My Collections

[P.J.]

Share:

Facebook X (Twitter) WhatsApp Email Share Link

சொர்க்கமா..? வேண்டவே வேண்டாம்!’

சொர்க்கமா..? வேண்டவே வேண்டாம்!’

முத்கலர், சிறந்த தவசீலர். ஞானி. பண்பும் பகுத்தறிவும் மிகுந்தவர். தயாள குணத்தால் புகழ் பெற்றவர். ஒரு முறை இவரது குடிலுக்கு, துர்வாச முனிவர் வருகை தந்தார். மகிழ்ச்சியுடன் அவரை வரவேற்றனர் முத்கலரின் குடும்பத்தார். துர்வாசரிடம், ”ஸ்வாமி, தாங்கள் இன்று இங்கு தங்கி, உணவருந்திச் செல்ல வேண்டும்!” என்று பணிவுடன் வேண்டினார் முத்கலர்.

”எனக்கு விருந்து படைக்க உம்மால் இயலுமா?” - சற்று ஏளனத்துடன் கேட்டார் துர்வாசர். ”எளியேனிடம் இருப்பதை வைத்து உபசரிக்கிறேன்… பெருந்தன்மையுடன் ஏற்று அருள வேண்டும்!”- மாறாத புன்னகையுடன் பதிலளித்த முத்கலர் விருந்து ஏற்பாடுகளைக் கவனிக்கத் தொடங்கினார்.

நதிக்கரைக்குச் சென்ற துர்வாசர் நித்திய கர்மானுஷ்டங்களை முடித்து வந்தார். முத்கலரும் அவரின் மனைவியும், துர்வாசருக்கு விருந்து படைத்தனர்.

எளிமையான விருந்தாயினும் சுவையாக இருந்தது. மன நிறைவுடன் சாப்பிட்டு முடித்தார் துர்வாசர். பெரும் ஏப்பத்துடன் எழுந்தவர், ஆசி கூட கூறாமல் அங்கிருந்து கிளம்பிச் சென்றார்.

பத்து நாட்களுக்குப் போதுமான
தானியங்களை உணவாக்கி துர்வாசருக்குப் படைத்தாகி விட்டது. அன்றும் அடுத்து வரும் நாட்களிலும் அரை வயிற்றுக் கஞ்சிதான் உணவு. தொடர்ந்து பத்து நாட்கள்… முத்கலர் வயல் வெளிக்குச் சென்று தானியங்கள் சேகரித்து வந்தால், பதினோராவது நாள் முழுச் சாப்பாடு கிடைக்கும்.நாட்கள் கழிந்தன. பதினோராவது நாள், மிகச் சரியாக… முத்கலரும் அவரின் குடும்பத்தாரும் சாப்பிட அமர்ந்த வேளையில் அங்கு வந்து சேர்ந்தார் துர்வாசர்! முத்கலர், இதை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. எனினும் முகமும் அகமும் மலர துர்வாசரை வரவேற்றார்.

"வரவேற்பு மரியாதைகள் எல்லாம்
இருக்கட்டும் எனக்கு,பசி காதை அடைக்கிறது.

இன்று இங்குதான் உணவருந்தப் போகிறேன். சமையல் தயாரா?”என்றார் கடுகடு
முகத்துடன். மறுகணம் வாழையிலை விரிக்கப்பட்டது.

தங்களுக்காக தயார் செய்த உணவை, இன்முகத்துடன் துர்வாசருக்குப் பரிமாறினர் முத்கலர் தம்பதி. அன்றும் திருப்தியான சாப்பாடு. உண்டு முடித்த துர்வாசர், வழக்கம் போல எதுவும் பேசாமல் புறப்பட்டு விட்டார்.

முத்கலர் குடும்பத்தாரது அரைப் பட்டினி நிலை தொடர்ந்தது. எனினும், அவர்கள் எவரும் இம்மியளவேனும் முகம் கோணவில்லை. நித்திய கர்மானுஷ்டங்களை செய்வதும், எஞ்சியுள்ள நேரத்தில் வயல்வெளிக்குச் சென்று தானியங்கள் சேகரித்து வருவதும் வழக்கமானது.

சரியாக பதினோராவது நாள்… அழையா விருந்தாளியாக மீண்டும் துர்வாசர்! இந்த முறையும் மகிழ்ச்சியுடன் அந்த முனிவரை உபசரித்து விருந்து படைத்து அனுப்பினர்.

இப்படி தன் குடும்பத்தார் அரை வயிற்றுக் கஞ்சியுடன் காலம் கழிப்பதும், முத்கலர் தானியங்கள் சேகரித்து வருவதும், பதினோராவது நாள் துர்வாசர் வந்து உணவைக் காலிசெய்து விட்டுப் போவதும் தொடர்கதையானது.

இரண்டு மாதங்கள் கழிந்தன. துர்வாசர் வருவது… இது, ஏழாவது முறை! ஆனால் அன்று அவரின் முகத்தில் வழக்கத்துக்கு மாறாக ஒருவித மலர்ச்சி!

வந்ததும் பேச ஆரம்பித்தார்: ”முத்கலரே… உமது திட சிந்தையையும் விருந்தோம்பும் பண்பையும் சோதிக்கவே இப்படி ஒரு பரீட்சை. அதில் நீர் வென்று விட்டீர். உமக்கும் குடும்பத்துக்கும் ஒன்றையும் மிச்சம் வைக்காமல் நான் சாப்பிட்டுச் சென்றாலும், ஒவ்வொரு முறையும் இன்முகத்துடன் நீங்கள் விருந்தளித்ததில் மிக்க மகிழ்ச்சி.


உங்களின் இந்த சீரிய பண்பு என்னை மட்டுமல்ல; தேவர்களையே வியக்க வைத்தது. இனி, நீங்கள் இந்த பூவுலகில் துன்பப்பட வேண்டாம். உங்களுக்கு சொர்க்கவாசம் கிடைக்கப் போகிறது. வாசலில் பொன்மயமான ரதத்துடன் தேவ தூதர்கள் காத்திருக்கிறார்கள்!” என்றார்.

இதைக் கேட்டு முத்கலர் பெரிதும் மகிழ்வார் என்று எதிர்பார்த்தார் துர்வாசர். ஆனால், முத்கலர் முகத்தில் ஒருவித அமைதி!

அவர், ”மகரிஷியே, உங்களது கருணைக்கு மனமார்ந்த நன்றி. எளியேனுக்கு சொர்க்கத்தைப் பற்றி எதுவும் தெரியாது. ஆகையால், சொர்க்கலோகம்- பூலோகம் இவற்றுக்கு இடையேயான வித்தியாசங்களை உபதேசிக்க வேண்டுகிறேன்!” என்றார் துர்வாசரிடம்.

துர்வாசர் விவரித்தார்: ”பூலோகம் கர்ம பூமி. ஆனால், சொர்க்கத்தை போக பூமி என்பர். கற்பனைக்கும் எட்டாத சுக- போகங்கள் நிறைந்தது அது. பருவகால வேறுபாடுகள் இன்றி எப்போதும் பூத்துக் குலுங்கும் மரங்கள், வேண்டியதைத் தரும் கல்ப விருட்சம் போன்றனவும் நிறைந்தது சொர்க்கம். மனிதன் ஒருவன், பூமியில் செய்த நற்செயல்களின் பயனால் மட்டுமே சொர்க்கத்தை அடைய முடியும். சுருங்கச் சொன்னால், உம்மைப் போன்ற புண்ணிய சீலர்களும், அறநெறிச் செல்வர்களுமே சொர்க்கத்தில் புக முடியும்!”

”ஸ்வாமி, சொர்க்கலோகத்தின் குறைகள் என்னென்ன?”- முத்கலர்.

”ஒன்றே ஒன்றுதான்! அங்கே, நாம் செய்த புண்ணிய பலன்களை அனுபவிக்க முடியுமே தவிர, புண்ணியத்தை மேலும் பெருக்கும் விதம், நற்காரியங்கள் ஆற்ற வாய்ப்பில்லை. ஆம், எவராக இருந்தாலும்… சொர்க்க புரியில் போகங்களை அனுபவிப்பதால், அவர்களது புண்ணிய பலன்கள் படிப்படியாகக் குறைந்து மீண்டும் பூமியில் பிறக்க நேரிடும்! அப்படி, ‘கர்மபூமி’யான பூமிக்கு வருபவர்கள்… இங்கு, தானம், தர்மம் மற்றும் நற்செயல்களை கடைப்பிடித்து மீண்டும் புண்ணியத்தைப் பெருக்கலாம்!” என்று முடித்தார்.

துர்வாசரை வணங்கிப் பணிந்த முத்கலர் பதில் உரைத்தார்: ”மன்னியுங்கள் ஸ்வாமி… அறச் செயல்கள் எதுவும் செய்ய வாய்ப்பில்லாத சொர்க்கம், எனக்குத் தேவை இல்லை. ஆயுள் உள்ள வரையிலும் இந்த கர்ம பூமியிலேயே உழன்று, பாடுபட்டு உழைத்து, அறநெறிகளைக் கடைப்பிடித்து, பிறருக்குத் தொண்டு புரிந்து வாழவே ஆசைப்படுகிறேன். அதில் கிட்டும் மன நிறைவும், மகிழ்ச்சியும், போக பூமியான சொர்க்கத்தில் கிட்டுமா?!”

முத்கலரின் இந்த பதிலால் மகிழ்ச்சி அடைந்த துர்வாசர், பெருமிதத்துடன் அவரை கட்டியணைத்துக் கொண்டார். அந்த பொன்மயமான ரதம், தேவதூதர்களுடன் விண்ணில் சென்று மறைந்தது!

http://hinduspritualarticles.blogspot.in/2011/06/blog-post_819.html

 

[P.J.]

நூறு வயது வரை வாழ...

நூறு வயது வரை வாழ...

ஒ ரு முறை திருதராஷ்டிரன், தன் சகோதரர் விதுரரிடம், ‘‘மனிதனுக்கு ஆயுள் நூறு வருடம் என்பர். எனினும் இதுவரை நூறு வருடங்களைக் கடந்த மனிதர்கள் எவரும் இல்லை என்றே தோன்றுகிறது. இதற்குக் காரணம் என்ன?’’ என்று கேட்டார்.



விதுரர் பதில் சொன்னார்: ‘‘அரசே... மனித ஆயுளை அறுக்கும் வாள்கள் ஆறு. முதலாவது கர்வம். மனிதர்களில் பலர், ‘இந்த உலகில் நானே கெட்டிக்காரன். மற்றவரெல்லாம் முட்டாள்!’ என்று நினைக்கிறார்கள். ஒருவனுக்கு கர்வம் ஏற்பட்டால் கடவுள் சும்மா இருக்க மாட்டார். ஆகவே, கர்வம் இல்லாமல் இருக்க, தனது குற்றம் குறைகளைப் பார்க்க வேண்டும். பிறரிடம் நற்குணங்களையே பார்க்க வேண்டும்.


இரண்டாவது வாள்- அதிகம் பேசுவது. தனக்குப் பேச விஷயங்கள் இல்லாதபோதும், வீண் பேச்சு பேசுபவன், வீண் வம்பை விலைக்கு வாங்குகிறான்.


மூன்றாவது வாள்- தியாக உணர்வு இன்மை. அதீத ஆசையே மனிதனின் தியாக உணர்வைத் தடுக்கிறது. இதை உணர்ந்தால், தியாக உணர்வு தானே வரும்.


நான்காவது வாள்- கோபம். கோபத்தை வெல்பவனே உண்மையான யோகி. கோபம் வந்து விட்டால், தர்மம் எது? அதர்மம் எது என்பது தெரியாமல் போகிறது. விவேகம் இழந்து பாவங்களைச் செய்ய நேரிடுகிறது.


ஐந்தாவது வாள்- சுயநலம். சுயநலமே எல்லா தீமைகளுக் கும் காரணம். சுயநலம் கொண்டவன் தனது காரியத்துக்காக பாவம் செய்யத் தயங்குவதில்லை.


