My Collections

[P.J.]

Share:

Facebook X (Twitter) WhatsApp Email Share Link

பாண்டுரெங்கா பண்டரிநாத விட்டலா நமோ நமோ

ஹரே கிருஷ்ண ஹரே ஹரே
பாண்டுரெங்கா பண்டரிநாத விட்டலா நமோ நமோ

திடீரென்று ஒரு எண்ணம் தோன்றியதின் விளைவாக, சிறிது காலம் பண்டரிநாதன், பாண்டுரங்கன், விட்டலன், விடோபா என்று எல்லாம் பக்தர்களால் வாய் மணக்க அழைக்கப்படும் கிருஷ்ணன் அவதாரமான ஸ்ரீ நாராயணனை பற்றி சிந்திப்போம்.
புண்டலிகன் என்பவன் "நாம் காசிக்கு போய் புண்யம் தேடிக்கொண்டால் என்ன?” “என்று முடிவெடுத்து, "அப்பனே எங்களையும் அழைத்து சென்றால் நாங்களும் காசியில் புண்யம் அடைவோமே" என்ற தாய் தந்தையை வீட்டிலேயே விட்டுவிட்டு காசிக்கு புறப்பட்டவன் வழியில் ஒரு ஊரில் ஒரு முனிவரை சந்திக்கிறான். அவரது ஆஸ்ரமத்திலேயே தங்கவைக்கிறார் அவனை.

"சுவாமி நீங்கள் யாரோ?"
"குக்குடன் என்று அழைக்கிறார்கள்"
"ஓ! குக்குட முனிவர் நீங்கள் தானோ?. காசிக்கு எத்தனை முறை சென்றிருக்கிறீர்கள்?”
"காசி எங்கிருக்கிறது?"

“ச்சே! காசியே தெரியாத ஒரு முனிவரா!. இவரிடம் போய் நேரத்தை வேஸ்ட் பண்ணி விட்டோமே" என்று வருந்தினான்.

அன்றிரவு தூக்கம் வரவில்லை. எதோ சத்தம் கேட்டு வெளியில் வந்து பார்த்தவன் எதிரில் நிறைய தேவலோக மங்கையர் குடம் குடமாக அந்த ஆஸ்ரமத்திற்கு ஜலம் விட்டு அலம்பி அந்த ஜலத்தில் தாங்களும் ஸ்நானம் செய்கிறார்களே! முதலில் அழுக்காகவும் கருத்தும் இருந்த ஆடைகள் கூட ஸ்நானம் செய்த உடன் கண்ணை பறிக்க திவ்ய தேஜஸ் அவர்களுக்கு கிடைத்தது. அவர்கள் போய் விட்டார்கள்.
மறுநாள் காலை இது பற்றி ஒன்றும் கேட்கவில்லை. அன்று இரவும் அழுக்காக வந்த பெண்கள் ஆஸ்ரமத்தை அலம்பி ஸ்நானம் செய்து பள பளவென்று திரும்பும்போது புண்டலிகன் கேட்டான் "நீங்கள் யார்?.” ஐயா, நாங்கள் கங்கை யமுனை சரஸ்வதி போன்ற பல புண்ய நதிகள். தினமும் பல பாபிகள் எங்களில் ஸ்நானம் செய்து அவர்கள் பாபங்கள் எங்களிடம் சேர்வதால் தினமும் இரவில் குக்குட மகரிஷி ஆஸ்ரமம் வந்து எங்களை மீண்டும் பரிசுத்தம் செய்துகொண்டு திரும்புவது வழக்கம்."

