Motivational Stories from various Sources

[P.J.]

Share:

Facebook X (Twitter) WhatsApp Email Share Link

Why homeless Britons are turning to the Sikh community for food

Why homeless Britons are turning to the Sikh community for food

22 February 2015




Homeless people in the UK are getting free meals thanks to a centuries-old Sikh tradition.

Why, asks Rajeev Gupta.

"We come here because we get food... A hot meal. It's a luxury for me." John Davidson is 55 and homeless. He is one of 250 people who have just received a hand-out of hot soup, drinks, chocolate bars and other supplies from the Sikh Welfare and Awareness Team van parked up on the Strand in central London on a cold Sunday evening. The Swat team, as they're known, park at the same spot every week so a group of volunteers from the Sikh community can hand out vital supplies. Homeless people, who overwhelmingly are not Sikh, patiently wait in line to be served.

For the volunteers handing out food here, this is more than just good charitable work. For them this is a religious duty enshrined by the founder of the Sikh religion, Guru Nanak, over 500 years ago. At a time of deep division by caste and religious infighting between Hindus and Muslims in India, Guru Nanak called for equality for all and set forward the concept of Langar - a kitchen where donated produce, prepared into wholesome vegetarian curry by volunteers, is freely served to the community on a daily basis.

Today, thousands of free Langar meals are served every day in Sikh temples throughout the UK. The Guru Singh Sabha Gurdwara in Southall, thought to be the biggest Sikh temple outside of India, says it alone serves 5,000 meals on weekdays and 10,000 meals on weekends. Every Sikh has the duty to carry out Seva, or selfless service, says Surinder Singh Purewal, a senior member of the temple management team. "It means we're never short of donations or volunteers to help prepare the Langar."

In recent times the Langar meal has acted as a barometer for the state of the economy. After the 2008 recession many Sikh temples reported a surge in the numbers of non-Sikhs coming in for the free Langar meals. It's now common to see non-Sikhs inside the temple, Purewal says: "We don't mind it. As long as people show respect, are not intoxicated and cover their heads in line with our traditions, then everyone is welcome."

The Swat team say they decided to take the concept of Langar outside its traditional setting in temples and out onto the streets when they saw a growing homelessness problem in London. Randeep Singh who founded SWAT says: "When you go to the temple, what's the message? The message is to help others, help your neighbours. That's what we are doing."

http://www.bbc.com/news/blogs-magazine-monitor-31557192

 

[P.J.]

66 year old man is on a mission!!

66 year old man is on a mission!!


A 66-year-old man in Bangalore has taken on the responsibility of cleaning common errors found in the electoral rolls across the country. From a name being duplicated multiple times, to lakhs of names being illegally deleted from the rolls – PG Bhat can find them all and tries to ensure that the authorities take note.

Bhat is an electrical engineer who retired from the Indian Navy in 1996, after which he worked in the software industry till 2009. The idea of developing software to clean up the electoral rolls struck him that same year.

PG Bhat – On a mission to clean up the electoral rolls​

It was a few months before the BBMP (Bruhat Bengaluru Mahanagara Palike) elections that Bhat got associated with a citizen movement called Smart Vote. It had been started by some of his friends with the aim of spreading awareness among voters. Together, they worked on increasing voter participation and helping people make informed choices by providing accurate information about the candidates.

Bhat joined the team to help them with the technical aspects of the movement. He soon came to the conclusion that it was important to make voter information easily searchable. This could be done by providing citizens with a better way to find out about their data as entered in the electoral rolls on the state election commission websites. Thus, he developed a simple tool for searching the names of voters in the electoral rolls, with the purpose of adding it to the Smart Vote website. However, in the process of collecting the data about voters from published sources, he was shocked by the number of common errors that the electoral rolls were strewn with.

“I can go on naming the kind of errors found. There are so many male voters who have ‘husband’ listed as their relative. Thousands of voters are aged less than 18 years and also more than 120 years, because the date of birth entered is wrong. Sometimes, the age difference between a father and son is only of 3 to 5 years if the electoral rolls are to be believed. The father-in-law of my neighbour was shown as her husband in one list,” Bhat says.



​

Therefore, in 2010, he developed a simple software to pinpoint these errors.

“The Chief Electoral Offices (CEOs) of different states have all the information related to electoral roll management systems (ERMS) in their database. They are required to publish the electoral rolls in PDF format on their website 2 to 3 times every year, and about 10% of this information is required to be released in English,” he explains.


​

So he downloads these electoral rolls and makes his own database by converting the PDFs into normal text with the help of the software (for this the software uses a common parser program). According to Bhat, the program for this conversion cannot be frozen because the rolls are generated in different formats each time and hence the program also needs some changes every time a new roll is released. The records are then arranged in a manner that they look similar to how they would be on the ERMS portals.

After this, Bhat analyses the records. He looks through different data points like name of the voter, EPIC (Elector’s Photo Identity Card) number, relative’s name, relationship, age, sex, etc. A quick look through the data gives him an idea about the various errors in the list. For common points of suspicion, he has developed various tools, and has written specific programs that point out the errors.

The software includes about 20-25 such programs written in the Icon programming language.


For examples, there is a program that uses a phonetics tool to find out if the name of a person has been repeated in the roll more than once with different spellings. This is a duplication error that is very common in the rolls. Bhat says there are 5 types of duplications found in the records and they are extremely rampant. For instance,

The EPIC number, which is supposed to be unique, is shared by many people in some cases. Many sets of rolls have more than 200 records with the same voter name, relative name and photograph. The records for people with different EPIC numbers are sometimes the same. Then there are names with different spellings but same house numbers. More than 20 people with the same house address, who are obviously unrelated as per other details, have also been found.

“90% of these errors can be blocked with a good software. But the whole system is ineffective, and most of the guidelines of good software engineering are broken,” says Bhat, who is working on the records of Bangalore and Delhi as of now.

He looks into the rolls every time they are published, and finds out the errors. He also keeps sending his findings to the CEOs of both cities.





In 2010, Bhat also got a chance to test the software. The then Deputy Election Commissioner, Alok Shukla, understood his work and was supportive of his vision. He provided Bhat with a sample database of about 1000 records from Chhattisgarh and asked him to check them. While common citizens do not have access to voter photographs, Bhat got the sample database with pictures for testing. He suspected 13 duplications based on the spellings, and with the help of the software, he verified that 8 of them also had the same pictures. He also procured such a sample from the MLA of his constituency in Bangalore. “So the software has been well tested and has enough proof,” he says confidently.


Bhat made a shocking discovery in 2012. He found that the electoral system in Karnataka had deleted the names of 8 lakh Bangalore voters in July, and about 5.5 lakh voters in December. For 97 percent of these deleted records, the reason specified was a ‘change of residence’. On visiting some of his neighbours whose names had been deleted, Bhat found that 40 of them had been living at the same address since a decade. The CEO and BBMP authorities had deleted these names just to rectify some errors made by them in the records. Bhat, along with some other people, took this issue to court.

They won the case and got all the names added back to the list. “If I had not inspected the records, this information would not have been found in the first place,” he says.


Picture for representation only. Credit: Flickr

Bhat has shared copies of his software with the Election Commission of India (ECI), and with the CEOs of some states. However, they are not willing to use it as of now. He has also offered to work for ECI without any compensation.

“Access to CEOs is difficult. Some of them deny the data or make it difficult for us to work on it (by releasing data in the regional language only). They do not respond to emails and block my telephone calls. If the public data could be really open, that would reduce my work and make it more effective. Cooperation from authorities would help,” he points out, while talking about the challenges that he has faced till now.

​

Currently, he is using the software as a personal tool, and keeps on sharing his findings with all election authorities.






His feedback is often implemented in the electoral rolls as well and the impact is already visible on the ground. Bhat frequently interacts with election officials in Bangalore.

“I meet the CEO whenever possible and I am informed that there have been changes. The number of records with ages of voters listed as 0 or 120, and other such common errors, have gone down based on the constant feedback I send,” he points out.



​

Even though the software has not been accepted at an official level, Bhat feels that the effort is still useful.

“Even if this is not accepted, there is at least one voice which is telling the world that these mistakes are present. When I talk to officials and people in power, I can tell them with authority that I have these findings. So many names were illegally deleted from the list – but now the authorities know that somebody was watching,” he says.

​

A graduate from the Naval College of Engineering, Bhat loves teaching. Other than working on the electoral rolls on most days, he also goes to the National Degree College as visiting faculty. He teaches computer science subjects to post graduate students there twice every week and also volunteers with some NGOs in the city.

“I am happy that I could bring about some improvements in the system and also get the names of lakhs of illegally deleted voters restored. This work has created opportunities to meet and interact with several wonderful people from many walks of life. This is a great learning experience in many ways,” he happily concludes.
​

http://www.thebetterindia.com/32815...ail&utm_term=0_cd579275a4-7667e25680-73747833

 

[P.J.]

கூலிப்படையை விரட்டிப் பிடித்த ஈரோடு போல&

கூலிப்படையை விரட்டிப் பிடித்த ஈரோடு போலீஸ்...


06/09/2015

காவல்துறையை நம்பினோர் கைவிடப்படார்.

நான்கு மணி நேர ஆப்ரேஷனில் இதை நிரூபித்துக்காட்டியிருக்கிறது ஈரோடு காவல்துறை. அதுவும் சினிமா பாணியில் கார், பைக், ரன்னிங் சேஸிங் செய்து ஒரு உயிரை மீட்டிருக்கிறார்கள்.

கடந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை ஈரோடு நகர காவல்நிலையத்திற்கு அழுதபடி வருகிறார் பாக்கியம் என்கிற பெண்மணி. டூட்டியில் இருந்த இன்ஸ்பெக்டர் என்ன ஏதென விசாரிக்க அவர் சொன்ன தகவல் பகீர் ரகம்.

கருங்கல் பாளையம் பகுதியைச் சேர்ந்த ஆறுமுகம் என்பவருக்கும் அதே பகுதியைச் சேர்ந்த செந்தில்குமார் என்பவருக்கும் கடந்த மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பு கோவில் திருவிழாவில் பிரச்சினை ஏற்பட்டிருக்கிறது. இதில் செந்தில்குமாரின் ஆட்கள் ஆறுமுகத்தை அடித்துவிட அதற்குப் பதிலாக செந்தில்குமாரை போட்டுத்தள்ள முடிவெடுத்திருக்கிறார் ஆறுமுகம்.

உடனே இதுகுறித்து ஈரோட்டைச் சேர்ந்த தனது நண்பர் சின்னத்தம்பியை நாடியிருக்கிறார். சின்னத்தம்பி பெருந்துறையைச் சேர்ந்த முத்து என்பவரை நாட முடிவில் திருநெல்வேலியிலிருந்து கூலிப்படை வரவழைக்கப்பட்டிருக்கிறது. பத்து லட்சம் ரூபாய் ரேட்டும் பேசப்பட்டிருக்கிறது. கடந்த 28 ஆம் தேதி முதல் இரண்டு நாட்கள் ஈரோட்டில் முகாமிட்டிருந்த கூலிப்படை செந்தில்குமார் வாக்கிங் போகும் போது போட்டுத்தள்ள முயற்சித்திருக்கிறது. அதில் செந்தில்குமார் தப்பித்துவிடுகிறார்.