ஆறாவது வாள்- துரோகம். இந்த உலகில் நல்ல நண்பர்கள் கிடைப்பதே அரிது. அப்படிப் பட்டவர்களுக்குத் துரோகம் செய்வது தவறு.


_ இந்த ஆறு விஷயங்களிலிருந்தும் ஒருவன் விலகி வாழ்ந்தால் நிச்சயமாக அவன் நூற்றாண்டை நிறைவு செய்வான்.’’



http://siththan.com/archives/6353

 

[P.J.]

Lord Rama and the little squirrel

Lord Rama and the little squirrel

The scene near the ocean was very different . Few squirrels suddenly noticed an army of vanaras marching near the mountains and lifting boulders and handing it over to the chain of vanaras who were carrying them to put in the ocean with valour . Few vanaras were uprooting the trees and a few making way for collecting the boulders . All squirrels residing near to the mountains were wondering what was going around .

They could hear all the vanaras doing the work with enthusiasm and were chanting . The sweetest name RAMA reverberated the entire area . Slowly they came out and found the vanaras were in fact constructing a bridge over the ocean ,.They understood that the bridge is being constructed for them to march to the other end of the ocean .

Inquisitively few squirrels moved further to see the mammoth work being undertaken along with the Nama sankirtana . To their utter surprise they had darshana bhagyam of Lord Sriramachandra . Overjoyed with the feeling all of them decided that they must assist in this big work no matter the quantity of contribution .The squirrels wished that when LORD with his tender feet walked over the rocks and mountains which had been dumped to form the bridge , HIS feet would get hurt by the rough surface .

All of them decided to rush into the ocean , wet themselves come back to the shore , roll the sand and shake themselves so that the sand particles which were clinging to their body would fall on the rocks put by the vanaras . Few squirrels carried bits of wood ,pebbles and sand out of devotion. They were in the opinion that the pathway on which Lord Rama would walk would be soft due to the sand . The joy derived by the squirrels in Lord Ramas kainkaryam was multifold . Soon there were many squirrels jumping in the seashore and leaping near the rocks to contribute their might in squeezing as much as sand possible. This they were doing watching the divine beauty of Lord Rama under ecstasy . They some how managed to draw the attention of Lord Rama in their endeavours .

Lord Rama noticed this supreme devotion which had been exhibited by the tiny squirrels in a selfless manner . He gathered all the squirrels close to him and stroked them . The general belief is that is the reason why we see the three marks on the back of the squirrels . The squirrels had rendered their life worthwhile and noticing a squirrel we can relate this incident .How fortunate were they ?????




Though this sweet incident is not seen in the Valmiki Ramayana , this incident is quoted in other languages of Srimad Ramayana including Kamba Ramayana .

Swamy Thondaradippodi Azhwar in his Tirumalai has mentioned this incident briefly in his (27) pasuram

kuranguhaL malaiyai nookka kuLittu tAm puraNDiTTu ODi taranga neer aDaikkaluTTra SalamilA aNilum pOlEn | marangaL pOl valiya nenjam vanjanEn nenju tannAl aranganArkku ATcheyyAdE aLiyattEn ayarkinrEnE

The meaning of the pasuram in brief reveals Oh Lord ! i did not perform any service that an ordinary man can do. i did not even attempt as little as an animal does. When Lord RAma wanted to cross the sea to go to Lanka, the mighty vAnarAs lifted huge boulders and dropped them in sea. A little squirrel also dipped in the sea and rolled his wet body on sand and shook the sand particles stuck on his body into the sea. Oh! Lord A big sinner I am !! i don’t even do such small service to serve your Lotus feet . Not only I do any physical service but neither have any devotional feelings too. Alas! My human birth is a waste. What else can i do but cry and cry?

This incident also finds place in Thirukolur Pen pillai rahasyam (14) truth . Adiyen Ramanuja dasan


https://kmkvaradhan.wordpress.com/2015/04/30/lord-rama-and-the-little-squirrel/

 

[P.J.]

Why Did Lord Shiva Punish Kamadeva and Reduce Him to Ashes (bhasma)?

Why Did Lord Shiva Punish Kamadeva and Reduce Him to Ashes (bhasma)?

August 3, 2015


Kamadeva is the god of human love and passion who is known to awaken carnal desires among humans. Etymologically, Kama means sensual desire and Deva means a divine being. He is regarded as the heavenly god of love who arouses passion and love among those struck by His cosmic arrow. He is described as a beautifully winged youth with greenish skin, holding a bow while a quiver with arrows hangs on his back. His bow is made of sugar cane and its string is made of a line of honey bees. His arrows are made of 5 types of flowers, his vehicle is a green parrot and he is accompanied by his wife Rati (sexual desire), Vasant (spring personified) and a gentle breeze.


His story is mentioned in various Puranas with a few versions. We will describe the main stories here:


According to the Shiva Purana, Kamadeva was born from the mind of Brahma. According to another story, he was the son of Shri (Lakshmi).


The Shiva Purana explains that right after he was born from Brahma’s mind, Kama stood in front of his creator and asked ”Kam darpayani?”, or “whom shall I please?” By this famous question he acquired the name Kandarpa, and this was his father’s answer:


“You should move around this world engaged in the eternal work of creation with the five arrows of flowers in your hands and thus multiply the population. Not even the gods will be able to obstruct your arrows.”


For this reason, Kamadeva is considered as one of the most popular and well-known deities. References to Kamadeva can also be found in various scriptures, including the Rig Veda, Atharva Veda and others, although He figures more prominently in the Puranas.


Background of the God of Love



The birth of Kamadeva has been accounted in several different ways. Some Puranas state that Kamadeva was created from the mind of Lord Brahma while according to other beliefs, He is the son of Sri. He has also been seen as Lord Vishnu, Lord Krishna or Pradyumna, Krishna’s son, is regarded an incarnation of Kamadeva. In some places Kamadeva has even been mentioned as the son of Lord Vishnu.


Depiction of Kamadeva



The God of love is illustrated as a handsome, youthful winged man with a greenish (sometimes shown reddish) complexion. He carries a special bow made of sugarcane with a string of humming honeybees and arrows that are with five kinds of scented flowers. He rides a parrot which is His vehicle. He is accompanied by Vasanta, the god of spring and Apsaras, Gandharvas and Kinnaras. Kamadeva’s consorts are Rati, the daughter of Daksha and Priti. Rati is mentioned more prominently, who symbolizes desire. He is known by names such as Ratikanta, Ananga, Madana, Pushpavan, and Pushpadhanva and several others. Legends Associated with Kamadeva


Kama disturbs Lord Shiva’s Meditation



When Lord Shiva’s consort Sati entered into fire and embraced death due to the insult her father Daksha showed to Lord Shiva, He was completely devastated and angry. He abandoned His duties and went into severe meditation. This led to a destructive imbalance in the world, which worried all the Gods. Meanwhile, Sati was reborn as Goddess Parvati. She wished to marry Lord Shiva but He was least interested and chose to ignore her feelings.


Lord Brahma told Narada that the deities decided to send Kamadeva to influence lord Shiva so that the marriage between him and Parvati is felicitated.


Indra called Kamadeva and told him that the demon king Tarakasur could be killed only by such a person who was the son of Shiva and Parvati. Indra instructed Kamadeva to arouse passion in lord Shiva, so that he agrees to marry Parvati.


Kamadeva, accompanied by his wife Rati went to lord Shiva to accomplish his mission.
After reaching the place where lord Shiva was engrossed in his meditation, Kamadeva made repeated attempts to arouse passion in the heart of lord Shiva, but his actions were no avail.


Right then, Kamadeva saw Parvati arriving accompanied by her companions. She was looking divine in her beauty. Just at that moment lord Shiva too had come out of his meditational trance. Kamadeva thought that it was the most appropriate moment to have a go.








Kamadeva struck lord Shiva with his ‘Kamabana’ which did have a deep impact on him. Lord Shiva was struck by the awesome beauty of Parvati and his heart became full of passion for her. But at the same time he was surprised at the sudden change in his behavior. He realized that it was an act of Kamadeva.


Lord Shiva looked all around him. He saw Kamadeva standing towards his left side, with a bow and arrows in his hands. Now he was fully convinced that it was indeed an act of Kamadeva.


Kamadeva became terrified, he started remembering god, but before the deities could come to his rescue the third eye of lord Shiva got opened and Kamadeva was reduced to ashes.







Parvati got scarred after seeing Lord Shiva in such a destructive anger. She went to her house along with her companions. Rati – the wife of Kamadeva wept inconsolably.
The deities arrived and consoled her by saying that by the grace of lord Shiva, her husband would be alive once again.

After that the deities went near lord Shiva and did his worship. They told him that it was not the fault of Kamadeva, as he had acted in accordance with the aspirations of the deities. They also told him the mystery of Tarakasur death. The deities then requested him to make Kamadeva alive once again.



Lord Shiva told the deities that Kamadeva would take birth as the son of Krishna and Rukmini in the era of dwapar. A demon by the name of Shambar would throw him off in the sea. He would kill that demon and marry Rati, who too would be living in a city near the sea.


But the deities were not satisfied. They requested lord Shiva to help Rati to unite with her husband. Lord Shiva then told them that Kamadeva would become his gana, but he also warned them against revealing this fact to anybody. Rati then went to the city where the demon Shambar was expected to appear in the era of dwapar. The deities too went back to the heaven.


Lord Shiva’s anger did not subside after the death of Kamadeva and the whole world started to feel the wrath of lord Shiva’s fury. All the living creatures became terrified. They went to Lord Brahma and prayed to him, to save them from Shiva’s wrath.


Lord Brahma went to lord Shiva and conveyed their request to him. Lord Shiva agreed to relinquish his anger. Lord Brahma then carried Shiva’s ‘fury’ to the sea and went to the sea. He requested the sea to possess it until the final annihilation. The sea agreed to do this. This way Lord Shiva’s fury entered into the sea and all the living creatures felt a sign of relief.


Kama incarnates as Pradyumna



Parvati also told Rati, that her husband Kama will take a body again later on as a son of Krishna and Rukmini, and will be named Pradyumna. “At that time you will be able to rejoin your husband if you will take the position of a maid servant at the house of the demon Sambara,” Parvati said.


Rati was glad to hear the news, and after her death she incarnated as Mayavati, the maidservant of Sambara. The demon Sambara learned from Narada that Pradyumna, the baby boy of Krishna and Rukmini, will kill him. The demon kidnapped the baby and threw him into the ocean where a big fish swallowed him. Fishermen caught the fish and sold it to the cooks of Sambara. When the belly of the fish was cut open, a beautiful baby was discovered and he placed in the care of Mayavati.

Mayavati raised the boy and as he grew, she expressed great sexual attraction to him rather than motherly affection.

The boy asked his mother in wonder: “My dear mother, how is it that you express feelings that are not befitting a mother?” Mayavati explained to Pradyumna that he was not her son but the god Kama who was born as Pradyumna, the son of Krishna and Rukmini, and was kidnapped by Sambara.

In fact, she was his wife, Rati, who came to join him in that incarnation. She also described to him how his parents were probably still grieving his loss. Hearing this, Pradyumna, filled with anger and challenged Sambara to fight. He killed the demon and, along with Mayavati, went back to Dwaraka. When he arrived in Dwaraka, all were impressed by his beauty and his resemblance to Krishna, but they did not recognize him as he was mere a baby when he was kidnapped. It was his mother Rukmini who recognized him because of the strong motherly feelings that she started to sense for him.


http://www.templepurohit.com/why-did-lord-shiva-punish-kamadev-reduce-him-to-ashes/

 

[P.J.]

கோவிலில் பிறர் ஏற்றிய விளக்கு அணைந்திரு&

கோவிலில் பிறர் ஏற்றிய விளக்கு அணைந்திருந்தால் அதை நாம் ஏற்றலாமா?