"அப்படியா"

"ஆம். தமது தாய் தந்தையரை போற்றி வணங்கி கடைசி வரை பணிவிடைசெய்து அவர்களுடைய பூரண ஆசி பெற்ற புண்யாத்மா. இவருக்கு நிகர் எங்களுக்கு தெரிந்து வேறு யாருமில்லை"

புண்டலிகன் ஓடினான். காசிக்கு அல்ல, வீட்டுக்கு. தாய் தந்தை காலில் விழுந்தான் கதறினான். தன் தவறுக்கு ப்ராயசித்தமாய் அன்று முதல் அவர்களை கண்போல் பேணி காத்தான். காசிக்கு கூட்டி போனான். தன் ஊரான பண்டரிபுரத்தில் அவர்களை தெய்வமாய் பணிவிடை செய்து இவனை போல் சத் புத்திரன் இந்த வையத்தில் இல்லை என பெயர் பெற்றான். அப்போது தான் அதிசயம் நிகழ்ந்தது. "விட்டலா, உன்னை காண வேண்டுமே" என்று ஒருமுறை வேண்டினான். வயோதிக பெற்றோரை விட்டு ஒரு கணமும் பிரிய முடியாத நிலையில் எங்கே எப்போது போவது விட்டலன் கோவிலுக்கு? மனதில் ஆசையை அணை போட்டு விட்டான் புண்டலிகன். விட்டலனுக்கு தெரியாதா நிலைமை? வந்து விட்டான் புண்டலிகன் வீட்டுக்கு.


வாசலில் வந்து நின்று மெல்ல கதவை தட்டின பாண்டுரங்கனை புண்டலிகன் பார்த்து விட்டான். அவனால் எழுந்து செல்ல முடியாமல் அவன் மடியில் அவன் தாய் தந்தை தலை வைத்து உறங்கிகொண்டிருந்தனர். ஒரு கையால் அவர்களுக்கு விசிறிக் கொண்டிருந்தான்.

பாண்டுரங்கன் வாசலில் காத்துகொண்டு நிற்பதை உணர்ந்த புண்டரிகன் சுற்று முற்றும் பார்த்தான் அவன் கண்ணெதிரே கையருகில் ஒரு செங்கல் தான் தென்பட்டது. அதை ஒரு கையால் எடுத்து வாசலில் போட்டு "இதில் இரு. இவர்கள் எழுந்ததும் வருகிறேன்" என்றான். பாண்டுரங்கனும் வெகு நேரம் அந்த செங்கலில் கால் வலிக்க கை இடுப்பில் வைத்து நின்று கொண்டிருந்தான். சிறிது நேரம் கழித்து புண்டலிகன் வெளியே வர முடிந்தது. பாண்டுரங்கனை வணங்கினான் "உனக்கு என்ன வரமப்பா வேண்டும்?"
"எனக்கு என் பெற்றோரின் ஆசியே யதேஷ்டமாக இருக்கிறதே. நீ இதே இடத்தில் நின்று உலகில் மற்றவர்களுக்கும் அருள வேண்டுகிறேன்"
அந்த இடத்தில் தான் இன்றும் கோயில் கொண்டு, அதே செங்கல் மேல் நின்று இடுப்பில் கையுடன் பாண்டுரங்கன் விடோபாவாக (செங்கல் மேல் நிற்பவன்) நமக்கெல்லாம் காட்சியளித்து காக்கின்றான்.


Ungalin Prasanth

 

[P.J.]

Power of Sandhopasana- Nitya Anustanam

Power of Sandhopasana- Nitya Anustanam


A poor Sastry . His wife. A typical poor family with No money was worried about their daughter of marriagable age.


The wife urges (like Susheela drove Kuchela to Krishna) to get some help from the King.
Thathaastu, the poor Brahmin priest, said and proceeded to the capital to meet the king.
He told the King the purpose of his visit. The King was moved and asked how much the Brahmin priest waned.


Our Sastrigal had not expected this spontaneous response. He was not sure of his requirement.


What he knew was only his profession and chanting vedas. He used to make the Yagno paveetham (Poonal) himself methodically. There was no Giri Trading Stores contract in those days.


He placed a new Poonal before the King and asked for Gold equal to the weight of that Poonal.


Like the legendary Mahabali laughed at Vamana, when he asked for just three feet of land...the King too laughed.