கூலிப்படையிடம் பணம் இல்லாததால் சின்னத்தம்பியிடம் அட்வான்ஸாக இரண்டு லட்சம் கேட்டிருக்கிறது. அதற்கு ஆறுமுகத்திடம் வாங்கித்தருகிறேன் என போக்குக் காட்டியிருக்கிறார் சின்னத்தம்பி. இதில் கோபமான கூலிப்படை சின்னத்தம்பியைக் கடத்திக்கொண்டுபோய் வைத்துக் கொண்டு அவரின் மனைவியிடம் 2 லட்சம் தந்தால் தான் உன் கணவரை உயிரோடு விடுவோம் என மிரட்டியிருக்கிறது. உடனே ஆறுமுகத்தை தொடர்புகொண்டு பேசிய சின்னத்தம்பியின் மனைவிக்கு இருபதாயிரம் மட்டுமே கொடுத்திருக்கிறார் ஆறுமுகம்.

கூலிப்படை கேட்டபடி பணம் தராவிட்டால் தனது கணவரை கொன்றுவிடுவார்களோ என பயந்த பாக்கியம் கடைசியில் நாடியது காவல்துறையை. அதன்பிறகு தான் நாம் மேலே சொன்ன சேஸிங் நடந்திருக்கிறது.

என்ன நடந்தது என ஏ.டி.எஸ்.பி பாலாஜி சரவணனிடம் கேட்டோம். அவர் கூறியது சினிமா காட்சிகளை மிஞ்சும் ரகம்.

நேரம் காலை 9.30 மணிக்கு எஸ்.பி சிபிசக்கரவர்த்தி சார் எங்களை அழைத்தார்.

வந்தோம் திருநெல்வேலியை சேர்ந்த ஒரு கூலிப்படை ஒருவரை கடத்தி வைத்துக் கொண்டு பணம் கொண்டுவந்தால் தான் உயிரோடு விடுவோம் என மிரட்டியிருக்கிறது. அந்த நபரை காப்பாற்றுவதோடு கூலிப்படையையும் பிடித்தாக வேண்டும் என்றதோடு அதற்கான டீமையும் ரெடி செய்தார்.

நேரம் காலை 10 மணி. அரை மணி நேரத்தில் ஆறு தனிப்படைகள் அமைக்கப்பட்டன. எஸ்பி சிபிசக்கரவர்த்தி தலைமையில் இரண்டு ஏ.டி.எஸ்.பிக்கள். ஆறு இன்ஸ்பெக்டர்கள் உள்ளிட்ட காவல்துறையைச் சேர்ந்த 20 பேர் தான் அந்த தனிப்படை.

சின்னத்தம்பியின் மனைவி பாக்கியத்திற்கு காவல்துறையே ஒரு லட்சம் ரூபாயை ரெடி செய்து கொடுத்து அவரயும் அவரது சகோதரரையும் ஒரு டூவீலரில் அனுப்பிவிட்டு, பின்னாலேயே 20 பேர் கொண்ட 6 தனிப்படையும் கார் பைக் என்று வாகனங்களில் விரைந்தோம். அனைவருமே சாதாரண உடை போட்டிருந்தோம்.

குறிப்பாக எங்கள் எஸ்பி தனி ஆளாக பைக்கில் ஹெல்மெட் போட்டபடி பின்தொடர்ந்தார்.

நேரம் காலை 11.30. முதலில் கூலிப்படை சொன்ன பெருந்துறைக்குச் சென்றோம். உடனே அவன் தொடர்பு கொண்டு நந்தா கல்லூரி அருகில் வர சொன்னான். அங்கும் சென்றோம். மறுபடியும் தொடர்புகொண்டவன் வாய்க்கால்மேடு பகுதிக்குப் பணத்துடன் வர சொன்னான். அங்கு சென்றோம்.

நேரம் 12 மணி. அப்போது டூவீலரில் வந்த ஒருவன் பணப்பையை வாங்கியதும் மடக்கினோம். ஆனாலும் அவன் தப்பித்து தனது டூவீலரை விரட்ட தொடங்கினான். அப்போது எதிரே வந்த எஸ்.பி. ஓங்கி உதைத்தார். அதிலும் லாவகமாகத் தப்பித்து மீண்டும் பைக்கில் விரைந்தான். நாங்களும் பின்தொடர்ந்து

சுமார் 200 மீட்டர் தூரம் கார் மற்றும் பைக்குகளில் விரட்டிச் சென்றோம். எங்களது வேகத்திற்கு ஈடுகொடுக்க முடியாத கொலையாளி டூவீலரை போட்டுவிட்டு வாய்க்கால் பகுதிக்குள் ஓட தொடங்கினான். நாங்கள் அவனை விடாமல் துரத்திப்பிடித்தோம். இந்த சம்பவம் அனைத்துமே மெயின் ரோட்டிலேயே நடந்ததாலும், நாங்கள் யாரென்று தெரியாததாலும் அங்கிருந்த பொதுமக்கள் பயந்து அலறத்தொடங்கிவிட்டார்கள். கொலையாளியை மடக்கிப்பிடிக்கும் வரை நாங்கள் யாரென்றே சொல்லவில்லை.

நேரம் 12.15 .மற்றவர்கள் எங்கே என அவனிடம் கேட்டதற்கு எங்களைத் திசைதிருப்பி வேறு இடத்தைச் சொன்னான். ஆனாலும் அவனை மடக்கிய இடத்திலிருந்த குளத்தில் இருபதுக்கும் மேற்பட்ட இளைஞர்கள் குளித்துக்கொண்டிருந்தனர். அதில் ஒருவன் நடவடிக்கைகள் மட்டும் வித்தியாசமாகப்பட அவனை மடக்கினோம். அவன்தான் உண்மையான இடத்தை சொன்னான்.

அவன் சொன்ன இடத்தை அடைய வயல்வெளிக்குள் செல்ல வேண்டியிருந்தது. எங்கள் அனைவருக்குமே பயம் விலகவில்லை. காரணம் கொலையாளி டைம் குறித்து வைத்து, அதற்குள் வராவிட்டால் கடத்தி வைத்திருப்பவரைக் கொலை செய்ய சொல்லியிருந்தால் என்ன செய்வது என்கிற யோசனை.

வயல்வெளியில் சுமார் மூன்று கிலோமீட்டர் தூரம் சென்று பார்த்தால் ஒரு பாறையின் அடியில் இருந்த புதருக்குள் மறைந்திருந்தது கொலைகார கும்பல்.

நேரம் 12.30. நாங்கள் அந்த இடத்திற்கு விரைந்து ஓடினோம். எங்களைப் பார்த்ததும் ஒருவர் மட்டும் எங்களை நோக்கி வந்தார். அவரை விசாரித்தால் நான்தான் சின்னத்தம்பி என்னைக் காப்பாற்றுங்கள் என்று கதறினார். அவரை அந்த இடத்திலேயே அமர வைத்துவிட்டு அவருக்குப் பாதுகாப்பாக 2 பேரை நிற்க வைத்தோம்.

இதற்குள் அங்கிருந்த மற்ற மூவரும் வயல்வெளியில் ஓட தொடங்கினார்கள். நாங்களும் விடாமல் ஒரு




கிலோமீட்டர் தூரம் துரத்தி அவர்களைக் களைப்படைய வைத்தோம். கடைசியில் ஓடமுடியாமல் 2 பேர் மயங்கி கீழே விழுந்துவிட்டார்கள்.


நேரம் மதியம் 1 மணி. அனைவரையும் பிடித்துவிட்டோம் என்பதைக் காட்டிலும் கடத்தப்பட்டவரை உயிரோடு மீட்டுவிட்டோம் என்கிற திருப்தியோடு ஈரோட்டிற்கு விரைந்தோம் என்றவர் குற்றவாளிகளின் விபரத்தை சொன்னார்.

1. முகேஷ் என்கிற கருப்பு தூரிபுரம், தூத்துக்குடி, 2.ரமேஷ் சீனிவாசன் பழையசெட்டிகுளம், திருநெல்வேலி. 3 கண்ணன் என்கிற பால்ராஜ் பாளையங்கோட்டை. 4.மாரியப்பன் பாளையங்கோட்டை. கூலிப்படையை ஏற்பாடு செய்த சின்னத்தம்பி.

விபரத்தை கேட்ட நாம் எஸ்பி சிபி சக்கரவர்த்தியைச் சந்தித்தோம்.

" இதில் கலந்துகொண்ட அனைவருமே ஹெட்போனை பயன்படுத்தினோம். இதனால் ஒவ்வொருவரும் தகவல்களைப் பரிமாற வசதியாக இருந்தது. அடுத்து எங்களது ஒரே குறி கடத்தப்பட்டவரை உயிரோடு மீட்பதோடு குற்றவாளிகளையும் பிடிக்க வேண்டும் என்பது தான். இதில் ஏதேனும் சிறிய தொய்வு ஏற்பட்டாலும் கஷ்டப்பட்டது வீணாகி விடும். எனவே நேரத்தை மிகவும் கவனமாக கையாண்டோம். பிடிபட்ட திருநெல்வேலி கூலிப்படையை சேர்ந்தவர்கள் மீது ஏற்கனவே கொலை வழக்கு உள்ளது. இப்போது குற்றவாளிகள் அனைவருமே ரிமாண்ட் செய்யப்பட்டிருக்கிறார்கள். இதில் என்னுடைய பங்கு மட்டுமல்ல என்னுடன் பணியாற்றிய அனைவருமே மிகச் சரியாகச் செயல்பட்டதால் தான் எங்களால் இந்த ஆபரேஷனை சக்ஸசாக முடிக்க முடிந்தது. கடத்தப்பட்டவர் மீதும் புகார் இருந்ததால் அவரும் ரிமான்ட் செய்யப்பட்டிருக்கிறார்" என்றார்.

சபாஷ் போடவைத்தது இவர்களின் நடவடிக்கை. காவல்துறையை நம்பினோர் கைவிடப்படார்.


வீ.மாணிக்கவாசகம்.
படங்கள் ரமேஷ் கந்தசாமி.


http://www.vikatan.com/news/article.php?aid=52019

 

[P.J.]

ரூ.74 லட்சம் பரிசை அகதிகளுக்கு வழங்கிய பெண&#30

ரூ.74 லட்சம் பரிசை அகதிகளுக்கு வழங்கிய பெண்

September 6, 2015

ஈரானை சேர்ந்த பெண் புகைப்பட நிபுணர் நியூஷா டவாகோலியன் தனக்கு கிடைத்த பரிசுத் தொகையை அகதிகளின் நல்வாழ்வுக்காக வழங்கியுள்ளார்.

ஈரான் நாட்டின் முதல் பெண் புகைப்பட செய்தியாளர் நியூஷா (34). அவருக்கு அண்மையில் தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனம் ரூ.74 லட்சத்தை பரிசாக வழங்கியது. தற்போது சிரியா, இராக்கில் இருந்து பல்லாயிரக்கணக்கான அகதிகள் ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு சென்று வரும் நிலையில் அவர்களின் நலனுக்காக தனது பரிசுத் தொகை முழுவதையும் வழங்குவதாக நியூஷா அறிவித்துள்ளார்.

http://tamil.thehindu.com/world/

 

[P.J.]

Shaolin monk runs on water for 125m sets new world record

Shaolin monk runs on water for 125m sets new world record


September 7, 2015

Known for their devotion and hard work Shi Liliang, a Shaolin monk, has done the impossible act of running on water. He has accomplished his record of running 125 metres across water.

Shi Liliang from Quanzhou used 200 floating plywood planks using which he sprinted across the river with hands outstretched for balance. This is not the first time Liliang has done this; he has tried the same stunt five times in the past but failed.

https://www.youtube.com/watch?v=C9zFdBv8aSE

Published on Sep 7, 2015

http://indiatoday.intoday.in/story/...25-meters-sets-new-world-record/1/467024.html

 

[P.J.]

