் உனக்குப் பகை வெல்வதன் அவசியம்”

வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷி ரமணி

 

[Visalakshi Ramani]

2#11b. Utthungar

Utthungar told king Janamejayan,”It is the duty of the king to conquer his enemies. You seem to be unaware of this. You do not know who is your enemy.

You have not taken any effort to destroy him. You do not know how to go about it either. You let your enemy live happily while you are losing valuable time”

Janamejayan paid obeisance to Utthungar and told him,””I am not aware of the existence of an enemy. I will destroy him when I come to know about him. “

Utthungar told him,”King Pareekshit did not die a natural death. He died to a snake bite. Your ministers know the truth. You may ask them if you wish to.”

The ministers were called and asked about the incident by the king. “The death occurred to the curse laid by Kavijaathan. Thakshakan had no personal enmity on king Pareekshit.” The ministers explained the incident.

Janamejayan spoke with a sense of justice to Utthungar,” The king got punished for his misdeed. I do not think Takshakan was a personal enemy of king Pareekshit.”

Utthungar told him, “Your father could have been saved by the Brahmin Kasyapan but Thakshakan had sent him back with rich gifts. I will tell you an incident to prove why the enemy should be destroyed at all costs!”

 

[Visalakshi Ramani]

இறைவன் என்னும் படைப்பாளி

இறைவன் என்னும் படைப்பாளி, என்றும்
இனியவற்றையே உலகில் படைத்திடுவான்.
ஐந்தறிவுள்ள உயிர்கள் அனைத்தும், அவன்
தந்த உடலை நிறைவுடன் ஏற்றுக் கொள்ளும்.

ஆறறிவு பெற்ற மனிதர்கள் மட்டும் தான்,
அவன் படைப்பிலே குறை காண்கின்றனர் .
உருவை மாற்றி அமைக்கும் முயற்சிகளில், தம்
பொருளையும் மன நிறைவையும், இழக்கின்றனர்!

நல்ல உருவமும், நல்ல உறுப்புகளும் பெற்று,
நன்றாகவே காட்சி அளித்திட்ட போதிலும்;
நானிலத்தில் தனித் தன்மையுடன் திகழ,
நான்கு திசைகளில் ஓடி ஓடித் தேடிடுவார்!

முகத்தின் அமைப்பையே மாற்றிவிட்டு,
அகத்தில் பெரு மகிழ்ச்சி கொள்ளலாமா?
தொங்கும் தோலை இறுக்கித் தைத்து,
தோற்றத்தைப் பொலிவுறச் செய்யலாமா?

கூரிய மூக்கைச் சிறியதாய் ஆக்கலாமா?
பெரியதாகச் சிறிய கண்களை ஆக்கலாமா?
மற்ற பல உறுப்புக்களையும் தம் உடலில்
மாற்றி மாற்றி அமைத்துக் கொள்ளலாமா?

பாலைவனத் தலையிலும் நன்றாகப்
பயிர் பண்ணலாமா அடர்ந்த கூந்தலை?
பணம் படுத்தும் பாடுகளே இவைகள்!
பண்பு மேம்படப் படும் பாடுகள் அல்ல!

தம்மிடம் இல்லாதவையே அழகியவை என
நம்பிடும் இவர்கள் செல்வமும் விரயமே!
இப்படியே எண்ணங்கள் இருக்கும் போது,
எப்படியும் மன நிறைவும் வருவதில்லையே!

இறைவனை விடவும் சிறியவர்கள் நாம்;
இறையினும் சிறந்த படைப்பாளிகளா?
இந்த உண்மையை நன்கு உணர்ந்தால்,
இந்த வாழ்க்கை மிக இனிமையாகுமே!

வாழ்க வளமுடன்,
விசாலாக்ஷி ரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

GOD THE CREATOR.


All the living creatures accept the body given by God without any complexes-except Mankind.
Men and women are never satisfied with their natural assets and always wish to improve their looks.