ஆகஸ்ட் 04,2015

மிகவும் புண்ணியம். வேதாரண்யம் மறைநாதசுவாமி கோவில் கருவறையில் ஒரு எலி திரிந்து கொண்டிருந்தது. அங்கே விளக்கு அணையும் நிலையில் இருந்தது. அதிலிருந்த நெய்யைக் குடிப்பதற்காக விளக்கில் எலி ஏற, அதன் மூக்கு திரியில் பட்டு அணைய இருந்த தீபம் சுடர் விட்டு பிரகாசித்தது. அந்த புண்ணியம் காரணமாக மறுபிறவியில் மகாபலி சக்கரவர்த்தியாக பிறப்பு எடுத்து, திருமாலின் திருவடியை அடையும் பேறு பெற்றது. இதன் அடிப்படையில், அணைந்த தீபத்தை ஏற்றி வைப்போருக்கு சக்கரவர்த்தி யோகம் உண்டாகும் என்பதை அறிய முடிகிறது.

http://temple.dinamalar.com/news_detail.php?id=45888&device=fb

 

[P.J.]

செல்வத்தின் சின்னம் என்ன?

செல்வத்தின் சின்னம் என்ன?

ஆகஸ்ட் 04,2015

தேவர்களும், அசுரர்களும் பாற்கடலைக் கடந்த போது வலம்புரிச் சங்கு வெளிவந்தது. மகாவிஷ்ணு அதை தன் இடதுகரத்தில் தாங்கிக் கொண்டார். இது லட்சுமியின் அம்சமாக உள்ளது. குபேரன் வாசம் செய்யும் சங்கு ஐஸ்வர்யம், மங்கலம், வீரம் ஆகியவற்றின் சின்னமாக விளங்குகிறது. சங்கை பழங்காலத்தில் நத்தார் படை (போர்களத்தில் எழுச்சியூட்டும் கருவி) என்று குறிப்பிட்டனர். வலம்புரிச்சங்கில் நீர் விட்டு, கும்பத்தின் மேல் வைத்து, சுவாமிக்கு அபிஷேகம் செய்வது வழக்கமாக உள்ளது. ஏனெனில், சங்கில் விடும் சாதாரண நீரும் கூட புனித தீர்த்தமாகி விடும். சங்கில் செல்வத்திற்கு அதிபதியான குபேரன் வாசம் செய்கிறார். வங்காளிப் பெண்கள், சுபநிகழ்ச்சிகளில் சங்கு வளையல் அணிவதை புனிதமானதாகக் கருதுகின்றனர்.


http://temple.dinamalar.com/news_detail.php?id=45886&device=fb

 

[P.J.]

துளசியின் சிறப்பு

துளசியின் சிறப்பு

பூஜைக்குரிய இலைகளில் துளசி சிறந்தது. இதுவொரு தெய்வீக மூலிகையுமாகும். நீருள்ள நிலத்தில் மட்டுமல்ல; வறண்ட பூமியிலும் வளரும் தன்மையுடையது. எல்லா காலங்களிலும் கிடைக்கக்கூடிய தனிச்சிறப்பு மிக்கது. காக்கும் கடவுள் திருமால் உறையும் ஆலயங்களில் தலத் தாவரமாக துளசி விளங்குவதைக் காணலாம். கருந்துளசி, பெருந்துளசி, ராமதுளசி, கிருஷ்ணதுளசி, சிவதுளசி, வனதுளசி, சிறுதுளசி என இருபதுக்கும் மேற்பட்ட வகைகளில் துளசி காணப்படுகிறது. கருந்துளசியே உயர்ந்த பலன் தரவல்ல தென்பர். நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட மருத்துவ குணம்கொண்ட துளசியை தமிழில் “திருத்துழாய்’ என்று வைணவ அடியார்கள் போற்றுவர்.

சமஸ்கிருதத்தில் காரணப்பெயர்களாக பலவுள்ளன. சாறுடையதாகையால் சரசா, எங்கும் எளிதில் கிடைப்பதால் சுலபா, பல பூங்கொத்துகளைக் கொண்டதால் பகுமஞ்சரி, விஷ்ணுவுக்கு உகந்ததாகையால் விஷ்ணுவல்லபா- விஷ்ணுப்ரியா, அதிக இதழ்கள் கொண்டதால் பகுபத்திரி, கிருமிகளையும் துயரங்களையும் போக்குவதால் அபேராக்ஷஸி, வயிற்றுவலியைப் போக்குவதால் சூலக்னி, இதன் அடிமண் எப்போதும் புனிதமுடையதென்ப தால் பவானி, ராம- கிருஷ்ணர் களின் அன்பைப் பெற்றதால் ஹரிப்ரியா என பலவாறு துளசி போற்றப் படுகிறது.

துளசி இலையின் சாறானது ஜலதோஷம், கபம், வயிற்று உளைச்சல், எலும்புச்சூட்டு ஜுரம், தாகம், மாந்த ஜுரம் போன்றவற்றைப் போக்கும். நாவில் ருசியற்ற தன்மையை மாற்றும். குழந்தை முதல் பெரியவர் வரை சளியை நீக்கி, நன்கு சுவாசித்து ஆரோக்கியம் பெற உதவும் உன்னத மூலிகை துளசியாகும். துளசிச் செடியை வீட்டில் வளர்த்தால் பாவங்கள் நீங்குமென்பர். தீயவர்களின் கண்பார்வை அகலும். தீய எதிரிகளின் பில்லி, சூன்யம் போன்ற ஆபிசார ஏவல்கள் துளசி இருக் கும் இடத்தை அணுகாது. துர் தேவதைகள் விலகியே நிற்கும்.

இத்தகைய துளசியை பூஜைக்காகப் பறிக்கும்போது, கொத்து கொத்தாகப் பறிக்கக் கூடாது. ஒவ்வொரு இலையாகப் பறிக்கவேண்டும். பூவை ஒரு ஈர்க்கு அளவே பறித்துப் பயன் படுத்த வேண்டும். குளித்து தூய்மையாக இருக்கும்போதே பறிக்கவேண்டும். மாலை நேரம், இரவு நேரம், ஞாயிறு, செவ்வாய், வெள்ளி, பௌர்ணமி, அமாவாசை, மாதப்பிறப்பு, வருடப்பிறப்பு, புண்ணியகாலம், சிரார்த்த திதி ஆகிய நாட்களில் துளசியைப் பறிக்கக்கூடாது. அதற்கு முன்னதாகவே பறித்து வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். உலர்ந்தாலும், பூஜித்திருந்தாலும் நீரால் கழுவி மீண்டும் பூஜிக்கத்தக்க சிறப்புடையது துளசி.

துளசி நீரைப் பருகுபவர்கள் எல்லா பாவங்களிலிருந்தும் விடுபடுவார்களென்பது உறுதி. கணவனைப் பெறவிரும்பும் பெண்களும், பதிவிரதாதன்மை நிலைத் திருக்கவும் தினமும் காலையில் தலைக்கு குளித்து, துளசி செடிக்கு மஞ்சள் நீரூற்றி வலம்வந்து வணங்கினால் எண்ணியது ஈடேறும். துளசியை மங்களதேவியின் அம்சமாகக் கருதி வழிபடவேண்டும். துளசியின் அடிப்பகுதியில் அனைத்து புண்ணிய தீர்த்தங்களும், நடுவில் எல்லா தேவதைகளும், முனைகளில் அனைத்து வேதாகம சாஸ்திர வித்தைகளும் இருப் பதாலும்; மகாவிஷ்ணுவுக்குப் பிரியமானவளாக இருப்பதாலும் அனைவராலும் பூஜிக்கத்தக்கவள் துளசி.

துளசி துதி

யன்மூலே ஸர்வதீர்த்தானி
யன்மத்யே ஸர்வதேவதா:
யுதக்ரே ஸர்வவேதாஸ் ச
துளசீம் தாம் நமாம்யஹம்.
நமஸ் துளசி கல்யாணி
நமோ விஷ்ணுப் பிரியே சுபெ
நமோ மோக்ஷப்ரதே தேவி
நமஸ் ஸம்பத் ப்ரதாயிகே.
துளசி பிரார்த்தனை சுலோகம்
நமஸ்தே துளசீதேவி
சர்வாபீஷ்ட பலப்ரதே
நமஸ்தே திரிஜகத் வந்தியே
நமஸ்தே லோகரக்ஷிகே.

மேற்கண்ட துதிகளைக்கூறி துளசியை போற்றிவணங்குவோர் விரும்பியவற்றையெல்லாம் அடைவர் என்பது ரிஷிகளின் வாக்கு. சைவ- வைணவ ஆகமங்கள் யாவுமே, எல்லா தெய்வங்களுக்குரிய சிறப்பு பத்திரமாக துளசியைக் குறிப்பிட்டுள்ளன. விநாயகர் துளசி தேவியை தாயின் அம்சமாகக் கருதுவதால், தினசரி பூஜையில் விநாயகருக்கு துளசியை சமர்ப்பிக்கக்கூடாது. ஆவணி மாத மகாசதுர்த்தி மற்றும் உற்சவ அலங்காரம் போன்ற சிறப்பு காலங்களில் மட்டும் பயன்படுத்தலாம்.

சிவாகமங்களும் சிவபூஜையில் துளசிக்கு திங்கட்கிழமைக்குரிய சோமவார பத்திரம் எனும் சிறப்புத் தகுதியை அளித்துள்ளன. சைவாகமங்கள் வில்வத்திற்கு இணையாக துளசியையும் குறிப்பிட்டுள்ளதால், இதன் மகிமையை உணர்ந்து பயன்படுத்தவேண்டும். அதுபோல வில்வத்தால் விஷ்ணுவை வழிபடுவதும் சிறப்பாகும்.

இனி, பூஜைக்காக கொய்துவரும் மலர்களை சேமித்துவைக்கும் காலத்தைப் பற்றி அறிந்துகொள்வோம். தாமரை மலரை ஐந்து நாட்களும், அலரிப்பூவை மூன்று நாட்களும், வில்வத்தை ஆறு மாதங்களும், துளசியை மூன்று மாதங்களும், தாழம்பூவை ஐந்து நாட்களும், கருநெய்தல் என்னும் நீலோத்பலத்தை மூன்று நாட்களும், செண்பகத்தை ஒருநாளும், விஷ்ணு கிராந்தியை மூன்று நாட்களும், மஞ்சள் நிற விலாமிச்சம் வேரை ஓராண்டு வரை வைத்திருந்து உரியமுறையில் உபயோகிக்கலாம். பூஜைக்கு பூ இல்லையெனில், அவ்வூரில் வாழும் அனைவருக்கும் சங்கடம் நேரும் என்கிறது ஆகமம். புதிய பூக்களும் மணம்மிக்கவையும் மிகவும் பயன்தருவன.

விரும்பத்தக்கவற்றை விளக்கும் ஆகமங்கள் விலக்கத்தக்கதையும் வலியுறுத்துகின்றன.

தனது வெறுங்கையில் சேர்த்துவைத்துக் கொண்டுவந்தது, துணியில் வைத்துக் கொணர்ந்தது, ஆமணக்கு, எருக்கு போன்ற இலைகளில் வைத்துக் கொணர்ந்தது போன்றவை விலக்கத்தக்கதாகும். இவை நாம் முன்னர் சேர்த்து வைத்துள்ள புண்ணியங்கள் அனைத்தையும் போக்கிவிடும்.