Ananya Sritam Nanda Wins Indian Idol Junior 2015

Ananya Sritam Nanda Wins Indian Idol Junior 2015


07th September 2015

BHUBANESWAR: Odia sensation Ananya Sritam Nanda has won the Indian Idol Junior 2015. The 14-year-old girl from Bhubaneswar was declared winner in the grand finale which was watched by millions across the country.

https://www.youtube.com/watch?v=IOTjJ_h8kds


Ananya, who pocketed Rs 10 lakh as prize money besides a host of other rewards including a contract, beat co-contestants Nahid Afrin and Nithyashree Venkataraman in a gala finale which was telecast by Sony TV.

A Standard IX student of city based DAV school, Pokhariput, Ananya garnered maximum audience votes throughout the contest and stood first among four grand-finalists. She also was among the favourites of the judges.

“I am feeling blessed and happy. Thanks to great support I received from the people of my State, my parents and schoolmates all through the contest. The finals were tough as all contestants were very competent,” said Amrita conveying Ananya's message to The Express.

Chief Minister Naveen Patnaik congratulated the teen sensation describing her victory as fantastic and amazing.

“Ananya’s performance was unique which has made every Odia proud. I wish her a bright future,” Naveen said in a statement.

Union Minister for Petroleum and Natural Gas Dharmendra Pradhan tweeted his congratulations to Ananya.

The grand finale saw dazzling performances by Bollywood heartthrob Sonakshi Sinha, composer Vishal Dadhlani and comedy show host Kapil Sharma. Sonakshi's father Shatrughan Sinha was a surprise guest at the show.

Trained in Hindustani Classical, Ananya started her musical journey at a tender age of five and was trained under Hindustani exponents Guru Nilamani Ojha and Chitta Ranjan Pani. She is a big fan of Shreya Ghoshal.


http://www.newindianexpress.com/ent...dol-Junior-2015/2015/09/07/article3014282.ece

 

[P.J.]

From city of remembrance to city of hope

From city of remembrance to city of hope

September 7, 2015

When the sun dawned on August 6, 1945, Hiroshima was just a large Japanese city with a population of 3,50,000 that had escaped the destruction of massive aerial bombing. That day ended early, at 0815 hours when Colonel Paul Tibbets, flying a U.S. B-29 Super Fortress bomber named ‘Enola Gay’ (after his mother), dropped the Little Boy over the city, making Hiroshima an unforgettable chapter of human history.

Little Boy was a three metre-long gun-type nuclear device using highly enriched uranium. Its 16 KT explosion killed over 70,000 persons instantly, with the toll doubling before the end of the year, and flattened all the buildings in a 3-km radius from the hypocentre. The fireball raised temperatures to over 3,000 degrees Celsius and roof tiles bubbled; a stone step carries the shadow of a person as he/she just evaporated. A sixth of the energy release was in the form of radiation to which 3,00,000 people were exposed. The skies darkened with the mushroom cloud and as temperatures came down, there fell a black rain of radioactive soot and dust. Sixteen hours later, U.S. President Harry S. Truman announced to the world that Hiroshima had been destroyed by a new kind of weapon, the atomic bomb.

Today, Hiroshima ranks as one of Japan’s industrialised cities, with a population of over a million. Itsnuclear pastrenders it unique though. The Governor of the Prefecture, Hidehiko Yuzaki, launched a Hiroshima for Global Peace Plan in 2011, as a symbolic point of origin for pursuit of peace, abolition of nuclear weapons, post-conflict reconstruction and hope in the spirit of man. Mayor Kazumi Matsui chairs an initiative called Mayors for Peace which brings together over 6,700 cities worldwide that are committed to seeking global nuclear disarmament by 2020. Around the hypocentre, a Peace Memorial Park has been created overlooked by the skeletal remains of the dome of the Exhibition Hall. In addition to a museum and an eternal flame, it contains a cenotaph where the names of those affected by the explosion continue to be inscribed after their death. Currently, it bears nearly 3,00,000 names. Thehibakushas (atomic bomb survivors) today number about 1,80,000 and at an average age of 80, remain a potent reminder of the agony and suffering that this city has witnessed.

Every year, a peace memorial ceremony is held on August 6, marked by remembrance but also coloured by the politics of remorse. People gather to pray for their relatives; make paper cranes, in memory of Sadako Sasaki who succumbed to leukaemia in 1955 before her 13th birthday, believing that making a thousand paper cranes would make her wishes come true; and at dusk, float thousands of paper lanterns on the river with messages to guide the spirits of the departed.


This year, Japanese Prime Minister Shinzo Abe’s speech in Hiroshima skipped the three traditional non-nuclear pledges (not possessing, producing or permitting nuclear weapons on Japanese territory) which were first spelt out in 1967 by Prime Minister Eisaku Sato and have been reiterated since, including by Mr. Abe in 2013 and 2014. The omission immediately stoked speculation and wanting to avoid further controversy, Mr. Abe reiterated the pledges in his Nagasaki speech on August 9. There is a rising tide of nationalism in East Asia which reveals that historical memories of the regional conflicts are deep-seated and overshadow the remorse that Hiroshima generates.
The horrors of Hiroshima and Nagasaki have helped generate a norm against nuclear weapons and this gets strengthened with every year. Yet, it has not proved possible to take decisive steps towards nuclear abolition. Part of the reason is the myth-making that has been associated with this issue since the very beginning.

For a long time, the prevalent view was that dropping the atomic bombs in 1945 helped end the war because the only alternative was an invasion of Japan which would have claimed the lives of half a million U.S. soldiers, and a greater number of Japanese lives. New scholarship now makes it clear that it was the USSR’s entry into war against Japan on August 8 which convinced the Japanese leadership that it had no choice now but to surrender.


Looking beyond the myths

Second, contrary to popular belief, no specific warnings were given to the Japanese people about the bomb and the idea of a demonstration explosion was rejected on the ground that it might not work and as there were only two devices available. Politically, the use of the bomb did not yield any advantage to the U.S. in its post-World War-II negotiations with the USSR but hardened Stalin’s resolve to accelerate its nuclear programme, setting the stage for a long-drawn Cold War accompanied by an obscene accumulation of more than 70,000 nuclear weapons by the two superpowers.

During the Cold War, another myth got generated that the best route to nuclear disarmament lay through nuclear non-proliferation. The Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons (NPT) took shape during the 1960s and today enjoys widespread adherence. It may have helped prevent proliferation but even its staunch supporters are hard-pressed to show that it has made any impact on nuclear arms reductions. The fact that the five countries acknowledged as nuclear-weapon-states in NPT are the same as the five Permanent Members of the United Nations Security Council (UNSC) may have been a coincidence in the 1960s, but today, is a liability that diminishes the NPT.


The NPT framework cannot accommodate India’s position or tackle China’s flagrant assistance to Pakistan; its review conferences have repeatedly failed in grappling with Israel’s programme; the Democratic People’s Republic of Korea walked out of the treaty; and most recently, Iran ensured that it will retain a non-weaponised capability in terms of its enrichment programme. Clearly, the NPT has reached the limits of its success and even exhausted its normative potential.

Reconstruction from the ashes

Today’s nuclear world is very different from the bipolar world of the Cold War dominated by the superpower nuclear rivalry. The centre of gravity has shifted from the Euro-Atlantic to the Asia-Pacific region and this is a more crowded geopolitical space without any overarching binary equation. Different players have widely disparate nuclear arsenals and different doctrinal approaches. Even as the number of variables and the number of equations have grown, there is an absence of a security architecture in the Asia-Pacific region.

As a nuclear conscience keeper, Hiroshima can provide the world a dialogue platform to explore new thinking for lowering the risks associated with nuclear weapons and doctrines, reducing numbers of weapons to minimal levels and eventually creating conditions for abolition of nuclear weapons. Such a platform will certainly strengthen the norm against the use of nuclear weapons. However, there must be a willingness to go beyond the myths that have coloured the discussions on nuclear proliferation and disarmament.


From a city of remembrance, Hiroshima can then become a city of hope where the first meaningful steps for a nuclear weapon free world were negotiated.

http://www.thehindu.com/opinion/op-...emembrance-to-city-of-hope/article7622229.ece

 

[P.J.]

An 80 Year Old Teacher Goes from Park to Park Conducting Classes for Deprived Kids -

An 80 Year Old Teacher Goes from Park to Park Conducting Classes for Deprived Kids -


Vimla started teaching underprivileged kids after retirement. It’s been 20 years now and 80-year-old Vimla still faces her students with the same enthusiasm. Know all about her journey.

Twenty years ago, sitting at home and not doing anything after retirement was never an option for Vimla Kaul and her husband. A visit to a village called Madanpur Khadar in Delhi was enough to give her the motivation to do something to improve the lives of the people living there.

She started with teaching kids who could not attend school and, since then, the couple has never looked back.

For 20 years, Vimla has been spending her time, energy and money to provide quality education to these underprivileged kids.

“When I first went to the village, I saw kids roaming around and wasting their time. So I gathered five students who were interested in learning and started my first class in 1995 at a chaupal in the village,” she recalls.

​

Vimla hired a local teacher to make sure the children’s studies did not get affected when she wasn’t in the village. But when the teacher left the village, Vimla decided to bring the students to nearby Sarita Vihar in the city of Delhi, where she moved from one park to another to conduct classes.

“We could not afford a school building so we would sit in the open and learn. We kept moving from one park to another because we would not be allowed to teach in many of them. Finally, we moved to MGD park where we taught for 15 years,” she says.

​

Starting with just 5 kids, Vimla reaches out to 110 students now with the help of four teachers.

Today, Vimla reaches out to 110 students with the help of 4 teachers.​

Photo: youtube

At one point, when Vimla’s classes were in danger of being shut down again because they were held in the park, the Malviya Trust contacted her and offered to help.

Thanks to their support, Vimla’s school now has a building with four rooms where she teaches students up to Class 2.

All the services provided to the students are free of cost and Vimla, along with her husband, has managed to sustain the school with help from donations from friends and family.

“It was so difficult. We were a retired couple. We had no money. But we didn’t want to stop doing what we were doing just because of lack of finances. We kept managing somehow and, thankfully, we now have an organization supporting us,” she says.

​

Thanks to Vimla’s intervention, there has been a remarkable change in the attitude of the kids. They are more active and confident now. They also participate in summer camps and extra curricular activities like dance.

For children who had never even seen a school and had no hope of getting an education, Vimla’s efforts are no less than a blessing.

r teaching is unmatched.​

In the future, Vimla wants to reach out to more students and construct a school building to cater to the needs of students of higher classes as well.

“These children are very talented. They just need support and guidance. If they are given the same opportunities and facilities like mainstream kids, they too can do wonders,” she says.

​

Vimla is 80 now and her determination to make a difference in her environment is still as strong as it was 20 years ago. If you want to support her cause, you can either help financially or volunteer at her school.

http://www.thebetterindia.com/24432...ail&utm_term=0_cd579275a4-519d823f46-73747833

 

[P.J.]

திருநங்கை பிரத்திகா சந்தித்த சவால்!

திருநங்கை பிரத்திகா சந்தித்த சவால்!

காவல்துறை உதவி ஆய்வாளர் பணிக்கான நேர்காணலில் பங்கேற்க, பிரித்திகா யாஷினியை அனுமதிக்க வேண்டும் என தமிழ்நாடு சீருடைப்பணியாளர் தேர்வாணையத்துக்கு சென்னை உயர் நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டுள்ளது.