He/she spends a lot of time and money in these vain pursuits and loses their peace of mind also in addition to money.


People want to reshape their face, nose, lips, eyes, have face-lifts and try to grow hair on bald heads.


They believe that beauty is what they don’t have and that they can buy it with money.

Can a man be a better creator than God?

 

[Visalakshi Ramani]

# 3639 onwards have been posted today.

 

[Visalakshi Ramani]

# 63 (d). தோல்வி, கழு ஏற்றம்

வேகமாக வாதத்தில் வெல்ல விரும்பி ,
வேகவதியின் வேகத்தைக் குறைத்தனர்.

மந்திரங்கள் எழுதிய பல ஓலைகள்,
நீந்தின மீண்டும் வைகைநதி நீரில்.

“வேதம் கூறும் நித்திய வஸ்துவும்,
வேதம் கூறும் சத்திய வஸ்துவும்,

சிவன் என்பது உண்மையானால்,
அவன் அருளால் எதிர் நீச்சல் இடு!”

“வாழ்க அந்தணர்” என்ற பாடலை
ஏட்டில் எழுதி நதிநீரில் இட்டார்;

சமணர்கள் ஓலையை நீருடன் செல்ல,
சம்பந்தர் ஓலை எதிர்நீச்சல் இட்டது!

பூ மாரி பெய்தது! ஆரவாரம் ஒலித்தது.
பா ஓலை ஒருகாத தூரம் எதிர்நீச்சல்!

“நாங்கள் தோற்றோம், நீ வென்றாய்!
தாங்களே தம் தோல்வியை ஏற்றனர்.

“உய்யுங்கள் நீங்கள் இப்போதேனும்,
ஐயன் திருவடிகளைப் பற்றுங்கள்!”

” விடுவதற்குத் தயார் எம் உயிரை.
விடமாட்டோம் எங்கள் மதத்தினை!”

தாமே விரும்பிக் கழு ஏறினர் சிலர்;
தாமே விரும்பி நீறு அணிந்தனர் சிலர்,

இரண்டையும் செய்யாத சமணர்களை,
விரட்டிப் பிடித்துக் கழு ஏற்றினர் மக்கள்.

எதிர்நீச்சல் போட்ட ஏடு எங்கே?
புதிராகக் காததூரத்தில் மறைந்தது.

“வன்னியும் மத்தமும்” பதிகம் பாட,
வளர்ந்தது லிங்கம் வில்வமரத்தடியில்.

லிங்கத்தை வலம் வந்தார் சம்பந்தர்,
லிங்கத்தினின்றும் தோன்றினார் மறையவர்;

“குமரனைப் போலவே உள்ளாய் பிள்ளாய்!
குமரன் என் இனிய, இளைய மகன்!” அவரே

திரு நீறு இட்டு விட்டார்- வாழ்த்தினார்
“திருத்தலம் தோறும் சென்று பாடுவாய்!”

ஓலையைத் திருப்பித் தந்துவிட்டு-பின்னர்
வேலை முடிந்தது என மறைந்தருளினார்.

பொற்கோவில் அமைத்தான் மன்னன்,
பொன்னார் மேனியனின் சுயம்புவுக்கு.

திருமண்டபம், கோபுரம், மதில் , வீதி,
திருவேடகம் ஆனது அத் திருத்தலம்.

சம்பந்தருடன் தங்கினான் மன்னன்,
சமயப் பணிகள் செய்தான் ஓராண்டு!

நீங்கினான் மும்மலம் சிவனைப் பூஜித்து,
தாங்கினான் நெஞ்சில் அரன் திருவடிகள்.

வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷி ரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

# 63 (D). DEFEATED AND IMPALED

The gurus wished to put an end to the contest soon. They reduced the speed of the Vegavathi river. They threw in water the palm leaves with their mantras written on them.

Sambandhar wrote the poem starting with “Vaazga andanar.”