மேலும், தாம் உடுத்திய துணியில் வைக்கப்பட்டவை, வாசனை இல்லாதவை, தலைமுடி, புழு, பூச்சி, நோய் இவற்றால் நிந்தனைக்கு ஆட்பட் டவை, அளவுக்கு மீறிய மணமுள்ளவை, அழுக்கடைந்தவை, அசுத்தமானவை, தூய்மை யில்லாத நிலையில் உள்ளவர்களால் தொடப்பட்டவை, பூசித்த பழைய நிர்மால்யத்தின்மீது விழுந்தவை, மனிதன், கால்நடைகளால் முகரப்பட்டவை, வாடியவை, மொட்டாகப் பறித்து தன்னால் மலரச் செய்தவை, தூய்மையற்ற பாத்திரத்தில் சேமித்துக்கொண்டு வந்தவை, குளித்துவிட்டு ஈரத்துணியுடன் பறித்துக்கொண்டு வந்தவை, பிறரிடமிருந்து விரும்பி யாசித்துப்பெற்றவை, எடுத்துவைத்து உலர்ந்து போனவை போன்ற மலர்களும் விலக்கத்தக்கவை.

நிலத்தில் விழுந்திருந்தவை, வாடிவதங்கி அழுகியவை, பக்குவமடையாத சிறுமொட்டு, கொத்தாக உள்ளவை, தகாத இடத்தில் இருந்தவை, வியாதியுள்ளவர்களால் பறிக்கப்பட்டவை, நறுமணமிருந்தும்கூட புனிதத்தன்மையற்றவை, ஒரே நிறம் மட்டுமே உள்ளவை, பூக்காத மொட்டுக்களாக உள்ளவை ஒருபோதும் பூஜைக்கு ஏற்றுக்கொள்ளத்தகாத- விலக்கிடத்தக்கவையே ஆகும்.

நறுமணமே இல்லாதபோதும், தர்ப்பைப்பூ முதலிய சில பூக்கள் என்றும் புனிதமாய் விளங்குவதால் ஏற்கத்தக்கவையே என்று சிவாகமங்கள் தெரிவிக்கின்றன. புஷ்பவிதிமுறைகள் யாவும் முழுமையாகப் பின்பற்றப்பட வேண்டும். கடைப்பிடிக்கத் தவறினால்,இயல்பாகவே மாசற்ற பரம் பொருளிடம், மாசை சேர்த்திட்ட குற்றம் புரிந்தவராகிவிடுவோம். எவ்வாறெனில், சுத்தமான சிவத்தை, நாம் அசுத்தமாயுள்ள பத்திர புஷ்பங்களின் சேர்க்கையால் மாசுபடுத்துவதற்கு நமக்கு உரிமையில்லை.

பூவின்றி அமையாது பூஜை. ஆயினும், அப்பூக்கள் கூறப்பட்ட வகை, நிறம், குணம், தரம், மணம் உள்ளவைகளாய் இருத்தல் மிகவும் அவசியம். உரிய வகையும், மணமும் பெற்றிருந்தாலும்கூட, அவை குற்றம், குறை தோஷமின்றி இருத்தல் மிகவும் அவசியம். எனவே, விலக்கத்தக்கவை பற்றிய விதிமுறையை முதலில் முற்றிலும் பொருத்திப் பார்த்து சோதித்திடவேண்டும்.

பொதுவாக மலர்களை அதற்கென உரிய தெய்வாம்சம் பொருந்திய பாத்திரத்தில் மட்டுமே பறித்து சேமித்திடவேண்டும். பின்பு பூஜைக்குரிய புஷ்ப பாத்திரத்தில் வைத்து சமஸ்காரத்தால் புனிதமாக்கி, அப்பூவை சோபை உள்ளவரை கையாளவேண்டும். பூஜையில் செண்பகப்பூவின் மொட்டுகள் மட்டுமே, மொட்டாக சாற்றக்கூடியவை. மற்ற மலர் வகைகளின் மொட்டுகளை ஒருபோதும் சாற்றக்கூடாது.

சுத்தமான உலோகம் அல்லது மரத்தாலான பாத்திரத்திலோ, தென்னை இலைக்கீற்றால் பின்னிய பூக்குடலை அல்லது மூங்கில் கூடைகளில் பூப்பறித்து சேமிப்பது முறையாகும்.


http://hosurhg2015.blogspot.in/2015/04/blog-post_38.html

 

[P.J.]

A pound of butter

A POUND OF BUTTER




There was a farmer who sold a pound of butter to the baker. One day the baker decided to weigh the butter to see if he was getting a pound and he found that he was not. This angered him and he took the farmer to court. The judge asked the farmer if he was using any measure. The farmer replied, amour Honor, I am primitive. I don’t have a proper measure, but I do have a scale.” The judge asked, “Then how do you weigh the butter?” The farmer replied “Your Honor, long before the baker started buying butter from me, I have been buying a pound loaf of bread from him. Every day when the baker brings the bread, I put it on the scale and give him the same weight in butter. If anyone is to be blamed, it is the baker.”
[h=3]What is the moral of the story?[/h] [h=2]” We get back in life, what we give to others.”[/h] Whenever you take an action, ask yourself this question: Am I giving fair value for the wages or money I hope to make? Honesty and dishonesty become a habit. Some people practice dishonesty and can lie with a straight face. Others lie so much that they don’t even know what the truth is anymore. But who are they deceiving? Themselves.

https://www.linkedin.com/pulse/20141021231407-337412943-a-pound-of-butter

 

[P.J.]

சடாரி

சடாரி

பெருமாள் கோயில்களில், திருமாலின் திருவடிகளைத் தலையில் தாங்குவதாகக் கருதி செய்யும் வழிபாடு சடாரி. இதனை"ஸ்ரீசடாரி' என்று குறிப்பிடுவர். "ஸ்ரீ' என்பது லட்சுமியையும், "சடாரி' என்பது திருமாலையும் குறிக்கும்.

இதன் மகிமை பற்றி "பாதுகா ஸஹஸ்ரம்' என்னும் நூலில் வேதாந்ததேசிகர் பாடியுள்ளார்.

"சடம்' என்னும் ஒருவகை வாயு தீண்டுவதால் தான் உயிர்களுக்கு அறியாமை உண்டாகிறது.

அந்த வாயு மீது கோபம் கொண்டு விரட்டியதால், நம்மாழ்வாருக்கு "சடகோபன்' என்ற பெயர் ஏற்பட்டது. எனவே சடாரியை நம்மாழ்வாரின் சொரூபமாக போற்றுவர். இதனைத் தாங்கும்போது பெருமாள், தாயார் இருவரின் திருவடிகளையும் தலையில் தாங்குவதாக ஐதீகம். இதைத் தாங்கினால், உலக வாழ்வு நிலையற்றது என்றும், இறைவனின் திருவடியே நிரந்தரமானது என்ற ஞானமும் ஏற்படும்.

http://www.dinamalar.com/aanmeegamnews_detail.asp?news_id=5245

 

[P.J.]

"There was no one here to tell him that he can't do it."

"There was no one here to tell him that he can't do it."




Once upon a time, two young boys were playing on thin ice. As they were playing, one of them fell through that ice into the lake underneath. The other one tried hard and he couldn't reach his friend through that gap.


So he walked up to a tree, pulled and broke a branch of enormous size. He came back and started beating the ice and he saved his friend.


When the paramedics came and they were able to revive the kid, they were baffled and they couldn't understand that how did his friend break an enormous sized branch and then beat the ice and save his friend. They thought it was IMPOSSIBLE


Then the old man who was standing there said, "I can tell you how he did it."


They said, "How? How he did it."


The old man said, "There was no one here to tell him that he can't do it."


http://youthallianceripples.blogspot.in/?view=sidebar

 

[P.J.]

Brihaspati

Brihaspati

In Hinduism, every day is dedicated to a specific god in the Hindu pantheon. Thursday, which is Brihaspatiwar or Vrihaspativar, is specially dedicated to Lord Vishnu and Brihaspati, the Guru of Devas. Yellow is the color of the day.

Thursdays are considered to be the best days for the worship of Jupiter.Worship of this Devata results in a cure from ailments affecting the stomach and helps one to ward off his sins, helps him in gaining strength, valour, longevity etc. He grants the boon of father-hood to the childless, good education.

In the zodiac, He is the Lord of Dhanus and Meena. Guru stays for one year in each. Rasi, taking 12 years to complete the cycle.

Bṛhaspati attained the position of Guru of the Devas by performing penances on the banks of Prabhas Tirtha. Lord Shiva granted him this position, as well as his position as one of the Navagrahas (Nine Planets).
In the ‪#‎BhagavadGeeta‬, Shree Krishna says "I am Brihaspati among the priests".

In later times, Brihaspati was identified with the planet of the same name, equated with Jupiter. He is thus one of the NAVAGRAHA or nine planets and is represented in temples on Navagraha panels. The AGNI PURANA states that his images should be adorned with a necklace of Rudraksha beads

Brihaspati's chariot is called Nitighosha and is drawn by eight pale horses. In early releifs, Brihaspati was two-handed, sometimes holding a rosary and a water pot. In modern temples and art, he is depicted dressed in yellow and seated on lotus, or in his chariot. He has 4 arms and holds a mace, a rosary and a sphere or water-pot.


Brihaspati is the son of Rishi Angiras (according to the Rig Veda 4.40.1) and Surupa according to the Shiva Purana. He has two brothers named Utathya and Samvartana, and has three wives. His first wife, Shuba, gave birth to Bhanumati, Raaka, Archishmati, Mahamati, Mahishmati, Sinivali, and Havishmati. His seven daughters. His second wife, Tara, gave birth to seven sons and a daughter. Through Bṛahspati's third wife, Mamata, he had two sons, Kacha and Bharadwaja.Tara, who was later fell in love with Chandra, the moon and Budha (Mercury) was born to them. After the war between Brihaspati and Chandra, Tara returned to her husband. Brihaspati's another son Kacha was assigned to learn the Sanjivani mantra from Shukracharya, the guru of asuras. The mantra could bring back life in a dead and hence gods sent Kacha to learn it.

There as a student, Shukracharya's daughter Devayani,fell in love with Kacha. Brihaspati is also noted to have taught asuras for ten years impersonating as Shukracharya. He is the designated “Vyasa of the fourth Dwapara” age.


Sources:



References: Wikipedia, The Srimad Devi Bhagawatam
Temple Connect

 

[P.J.]

Rishi Mulam, Nadhi Mulam

Rishi Mulam, Nadhi Mulam

It is to indicate that a person is most likely to begin his career in humble circumstances and may yet become a great soul due to his sustained efforts and hard work

Look at the example of Vaalmiki- what was his early stages and what he went on to become!! The great saint Valmiki who wrote the Ramayana was a lowly robber before he turned a new leaf. Many great rivers have their humble origin.

Some of the Greats in every field had a very humble beginning!

Kaaveri at Talakkaaveri, Godhavari in Naasik panchavati, Alakananda in Vyaas gufa- they were so astonishingly simple at their beginning and see how mighty the rivers ultimately have become!

That's why it is said Dont look deeper into Rishi Mulam or River Mulam!!

 

[P.J.]

A lesser known story from the puranas

A lesser known story from the puranas

Once King Swarochi was wandering in a forest and heard a desperate female voice in great anguish as if being chased.
Soon enough, the female appeared and requested Swarochi to save her from a demon;

She said that she knew some ‘Astras’or Mantrik Arrows from her dead father and he could save her from the Danava who was chasing her.

Swarochi then killed the Danava and a grateful female narrated her story: her name was Manorama and along with her friends Vibhavari and Kalavati wandered in a forest and offended a Muni while in his meditation.


The Muni cursed Manorama an Apsara to descend to Earth and become as lepers. When the Apsaras begged the Muni to forgive them, the latter agreed that a brave youth would be chased by a Danava and the curses of the Muni would be reversed.


Incidentally, the Danava who was killed was Manorama’s own father!

Swarochi married Manorama but she was unhappy that her companions remained as lepers. Swarochi cured both Vibhavari and Kalavati of their leprosy by his knoweldge of herbal medicines.
A grateful Vibhavari said that she was a Gandharva Kanya ( unwed) and that she could teach Swarochi the language of animals provided that he would agree to marry her.