யார் இந்த பிரித்திகா யாஷினி?

சேலம் மாவட்டத்தை சேர்ந்த பிரித்திகா யாஷினி, சப்-இன்ஸ்பெக்டர் தேர்வுக்காக விண்ணப்பித்த முதல் திருநங்கை. ஆணாக பிறந்தாலும் பின்னர் உடலில் ஏற்பட்ட பெண்மை உணர்வு காரணமாக, அறுவை சிகிச்சை செய்து கொண்டு பெண்ணாக மாறியவர். பிரித்திகா யாஷினி என்று தன் பெயரையும் மாற்றிக்கொண்டார்.

கடந்த சில மாதங்களுக்கு முன் தமிழக காவல்துறையில் சப்–இன்ஸ்பெக்டர் பணிக்கு அறிவிப்பு வெளியானபோது அதற்கு விண்ணப்பித்தார் பிரித்திகா. திருநங்கை என்ற காரணத்துக்காக அவருடைய விண்ணப்பம் நிராகரிக்கப்பட்டது.

இதைத்தொடர்ந்து சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தில், ரிட் மனு தாக்கல் செய்தார் பிரித்திகா.

மனுவை விசாரித்த நீதிமன்றம், எழுத்துத்தேர்வில் பிரித்திகாவை அனுமதிக்க உத்தரவிட்டது. அந்த தேர்வில் பிரத்திகா யாசினி கலந்துகொண்டு தேர்ச்சி பெற்றார். அடுத்து நடந்த உடல் தகுதி தேர்வில் ஓட்டப்பந்தயத்தில் ஒரு நொடி காலதாமதமாக வந்ததாக கூறி, பிரித்திகாவை தகுதி நீக்கம் செய்தது சீருடை பணியாளர் தேர்வாணையம்.

இதை எதிர்த்து மீண்டும் நீதிமன்றத்திடம் மனு செய்தார் பிரித்திகா. வழக்கு விசாரணைக்கு வந்தபோது, மனுதாரரை நேர்காணலில் அனுமதிக்க வேண்டும் என கறார் காட்டியது நீதிமன்றம்.

இப்படி தனிமையையும், தீண்டாமையையுமே தங்கள் வாழ்க்கையின் சீதனங்களாக ஏற்று சகித்து வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் அவலம், திருநங்கைகளின் வாழ்வில் எப்போதும் தொடர்கிறது.

விண்ணப்பித்த மறுகணம் முதல் தகுதிச்சுற்றின் கடைசி நொடிவரையில் அலைகழிக்கப்பட்டு, இன்னும் போராடிக்கொண்டிருக்கும் பிரத்திகா என்கிற பிரதீப் குமார், “இப்போது கிடைத்துள்ள நீதிமன்ற உத்தரவு எதிர்காலத்தின் மீது பெரும் நம்பிக்கையை விதைத்திருக்கிறது" என்கிறார் கண்களில் நம்பிக்கை வழிய.

“சொந்த ஊர் சேலம். பி.சி.ஏ முடிச்சிருக்கேன். என்னோட இருபதாவது வயசுலதான் நான் ஒரு பெண் என்கிற விஷயம் புரிய ஆரம்பித்தது. அப்பா, அம்மாக்கிட்ட சொன்னதும் அவங்க நம்பலை. டாக்டர் கிட்ட கன்சல்ட் பண்ணினோம். முடிவு பெற்றோருக்கு அதிர்ச்சியா இருந்தது. அவங்களுக்கு தொந்தரவா இருக்க வேண்டாமென்று நானாகவே வீட்டை விட்டு வெளியேறிட்டேன்" என்கிற பிரத்திகாவின் குரலில் சோகம் அப்புகிறது ஒரு நொடி.

தன் வாழ்க்கை திசை மாறியதில் தளர்ந்துவிடாமல் போராட ஆரம்பித்திருக்கிறார் பிரித்திகா. விடுதி வார்டன், தொண்டு நிறுவன ஊழியர், ஹார்மோன் சிகிச்சை ஆலோசகர் என தொடர்ந்த பணிகளுக்கிடையில் தமிழினப்படுகொலைக்கு எதிரான போராட்டம், திருநங்கை திருமணம், வேலை வாய்ப்பு போராட்டங்களையும் முன்னெடுத்து செய்தார்.

​

தன் தளராத முயற்சியினால் காவல்துறை உதவி ஆய்வாளர் பணிக்கு நேர்முகத் தேர்வு வரை போராடி வந்திருப்பவரை சந்தித்து, வாழ்த்து தெரிவித்துவிட்டு பேசினோம்.

திருநங்கையாக உங்களை உணர்ந்த நொடியில் உங்களது பெற்றோரின் மனநிலை?

“முதலில் அவர்கள் நம்ப மறுத்தனர். பின்னர் மெதுவாக இவற்றை நான் புரியவைத்தபோது அவர்களால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. அவர்களால் என்னை ஒதுக்கவும் முடியவில்லை. அவர்கள் நல்லவர்கள். அதனால் நானே வீட்டை விட்டு வெளியேறிவிட்டேன்.

உங்கள் மனநிலை எப்படி இருந்தது?

நான் முதலில் கண்ட மருத்துவர் என்னை ஒரு பரிசோதனைக் கூட எலியாக எண்ணி பல பரிசோதனைகள் மேற்கொண்டார். தினமும் நான் அவருக்கு என்னை பற்றிய மருத்துவக்குறிப்புகளை கூறுவேன். சொல்லப்போனால் என்னை வைத்துதான் அவர் திருநங்கைகளைப்பற்றி படித்து தெரிந்து கொண்டார். என்னை ஒரு காட்சிபொருளாக வைத்து அவர் மற்றும் பல டாக்டர்களுக்கு கருத்தரங்கு ஒன்றையும் நிகழ்த்தினார். எனக்கு அதுதான் திருநங்கைகளை பற்றிய இந்த சமுதாயத்தின் பார்வையை எனக்கு மெல்ல புரியவைத்தது.

பின்னர் நான் கீழ்ப்பாக்கம் மருத்துவமனையில் பாலின மாற்று அறுவை சிகிச்சையை மேற்கொண்டேன். அத்தகைய சிகிச்சைகள் பொதுவாக நான்கிலிருந்து ஐந்து மாதங்கள் வரை நடைபெறும். திருநங்கையரின் சாபமாக கருதப்படும் அந்த அறுவை சிகிச்சை காலங்கள், மிகவும் வேதனை தருபவை. இவற்றை பற்றிய முறையான ஆலோசனைகளும் திருநங்கைகளுக்கு சரியான நேரத்தில் தெரிவிக்கப்படுவதில்லை. ஆகையால் பல திருநங்கைகள் இதற்கான வழிமுறைகள் தெரியாமல் வேதனைக்குள்ளாக்கப்படுகிறார்கள்.

பள்ளி, கல்லூரியில் சக மாணவர்கள் எப்படி உங்களை எதிர்கொண்டார்கள்?

வெகு சிலரைத் தவிர மற்றவர்கள் என்னை கேலி செய்தனர். அச்சமயங்களில் அழுதிருக்கிறேன். பள்ளியில் அது பழகிவிட்டதால், கல்லூரியில் எளிதாக எதிர்கொள்ள முடிந்தது. சான்றிதழ்களில் இருந்த பிரதீப் குமார் என்ற பெயரையும், என்னுடைய பெண் உடையையும் வெளிப்படையாகச் சுட்டிக்காட்டி, பல இன்டர்வியூக்களில் வெளியேற்றிவிட்டார்கள்.

சப்-இன்ஸ்பெக்டர் தேர்வில் என்னதான் நடந்தது?

சப் இன்ஸ்பெக்டர் தேர்வில் திருநங்கையருக்கென ஒரு தனி வகையறா ஒதுக்கப்படவில்லை. என்னை அதில் பெண்ணாக பங்குபெறவே அனுமதித்தனர். முதலில் சான்றிதழ்களில் இருந்த என் பழைய பெயரை காரணம் காட்டி, என்னை சப் இன்ஸ்பெக்டர் தேர்வு எழுதமுடியாதபடி என் ஹால் டிக்கெட்-ஐ இறுதிவரை தராமல் அலைக்கழித்தனர் .

பின்னர் நீதிமன்றத்திடம் முறையிட்டு எழுத அனுமதி பெற்றேன். ஆகஸ்ட் 3, 4, 5 ஆம் தேதிகளில் நடைபெற்ற அந்த தேர்வுக்கான அழைப்பு, எனக்கு 2 ஆம் தேதி இரவுதான் வந்தது. முன் பயிற்சிகளின்றி அத்தேர்வில் பங்கு பெற்றேன். எழுத்துத்தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்ற பின்னர் நடைபெற்ற 400 மீ. நீளம் தாண்டுதல், எறி பந்து ஆகிய போட்டிகளில் தேர்ச்சி பெற்றேன். இறுதியாக 100 மீ ஓட்டப்பந்தயத்தில் 17.5 நொடிகளில் கடக்க வேண்டிய தூரத்தை 18.5 நொடிகளில் கடந்து நான் தோல்வியுற்றதாக அறிவித்தார்கள்.

மற்ற தேர்வு முடிவுகளைகாட்டிலும் தாமதமாக அறிவிக்கப்பட்ட இந்த தேர்வு முடிவின் வீடியோ ஆதாரங்களை வைத்து, மறுபரிசோதனை செய்ய கோர்ட்டில் கோரிய மனுவில், மனிதாபிமான அடிப்படையில் நான் இப்பொழுது தேர்ச்சி பெற்று இறுதிச்சுற்றில் பங்கேற்க உள்ளேன்.

திருநங்கை என்பதைத் தாண்டி, பொதுவெளியில் புழங்கும் பணிக்கு தயாராகிவிட்டீர்கள். ஆனால் இன்னமும் பல திருநங்கைகள் பீச்சிலும், ரயிலிலும் பிச்சை எடுக்கிறார்களே...?

மற்ற மாநிலங்களை காட்டிலும் தமிழ்நாட்டில் தற்போது திருநங்கைகளின் நிலைமை மோசமாக உள்ளது. மெத்த படித்தவர்களும் வாழும் இந்த சமுதாயத்தில், திருநங்கைகளை பற்றிய புரிதல் இன்னும் அமைந்தபாடில்லை. வீட்டிலும் திருநங்கையாக ஒருவர் இருந்தால், அவர்களுடன் பிறந்தவர்களுக்கும் இத்தகைய குறைபாடு இருக்கும் என்ற தவறான கண்ணோட்டம் நிலவுகிறது.

மேலும் அவர்களுக்கு, அவர்களின் வாழ்க்கை ஆதாரங்கள் அனைத்தும் விலை ஏற்றப்படுகின்றன. வாடகைக்கு வீடு கேட்க போனால், 'மற்றவர்கள் உனக்கு வீடு தரவில்லை. நான் தருகிறேன். அதனால் எனக்கு விலையை இரண்டு மடங்காக கொடு' என்ற நிலைமையே இப்பொழுது நிலவுகிறது. அதுமட்டுமல்லாமல் எங்களைப்போல் உள்ளவர்களுக்கு சமூகத்தில் வழக்கமான வேலைகள் கொடுக்கப்படுவதில்லை.