He swore to God,”If it is true that Siva is the sathya and nithya vasthu as proclaimed by the Vedas, let this leaf swim against the current!”

Sambandhar’s palm leaf swam against the current while all the others were swept away by the river. Flowers rained.

There was great jubilation. The gurus accepted their defeat.

Sambandhar told them, “Even now you may live by worshiping Siva”.

But they were too proud and haughty to do so. Most of them climbed on to the impaler. Some others were forced to climb, by the crowd.

The palm leaf went a long distance and disappeared!. Sambandhar sang a pathigam, “Vanniyum maththamun.” A swayambu lingam grew under the vilva vrukshasm.

Sambandhar went round the lingam. An old brahmin appeared from the lingam.”You look just like my lovely younger son!”

He applied viboothi on the boy’s forehead. “You must go round and sing the praise of God.” He returned the palm leaf and disappeared.

The king built a beautiful temple for the swayambu, with mandapam, gopuram, high walls and surrounding streets. The place assumed the name Thiruvedagam.

The king stayed with sambandhar for one year and rendered many services. He got rid of the three doshaas of a jivan. He enshrined Siva in the temple of his heart.

 

[Visalakshi Ramani]

2#11c. வெள்ளைப் பாம்பு

ருரு என்னும் அருந்தவ முனிவன் உளமார
விரும்பினான் மேனகையின் அழகிய மகளை.

விதிவசமாக இறந்துவிட்டாள் அவள்;
மிதித்த பாம்பு கடித்துவிட்டது அவளை!

உயிர்ப்பித்தான் காதலியை ருரு முனிவன்
உயிர்ப் பிச்சையாக பாதி ஆயுளைத் தந்து.

மறக்க முடியவில்லை மனைவியின் துன்பத்தை.
வெறுத்தான் ருரு பாம்புகளின் வர்க்கத்தையே!

“கண்ட இடத்தில கொன்று குவிப்பேன்!” என்று
கொண்டு திரிந்தான் ஆயுதங்களைக் கையில்.

விடவில்லை காடு, வனாந்தரம் எதையுமே!
விடவில்லை ஒரு பாம்பையும் உயிருடன்!

கண்டான் இரண்டு தலைப் பாம்பை ஒருநாள்;
கொண்டிருந்தது பால் போன்ற வெண்ணிறம்.

ஓங்கி அடித்தான் தடிகொண்டு பாம்பினை;
ஏங்கிக் கேட்டது,”என்ன தவறு செய்தேன்?”

“கொன்றது என் மனைவியை ஒரு பாம்பு;
கொல்கிறேன் எல்லாப் பாம்புகளையும்.”

“கொல்லலாம் மனைவியைக் கடித்த பாம்பை.
கொல்லலாமா நீர் எல்லா பாம்புகளையும்?

சர்ப்பம் போலக் காணப் படுகின்றேன் நான்!
சர்ப்பமல்ல என்று அறிந்து கொள்ளுங்கள்.

கொல்ல முடியாது என்னை உம்மால்!”
வெள்ளைப் பாம்பு பேசியது மனிதன் போல்

வாழ்க வளமுடன், விசாலாக்ஷி ரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

2#11c. The Albino Serpent


Ruru, a young rushi, loved the daughter of the apsaras Menaka more than himself. Just before their wedding the unfortunate girl got biten by a serpent – which she stamped on by mistake – and died.


The rushi Ruru was inconsolable but he brought her back to life by giving away half of his life span and married her. They lived happily but he could not forgive the race of the snakes.


He swore to kill the snakes whenever and wherever he saw them. He roamed around the dense forests and jungles, carrying a weapon and killed the snakes mercilessly.


Once he came across a double headed Albino serpent. He hit it as usual with a stick. It jumped away unhurt and spoke to him like a human being! “What is my sin for which you have to beat me thus?”


Ruru told him, “I have taken a oath to kill every snake I set my eyes upon. A snake killed my fiancee before our wedding could take place.”