Kalavati also offered to teach him the ‘Padmini Vidya’ the art of learning the way to abundant Prosperity that was taught by Devi Parvati herself when Kalavati wanted to commit self-immolation as her father died of a thunderebolt.


Thus Swarochi was fortunate to wed three celestial damsels in a row!


Incidentally, Padmini Vidya denotes Eight Sources of Wealth viz.

Padma or investments in precious metals used for charities, Maha Padma or wealth from high value acquisitions leading Makara or prosperity involving famous deeds like battles, Kacchapa is the wealth that is land based to be utilised for Dharma Karyas Mukunda is wealth emerging from Fine Arts leading to fulfillment of life, Nandaka is that kind of wealth utilised for soclal functions, Neela is that source of wealth involving Dhanya, Vastra etc and Shankha is the wealth for one’s own family.


Having lived happily for six hundred years, King Swarochi one day went on a hunting spree and witnessed a female deer being chased by a boar; the King tried to kill the boar but the deer begged him to kill it instead but he disagreed since she was defenceless.

As she insisted to kill her on mercy grounds so that she would be able to marry a handsome person in her next birth, he asked as to who that handsome could be and she replied coyly pointing to the King; the latter stated that it might not be possible.


She then asked him to embrace her once and a miracle would happen by the Vana Devata or the Goddess of the Forest.
The King embraced the deer and the deer delivered Swarochisha Manu

Source: TAMBARAM THINNAI

Vasudevan Srinivas

 

[P.J.]

ராமசரிதமானஸ்

ராமசரிதமானஸ்

பெண்ணின்பமே பேரின்பம் என வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார் ஒருவர்.



ஒருநாள் இரவு வேளை... மனைவியின் நினைவுடன் வீட்டுக்குச் செல்லும் போது பெருமழை பிடித்துக் கொண்டது.
அதைப் பொருட்படுத்தாமல் வீடு நோக்கி நடந்தார். மனம் முழுவதும் அவளது நினைப்பு!
வீட்டுக்குப் போக வேண்டுமானால், இடையிலுள்ள நதியை கடக்க வேண்டும். ஆற்றில் வெள்ளம் வந்ததால்,ஓடக்காரன் வீட்டுக்கு போய் விட்டான்.
இவருக்கோ,எப்படியும் ஆற்றைக் கடந்து வீடு போய் சேர மனம் துடித்தது.

ஆற்றில் பாய்ந்தார். ஏதோ ஒன்று கையில் சிக்கியது. கட்டையாக இருக்க வேண்டும்! அதைப் பற்றிக் கொண்டு கரை சேர்ந்து விட்டார்.
வீடு இருளில் மூழ்கிக் கிடந்தது. விளக்கை அணைத்து விட்டு மனைவி உறங்கி விட்டாள் போலும்!
மழையின் சப்தத்தில், அவர்கதவைத் தட்டிய ஒலி அவளுக்கு கேட்டிருக்க வாய்ப்பில்லை.
எனவே மாடிக்கு ஏறுவதற்காக, மாடியில் இருந்துதொங்கிய கயிறைப் பிடித்து ஏறினார்.

ஒரு வழியாக மனைவி துõங்கும் அறைக்குள் நுழைந்தார்.
திடுக்கிட்டு எழுந்த மனைவி, கணவன் அங்கே நிற்பது கண்டு, நீங்களா! இந்தக் கடும் மழையில் ஆற்றைக் கடந்து எப்படி வந்தீர்கள்? வீடு வேறு பூட்டியிருந்ததே! என்றாள்.

நடந்ததைச் சொன்ன கணவர், அவளது ஸ்பரிசத்திற்காக கடலையும் கடப்பேன் என்று மோக வெறியில் ஆசைமொழி பேசினார்.
மறுநாள் விடிந்தது.


அவள் மாடிப்படியில் தொங்கிய கயிறைப் பார்த்தாள்,
அது கயிறல்ல, பாம்பு என்பது தெரியவந்தது. அவரை அழைத்து வந்து காட்டினாள்.
ஆற்றுக்கு நீராட இருவரும் சென்றார்கள்.
கரையில் அவர் பிடித்து வந்த கட்டை கிடந்தது.
அருகே சென்று பார்த்தபோது, அது கட்டை இல்லை, ஆற்றில் அடித்து வரப்பட்ட பிணம் என்று தெரிந்தது.
பார்த்தீரா! அழியும் என் உடல் மீது கொண்ட ஆசையில் என்னவெல்லாம் செய்திருக்கிறீர் என்று!

இந்த உடல் தரும் சுகம் தரும் தற்காலிகமானது தான். இதன்மீது பற்றுக் கொண்டுஇருப்பதை விட, ராமநாமத்தின் மீது பற்றுக் கொண்டால், என்றும் நிரந்தர சுகம் தரும் வைகுண்டமே கிடைக்கும்!

பிணத்தையும், பாம்பையும் கட்டிக் கொண்டு சுகம் பெற வந்த உம் நிலையை நீரே ஆராய்ந்து பாரும்! என்றாள்.

அவருக்குள் ஏதோ பொறி தட்டியது. கேவலம்... ஒரு பெண்ணுக்காக இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டிருக்க வேண்டுமா!
அவள் சொன்னது சரிதான்.

மனைவியென்றும் பாராமல் அவள் காலில் விழுந்தார்.
நீயே என் குரு என்றார்.

உடனேயே எழுதுகோலை எடுத்தார். ராமாயணத்தை இந்தியில் மொழி பெயர்த்தார்.
ஸ்ரீராமசரித மானஸ் என்று பெயர் சூட்டினார்.
இப்போது புரிந்திருக்குமே! அவர் யார் என்று? ஆம்...
துளசிதாசர் என்னும் மகான் தான் அவர்.

இவர் எழுதிய ராமசரிதமானஸ் நுலைத் தான் துளசி ராமாயணம் என உலகமே போற்றுகிறது.




http://www.dinamalar.com/aanmeegamnews_detail.asp?news_id=7934

 

[P.J.]

Story: The Mosquito and the Elephant

A mosquito saw an elephant crossing a
bridge and asked for a ride. The mosquito
said, "Hello mate! What if I sit on your back
and give you some company as you cross
the bridge?"

The elephant said nothing.

The mosquito sat on the elephant's back. He felt very proud that he
could persuade the elephant to be a co-rider. As they
were crossing the bridge, the mosquito cried out,
"Watch out brother, two of us are very heavy, make sure the
bridge does not collapse!"

The elephant said nothing.
As they crossed over through the bridge, the mosquito said,
"See, how I guided you safely through!"
The elephant said nothing.

Finally, the mosquito got off the elephant's
back and buzzed, "Here is my business card. If you need
any help in the future just call me on my cell phone." The
elephant thought that he heard some whisper somewhere.
But he dismissed this as a daydream and
marched on…

Flash-1: You are an elephant with enormous qualities with full control on your life. No matter what you do, people having mosquito-like-attitude will always disrupt you, criticize you, mock you but you need to remember the fact that you are the boss and no one is in-charge of your happiness. So just ignore such people, ignore their criticism and move on with your life.
Flash-2: The elephant is the enormous flow of our life. The mosquito is our restless ego that thrives by sucking life's attention. There is an interior life beyond our ego that is connected to a vast and infinite expanse of awareness. Be aware, be the elephant!



http://www.dailytenminutes.com/2015/08/story-mosquito-and-elephant.html

 

[yesmohan]

Some elephants see lions in dreams..... " Simmha sopnam"....

 

[P.J.]

Some elephants see lions in dreams..... " Simmha sopnam"....

This folder is not for sharing jokes, Please read earlier posts to understand the purpose of these Posts.

 

[P.J.]

சுகமான சுமை

சுகமான சுமை




பகவான் கிருஷ்ணரை மிகவும் நேசிக்கும் பெண் ஒருவர் ஒரு நாள் துவாரகையில் அவரிடம் சென்று, “உன் விருப்பப்படி நடந்துகொள்வதை தவிர எனக்கு வேறு மகிழ்ச்சி எதுவும் இல்லை கிருஷ்ணா. உனக்கு நான் என்ன செய்யவேண்டும் சொல்?” என்றார்.


அடிப்படையில் இவள் மிகவும் ஏழை. தாய் தந்தையர் யாரும் கிடையாது.


கிருஷ்ணர் தன்னிடம் ஏதாவது பக்தி பூர்வமாக கேட்பார் அதை செய்யலாம் என்று கருதித் தான் அவள் கேட்டாள். ஆனால் கேட்டது அந்த மாயாவியிடமாயிற்றே ? அவன் சும்மா விடுவானா?


அந்த பெண்ணிடம் அவள் அதிர்சியடையும் விதம், ஒரு கோணிப்பையை கொடுத்து, “நான் எங்கெல்லாம் செல்கிறேனோ அங்கெல்லாம் இதை தூக்கி கொண்டு வா. அது போதும். நம் கண்களை தவிர வேறு யார் கண்ணிற்கும் இந்த கோணிப்பை தெரியாது!” என்கிறார்.


வேறு எதையோ எதிர்பார்த்த அந்த பெண்ணிற்கு கடும் அதிர்ச்சி. கிருஷ்ணர் இப்படி ஒரு அழுக்கு சாக்கு மூட்டை தருவார் என்று அப்பெண் எதிர்பார்க்கவில்லை.


அவருடனே தூக்கி கொண்டு நடக்கும் அளவிற்கு அதனுள் அப்படி என்ன தான் இருக்கிறது என்று பார்க்க அந்த பெண்ணிற்கு ஆசை. ஆனால் கட்டுக்களை அவிழ்த்து பார்க்க முடியாதபடி மிகவும் பலமாக அது கட்டப்பட்டிருந்தது.


எனவே தாம் அதற்குள் என்ன இருக்கிறது என்று பார்க்க பகவான் விரும்பவில்லை என்று தெரிந்துகொள்கிறாள் அந்த பெண். திறந்து பார்க்கும் எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டு கடவுளின் கட்டளைப்படி அதை தூக்கி சுமந்து அவர் செல்லுமிடங்கள் எல்லாம் செல்கிறாள்.


நேரம் செல்ல செல்ல, ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் அவளால் அந்த மூட்டையை தூக்க முடியவில்லை.


“கிருஷ்ணா உன் கட்டளையை எதிர்பார்த்து உனக்கு பணி செய்ய வந்தேன். நீ என்னடாவென்றால் சுமக்க முடியாத ஒரு அழுக்கு மூட்டையை என்னிடம் தந்து விட்டாயே… கருணை கடலுக்கு இது அடுக்குமா??” என்று கோபித்துகொள்கிறாள்.


“உன் பலவீனத்தில் என் பலம் அடங்கியிருக்கிறது. கவலைப்படாதே உன் பக்கம் நானிருக்கிறேன். தைரியமாக நான் கூறும் வரை சுமந்துவா” என்கிறார் கிருஷ்ணர்.


மேலும் சில காலம் சென்றது.


சில இடங்களில் அவளால் தூக்க முடியாத போது கிருஷ்ணரும் தானும் தன் பங்கிற்கு ஒரு கை பிடித்து தூக்கி அந்த சுமையை பகிர்ந்து கொண்டார்.


ஒரு நாள் அவர்கள் போய் சேரவேண்டிய இடம் வந்தது.


“போதும் நீ சுமந்தது. அந்த மூட்டையை இறக்கி வை!!” என்று கிருஷ்ணர் கட்டளையிட, அந்த மூட்டையை பகவானின் முன் கீழே வைக்கிறாள் அந்த பெண்.


“மூட்டைக்குள் என்ன இருக்கிறது என்று பார்ப்போமா?” என்று பகவான் புன்முறுவல் செய்தபடி கேட்க, அந்த பெண் அதற்காகவே காத்திருந்த அந்த பெண் “சீக்கிரம் கிருஷ்ணா” என்கிறாள் உரக்க.