தங்களுக்கான வாய்ப்புகள் மறுக்கப்பட்டு, புறக்கணிக்கப்படுகிற போதுதான், திருநங்கைள் இத்தகைய வாழ்வியல் கஷ்டங்களை சமாளிக்க பிச்சை எடுக்கவும், பாலியல் தொழில் செய்யவும் துணிந்து விடுகின்றனர். இதற்கு சமூகத்தின் புறக்கணிப்பு ஒரு முக்கிய காரணம்.

காதல், கல்யாணம் எல்லாம் திருநங்கைகள் வாழ்வில் எப்படி?

சுருக்கமாக சொல்வதென்றால் திருநங்கைகளின் வாழ்க்கையை ஒரே பழமொழியில் அடக்கி விடலாம். 'ஆவதும் ஆணாலே அழிவதும் ஆணாலே!'. பெற்றோர்கள், நண்பர்கள் சுற்றத்தார் என அனைவராலும் ஒதுக்கிவிடப்பட்ட என்னைப்போன்ற திருநங்கையை ஒரு ஆண் துணை, ஒரு பெண்ணாக அங்கீகரித்து, அவளை மனைவியாக ஏற்று, திருமண வாழ்க்கை வாழ்ந்தாலும், அது வெறும் மறைமுக வாழ்க்கையாக மட்டுமே உள்ளது” என்கிறார் சோகமான குரலில்.

மனிதனை மனிதன் புறந்தள்ளும் இந்த சமூகத்தில், இவ்வாறு பல இன்னல்களை பொறுமையுடன் கடந்து சாதிக்கும் முயற்சியில் நிற்கும் பிரித்திகா யாஷினி போன்றவர்களுக்கு தரலாம் பல சல்யூட் பூங்கொத்துகள்.

வாழ்த்துகள் தோழி !

- ஸ்ரீ.தனஞ்ஜெயன்
படங்கள்: ம.நவீ்ன்


http://www.vikatan.com/news/article.php?aid=52126

 

[P.J.]

11 year old Malti carries ailing brother to hospital 8 km away

11 year old Malti carries ailing brother to hospital 8 km away

September 8, 2015

https://www.youtube.com/watch?v=OB3-jkGeXK8


Eleven-year-old Malti Tudu, is been hailed as a brave-heart in her tiny tribal village in Godda, Jharkhand. She carried her younger brother, who was running a high fever, on her shoulders, to a hospital which was eight kilometres away from her home.

With no medical and transport facilities in the vicinity, Malti had no option but to carry her brother to the nearest hospital as early as possible.

According to media reports, after seeing her some people came forward to help her out. “I saw the girl crying at the hospital and took her to the doctor. After the treatment, we sent her back by ambulance,” a social worker Manoj Bhagat was quoted as saying to CNN-IBN.



http://www.thequint.com/politics/2015/09/08/11-year-old-girl-carries-sick-brother-to-hospital-for-eight-km

http://indiatoday.intoday.in/video/11-year-old-malti-carries-ailing-brother-to-hospital-8-km-away/1/467945.html


http://www.eenaduindia.com/Jharkhan...s-ill-brother-and-walks-8-kms-to-hospital.vpf

 

[Lalit]

# 233

 

[P.J.]

Trapped mouflon helped by a Polish Jogger

Trapped mouflon helped by a Polish Jogger




https://www.youtube.com/watch?v=MH7BEUk9oqg

Published on Sep 8, 2015

A Polish jogger found this mouflon trapped, and unable to free himself. Instead of leaving him alone, he liberated him. Well done! This is just one story that demonstrates how it is possible to help animals in need of aid. At Animal Ethics we believe we need to raise awareness that we should give them a hand when they need it. Many animals suffering in nature need our help and this case shows we can often intervene to aid them.

 

[P.J.]

DRDO names new Director General, first woman in the role

DRDO names new Director General, first woman in the role

HYDERABAD, SEP. 7:


In a first, the Defence Research and Development Organisation (DRDO), will have a woman scientist heading an important cluster with the high rank of a Director General.


J Manjula, has been appointed the new Director General (DG - Electronics & Communications Systems or ECS) today. She will be one of the seven DG's, who are heading different clusters within the DRDO, which has nearly 50 national laboratories and Institutes under its network.

A recognised expert in electronic warfare systems for Air Force, Manjula is an Outstanding Scientist and Director of Bengaluru-based DARE, Defence Avionics Research Establishment.


She brings vast experience in EW systems, following a long stint with the Hyderabad-based, DLRL (Defence Electronics Research Laboratory), which is a pioneer in EW systems and cutting edge communications.


An Alumni of Osmania University, she briefly worked with the Electronics Corporation of India Ltd. in Hyderabad, before joining the DLRL in 1987


The over 55-year old DRDO in heirarchy has a Director General, S Christopher (appointed a few months ago) and 7 DGs heading various clusters. The clusters are fallout of the implementation of the P Rama Rao Committee on restructuring the Organisation. It came into effect in 2013.


http://www.thehindubusinessline.com...medium=Email&utm_campaign=Newsletter#comments

 

[P.J.]

தெலங்கானாவில் கிராமத்தை தத்தெடுத்தார் &#

தெலங்கானாவில் கிராமத்தை தத்தெடுத்தார் பிரகாஷ்ராஜ்!



(09/09/2015)

தெலங்கானா மாநிலத்தில் உள்ள கொண்டாரெட்டிப்பள்ளி என்ற கிராமத்தை பிரபல நடிகர் பிரகாஷ்ராஜ் தத்தெடுத்துள்ளார்.

​

கர்நாடகா மாநிலத்தை சேர்ந்தவர் நடிகர் பிரகாஷ்ராஜ். இவர் தமிழில் 'டூயட்' என்ற படத்தில் அறிமுகமானார். பின்னர் 'கல்கி' படத்தின் மூலம் பிரபலமானார். தமிழ், தெலுங்கு திரையுலகில் முன்னணி நடிகராக வலம் வருகிறார்.

அண்மையில் ஆந்திரா மாநிலத்தை பிரித்து தெலங்கானா மாநிலம் உருவாக்கப்பட்டது. இந்த மாநிலத்தில் உள்ள மஹ்பூப்நகர் மாவட்டத்தில், கொண்டாரெட்டிப்பள்ளி என்ற கிராமத்தை நடிகர் பிரகாஷ்ராஜ் தற்போது தத்தெடுத்துள்ளார்.

புதிதாக தொடங்க உள்ள பிரகாஷ் ராஜ் அறக்கட்டளையின் கீழ் இந்த கிராமத்தை அவர் முன்னேற்ற இருக்கிறார்.


http://www.vikatan.com/news/article.php?aid=52146

 

[P.J.]

The Most Honest Man: You Are An Inspiration!

The Most Honest Man: You Are An Inspiration!

This story is from India where K. Sudhakaran has a small juice shop where he also sells cold drinks, sweets and lottery tickets in northern Kerala’s Kanhangad town. He is not just another shop owner, he is very honest to his work and quite a genuine person, at least the locals said so. But that is not it, he is probably the most honest man in the world.

Picture Source: thebetterindia.com



​

This can be said because there have been an instance where he found agold chain in a train and no one to claim it. WHat would a normal person do in such a scenario, more than 80% of us will pocket it thinking that it was our good luck but he is different, he returned it to the police. Okay we agree there would be a handful of others who would do the same and this gesture does not make him the most honest man on earth. but his honesty does not end here.

One day, one of his customer could not pick up his lottery tickets so he asked Sudhakaran to keep a few tickets aside. Somehow the tickets that Sudhakaran kept for his customer happened to have the winning number. He could have easily pocketed the winning ticket and replaced it with one of his failed tickets but instead he asked his father to inform and congratulate the winner whose ticket was still in Sudhakaran’s counter. Just cashing in on that one ticket worth INR 1 Crore (approx $ 165,000)would have changed the life of this lottery ticket vendor who earns INR 10000(approx $165) a month to support a family of 6. He would have done away with his daily commute of more than 2 hours to work and his 7 days working schedule could have been changed forever.

When he was questioned if he hesitated this life changing decision. His reply was as follows:
“No, not at all! I knew that what my father had said was perfectly right. My parents taught me to be honest, to do what is right, to consider everyone, rich and poor, as equal. My mother and all my other relatives were all very happy with what I had done. They all said that I had done the right thing.”

Picture Source: thebetterindia.com
​

Sudhakaran with this act of righteousness has restored our faith in humanity.


http://iscreamsundae.com/the-most-honest-man-you-are-an-inspiration/

 

[P.J.]

safari guides risked their lives to save young elephant stuck in the mud for four day

Safari guides risked their lives to save young elephant stuck in the mud for four days

Young elephant spent up to four days stuck in the mud in Zimbabwe and tourists and safari guides tried to save him


Len Taylor, a guide at a nearby lodge, climbed into the mud with the bull and spent six hours battling to free him


Despite their efforts, the struggle proved too much for the animal and the decision was taken to put him down


Pictures have emerged of safari guides risking their own lives to mount a desperate battle to save a young elephant who was stuck up to his neck in mud for up to four days.


The small bull used his trunk as a snorkel as rescuers worked around the clock using a tractor, ropes and their bare hands to try and pull him out.


But after finally dragging him to dry land, days under the fierce African sun without water or food proved too much and the elephant had to be put down

Guides from Gache Gache Lodge on Lake Kariba, only a few minutes from where the elephant was stranded, risked their lives to climb into the mud with the animal in order to tie a rope around his body, getting slapped by his trunk in the process. Guests also took shifts in the race against time to save him.


Len Taylor, a guide at Gache Gache Lodge only a few minutes from where the elephant was stranded, climbed into the mud with the elephant and spent six hours battling to free him.


He told MailOnline: ‘Even though he was quite young, he was certainly big enough to kill us. He was extremely distressed and fearful, he was making a lot of noise and was smacking his trunk about - I got hit a few times.
'I did manage to avoid the tusks, because if you get hit by one of those it would break your leg easily.


'The biggest problem was to try and get the rope around his belly - the mud was so thick, we just couldn’t get through it with the ropes. In the end, I worked out a way of getting the rope around his neck so he could be pulled out without being strangled.


‘Once it looked like we could get him out, my biggest fear was that he would try and kill us once he was free. Elephants are extremely aggressive when they are distressed and he of course had no idea we were trying to save him - he is a wild animal so his instinct would be to kill us.

'I did not want to have to free him and only then have to shoot him in self defence. As it was, he was too weak to come after us.’


Len, 40, and the rest of the rescue team did their best to get the elephant on to his belly once he was out of the mud - giving him the best chance of getting up on his feet to eat and drink.


‘An elephant will struggle to get up if he lies on his side, unless he has an ant hill or something to lean against,' Mr Taylor said. 'We managed to get him propped up on his belly and left him alone to recover a bit overnight.


‘But when we went back the next morning, he had not managed to get up and he was just weaker. By midday, he was just suffering and had no chance of getting up, so we decided to put him out of his misery. He was dying and stressed and it was the right thing to do for him.’



Ray Townsend, who works at the lodge, said: ‘Even though he was eventually pulled out, he could not stand, could not get up by himself.'


'Time is as always crucial in these matters and he was stuck in the mud longer than we thought – three to four days with dehydration, no water, in the hot sun and slowly exhausting himself from trying to get out,' he added. 'In the end, putting him down was the kindest thing we could have done for him.


'Watching an animal die of thirst in the bush is not something we wanted to witness, or put him through. It was a sad situation, but we are glad that we made the effort we did.’


Mr Townsend explained that the decision to put the exhausted animal down came after it became clear he wouldn’t be able to stand up or survive his ordeal.