He brought a weighing scale and placed the poonal on one side and placed a few gold coins on the other.


The plate of Gold did not move. He placed more coins. No, still the poonal scale was down.


The king removed a ring from his finger and placed the same on the other pan. Nothing happened.


He removed his Haram The plate of poonal was down only.


All were surprised. The entire khazana was emptied and the Poona plate was not going up.


The Poonal was made methodically with the yarn from cotton, self spun and finally shaped from the thread and the knot- Brahma Mudichu, all uttering the Sacred mantras.

'Yagnopaveedham paramam pavitram'. All the Gold and ornaments were not becoming equal to the Holy Thread.


The King looked helplessly towards the Minister. Those day's Ministers were intelligent.


The minister told the Sastri to come next day so that they would do the needful and find more gold.


The Brahmin Sastriji could have told them to give only 'enough' for conducting hte marriage and other things like Mangal Sutra, Veshti, Podavai, vessels etc. and of course for a feast.. But he didn’t, and left for home as suggested by the Minister.


After the Sastri left, Mantri told the Maharaja that Sastri ji 's Sandyopasan was very strong..
Before the Power of Gayatri and his Upasana, no wealth or valour would stand.


Meanwhile the minister explained to the king about how Sastri is a Upasakar of Sandhya and Gayatri and how Raja's wealth and valour could not stand before the Gayatri/Sandhyopasana's Power.


Now around night ...the minister sent a word to Sastri to come at 6 a.m.

the next day. The poor Sastri was worried. Why he was called so early.


He was afraid too, whether it was wrong on his part to have asked for Gold equal to the weight of the Poonal. Whether he could accepted something and returned home?


He could not sleep at night. whether Raja would get angry for having asked Gold equal to the weight of the poonal?

He did not know why Manrtir called so early. he could not sleep.


However he got up early and went to the Royal Palace in the morning.
Raja and Mantri welcomed the Sastri with all respect. The stage was set.


Sastri was asked to place the Poonal on one plate. Raja , in turn, kept his Gold ring on the other.


Wow !
The Poonal went up and the Ring went down.
Sastri was confused. However the minister told Sastri to take the ring and go home.
After Sastri left, Mandri explained to the King.. till yesterday the Gayatri effects were around the Sastri. The Poonal was 'paramam pavitram but since Sastri , in order to leave home early and was in a worried mind....did not perform his 'Nitya Anushtanams' perfectly...so the Poonal and Sastry were not charged with the Gayatri power.


When the Poonal was placed in the balance scale, it was not that powerful as it was yesterday.


Raja felt bad for the trick played on Sastri. He sent the minister to Sastri's house with adequate gold and money and arranged for the wedding of Sastri's daughter, like a Raja Veettu Kalyanam.

Sastri also realised how he lost the powers temporarilly when he did not concentrate in the Sandhopasana before leaving for Palace early in the morning.


http://knramesh.blogspot.com/2015/09/sandhyopasana.html

 

[P.J.]

Reincarnation of Adisesha

Reincarnation of Adisesha

November 30, 2010


Lord Narayana is never separated from His bed — the serpent Adisesha, who accompanied Him even during His avataras. When Narayana came to the earth as Rama, Adisesha accompanied Him and appeared as Lakshmana. Lakshmana's service to the Lord was exemplary.


He had no thoughts of his own comfort. He could think of nothing other than Rama's comfort. He did not sleep a wink, as he stood guard over his brother. He behaved just as a bed would. A person on a bed can sleep, but does the bed ever sleep? Likewise, Adisesha, as Lakshmana, was vigilant, as he watched over his brother.


When the Lord came as Krishna, Adisesha came as Krishna's elder brother — Balarama. Acharya Ramanuja is considered the reincarnation of Adisesha.


Elaborating on the greatness of Manavala Mamunigal, Kidambi Narayanan said the Vaishnavite Acharya Manavala Mamunigal too was an incarnation of Adisesha. Adisesha's selflessness was evident in his service to Rama, when the former came as Lakshmana.