The two headed snake spoke again, “You may kill the serpent which bit your wife but why each and every snake you come across should be killed by you? You will never be able to kill me. I may look like a serpent but I am not really one”

[h=3][/h]

 

[Visalakshi Ramani]

[h=1]தனித்திரு! பசித்திரு![/h]

உலக வாழ்வில் முன்னேற விரும்புவோர்களின்,
உன்னதத்துக்கு உள்ளன மூன்று மந்திரங்கள்;

ஆட்டு மந்தையில் ஒருவனாகாதே – “தனித்திரு!”
அறிவுப் பசியை என்றும் ஒழியாதே – “பசித்திரு!”

எது வந்த போதிலும் எதிர்கொள்ள வேண்டி,
எப்போதும் விழிப்புடனேயே இரு – “விழித்திரு!”

தனித் தன்மையுடனும், அறிவுப் பசியுடனும்,
விழிப்புடனும் இருந்தாலும், மிகவும் தேவை

கொஞ்சம் தனிமை, பசி, உறங்கா விழிப்பு!
விஞ்சும் நம் வாழ்வு, இவற்றால் சிறப்புற்று!

தனித்து இருக்கும்போது மட்டுமே ஒரு
மனிதனின் பல மன அலைகள் அடங்கும்;

உலகத்தில் ஓசைகளில் இருந்து விலகி,
உள்முகமாக அவன் பயணிக்க முடியும்.

உள்முகமாகச் செல்லும் போது தான் அவன்
உள்ளம் தெளியும், உண்மைகள் துலங்கும்.

உய்யும் வழிகள் புரியும்; தானும் உய்ந்து
உலகையும் முயன்று உய்விக்க முடியும்.

அளவுக்கு மிஞ்சினால் அமுதமும் விஷமே!
அளவுடன் உண்டு ஆரோக்கியம் பேணினால்,

அழகுற அமையும் செய்யும் செயல்களும்,
அழகிய தவமும், உய்யும் முயற்சிகளும்.

இல்லம் துறந்து வனம் சென்று, தவம்
இல்லதினரால் புரிய முடியாது அன்றோ?

ஓசைகள் ஒடுங்கிய நேரத்தில் அவர்கள்,
ஓசை இல்லாமல் தவம் செய்ய வேண்டும்.

இந்த மூன்று தாரக மந்திரங்களையும்,
சொந்தம் செய்து கொண்டால் போதும்!

மனிதப் பிறவியின் மாயங்கள் விலகிப்
புனிதமான வாழ்வு நாம் வாழ்ந்திடலாம்!

வாழ்க வளமுடன்,
விசாலாக்ஷி ரமணி.

 

[Visalakshi Ramani]

BE ALONE! BE HUNGRY! BE AWAKE!

The three mantras for any accomplishments are:

‘Be Alone’ and don’t become one in a crowd of many sheep! Have an individuality.
‘Be Hungry” for the sake of knowledge.

‘Be Awake’ and alert. Always be ready for the unexpected.

It is very important to have an individuality, a hunger for knowledge and an alert mind to progress in this materialistic world. The very same qualities are essential for progressing in the spiritual world also.

When a person is alone, his interaction with the external world can be stopped. He can calm down the thought waves of his mind and explore his inner consciousness.

If he is sincere in his efforts, he may be blessed with the ‘Atma Dharshan’ and become a ‘jivan mukthan’.

Too much of anything is too good for nothing. An excessive intake of food makes a man lazy and taamasic in nature. Too little food may not allow him to concentrate and stay focused. The right amount of food keeps him in a Saatvic mood – the best mood for spiritual evolution.

Being a house holder, a man can’t leave his house to go to a remote area to do dhyaanam, dhaarana and tapas. But he can stay awake when the whole world sleeps on, and resume his spiritual saadanaa.

Abiding by these three rules, a man can easily rise above the level of the others around him and progress steadily in his chosen path.