After an extremely long wait for this boy to get up, bearing in mind that an adult or sub adult elephant cannot be left down for too long, the decision was made by Parks and Wildlife department to euthanise him,’ he said.
Melissa Mackenzie, who was a guest at the lodge, posted an album of dramatic pictures of the desperate battle to save the stricken bull online.


She wrote on her Facebook page: ‘Although we managed to get him out, he was too weak and exhausted to stand, and unfortunately didn't survive.


'Although not a happy ending, it was still nice to see a group of people give up their time and come together to give an animal a second chance at life. They couldn't have tried harder.’


Please open the link to view Pictures and Video


http://www.dailymail.co.uk/news/art...-freeing-forced-down.html?ito=social-facebook

 

[P.J.]

Indian-origin boy crowned Australian spelling bee champ

Indian-origin boy crowned Australian spelling bee champ

September 9, 2015

Anirudh Kathirvel, a nine-year-old Indian-origin boy, has been crowned champion of the first ‘The Great Australian Spelling Bee’ contest, winning a 50,000 dollars scholarship.

Kathirvel, born in Melbourne to a Tamilian couple, won 50,000 dollars education scholarship along with an impressive 10,000 dollars worth goods for his school on Tuesday.

Could not believe himself

Anirudh said he could not believe his luck after winning the scholarship and asked his fellow spellers to “pinch” him.

“I need to rub my eyes and see if this is a dream,” he said adding “Nope.Nope.Nope.Real. I can’t describe it. It’s like the best day of my life.”

Anirudh said his favourite word to spell was ‘euouae’ as he liked the structure of the word as it was the longest word with consecutive vowels.

Loves Indian movies

“Some of the other words I like to spell are feuilleton, cephalalgia, ombrophobous,” he said adding that he loves watching Indian movies.

Anirudh, whose parents Prithiviraj and Sujatha also migrated to Australia from Tamil Nadu 16 years ago, said, “I started reading from the age of two and slowly my reading passion evolved into my love for words. My parents encouraged and helped me to build up on my spelling.”

“My first spelling competition was when I was in grade 1. But my first year in the spelling competition was challenging. Gradually my confidence increased and I was pushing my spelling abilities to its limits. That’s how my spelling journey has begun,” he added.


http://www.thehindu.com/news/indian...ng-bee-champ/article7633678.ece?homepage=true


Please open this link to view video

http://www.smh.com.au/entertainment...rprise-50000-scholarship-20150908-gji0pe.html

 

[P.J.]

விஜயலட்சுமி: பள்ளிக்காக நகையை அடகு வைத்த

விஜயலட்சுமி: பள்ளிக்காக நகையை அடகு வைத்த ஆசிரியை!

September 10, 2015


எல்லாமே அரசாங்கம் குடுக்கும்; குடுக்கணும்னு எதிர்பார்க்கறதில்லை. நம்மளால என்ன முடியுதோ அதை செஞ்சாவே போதும்.

விஜயலட்சுமி, திருப்பூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊத்துக்குளியின் ஆரம்பப்பள்ளி ஒன்றில் படித்து, அங்கேயே உதவி ஆசிரியராகி, தலைமை ஆசிரியராகவும் ஆனவர். அதே ஆரம்பப் பள்ளியை, தமிழ்நாட்டின் மாதிரிப்பள்ளியாக மாற்றியிருப்பவர். 2010-ம் ஆண்டில் மாநிலத்திலேயே சிறந்த பள்ளிக்கான விருது, பள்ளிக்கல்வித் துறையின் காமராசர் விருது, மாவட்ட அளவிலான சிறந்த பள்ளிக்கான இந்தியச் சுடர் விருது மற்றும் பல விருதுகள் பள்ளிக்கு வந்து சேரக் காரணமாக இருந்தவர்.


அவரின் ஆசிரியப் பயணம்...


"நான் இப்போது வேலை பார்க்கும் பள்ளியில்தான் என் ஆரம்பக்கல்வியைப் படித்தேன். நல்ல விஷயங்களை மற்றவர்களுக்குப் பரப்பி, நாமும் முன்னேறித் தனித்துவமாக இருக்க ஆசிரியப்பணிதான் சிறந்தது என்பதை உணர்ந்து ஆசிரியப் பயிற்சியில் சேர்ந்தேன். ஊத்துக்குளிக்கு அருகில் உள்ள தேனீஸ்வரன்பாளையம் என்னும் கிராமத்தில் வேலைக்கு சேர்ந்தேன். ஒரு வருடம் கழித்து, நான் படித்த ஊத்துக்குளி ஆரம்பப்பள்ளிக்கே மாற்றல் கிடைத்தது.


எனக்குப் பாடம் சொல்லிக் கொடுத்த ஆசிரியர்கள், அங்கேயே வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒருபக்கம் சந்தோஷம்; மறுபக்கம் பயம். துணிந்து வேலைக்குச் சென்றேன். எனக்குத் தலைமை ஆசிரியராக இருந்தவரே அப்போதும் தலைமை ஆசிரியராய் இருந்தார். நான் படிக்கும்போது இருந்த 12 ஆசிரியர்களே அப்போதும் அங்கு வேலை பார்க்க, 13-ம் ஆளாய் நானும் வேலை பார்க்கத் தொடங்கினேன். முதல் மாதம் சம்பளம் வந்தவுடனே. தலைமை ஆசிரியர் என்னை அழைத்தார். ''என்கிட்டயே படிச்சு, என்கிட்டயே அடிவாங்கி, கடைசியில என்கிட்டயே சம்பளமும் வாங்கற; ரொம்ப சந்தோஷம்'' என்று மகிழ்ந்த கணம் இன்னும் என் நினைவடுக்கில் பத்திரமாய் இருக்கிறது.


படித்த பள்ளிக்கே தலைமை ஆசிரியர்


உதவி ஆசிரியராக அதே பள்ளியில் என்னுடைய பத்து வருடங்கள் கழிந்தன. எங்களின் தலைமை ஆசிரியர் ஓய்வு பெற, மற்றொரு தலைமை ஆசிரியர் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டார். வந்த கொஞ்ச நாட்களிலேயே அவருக்கு உடல்நலமில்லாமல் போனது. அதற்கடுத்த தலைமை ஆசிரியரின் பெயர்ப் பட்டியலில் நான் இருக்க, தலைமை ஆசிரியை பதவி கிடைத்தது. கடிதம் வந்த அடுத்த நாளில் இருந்து அரையாண்டு விடுமுறை விடப்பட்டிருந்தது.


நான் படித்த பள்ளிக்கே தலைமை ஆசிரியர் ஆகியிருக்கிறேன். இந்தப்பள்ளியில் எனக்குக் கிடைத்த வசதிகளைவிடப் பலமடங்கு உயர்வாய் என் மாணவர்களுக்குச் செய்ய வேண்டும் என்று உறுதி பூண்டேன். ஒன்றாக வேலை பார்க்கும் மற்ற ஆசிரியர்களுக்கு எவ்விதமான தாழ்வு மனப்பான்மையும் வந்துவிடக் கூடாது என்ற எண்ணத்தில் இரண்டு மாதங்கள் தலைமை ஆசிரியர் நாற்காலியிலேயே உட்காரவில்லை" என்கிறார்.


எல்லா ஆசிரியர்களும் தனக்குச் சகோதர, சகோதரி, நண்பர்கள்தான் என்பதை உணர்த்திவிட்டுத்தான் தலைமை ஆசிரியர் அறைக்குள்ளேயே நுழைந்திருக்கிறார். அறையைச் சுத்தம் செய்யும்போது, அவருக்கு ஆங்கிலேயே அதிகாரிகள் கையெழுத்திட்ட பள்ளி அனுமதி அட்டை கைக்குக் கிடைத்திருக்கிறது. 1906-ம் ஆண்டு அந்தப்பள்ளி தொடங்கப்பட்டிருக்கிறது. அப்போது 2005-ம் ஆண்டு. நூற்றாண்டு விழாக் கொண்டாட வேண்டிய நேரத்தில் இருப்பதைப் புரிந்து கொண்டார்.


பள்ளி நூற்றாண்டு விழா


எல்லோருமாக ஒன்றுசேர்ந்து பழைய ஆவணங்களையெல்லாம் ஒன்று திரட்டி, திருப்பூர், ஈரோடு, கோவை என பரவிக்கிடந்த முன்னாள் மாணவர்களைச் சந்தித்து, நன்கொடை பெற்றனர். கிடைத்த பணத்தைக் கொண்டு பள்ளிக்கு இரண்டு கட்டிடங்களைக் கட்டிவிட்டு, பொதுமக்களோடு சேர்ந்து நூற்றாண்டு விழாவைக் கொண்டாடினர். அப்போது ஈரோடு மாவட்டத்தில் இருந்த ஒரேயொரு தனியார் பள்ளியின் தரத்துக்கு இணையாக தங்கள் ஆரம்பப்பள்ளியையும் கொண்டு வரும் ஆசையை மற்ற ஆசிரியர்கள் மனதிலும் விதைத்தார்.


"நிதிவசூல் அனைத்தையும் வெளிப்படையாகவே மேற்கொண்டோம். பள்ளியின் புறக்கட்டுமானம், கல்வி மற்றும் கலை இலக்கிய செயல்பாடுகள் அனைத்தும் பொதுமக்கள் பார்வையில் படுமாறு பார்த்துக்கொண்டோம். இதன் மூலம், பொதுமக்களுக்கு, தங்கள் குழந்தைகளை எங்கள் பள்ளியில் கொண்டு வந்து சேர்க்கும் தன்னம்பிக்கையும், பண உதவி தேவைப்படும்போது தயங்காமல் கொடுக்கும் எண்ணமும் வரும் என்று யோசித்தோம்.


பள்ளிக்கு நிதி வேண்டி, சும்மா கொண்டுபோய் நோட்டீஸ் கொடுத்தால், தூக்கிப் போட்டுவிடுவார்கள் என்று யோசித்து, நோட்டீஸ் கொடுப்பதற்கு முன்னர், ஒலிபெருக்கி வைத்து விளம்பரம் செய்தோம். பின்னர் நோட்டீஸ்களைக் கொடுக்கத் தொடங்கினோம். 4 மணிக்குப் பள்ளி முடிந்ததும் இரவு 10 மணி வரை எல்லா ஆசிரியர்களும் வீடு வீடாகச் சென்று பேசியதில், 25 ஆயிரம் ரூபாய் கிடைத்தது. அந்த காலகட்டத்தில் மிகப்பெரிய தொகை அது. இதற்கு முன்னால் பலமுறை கேட்டும் உதவாத பலரும், அவர்களாகவே முன்வந்து, 'நாங்க என்ன செய்யணும், சொல்லுங்க!' என்றார்கள்.


புரவலர் திட்டத்தின் மூலம், ஆளுக்கு 1000 ரூபாய் வீதத்தில் 50,000 ரூபாயை சேகரித்தோம். கிடைத்த பணத்தை வைத்து, பள்ளி வகுப்புகளில் சுவரோவியங்களை வரைந்தோம். அவை வெறும் ஓவியமாக மட்டுமில்லாமல் படிக்கவும், அதைப்பார்த்து எழுதவும் வசதி கொண்ட தகவல்களாக இருக்குமாறு பார்த்துக் கொண்டோம். அதுபோக கேரம், செஸ், பரமபதம், ஸ்கேட்டிங் உள்ளிட்ட விளையாட்டுகளுக்கும் வசதிகள் ஏற்படுத்தப்பட்டன.