As Manavala Mamunigal too, he was completely selfless. He had only one aim in mind — to write and explain the Visishtadvaita philosophy, for those who were confused and did not know the right path to attain moksha.


Ramanuja had written bhashyas in Sanskrit, but he wrote nothing in Tamil. Perhaps it was to fulfil his desire to write in Tamil, that he reappeared as Manavala Mamunigal.


Mamunigal's worship of Ramanuja, seemed like a worship of himself, for were not both the incarnation of Adisesha himself?


The Lord once worshipped Himself. The example is in the Ramayana. As preparations for the coronation were on, Rama had to follow many rules. He was to make sure that not even the hem of Sita's saree touched Him.


Having observed all the rules laid down, Rama then worshipped His family deity, namely Lord Ranganatha. But Lord Ranganatha is none other than Lord Narayana Himself. Thus Rama may be said to have worshipped Himself. Likewise, when Mamunigal worhshipped Ramanuja, it seemed as if he was worshipping himself. Mamunigal continued to write even when he was unwell.

http://www.thehindu.com/todays-paper/tp-national/reincarnation-of-adisesha/article922711.ece

 

[P.J.]

Chandikeshwarar

Chandikeshwarar

[FONT=open_sansregular]Thiru Sengalur is the birthplace of Chandikeswarar.

According to the legend, as a young boy, he spent all his time making sivalingams out of sand and meditating. One day, his father on the action of the boy got angry and kicked the lingam which he is praying. The child got angry, and at once cut off his father’s leg, for daring to kick his lord.

Lord Siva with Goddess Parvathi appeared from the lingam and blessed the boy, giving him a permanent place in his temple. He also gave his father his leg back.

It is believed that Chandikeswarar forever lives in a state of deep meditation, not realizing who comes to the temple. He is the one who keeps records of our visits to the temple.

Sri Chandikeswarar is an aspect of Chandi in human form later elevated to the status of divinity, to signify the connection between lord Siva and Chandi, or Durga. Chandikeswarar is a ferocious god, holding weapons of war and ready to do battle for a divine cause. His images are generally found in a corner in all the Siva temples. As in case of Nandi, devotees usually visit him and pay their respects before going to see the Siva Linga in the sanctum sanctorum.

Chandikeswarar one of the ESHWARAS (other Eshwars - Nandhi, Shani and Ravanan) is a devoted clerk to the properties of lord Siva. He is one of symbols of Sivam like Nandhi, Vibuthi, Rudhraksha and Vilva leafs. All agamic siva temples has a shrine dedicated to Chandikeswarar next to gomugam.

Also he is one of the principle deities goes on procession during the Brahmotsavam. The group of five deities ceremonially taken out of the temple during the festive periods is collectlively known as 'Panchamoorthies - (Five Idols)' (Names in order - Ganesha, Subramaniya, Somasakandha, Amman or Ambal and Chandikeswarar).

Though Chandikeswarar is solely dedicated to siva you can also find in the other temples of Devi, Ganesh and Murugan.
[/FONT]
[FONT=open_sansregular]All the poojas perforemed and garlands adored to the temple's moolavar are offered to Chandikeswarar at the end of the pooja. We as a devotee should pay a visit to his sanadhi at the end of our prayers at the temple to get the deeds of the siva pooja and his blessing.

It is a very bad practice to clap our hands or leave a thread from our clothes at Chandikeswarar's Sanathi.
[/FONT]
[FONT=open_sansregular]The proper way of worship is to rub off our hands in front of him to show we took nothing from the temple other than the prasadham offered by the temple priest. Taking anything home from the temple other than the prasadham is considered to be a sin. Since he is the one who looks after the temple's wealth it is necessary to get his authorisation and approval before we leave the temple.

In olden days temples are the places where the country's wealth is stored. Usually the treasury of the king or queen is located in the temple premises and the gold kept there is used to run the government. So our forefather's made the custom to visit to Chandikeswarar a must during the devotees temple visit.