கிருஷ்ணர் தனது புல்லாங்குழலை அசைக்க முடிச்சுக்கள் தானே அவிழ்ந்து மூட்டை தானே பிரிந்து கொள்கிறது. முதலில் கண்ணில் தெரிவது வைக்கோல் தான். ஆனால் வைக்கோல்களுக்கிடையே அரிய மாணிக்கங்களும் வைர வைடூரியங்களும், பொற்காசுகளும், தங்க ஆபரணங்களும் குவிந்து கிடந்தன. தேவலோகத்தில் உள்ள கற்பகவிருட்சம் மட்டுமே தரக்கூடிய பொக்கிஷம் அது!!


“இத்தனை காலம் பொறுமையுடன் நீ காத்திருந்தமைக்காக உனக்கு என்னுடைய பரிசு இது. எடுத்துக்கொள்!!”


அந்த பெண்ணுக்கு ஒரு கணம் ஒன்றுமே புரியவில்லை. அதிர்ச்சி இன்ப அதிர்ச்சியாகி கண்களில் நீர் பெருக்கெடுத்து ஓடுகிறது.
“கிருஷ்ணா……. என்னை மன்னித்துவிடு” என்று அவர் காலில் விழுகிறாள்.


“அரும்பெரும் பொக்கிஷத்தை என்னிடம் கொடுத்திருந்தும் கூட அது தெரியாமல் இந்த பாவி இத்தனை காலம் உன்னை தவறாக நினைத்துவிட்டேன். உன்னை சந்தேகிக்காமல் உனது நோக்கத்தை புரிந்துகொண்டு நான் இருந்திருந்தால் இந்த பொக்கிஷத்தின் பாரம் எனக்கு சுமப்பதற்கு இன்பமாய் இருந்திருக்கும். புலம்பியிருக்கவோ புகார் செய்திருக்கவோ மாட்டேனே…” என்று அவள் உருக கிருஷ்ணர் தனக்கே உரிய சிரிப்பை உதிர்க்கிறார்.


ஒவ்வொரு சுமையும் அதை சுமப்பவர்களுக்கென்றே இறைவனால் மிகவும் கவனமாகவும் அன்புடனும் பிரத்யேகமாக செய்யப்படுகிறது. அவற்றை சுமை என்று நினைத்தால் சுமை. பொக்கிஷம் என்று நினைத்தால் பொக்கிஷம். எதுவாகினும் உங்கள் கைகளில் தான் அது உள்ளது. பார்க்கும் பார்வை தான் வித்தியாசப்படுத்தி காட்டுகிறது.


நம்மால் எதை சுமக்க முடியும் என்று ஆண்டவனுக்கு தெரியும். எனவே அவனை நம்புங்கள். முழுமையாக.




http://srisathsangam.blogspot.com/2015/08/22.html

 

[P.J.]

கருடாழ்வார் / Garudaazhvaar


கருடாழ்வார் / Garudaazhvaar

மகாவிஷ்ணுவுக்கு பல வாகனங்கள் உள்ளன. அவற்றில் முக்கியமானதும், முதன்மையானதும், பெரிய திருவடி என்றும் அழைக்கப்படுவதும் கருடன் ஆகும்.

அமிர்தம் சாப்பிடாமல் என்றென்றும் இறவாத நிலையைப் பெற்றவர் கருட பகவான்.

ராமாயணத்தில் ராமருக்கும், ராவணனின் மகன் இந்திரஜித்துக்கும் போர் நடந்தது. அப்போது இந்திரஜித் ஏவிய நாக அஸ்திரம் பட்டு ராமரும், லட்சுமணரும் மூர்ச்சை அடைந்தனர். அந்த தருணத்தில அனுமன் விரைந்து போய், கருட பகவானை அழைத்து வந்தார்.

அவரது நிழல் பட்டதும் நாக அஸ்திரம் பலம் இழந்தது. பின்னர் தன் அலகால் கொத்தி நாக அஸ்திரத்தில் இருந்து ராம, லட்சுமணர்களை அவர் காத்தார்.

மகாவிஷ்ணு, தன் வாகனமான கருடனிடம் கூறிய விவரங்களே கருடபுராணம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. பகவானுக்கும், கருடனுக்கும் இடையே நடந்த இந்த உரையாடலில், மனிதர்களின் பிறப்பு, இறப்பு மற்றும் சொர்க்கம்– நரகம் ஆகியவை பற்றியும், இறப்புக்குப்பின் நடைபெறும் சடங்குகள், ஆன்மாவின் நிலை போன்றவை பற்றியும் விரிவாக தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. மனிதர்கள் செய்யும் பாவங்களின் தண்டனை குறித்தும் அதில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

நம்மில் பெரும்பாலானவர்கள் வீட்டை விட்டு வெளியில் வரும்போது, வானில் கருடன் தென்பட்டால் நல்ல சகுனமாக கருதும் வழக்கம் இன்றும் உள்ளது. கருடன் என்பதற்கு பெரிய சிறகுகளை கொண்டவன் என்பது பொருள். கருட பகவான் மிகப்பெரும் அரிய பெரிய வீரச் செயல்களைச் செய்தவர். வரிசையான நகங்களையும், கூரிய மூக்கினையும் கொண்டவர். இவருக்கு உகந்த காயத்திரி மந்திரத்தை தினமும் சொல்லி வந்தால் இனிதான வாழ்வு கிடைக்கும்.


கருடன் காயத்திரி மந்திரம்:


‘ஓம் தத்புருஷாய வித்மஹே
ஸுவர்ண பக்ஷாய தீமஹி
தந்நோ கருடஹ் ப்ரசோதயாத்’

பொருள்:– பரம புருஷனை அறிவோமாக. சுவர்ணத்தைப் போல் ஓளி வீசும், அவன் மீது தியானம் செய்கிறோம். கருட பகவானான அவன் நம்மை காத்து அருள் செய்வானாக.

இந்த காயத்திரி மந்திரத்தை தினமும் 108 தடவை சொல்லி கருட பகவானை தரிசனம் செய்து வந்தால், விஷ பூச்சிகளால் ஆபத்து நேராது. தத்துவ அறிவு உண்டாகும். கருடனைத் துதித்தால் நாராயணனின் அருளும் கிடைக்கும். பகை விலகும். நல்ல காரியங்கள் நடக்கும். ஆபத்துகள் அகலும்



Source: chinthamani

 

[P.J.]

மூன்று குணங்கள்

மூன்று குணங்கள்

மூன்று குணங்கள் இந்த பிரபஞ்சத்தில் உள்ள அனைத்தையும் சூழ்ந்து இருக்கின்றன. அவை சத்வ, ரஜோ, தாமஸ என்று அழைக்கப்படுகின்றன. இந்த முக்குணங்கள் இல்லாமல் எதுவுமே இல்லை.

ரஜோ குணம் என்பது அதீத செயலாற்றலை குறிக்கிறது. மன ரீதியாகவும், உடல் ரீதியாகவும் ஓய்வில்லாத தன்மையை குறிக்கிறது. தமோ குணமோ அதற்கு எதிர்விதமாக செயலற்ற தன்மையை குறிக்கிறது. சத்வ குணமோ இந்த‌ இரண்டுக்கும் நடுவே உள்ள சமன்பாடான தன்மையை குறிக்கிறது.

இந்த மூன்று குணங்களில் எதையும் அவசியமானது, அவசியம் இல்லாதது என்று நாம் பிரித்து விட இயலாது. ஒவ்வொரு குணமும் மற்றதை சார்ந்தே இருக்கின்றன. இந்த மூன்று குணங்களும் ஒரு சக்கரம் போல் நம்முள் ஒன்று மாற்றி மற்றொன்று இயங்கி வருகின்றன.

மதிய நேரம் நன்றாக உணவருந்தி விட்டோம், தமோ குணம் நம்மை மந்த நிலைக்கு எடுத்து செல்கிறது. அந்த நிலையில் செயற்ற நிலையில் இருக்கவே நாம் விரும்புகிறோம். சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு ஏதோ ஒன்று நம்மை உந்துகிறது. ஏதோ ஒரு சிறு எண்ண ஓட்டமாக அது இருக்கலாம். நாம் சிந்திக்கிறோம், பலவிதமான சிறிய அல்லது பெரிய ஆசைகள் நம்மை செயல்புரிய உந்துகின்றன‌. ரஜோ குணம் உருப்பெறுகிறது. மாலையில் நல்லதொரு ஆன்மீக சொற்பொழிவை கேட்கிறோம், முகநூலில் நல்லதொரு ஆன்மீகப்பதிவை படிக்கிறோம் சத்வ குணம் எழத் தொடங்குகிறது. பின் மீண்டும் தாமஸ குணம், ரஜோ குணம் இப்படி சென்றுக் கொண்டே இருக்கிறோம்.

விஞ்ஞானம் புறப்பொருள் அனைத்தும் அணுக்களால் கட்டப்பட்டிருக்கின்றன என சொல்கிறது. அந்த அணுக்களின் ஆதாரமாக "ப்ரோட்டான், நியூட்ரான் மற்றும் எலக்ட்ரான்கள்" இருப்பதாக கூறுகிறது. இதை தான் வேதந்தம் சத்வ, ரஜோ, தாமஸ என வேறு பெயர்களில் கூறுகிறது.

சத்வ குணத்தை நாம் "நியூட்ரான்" என கொள்ளலாம். சத்வ குணம் பரிசுத்தத்தையும், ஒளியையும் குறிக்கிறது. அது இந்த பிரபஞ்சத்தின் ஆதாரமான உண்மையை குறிக்கிறது. சத்வ குணத்தால் இந்த பிரபஞ்சம் அனைத்தும் தாங்கப்படுகிறது, ஒன்றினைக்கப் படுகிறது என்கிறது வேதாந்தம். நவீன விஞ்ஞானம் ஒரு அணுவிற்குள்ளும் ஒரு நியூட்ரானே அணுவை ஒன்றினைத்து தாங்கிப் பிடிக்கிறது என்கிறது, (within the nucleus, the neutron holds the atom together)

ரஜோ குணம் செயலாற்றும் தன்மையை குறிக்கிறது. அனைத்தையும் ரஜோ குணமே செயல்பட வைக்கிறது. அனைத்தையும் அது அசையும் தன்மையில் வைக்கிறது. அது போலவே புரோட்டான்கள் "பாசிட்டிவ்" ஆற்றலை வெளிப்படுத்தி எலக்ட்ரான்களை தன்னை சுற்றி இயங்க வைக்கிறது.

தமோ குணம் இருளை குறிக்கிறது ரஜோ குணத்தால் ஏற்படும் ஆசைகளாலும், பற்றினாலும் ஏற்படும் துக்கம், தளர்ச்சி, சோர்வு ஆகியவற்றை இது குறிக்கிறது. அதாவது ப்ரோட்டான்களின் பாதிப்பால் சுழலும் எலக்ட்ரான்களை இது குறிக்கிறது. எலக்ட்ரான்கள் "நெகட்டிவ் சார்ஜ்" உடையவை என்று விஞ்ஞானம் கூறுகிறது.


Source:FB

Prakash.P

 

[P.J.]

Phobia -


PHOBIA

A phobia is an irrational fear, a kind of anxiety disorder in which the sufferer has a relentless dread of a situation, living creature, place or thing.




Individuals with a phobia go to great lengths to avoid a perceived danger which is much greater in their minds than in real life. If confronted with the source of their phobia, the person will suffer enormous distress, which can interfere with their normal function; it can sometimes lead to total panic. For some people, even thinking about their phobia is immensely distressing.

A phobia starts when a person begins organizing their lives around avoiding the object of their fear. A phobia is much more serious than a simple fear. Sufferers have an overpowering need to steer clear of anything which triggers their anxiety.

If the phobia is of something the phobic person very rarely comes into contact with, such as snakes, their daily lives will not be affected. However, some complex phobias are impossible to avoid, such as agoraphobia (fear of leaving home or public places) or social phobia (fear of being among groups of people).