அசத்திய அறிவியல் கண்காட்சி


2014-ம் ஆண்டில் சென்னிமலையில் உள்ள நாச்சிமுத்து பொறியியல் கல்லூரியில் தேசிய அளவிலான அறிவியல் கண்காட்சி நடைபெற்றது. அதில் மெட்ரிகுலேஷன், சிபிஎஸ்சி பள்ளிகளோடு சேர்ந்து மொத்தம் 243 பள்ளிகள் கலந்து கொண்டன. அதில் கலந்து கொண்ட மற்றும் பரிசு பெற்ற ஒரே அரசு, ஆரம்பப்பள்ளி நாங்கள்தான். எங்கள் பள்ளியின் ஒவ்வொரு மாணவர்களும் ஒவ்வொரு விதமாக அழகாக, தங்கள் செயல்முறை திட்டங்களை விளக்கினர். அந்த நிகழ்வுக்குப் பிறகு, பக்கத்தில் ஆரம்பிக்கப்பட்டிருந்த தனியார் பள்ளியில் இருந்து 18 குழந்தைகள் ஒன்றாக ஒரே நேரத்தில் வந்து எங்கள் பள்ளியில் சேர்ந்தனர். வாய்ப்புகள் கொடுக்கப்பட்டால் எங்கிருந்தாலும் ஜெயிக்கலாம் என்பதற்கு மிகச்சிறந்த உதாரணம் அது" என்று தன்னம்பிக்கை வார்த்தை சொல்கிறார்.


பள்ளி கட்டிடத்துக்காக அடமானம் வைக்கப்பட்ட நகை


கல்வியை நல்ல முறையில் கொடுக்க ஆரம்பித்த பின்னர், ஆசிரியை விஜயலட்சுமிக்கு வகுப்புகளின் தரத்தை முன்னேற்றும் எண்ணம் வந்தது. தன் பள்ளியை ஸ்மார்ட் பள்ளியாக ஆக்க எண்ணி, அரசின் உதவியால் கட்டிடம் கட்டும் பணி தொடங்கினார். ஆனால் தொடங்கிய பணி பாதிக்கும் மேல் நடந்து, பணப்பற்றாக்குறையால் அப்படியே நின்றது. எல்லாரும் என்ன செய்வதென்று புரியாமல் அப்படியே நிற்க, ஆசிரியை விஜயலட்சுமி சற்றும் சளைக்கவில்லை. தனது நகையை அடமானம் வைத்து, 75 ஆயிரம் புரட்டிக் கட்டிடத்தைக் கட்டி முடித்தார். இதைக் கேள்விப்பட்ட கல்வி அதிகாரி, அருகில் இருந்த பள்ளிக்கு வந்த காசோலையை வாங்கிவந்து இந்தப் பள்ளிக்கே கொடுத்திருக்கிறார்.


நல்லபடியாகப் போய்க் கொண்டிருந்த ஆசிரியை விஜயலட்சுமியின் பயணத்தில், நடுநிலைப்பள்ளிக்குத் தலைமை ஆசிரியராய் மாற்றல் வந்தது. ஆனால் தனது கனவுப் பள்ளியில் இன்னும் சாதிக்க வேண்டியிருக்கிறது என்று எண்ணியவர், மாற்றலை நிராகரித்துவிட்டார்.

கணினிவழிக் கல்வி



கணினியின் அவசியத்தை உணர்ந்து, பள்ளியில் அதற்கேற்ற மாதிரியான மாற்றங்களைப் பள்ளியில் புகுத்தினார். அது குறித்துச் சொல்பவர், "தலைமை ஆசிரியரின் அறையை கணிப்பொறி அறையாய் மாற்றினோம். அனைவருக்கும் கல்வி திட்டத்தின் மூலம் 2 கணினிகளையும், பொதுமக்கள் நிதியில் இருந்து கணினியையும் வாங்கினோம், படிப்பதற்கு சிறிய நூலகங்கள், பேச ஒலிபெருக்கிகள், ஒலிப்பான்கள் ஆகியவை வகுப்பிலேயே தனித்தனியாக வைக்கப்பட்டன.


வெள்ளி மன்றம் என்ற பெயரில், ஒவ்வொரு வெள்ளிக்கிழமை மாலையும் ஒரு மணிநேரம், மாணவர்களின் பாட்டு, பேச்சு, ஓவியம், நாடகம் என தனித்திறமைகளை வெளிப்படுத்தச்செய்வோம். அரசு விழாக்களை வித்தியாசமான முறையில் கொண்டாடுவோம். இந்த ஆண்டு சுதந்திர தினத்தில், 'விடுதலை வேள்வியில் தமிழகம்' என்ற தலைப்பில், 22 குறுநாடகங்களை நிகழ்த்தினோம்.


எங்கள் மாணவர்கள், விடுதலைப் போராட்டத்துக்காகப் போராடிய திருப்பூர் குமரன், வாஞ்சிநாதன், ருக்மிணி லட்சுமி உள்ளிட்ட 22 தேசத் தலைவர்களாக வேடமிட்டு, வீதிகளில் குறு நாடகங்களை நடத்தினர். அப்போது எடுக்கப்பட்ட காணொலிகள், தொகுப்பு வேலைகள் முடிந்து உள்ளூர்ச் சேனல்களில் ஒளிபரப்பப்பட இருக்கின்றன. இது போன்ற நிகழ்வுகள் அரசுப்பள்ளி மாணவர்களை ஊக்குவிப்பதோடு, மற்ற மாணவர்களையும் நம் பள்ளிக்கு வரத்தூண்டுமே என்ற எண்ணம்தான் இவையெல்லாவற்றுக்கும் காரணமாக இருக்கிறது" என்று நெகிழ்கிறார்.


ஆசிரியர்கள் விழாக்களுக்காக வைக்கப்பட்ட ஃப்ளக்ஸ், அட்டைப் பெட்டிகள் உள்ளிட்ட தேவையற்ற பொருட்களை வெட்டி, ஒட்டி, அட்டைகள் செய்து, அதில் மாணவர்களுக்கு எழுதிக் கொடுக்கின்றனர். இதற்காக மாவட்ட கல்வி அலுவலரிடம் இருந்து பாராட்டுப் பெற்றிருக்கிறது ஆசிரியர் குழு. அதுபோக, மாவட்ட தலைவர் நிதியில் இருந்து ஒன்றரை லட்சம் நிதி பெற்று, பள்ளியில் குடிநீர் சுத்திகரிப்பு தொட்டியை அமைத்திருக்கின்றனர். வாரம் ஒரு முறை யோகா வகுப்புகளும் நடத்தப்பட்டு வருகின்றன.


"சரியாகப் பேசத் தெரியாமல், ஒன்று, இரண்டு கூடச் சொல்ல வராமல், மூன்றாம் வகுப்புக்கு வந்துசேர்ந்தான் ஹரிஹரன். அப்பா இல்லை அவனுக்கு. கூலி வேலை செய்யும் அம்மா, தங்கைதான் வாழ்க்கை. பெற்றோர் ஆசிரியர் கழகத்தின் மூலம் வேலையில் அமர்த்தப்பட்டிருக்கும் ஆசிரியை ஒருவரின் தீவிர முயற்சியில் மெல்ல மெல்லக் கற்றுத் தேர்ந்தான். இரண்டே ஆண்டில், ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும்போது நாச்சிமுத்து கல்லூரியில் நடந்த அறிவியல் கண்காட்சிக்கு அவனை அழைத்துப் போனோம். அங்கே எவ்விதத் தடங்கலும் இல்லாமல் காற்றாலை குறித்த தனது செயல்முறைப் பாடத்தை விளக்கினான். அதைப்பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவனின் அம்மாவுக்குக் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிய ஆரம்பித்தது.



கண்ணீர் சொட்டச் சொட்ட ஆனந்தமாய்ப் பேசிய ஹரிகரனின் தாய், எங்களுக்கு அத்தனை முறைகள் நன்றி சொன்னார். நாட்கள் சென்றன. மகனும், மகளும் படிப்பதைப் பார்த்த, கூலி வேலை செய்யும் ஏழைத்தாய்க்கு, தானும் படிக்க வேண்டும் என்ற ஆசை துளிர்த்தது. தயக்கத்துடனே வந்து என்னிடம் கேட்டார். நான்காம் வகுப்பு படித்திருந்த அவரை டுட்டோரியல் வகுப்பில் சேர்த்து விட்டேன். கூலி வேலைக்குப் போய்விட்டு வந்து, மாலை வகுப்புக்குச் செல்கிறார். தன் குழந்தைகளோடு அமர்ந்து அவரும் படிக்கிறார். நிச்சயம் ஒரு நாள் வேறு வேலைக்குப் போவார். இதை விட எனக்கு வேறேன்ன வேண்டும்?"


க.சே. ரமணி பிரபா தேவி - தொடர்புக்கு: [email protected]
| முந்தைய அத்தியாயம்: அன்பாசிரியர் 2 - தர்மராஜ்: ஊராட்சிப் பள்ளி ஹை-டெக் ஆசான்! |


| மாணவர்கள் மீதான அன்பாலும் அக்கறையாலும் அர்ப்பணிப்புடன் தனித்துவமாக கற்பிக்கும் அரசுப் பள்ளி ஆசிரியர்களின் நல் அடையாள அணிவகுப்புத் தொடர் இது. |


http://tamil.thehindu.com/opinion/reporter-

 

[P.J.]

Rescuing a dog from a life of cruelty.

Rescuing a dog from a life of cruelty.


https://www.youtube.com/watch?t=55&v=HTMFfLu_1lQ



http://buzz.bitecharge.com/play/chained-dog

 

[P.J.]

I left my life as a New York fashionista to become a nun

I left my life as a New York fashionista to become a nun

September 8, 2015

ASANSOL, India — Sitting there, waiting to take the very last bath of her life, Nisha Kapashi was the happiest she had ever been.

The New York-born former fashionista, 30, was taking part in Diksha, the sacred ceremony of renouncing one’s materialistic life, in order to become a Jain nun.

“Imagine an Indian wedding, well, it was just like that,’’ the ex-quintessential Manhattanite told The Post of the emotional January ceremony.

“I was getting married to the Jain nun philosophy, and I was treated like a bride,” she said. “I had my last bath ever, and I had my hair shaved off as a symbol of renouncing my old life. People believe we have our hair plucked out, but [it’s] only a few strands. The rest is shaved.”

While brought up within the ancient Indian religion as a child, Kapashi said she never imagined the day would come. Seven years earlier, Kapashi had been living in the Big Apple fulfilling her dream of working in the fashion industry.

Born in Poughkeepsie, she attended the Fashion Institute of Technology, and then landed an internship at Kate Spade and a high-paying job at J.Crew.

She had a closet full of high-end fashion labels, and her parents put her up in a lavish, one-bedroom apartment on Sixth Avenue and 34th Street, near Macy’s.

“At 23, I was finally living the life I had dreamed about as a teenager,” Kapashi said.

“I used to eat my lunch near the office on Union Square every day and eat at some of the top restaurants at night with my friends,” she said. “I was never a party animal and I never drank alcohol, but I loved good food, especially Italian food and pasta.”

But not even all the pasta and Prada in the world could fill the emptiness that was growing inside her, Kapashi said.

“I couldn’t understand why I wasn’t the happiest person in the world,’’ the nun said.

“I was trying to be fashionable and successful, but the more I did so, the emptier I felt. Slowly, I began to change. I stopped caring so much about how I looked. I began to wear simple outfits . . . and no makeup. The more changes I made, the better I was feeling.’’