******************************************************************************************************************************************[/FONT]
[FONT=open_sansregular]சிவ ஆலயங்களில் சண்டிகேஸ்வரர் முன் கை தட்டுவது ஒரு பெரிய பாவ செயல்.

சண்டிகேஸ்வரர் ஒரு மிக சிறந்த சிவ பக்தர். அவர் எப்போதும் சிவ சிந்தனையிலே
தியானத்தில் இருப்பவர். எனவே அவருக்கு முன் சென்று கை தட்டுவது அவரது தியானத்தை
கலைப்பது போன்றது. எனவே இனி சண்டிகேஸ்வரர் முன் கை தட்டாதீர்கள்.

சண்டிகேஸ்வரர் சிவ பக்தர் மட்டும் இல்லை. சிவனின் சொத்துகளை பாதுகாப்பவர். எனவே சிவ ஆலயங்களை விட்டு செல்லுமுன், சண்டிகேஸ்வரர் முன் சென்று மெதுவாக சத்தம வராமல் கைகளை துடைத்து, சிவன் கோயில் சொத்து எதையும் நாம் எடுத்து செல்லவில்லை என்பதை சண்டிகேஸ்வரர் தியானம் கலையாமல் சொல்லவேண்டும்.

http://www.templeadvisor.com/user-articles/119[/FONT]

 

[P.J.]

குபேரன் கர்வம் நீக்கிய கணபதி

குபேரன் கர்வம் நீக்கிய கணபதி

குபேரனுக்கு தன் செல்வத்தைப் பற்றிய கர்வம் ஏற்படாமல் இருந்திருந்தால், இன்று இவ்வளவு பெரிய இக்கட்டில் சிக்கித் தவிக்கும் நிலைக்கு அவன் தள்ளப்பட்டிருக்க மாட்டான். ‘சிவபெருமானுக்கும் பார்வதி தேவிக்கும், நம்மிடம் உள்ள அளவிட முடியாத செல்வத்தைக் காட்டி ஆச்சரியப்பட வைக்க வேண்டும்’ என்று நினைத்ததன் பலனை இப்போது குபேரன் அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தான்.

சர்வ அங்கங்களும் ஒடுங்கிப் போய் நடுங்கிக் கொண்டிருந்த குபேரனுக்கு இன்றைய பொழுது அவ்வளவு நன்றாக புலரவில்லை என்பதை உணர்ந்து கொண்டிருந்தான். அவனது எண்ண ஓட்டம் காலைப்பொழுதை பற்றி, பின்நோக்கி விரைந்தது.

செல்வத்தால் அகந்தை

அதிகாலையில் எழுந்ததும் குபேரனுக்கு அந்த சிந்தனை ஏன் தோன்றியது என்றே தெரியவில்லை. ஆனாலும் தோன்றிவிட்டது. அவன் உள்ளம், மூவுலகங்களிலும் தனக்கு ஈடாக எவரிடமும் இல்லாத செல்வங்களை பற்றி எண்ணி பெருமை கொண்டது. தன்னிடம் உள்ள செல்வங்களை சிவபெருமான் காண வேண்டும், அவ்வாறு கண்டால் சிவபெருமான் வியந்து போவார் என்றும் குபேரன் எண்ணினான்.

தன் எண்ணத்தை செயல்படுத்த கயிலாயத்திற்கு சென்றான். அங்கு வீற்றிருந்த சிவபெருமானையும், பார்வதி தேவியையும் பார்த்து கைகூப்பி வணங்கி வழிபட்டான் குபேரன். ‘அம்மையப்பனே! தாங்கள் இருவரும் என் வீட்டிற்கு உணவருந்த வர வேண்டும். அதன் மூலம் நான் பாக்கியவான் ஆவேன்’ என்றான்.