Some of PHOBIA Fear

1. Acrophobia- Fear of heights
2. Bibliophobia- Fear of books.
3. Cacophobia- Fear of ugliness.
4. Dystychiphobia- Fear of accidents.
5. Electrophobia- Fear of electricity.

6. Felinophobia- Fear of cats.
7. Genophobia- Fear of sex.
8. Harpaxophobia- Fear of being robbed.
9. Insectophobia - Fear of insects.
10. Japanophobia- Fear of Japanese.

11. Kakorrhaphiophobia- Fear of failure or defeat.
12. Logizomechanophobia- Fear of
computers.
13. Mastigophobia- Fear of punishment.
14. Noctiphobia- Fear of the night.
15. Ophidiophobia- Fear of snakes.

16. Phasmophobia- Fear of ghosts.
17. Quadrataphobia - Fear of quadratic
equations
18. Rhytiphobia- Fear of getting wrinkles.
19. Sinophobia- Fear of Chinese, Chinese culture.
20. Triskaidekaphobia- Fear of the number 13.

21. Urophobia- Fear of urine or urinating.
22. Venustraphobia- Fear of beautiful women.
23. Wiccaphobia: Fear of witches and witchcraft.
24. Xenoglossophobia- Fear of foreign
languages.
25. Ymophobia - Fear of contrariety
26. Zoophobia- Fear of animals.

Please open this link to know more about PHOBIA

http://phobialist.com/
http://www.medicalnewstoday.com/articles/249347.php

 

[P.J.]

சிட்டுக் குருவி.

சிட்டுக் குருவி.

ஒரு ஊரில் ஒரு சிட்டுக் குருவி இருந்தது. அதற்கு வினோதமான பொழுதுபோக்கு இருந்தது. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொன்றை சேகரிப்பது போல அது வினோதமான உணர்வுகளை மனித இனம் போன்ற இதர இனங்களிலிருந்து சேகரிக்க ஆரம்பித்தது. இந்த உணர்வுகளைக் கலெக்ட் செய்வது தான் அதனுடைய ஹாபி!மனிதர்களுக்கு இடையே ஒரு இடத்தில் சண்டை நடப்பதைப் பார்த்தால் அங்குள்ள கோபத்தை அது சேகரிக்கும். இன்னொரு இடத்தில் இருக்கும் ஏமாற்றத்தை அது விரும்பி கலெக்ட் செய்து கொள்ளும். பொறாமையில் ஒருவன் தீயாக எரிந்ததைப் பார்த்தால் சிட்டுக்குருவிக்கு குஷி வந்து விடும். தன் பையில் பொறாமையை சேர்த்துக் கொள்ளும். இப்படி பார்க்கும் இடமெல்லாம் அபூர்வமான கலெக்ஷனாக அது வினோதமான உணர்வுகளைச் சேகரிக்க ஆரம்பித்தது.



மனிதர்களின் சண்டைகளில் தான் எத்தனை விதம்! பொறாமைகளில் எத்தனை புது மாதிரிகள்!!பேராசைகளின் அடிப்படையிலான வினோதமான உணர்வுளுக்கோ அளவே இல்லை.தனது கலெக்ஷனை எண்ணி மகிழ்ந்து போனது அது!இன்னும் சில நாட்களில் அதன் குட்டிப் பை வினோத உணர்வு கலெக்ஷனினால் நிரம்பித் தளும்பப் போகிறது!!



ஒரு நாள் அதற்கு பறப்பதற்கு சற்று கஷ்டமாக இருந்தது. இது வரை லகுவாக மயிலிறகு போல ஜம்மென்று வானில் சீறிப் பாய்ந்த அதனால் இன்று வேகமாகப் பறக்க முடியவில்லை.சோர்ந்து போன அது ஒரு மரத்தில் வந்து உட்கார்ந்தது. அதைப் பார்த்த அதனுடைய நண்பனான நாய், என்ன குருவி! வழக்கத்திற்கு மாறாக இப்படிச் சோர்ந்து உட்கார்ந்திருக்கிறாயே.உடம்புக்கு என்ன?" என்றது."நண்பனே! என்னால் பறக்க முடியவில்லை! வேகமாகச் செயல் பட முடியவில்லை. எனது ஆற்றல் போய் விட்டதைப் போல உணர்கிறேன்.காரணமும் புரியவில்லை" என்றது.நண்பனான நாய், "அது சரி, உன் பின்னால் ஒரு பை வைத்திருக்கிறாயே, அதில் என்ன இருக்கிறது?" என்று கேட்டது." அதுவா, என்னுடைய கலெக்ஷனான உணர்வுகளை வைத்திருக்கிறேன்",என்றது குருவி."அட, அப்படியா? என்ன என்ன உணர்வுகள். எனக்குச் சொல்லேன்" என்றது நாய்." எங்கு பார்த்தாலும் ஏமாற்றம், பொறாமை, சோகம், கோபம், பேராசை. இவையெல்லாம் வேறு வேறு ரூபத்தில் விதவிதமாக எனக்குக் கிடைத்தன. அனைத்தையும் கலெக்ட் செய்திருக்கிறேன்." என்றது குருவி. "அப்படியா!இந்த பை தான் உன்னைப் பறக்க விடாமல் செய்கிறது என நான் எண்ணுகிறேன். இதைக் கவிழ்த்துக் கொட்டிப் பாரேன்" என்றது நாய்."சே! புரியாமல் பேசுகிறாயே! இது மிகவும் சிறிய பை! இதில் கனமே இல்லை"என்றது குருவி. நாய் நண்பன் விடவில்லை. "எனக்காக நான் சொல்வதைச் செய்து பாரேன்" என்றது அது.ஒத்துக் கொண்ட குருவி தன் பையிலிருந்து ஒரு கோப உணர்வை எடுத்துக் கீழே போட்டது. அடுத்த கணம் வானில் ஜிவ்வென்று பறந்தது. அதிசயித்துப் போன அது இன்னொரு உணர்வான பொறாமையை எடுத்துக் கீழே போட்டது. என்ன அதிசயம், இன்னும் ஆற்றல் கூடி அதிக உயரத்தில் பறக்க ஆரம்பித்தது.ஒவ்வொன்றாக அது கீழே போடப் போட முன்பிருந்ததை விட லேசாக மாறி அதிக உயரத்தில் அதிக ஆற்றலுடன் அது பறக்க ஆரம்பித்து விண்ணையே தொட்டு விட்டது.



சிறிது காலம் சென்ற பின்னர் அது நாயைச் சந்தித்த போது சொன்னது:-"நண்பனே! ஒரு அரிய உண்மையை எனக்கு நீ உணர்த்தி விட்டாய். இந்த எதிர்மறை உணர்வுகளை கலெக்ட் செய்யவே கூடாது. அவை மிகச் சிறியவை போலத் தோற்றமளித்தாலும் அதன் பாரம் மிகவும் பெரிது. அது மட்டுமல்ல, அவை என்னுடைய சக்தியை உறிஞ்சி விட்டன!ஒவ்வொன்றாக அவற்றைக் கழட்டி விட கழட்டி விட எனது ஆற்றலும் வேகமும் முன்பை விடப் பல நூறு மடங்கு பெருகி விட்டது. விண்ணையே என்னால் இப்போது தொட முடிகிறது.மனிதர்களும் இது போன்ற உணர்வுகளைச் சுமக்காமல் அவ்வப்பொழுது இவற்றைக் கழட்டி விட்டால் அவர்களும் விண்ணைத் தொடலாமே!" சிட்டுக்குருவியின் உரையைக் கேட்ட நாய் மகிழ்ந்து. இருவரும் சிரித்த போது வானமே லேசாகி சிரித்தது போல இருந்தது.



இந்தக் கதைகள் கூறும் நீதி தான் வாழ்க்கையில் மேம்படுவதற்கான அஸ்திவாரமான உண்மைகள். எதிர்மறை உணர்வுகளை அவ்வப்பொழுது கழட்டி விட்டவாறே மனதை லேசாக ஆக்கிக் கொண்டு உழைத்துச் சம்பாதிப்பதன் மூலம் கிடைக்கும் உணவு கூழாக இருந்தாலும் கூடச் சுவையில் தேவாமிர்தத்தையும் தோற்கடிக்கும்; அத்தோடு பாரமில்லாத மனதோடு பறந்து பறந்து போய் விண்ணையே தொடலாம்; புதிய சிகரங்களைக் காணலாம்!


http://sspanbu.blogspot.com/2008/06/blog-post_6428.html

 

[P.J.]

திருநீறு அணிவதன் மகத்துவம்

திருநீறு அணிவதன் மகத்துவம்
அறுகம்புல்லை உண்ணுகின்ற பசுமாட்டின் சாணத்தை எடுத்து உருண்டையாக்கி வெயிலில் காயவைக்க வேண்டும். பின் இதனை உமியினால் மூடி புடம் போட்டு எடுக்க வேண்டும். இப்போது இந்த உருண்டைகள் வெந்து நீறாகி இருக்கும். இதுவே உண்மையான திருநீறாகும்.

இது நல்ல அதிர்வுகளை மட்டும் உள்வாங்கும் திறன் கொண்டது. எம்மைச் சுற்றி அதிர்வுகள் இருக்கின்றன என்பது யாவரும் அறிந்ததே.


எம்மை அறியாமலே அதிர்வுகளின் மத்தியில்த் தான் நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றோம். எமது உடலானது இவ் அதிர்வுகளை ஏற்றுக் கொள்ளுகின்றது. திருநீறானது நல்ல அதிர்வுகளை ஏற்றுக் கொள்ளும் தன்மை வாய்ந்தது. அந்தவகையில் உடலின் முக்கிய பாகங்களில் திருநீறு இட்டுக் கொள்ளும் வழக்கம் இந்துமதத்தவர்களிடம் காணப்படுகின்றது.


இதைவிட மனித உடலிலே நெற்றி முக்கிய பாகமாகக் கருதப்படுகின்றது. அந்த நெற்றியிலேயே வெப்பம் அதிகமாகவும் வெளியிடப்படுகின்றது, உள் இழுக்வும்படுகின்றது. சூரியக்கதிர்களின் சக்தியை இழுத்து சரியான முறையில் உள்ளனுப்பும் அற்புதமான தொழிலை திருநீறு செய்யும் அதனாலேயே திருநீறை நெற்றியில் இடுவார்கள்.


தனது உடலிலே சாம்பல் சத்துக் குறைந்துவிட்டால், இலங்கை போன்ற வெப்பமான நாடுகளில் வளரும் கோழி இனங்கள் சாம்பலிலே விழுந்து குளிப்பதைக் கண்டிருப்பீர்கள். புறவை இனமே தன் தேவை தெரிந்து சாம்பலை நாடுகின்றதல்லவா! அதே போல்த்தான் மனிதனும் தன் மூட்டுவலி தோற்றுவிக்கும் இடங்களில் நீர்த்தன்மையை உறிஞ்சவல்ல திருநீற்றை அணிகின்றான். பசுமாட்டுச்சாணத்தை எரித்து திருநீறு செய்கின்றார்கள். மாடு அறுகம்புல் போன்ற பலவகையான புல்வகைகளை உண்டு தனது உடலைத் தேற்றிச் சாணம் போடும். அச்சாணம் தீயிலிடப்படும் போது ஏற்படும் இரசாயண மாற்றங்கள் உடலுக்கு மருத்துவத்தன்மையைக் கொடுக்கின்றது.