Nisha Kapashi became a Jain nun and now goes by the name Samveg.Photo: Cover Asia Press

Kapashi resigned from her job and began meeting with Jain study groups in Queens once a week in 2011. She eventually moved to India and formally studied to become a nun.
Jainism is a major religion in India, along with Hinduism and Buddhism. Her family originated from Mumbai.
Now, as a nun, “we sleep for six hours a night, meditate for 90 minutes a day, and we study the Jain philosophy for 15 hours a day,” Kapashi said. “We live a nomadic existence in India. I have no possessions. I have nothing, but I’ve never been so happy.”

Instead of Gucci clothes and Fendi handbags, she now flaunts “a water holder and bowls made out of pumpkin for food; an ogho, which is a brush we use to wipe away any living being as we walk; a walking stick and white material for our clothes and bedding.”

“We don’t even have any shoes,” said Kapashi, a former fan of high-end footwear.

“I have no money, not even a bank account.

“I have committed to a life of celibacy and simplicity for the rest of my life,” she said.

“This is my life now — and it’s the ultimate happiness.’’



http://nypost.com/2015/09/08/i-left...&utm_source=NYPFacebook&utm_medium=SocialFlow

 

[P.J.]

Anyone With a Heart Would Do Exactly What Krishnan Guru-Murthy Did

Anyone With a Heart Would Do Exactly What Krishnan Guru-Murthy Did

10/09/2015

Channel 4's Krishnan Guru-Murthy stopped reporting on the refugee crisis this week, and actually got involved to help. And I'm so glad he did.

In a moving clip, he stopped watching a group of refugees climbing off a boat - many panicked and screaming - and helped to carry children from the sea.

It's a moment of real feeling when Guru-Murthy's voice breaks and he exclaims "Oh my God" when a child falls onto the rocks beneath him.

That moment is a world apart from his measured opening to the clip - his voiceover told the story, but his shocked reaction is him living it.

The argument made by one commenter on the Channel 4 News Facebook page, that "Krishnan needs to remember that he is a journalist and stop his personal crusade" is rubbish.

Channel 4 has past form on journalists revealing their personal feelings for the news they cover.


please watch this video

https://www.youtube.com/watch?v=4DkZqXwhpok


http://www.huffingtonpost.co.uk/lou...6750.html?ir=India&ncid=fcbklnkinhpmg00000001

 

[P.J.]

How we raided a GB Road brothel to rescue her

How we raided a GB Road brothel to rescue her

03-07-2015

Vasantha, a widow and mother of a girl, was sold by a fellow worker's mother in Bangalore where she worked in a garments factory as a tailor.



It was business as usual at brothel 59 in Delhi's GB Road, which houses more than 4,000 sex workers. What was unusual on the night of June 23 was the deliberate gait of Sameer Tyagi, a regular client of this brothel. Sameer appeared a bit jaded, busy on the phone, scanning the faces of about 20 odd garishly painted faces of women as they waited around for the next deal. It was 10pm, humid and a Bollywood number was playing loudly.

"Naya muniya laye ho kya (have you got a new girl?)" asked one of the older sex workers pointing towards me as I walked up the stairs to the second floor with casually dressed police officers from the Crime Branch of Delhi Police. Within few seconds, anti-trafficking activists of the NGO Shakti Vahini were also clambering up the stairs. All hell broke loose as the sex workers, pimps and customers realised that this is a police raid. We were there to rescue Vasantha (name changed) a 18-year-old girl from Kolar, Karnataka. Sameer had given the NGO information about Vasantha wanting to get out of the brothel. The police and the team from the NGO asked some of the women about Vasantha as no one from the raiding team knew what she looked like. There were no answers.

Sameer was standing at a distance from us and watching the goings on intently. He called one of the Shakti Vahini members, told her Vasantha's location and what she was wearing. As we moved towards the room, the brothel manager and some pimps blocked our way. There was some pushing, shoving, expletives, shouting and then we entered a dimly lit, dank room.

A thin, frightened girl dressed in a black micro mini and a pink floral shirt was sitting on a bed, anxiety writ large on her face. "Are you Vasantha from Karnataka?" asked one of the police officers. The frightened girl looked nervously around and shook her head. We asked her again and informed her that we were here to take her out of the brothel and send her back home. At this Vasantha leapt out of bed and quickly fell at one of the police officers feet. "Please get me out of here. Don't leave me behind. They will kill me," Vasantha said as she tightly held on to the officer's legs. She refused to go out of the brothel dressed as she was and picked up some clothes and money.

Escorted by police officers and members from Shakti Vahini, Vasantha literally ran out of the brothel. Her medical examination revealed that she was severely abused. According to her statement recorded by the medical officer, Vasantha was forced to sleep with nearly 30 men in a day for only Rs 310 per customer. She was not given any money and would be roughed up by pimps and the brothel manager if she failed to get tips from customers.

Vasantha, a widow and mother of a girl, was sold to this brothel by a fellow worker's mother in Bangalore where she worked in a garments factory as a tailor. She arrived in Delhi in April this year and is looking forward to go home to her parents. Rishi Kant, co-founder of the NGO, Shakti Vahini who has conducted more than 100 raids to rescue hapless women and girls trapped in brothels, and who supervised Vasantha's rescue, has deputed his team members to regularly check buses and trains coming from certain areas of West Bengal, Bihar and Uttar Pradesh as traffickers constantly invent new tricks to evade detection.

"The process of victim rehabilitation and victim compensation is very complex and slow. The Delhi government pays only Rs 50,000 to victims of trafficking and even that amount takes years to reach the victim. The court cases last long and the lawyers representing the traffickers vilify and intimidate the victims so much that in most cases the harassed victims settle the case out of court for very little money. Therefore conviction rates in human trafficking cases are low and take years to reach conclusion. This is a huge battle and must be fought well", Rishi said.

Interestingly Uttar Pradesh government pays three lakh rupees to a victim of human trafficking and has taken several measures to combat trafficking from Nepal post the devastating earthquakes recently. With Nepal police releasing a report on June 7 which says that cases of human trafficking in Nepal have increased by 50 per cent after the earthquake, the UP government's home department has swung into action.

UP shares a nearly 619km-long porous border with Nepal making it difficult to check traffickers. It organised a meeting on June 11 under the aegis of its home department. The meeting involved participation of district magistrates and police officials of the eight districts bordering Nepal - Gorakhpur, Maharajgunj, Kushinagar, Bharaich, Sravasti, Siddharthnagar, Pilibhit and Balrampur along with Sashastra Seema Bal (SSB) personnel, representatives of the UNICEF and Shakti Vahini.


According to Kamal Saxena, secretary, home department of UP the frequency of human trafficking is 3.5 times more than murders in the country and that the crime needs to be tackled with alacrity and in a focussed manner. "We have delegated responsibilities to all 35 anti-human trafficking units in the state and have also made provisions for their training by Shakti Vahini and have also directed the police and the SSB to share intelligence for better coordination.

The shelter homes need to be upgraded and the police need to be sensitised police so that they act with speed when they have credible information on trafficking. We have to put our house in order before we take the best practices to the neighbouring states of Bihar and West Bengal where a great deal of trafficking is reported from", said Saxena. The state government is drawing up a plan to spend the budgeted two crores rupees as compensation to victims of trafficking.

To encourage the local population to report instances of trafficking, all checkpoints in the mentioned districts will now have large hoardings declaring human trafficking as an offence and will have numbers of relevant people in the district administration, police, NGOs and other stakeholders. CCTVs will also be installed on all checkpoints and profile of traffickers with iris identification will all become digital.

West Bengal and Bihar is yet to organise their response and increase their vigil in the face of increased threat of trafficking from across the border. For girls like Vasantha whose client became her rescuer, the battle for a normal life begins.


http://www.dailyo.in/politics/prost...ini-human-trafficking-nepal/story/1/4748.html

 

[P.J.]

Ashok Chakra Recipient K Prasad Babu

Ashok Chakra Recipient K Prasad Babu


September 11, 2015


Sub-inspector K Prasad Babu is a hero that we should not forget about. His valour and sacrifice will go down in the history of India's anti-red terror efforts in golden letters.Sub-inspector K Prasad Babu, who belonged to Andhra Pradesh's counter-Maoist force 'The Greyhounds', was posthumously awarded Ashok Chakra, the highest peacetime gallantry award of the country, last year on India's 65th Republic Day.

This is the story of his final anti-Naxal operation during which he had led an assault unit of Greyhounds (anti-Naxal force of Andhra Pradesh) near Andhra-Chhattisgarh border on April 16, 2013.

wikimedia


Babu played a key role in killing nine Maoists and injuring several others.On April 16, 2013, about 70 Maoists carried out IED blasts near Andhra-Chhattisgarh border and fired indiscriminately on the Greyhounds unit led by Babu.Babu and his unit charged towards the Maoists, killing nine of them.

The next day, the commandos were being evacuated by helicopters.When, 19 commandos were to be picked up for the last sortie of evacuation, about 60-70 Maoists attacked the helicopter.While 14 commandos boarded the helicopter, 4 commandos along with Babu began retaliatory firing, according to the statement.

rediff.com


After the helicopter left, the Maoists began encircling the commandos. Babu then urged the 4 other commandos to retreat to safety while holding the nearly 200 Maoists at bay single-handedly until the others reached a safe spot. He kept battling as long as his ammunitions lasted but was finally captured and killed by the enemy.


The Ashok Chakra was received by Babu's father from President Pranab Mukherjee."Shri Prasad Babu exhibited most conspicuous gallantry, exceptional devotion to duty and exemplary leadership in fighting the Maoists and made the supreme sacrifice," a government statement said. Accepting the award, Babu's emotionally overwhelmed father acknowledged the crowd with folded hands. After stepping down from the dais, he greeted distinguished military officers present in the seating

area.http://www.indiatimes.com/news/india/this-is-the-story-of-ashok-chakra-recipient-k-prasad-babu-who-died-fighting-200-maoists-and-saved-his-unit-245117.html

 

[P.J.]

Incredible !!! Roberta Vinci beats Serena Williams in Semi-Finals US Open 2015

Incredible !!! Roberta Vinci beats Serena Williams in Semi-Finals US Open 2015

https://www.youtube.com/watch?t=3&v=qS5WYNU2iQg


Published on Sep 11, 2015
Italian Roberta Vinci produced a great surprise and qualified for the final of the US Open tennis tournament, the last Grand Slam of the year on Friday after defeating American Serena Williams in the semifinals, the main favorite, by 2-6 6 -4, 6-4, in arenas from Flushing Meadows in New York, after exactly two hours of play

 

[P.J.]

US Open: Paes and Hingis win mixed doubles title

US Open: Paes and Hingis win mixed doubles title

Sep 12, 2015

NEW YORK: Leander Paes and Martina Hingis have become the first mixed doubles team since 1969 to win three major titles in the same year.

Leander Paes and Martina Hingis


They beat Americans Sam Querrey and Bethanie Mattek-Sands 6-4, 3-6, 10-7 tiebreak in the US Open final Friday.

Paes and Hingis also won the Australian Open and Wimbledon this year.

The 42-year-old Paes became the winningest male mixed doubles player in the Open era with his ninth Grand Slam title. He also has won eight major men's doubles championships.


Hingis has now won a total of 19 Grand Slam trophies: five singles, 10 women's doubles and four mixed doubles. She has a chance to add another in the women's doubles final with Sania Mirza on Sunday.


http://timesofindia.indiatimes.com/...-mixed-doubles-title/articleshow/48929913.cms