சிவனுக்கு அழைப்பு

ஒவ்வொரு உயிரையும் அறிந்து வைத்திருக்கும் ஈசனால், குபேரனின் உள்ளத்தை அறிய முடியாதா?. குபேரன் அன்பினாலோ, பக்தியாலோ அழைக்கவில்லை. அவனது செல்வத்தை காட்டி, நம்முடைய வியப்பை கண்டு மகிழ்ச்சியடையவே அழைக்கிறான் என்பதை சிவபெருமான் புரிந்து கொண்டார். அவர், ‘குபேரா! உன் அன்புக்கு நன்றி. தற்போது உன் வீட்டிற்கு வந்து உண்ண முடியாத சூழலில் நான் இருக்கிறேன்’ என்றார்.

இதைக்கேட்டதும் தன் எண்ணம் நிறைவேறாமல் போய்விடுமே என்ற ஏமாற்றம் தோன்றியது குபேரனுக்கு. அது அவன் பேச்சில் தெரிந்தது. ‘ஐயோ! பெருமானே! நான் விருந்திற்கான அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் செய்து விட்டேன். தாங்கள் வரவில்லை என்றால், நான் பெரும் ஏமாற்றத்திற்கு தள்ளப்படுவேன்’ என்றான்.

விநாயகரை அனுப்பினார்

சிவபெருமானின் முகத்தில் குறுநகை தவழ்ந்தது. ‘குபேரா! நீ என்னை மிகவும் வற்புறுத்தி அழைக்கிறாய். ஆகையால் நான் என்னுடைய மைந்தன் கணேசனை அனுப்பி வைக்கிறேன்’ என்று கூறியபடி, அங்கு விளையாடிக் கொண்டிருந்த சிறுவனான விநாயகரை காட்டினார்.

‘நான் ஒரு பெரும் படையே சாப்பிடும் அளவுக்கு உணவு தயார் செய்திருக்கிறேன். இந்தச் சிறுவன் வந்து எவ்வளவு உண்பான்?. சமைத்து வைத்தது எல்லாம் வீணாகப் போகிறது’ என்று தனக்குள்ளாகவே எண்ணிக் கொண்டான் குபேரன். பின் விநாயகரை அழைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டான்.

அப்போது, ‘குபேரா! என் மைந்தன் உணவு உண்பதில் அதிக விருப்பமுடையவன்’ என்று மறைமுக எச்சரிக்கை ஒன்றை விடுத்தார் சிவபெருமான். அதற்கு குபேரனோ, ‘ஐயனே! தங்கள் புதல்வன் வயிறும், மனமும் நிறைவடையும்படி உணவளிப்பேன்’ என்று வாக்களித்து அங்கிருந்து அகன்றான்.

உணவு பரிமாறினான்

விநாயகரும், குபேரனும் குபேரபுரியை வந்தடைந்தனர். குபேரனின் அரண்மனை மேற்கூரையும், தூண்களும் தங்கத்தால் செய்யப்பட்டிருந்தன. கதவுகள் மற்றும் சாளரங்கள் அனைத்தும் வைரம், வைடூரியம், மாணிக்கம் போன்ற நவரத்தின கற்களால் இழைக்கப்பட்டிருந்தன. அந்த அரண்மனையை பார்த்து விநாயகர் வியந்தார். அவர், ‘குபேரா! இந்த அரண்மனை உன்னுடையதா?’ என்று கேட்டார்.

‘ஆம்! என்னுடையதுதான். நீ என் அரண்மனையை சுற்றிப்பார்க்கிறாயா? அதன் பிறகு நாம் உணவு உண்ணலாம்’ என்று கூறி விநாயகரை அழைத்துச் சென்று அரண்மனையை சுற்றிக் காட்டினான். பிறகு விநாயகரை உணவு உண்ணும் அறைக்கு அழைத்துப் போனான் குபேரன்.