இதைவிட இரு புருவங்களுக்கும் இடையிலுள்ள பகுதியில் மிக நுண்ணிய நரம்பு அதிர்வலைகளை உள்ளன. அதனால் அந்த இடத்தைப் பயன்படுத்தி மனவசியம் இலகுவாகச் செய்யமுடியும். அதனாலேயே மனவசியத்தைத் தடுக்க அந்த இடத்தில் திருநீறு, சந்தனம் போன்றவை இடப்படுகின்றன. சந்தனம் நெற்றியில் வெளியிடப்படும் வெப்பத்தை நீக்குகின்றது. அதிகமான வெப்பம் கூடிய நாடுகளில் ஞாபகங்கள் முதலில் பதியப்படல், திட்டமிடல் போன்றவற்றிற்குத் தொழிற்படுகின்ற நெற்றிப்பகுதியிலுள்ள frontal cortex என்னும் இடத்தில் அணியப்படும் சந்தனமானது வெப்பம் மிகுதியால் ஏற்படும் மூளைச்சோர்வை நீக்குகின்றது.



சந்தனம் இரு புருவங்களுக்கும் இடையில் இடுகின்ற போது, முளையின் பின்பகுதியில் ஞாபகங்கள் பதிவுசெய்து வைத்திருக்கும் Hippocampus என்னும் இடத்திற்கு ஞாபகங்களை சிறப்பான முறையில் அனுப்புவதற்கு இந்த frontal cortex சிறப்பான முறையில் தொழிற்படும். உடலுக்குக் குளிர்ச்சியூட்டும் சந்தனத்தை நெற்றியிலும் உடலின் பல பாகங்களிலும் இந்து சமயத்தவர் அணிந்திருக்கும் காட்சி நகைச்சுவையாகப் பார்வைக்குத் தோன்றினாலும் அற்புதமான காரணமும் அதில் உண்டு பார்த்தீர்களா!


நெற்றியின் இரு புருவங்களுக்கும் இடையிலுள்ள நெற்றிப் பொட்டிலே பட்டும்படாமலும் சுண்டுவிரலை நேராகப்பிடித்தால் மனதில் ஒருவகை உணர்வு தோன்றும். அந்த உணர்வை அப்படியே வைத்துத் தியானம் செய்தால் மனஒருமைப்பாடு தோன்றும், சிந்தனை தெளிவுபெறும், எதையும் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ளும் நிலை தோன்றும். அந்த நெற்றிப் பொட்டு குளிர்ச்சியுடன் இருக்க வேண்டாமா? இதற்குச் சந்தனம் சரியான மருந்து.

விபூதி இட்டுக் கொள்ளும் இடங்களும், பலன்களும்

1. புருவ மத்தியில்(ஆக்ஞா சக்கரம்) வாழ்வின் ஞானத்தை ஈர்த்துக் கொள்ளலாம்.


2.தொண்டைக்குழி(விசுத்தி சக்கரம்) நமது சக்தியை அதிகரித்துக் கொள்ளலாம்.


3.நெஞ்சுக்கூட்டின் மையப்பகுதி தெய்வீக அன்பைப் பெறலாம்.
மேலும், விபூதியை எடுக்கும் போது, மோதிரவிரலால் எடுப்பது மிகவும் சிறந்தது. ஏனென்றால், நம் உடலிலேயே மிகவும் பவித்ரமான பாகம் என்று அதைச் சொல்லலாம். நம் வாழ்வையே கட்டுப்படுத்தும் சூட்சுமம் அங்கு உள்ளது.













Source: Rudraksha

FB

 

[P.J.]

How to do Pradakshina in Shiva Temple ?

How to do Pradakshina in Shiva Temple?by Shastriyan


[FONT=open_sansregular]PRADAKSHINA is always done only in a clockwise manner, the reason behind this is that we have to keep the Lord always on our right.

In India the right side symbolizes auspiciousness. So as we circumambulate the sanctum sanctorum. We remind ourselves to lead an auspicious life of righteousness, with the Lord who is the indispensable source of help and strength, as our guide - the "right hand".

Indian scriptures enjoin –
MATRUDEVO BHAVA (WORSHIP MOTHER AS GOD),
PITRUDEVO BHAVA (WORSHIP FATHER AS GOD) and
AACHARYADEVO BHAVA (WORSHIP TEACHER/GURU AS GOD)

You have to consider your parents and teachers as you would the Lord. With this in mind we also do PRADAKSHINA around our parents and divine personages.

After the completion of traditional worship (PUJA), we customarily do PRADAKSHINA around ourselves. In this way we recognize and remember the supreme divinity within us, which alone is idolized in the form of the Lord that we worship outside.

How to do Pradakshina in Shiva Temple?

In Shiva temples, the devotees start the PRADAKSHINA as usual from the front and go clockwise till they reach the GOMUKIHI (the outlet for ABHISHEKA water) from the Sanctum Sanctorum.

As usual the clockwise perambulation is maintained outside of the Bali stones. The outlet for the ritual ablution offered on the Shivalinga with water, milk, curd, coconut water, ghee, ashes (Vibhuthi/Basma), etc. is not to be crossed.

So the worshippers have to return in anti-clockwise direction till they reach the other side of the Gomukhi outlet to complete the circle. During this anti-clockwise perambulation, the devotee should tread a path inside of the Bali stones. The Bali stone is always to be kept to the right side of the devotees. After reaching the Gomukhi outlet, they have to return to the front in the clockwise direction keeping the path outside the Bali stones.

Thus one PRADAKSHINA is completed. If you don’t find a BALI stone it doesn't matter, make sure you don’t cross GOMUKHI.


http://www.templeadvisor.com/user-articles/104
[/FONT]

 

[P.J.]

பிராமணன், செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளி -கட&#2997


பிராமணன், செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளி -கடவுளை அடைய முயன்ற கதை.


ஒருமுறை நாரதமுனி வைகுந்ததிற்க்கு நாரயணரைப் பார்க்கச் சென்று கொண்டிருந்தார், வழியில் வேதங்கள் அனைத்தையும் பயின்ற ஆச்சாரமான ஒரு அந்தணரைச் சந்தித்தார்.

​

நாரதரை வணங்கிய அந்தணர், "தாங்கள் எங்கு சென்று கொண்டிருக்கிறீர்கள் என அடியேன் அறிந்து கொள்ளலாமா?" என்று கேட்டார்.


அதற்க்கு, "நிச்சயமாக, நான் என் தலைவன் ஸ்ரீமன் நாராயணனைப் பார்க்கச் சென்று கொண்டிருக்கிறேன்!!" என பதிலுரைத்தார்.


"அப்படியா, மிக்க மகிழ்ச்சி!! எனக்கு ஒரு உதவி தங்களிடமிருந்து வேண்டுமே?"


"தாரளமாக என்னவென்று சொல்லுங்கள், என்னால் இயன்றால் செய்கிறேன்!!"


"தாங்கள் ஸ்ரீமன் நாராயணனைப் பார்க்கும் பொது, அடியேன் எப்போது வீடு பேரு அடைவேன் என்று கேட்டுச் சொல்கிறீர்களா?"


"நிச்சயமாக" என்று நாரதர் பதிலளித்துவிட்டு அங்கிருந்து பயணத்தை மேலும் தொடர்ந்தார். சற்று தொலைவு சென்ற பின்னர், ஒரு ஆலமரத்தடியில் ஒரு செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளியைச் சந்தித்தார். நாரதர் எங்கு செல்கிறார் என்பதையறிந்த அவரும் அதே வேண்டுகோளை விடுக்க நாரதரும் சம்தித்து அங்கிருந்து வைகுந்தம் செல்கிறார்.

​

வைகுந்தத்தில் ஸ்ரீமன் நாராயணனைச் சந்தித்த நாரதர் முதலில் தனது அலுவல்கள் குறித்து பேசிவிட்டு இறுதியாக தான் அன்று சந்தித்த இருவரைப் பற்றி கூறி, அவர்கள் எப்போது வீடுபேறு அடைவார்கள் என வினவினார்.

​

சற்று யோசித்த பெருமாள், "அந்த செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளி இப்பிறவி முடிந்ததும் பிறவிக் கடலை நீந்தியவராவர், அந்த அந்தணர் இப்போதைக்கு வீடு பேரு பெரும் சாத்தியம் இல்லை, இன்னும் பல பிறவிகள் காத்திருக்க வேண்டும்" என்று இயம்பினார்.


இதைக் கேட்ட நாரதருக்கு அதிர்ச்சி கலந்த வியப்பு!! பெருமாளை நோக்கி, "ஐயனே, வேதங்களை நன்கு கற்றறிந்த பண்டிதன், ஆச்சாரமாக வாழும் ஒருவனை விட ஒரு செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளி விரைவாக பிறவிக்கடல் தாண்டி வீடு பேரு அடைவது எப்படி என்று எனக்குப் புரியவில்லை, சற்றே ஏன் சந்தேகத்தை தீர்த்து வைப்பீர்களா?" என வினவினார்.


அதைக் கேட்டு புன்னகைத்த பெருமாள், ஒரு ஊசியை நாரதரிடம் கொடுத்து, "நீ நேராக சென்று அவர்களை சந்திப்பாயாக, அவர்கள் நான் என்ன செய்து கொண்டிருந்தேன் எனக் கேட்டால், இந்த ஊசியின் காது வழியாக ஒரு யானையை நுழைக்க முயன்று கொண்டிருந்தேன் என்று சொல், அதற்க்கு அவர்கள் எந்த மாதிரி பதில் தருகிறார்கள் என்று பார், உன் சந்தேகம் தீரும்" என அனுப்பி வைத்தார்.


நாரதரும் அவ்வாறே திரும்ப வந்து, வழியில் சந்தித்த அந்தணரை மீண்டும் கண்டார். அவரைக் கண்டதும் மகிழ்ந்த அந்தணர், "நாராயணரைச், சந்தித்தீர்களா? அவர் என்ன செய்து கொண்டிருந்தார்?" என வினவினார்.


நாரதர் பெருமாள் சொன்னபடி, " ஊசியின் காது வழியாக ஒரு யானையை நுழைக்க முயன்று கொண்டிருந்தார்" என்றார்.


அதற்க்கு அந்தணர், " சுவாமி, தங்களுக்கு எனது சிரம் தாழ்ந்த வணக்கங்கள், ஆனாலும் இதை என்னால் நம்ப முடியவில்லை, ஊசியின் காதில் எப்படி யானை நுழையும்? " என்றார். புன்னகைத்த நாரதர், அடுத்து செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளியைச் சந்தித்து அதையே சொன்னார்.


அதைக் கேட்டதும், "ஆஹா, என் இறைவன் எல்லாம் வல்லவன், அவனால் இது நிச்சயம் முடியும்" என்று துள்ளிக் குதித்தார்.


இதைப் பார்த்த நாரதருக்கோ பெருத்த ஆச்சரியம். "ஐயா, நான் சொல்வதை அப்படியே நம்புவதா? எதை வைத்து யானையை ஊசியின் காதில் நுழைக்க முடியும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?" என்று வினவினார்.

​

அதைக் கேட்ட அந்த தொழிலாளி, "ஐயா யானை என்ன பெரிய யானை, அதை விட பல மடங்கு பெரியதைக் கூட ஊசியின் காதை விட சிறிய துளையிலும் என் இறைவனால் நுழைக்க முடியும்" என்றார்.

மேலும் வியந்துபோன நாரதர் "எப்படி?" என வினவினார்.

கீழே குனிந்து அங்கே கொட்டிக் கிடந்த ஆயிரக்கணக்கான ஆலமரத்தின் பழங்களில் ஒன்றை எடுத்து அதிலிருந்த கடுகினும் சிறிய விதையைக் காண்பித்த அந்த தொழிலாளி "இதோ நான் தினமும் வந்து உட்காரும் இந்த இடத்திலுள்ள ஆலமரத்தைப் பாருங்கள், இவ்வளவு பெரிய மரத்தையே இவ்வளவு சிறிய விதையினுள் வைக்க முடிந்த இறைவனுக்கு, யானையை ஊசியின் காதில் நுழைப்பதென்ன பெரிய விஷயமா?" என்று கேட்டார்.

இதைக் கேட்ட நாரதரின் சந்தேகம் தற்போது முற்றிலும் தீர்ந்தது!!


http://jayadevdas.blogspot.com/2013/01/blog-post_17.html