அங்கு பெரிய, பெரிய பொற்பாத்திரங்களில் அறுசுவை உணவு சமைத்து வைக்கப்பட்டிருந்தது. மோதகம், லட்டு என இனிப்பு வகைகள் ஒரு பக்கமாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன. குபேரன், விநாயகரை அமர வைத்து, தன் பணியாட்களை வரவழைத்து உணவு பரிமாறும்படி செய்தான்.

உணவு தீர்ந்தது

உணவு பதார்த்தங்கள் ஒவ்வொன்றாக பரிமாறப்பட்டது. அனைத்தையும் ருசி பார்த்தார் விநாயகர். அவர் சாப்பிடச் சாப்பிட, வயிறு நிரம்புவதற்கு பதிலாக பசிதான் அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது. அதன் காரணமாக, குபேரன் செய்து வைத்திருந்த உணவு அனைத்தையும் உண்டு முடிக்கும் நிலைக்கு வந்து விட்டார் விநாயகர். இதனைப் பார்த்த குபேரனும் பணியாளர் களும் ஆச்சரியமும், அதிர்ச்சியும் அடைந்தனர்.

இதற்கிடையில் சமையல் அறையில் இருந்து ஓடிவந்த சமையல்காரர், அனைத்து உணவு வகைகளும் தீர்ந்து போய்விட்டன என்று குபேரனிடம் கூறினார். உணவு தான் தீர்ந்து போயிருந்தது. விநாயகரின் பசியோ முன்பை விட அதிகமாகி இருந்தது‘ ‘என்ன உணவு வர தாமதமாகிறது?” என்று குரல் எழுப்பினார் விநாயகர். நேராக சமையல் அறைக்கு சென்றவர், உணவு ஏதும் இல்லாததால், சமைக்காமல் வைக்கப்பட்டிருந்த அரிசி, காய்கறி போன்றவற்றை எடுத்து சாப்பிட்டார். கொஞ்ச நேரத்தில் அதுவும் காலியானது.

கண்ணில் பட்டதை...

பசி மிகுதி காரணமாக, விநாயகருக்கு கோபம் வந்தது. ‘குபேரா! என் தந்தையிடம், என் வயிறும், மனமும் நிறையும்படி உணவளிப்பதாக உறுதி கூறினாயே! ஆனால் என் பசி இன்னும் தீரவில்லை’ என்று கூறியவாறே கண்ணில் அகப்பட்டதை எல்லாம் எடுத்து உண்ண ஆரம்பித்தார். சமையல் அறையில் இருந்த பாத்திரங்கள், கரண்டிகள் என வயிற்றுக்குள் சென்றன. பின்னர் அரண்மனையின் ஜன்னல், கதவுகள் அனைத்தும் உடைத்து வாயில் போட்டார்.

‘குபேரா! நான் உண்பதற்கு வேறு ஏதாவது தரவில்லை என்றால், கடைசியில் உன்னைத்தான் விழுங்குவேன்’ என்று எச்சரித்தார். நடுநடுங்கிப் போனான் குபேரன். அவனது எண்ண ஓட்டம் அப்படியே நின்றது. ‘இனிமேலும் பொறுத்திருந்தால் ஆகாது’ என்று நினைத்தவன், உடனடியாக கயிலாயத்திற்கு சென்று சிவபெருமான் முன் நின்றான். அவர் கால்களில் விழுந்தான்.

ஈசன் கூறிய வழி

‘ஐயனே! நான் என் ஆணவத்தால் தங்களை விருந்துக்கு அழைத்தேன். அந்த ஆணவத்தால் நானே அழியப்போகிறேன். நீங்கள்தான் என்னைக் காப்பாற்ற வேண்டும்’ என்று நடந்தவை அனைத்தையும் விவரித்தான்.

புன்னகைத்தவாறே சிவபெருமான் கூறினார். ‘குபேரா! உன் அகந்தையால் விநாயகனுக்கு நீ எதைக் கொடுத்தாலும் அவன் பசி அடங்காது. நீ அவனை சிறுவன் என்று நினைத்துக் கொண்டாய். ஆனால் அவன் அண்டசராசரங்களையும் தின்று ஜீரணிக்கும் சக்தி கொண்டவன். இருப்பினும் ஒருவன் அன்போடு கொடுக்கும் உணவு அவன் பசியை தீர்த்து விடும்’ என்றார். பின்னர் குபேரனின் கையில் ஒருபிடி அவலைக் கொடுத்து, ‘இதை அன்போடும், பக்தியோடும் விநாயகனுக்கு கொடு!’ என்று கூறினார்.

சிவபெருமானிடம் இருந்து அவலை பெற்றுக் கொண்டு விரைந்த குபேரன், அதனை மிகுந்த அன்புடன் விநாயகருக்கு கொடுத்தான். அதனை வாங்கி உண்ட விநாயகருக்கு பசி முற்றிலும் தீர்ந்து போனது. அப்போதுதான் குபேரன் தன் அரண்மனையைப் பார்த்தான், அதில் பாதியை விநாயகர் தின்று தீர்த்திருந்தார்.

கர்வம் கூடாது

‘விநாயகப் பெருமானே! என் ஆணவத்தால் நான் மிகப்பெரிய செல்வந்தன் என்று நினைத்திருந்தேன். அந்த அறியாமையால் நான் செய்த பிழையை நான் உணர்ந்து கொண்டேன்’ என்று கூறினான்.

விநாயகர் அவனுக்கு ஆசி கூறி அங்கிருந்து மறைந்தார்.

மகாவிஷ்ணு, சீனிவாசராக அவதரித்த போது, அவர் பத்மாவதியை மணம் முடிக்க பெரும் செல்வத்தை கடனாக கொடுத்தான் குபேரன். அப்படியானால், குபேரன் எவ்வளவு பெரிய செல்வம் உடையவன் என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ளலாம். எவ்வளவு செல்வம் படைத்திருந்தாலும், ஆணவம் கூடாது என்பதையே இக்கதை வலியுறுத்துகிறது



http://www.dailythanthi.com/Others/Devotional/2015/09/15154341/Kubera-Pride-removingGanapati.vpf

 

[P.J.]

தெரிந்துகொள்வோம்...

தெரிந்துகொள்வோம்...

பிள்ளையாருக்குத் தேங்காய் உடைப்பது எதற்காக?

விக்நேசுவரர், தம் அப்பாவான ஈசுவரனைப் பார்த்து "உன் சிரசையே எனக்குப் பலி கொடு" என்று கேட்டு விட்டாராம். எல்லாவற்றையும் காட்டிலும் உயர்ந்தது எதுவோ அதைத் தியாகம் பண்ணினால்தான் மகா கணபதிக்குப் ப்ரியம் ஏற்படுகிறது. அவ்வளவு பெரிய தியாகம் பண்ணுவதற்குத் தயார் என்ற அறிகுறியாகத்தான், ஈசுவரனைப்போலவே மூன்று கண்கள் உடைய தேங்காயைச் சிருஷ்டித்து அந்தக் காயை அவருக்கு நாம் அர்ப்பணம் பண்ணும்படியாக ஈசுவரன் அநுக்கிரகித்திருக்கிறார்.


சிதறு தேங்காய் என்ற உடைக்கிற வழக்கம் தமிழ் தேசத்துக்கு மட்டுமே உரியது. இப்படிச் சிதறிய துண்டங்கள் யாருக்கு உரிமை என்றால் குழந்தைகளுக்குத்தான். இந்த உண்மை ஒரு குழந்தை மூலமாகத்தான் எனக்கே தெரிந்தது. அப்போது (1941) நான் நாகைப்பட்டினத்தில் சாதுர்மாஸ்ய விரதம் அநுஷ்டித்து வந்தேன். அங்கே கோயிலில் பிள்ளையாருக்கு நிறையச் சிதறுகாய் போடுவது வழக்கம். காயை உடைக்கவே இடம் கொடுக்காத அளவுக்குக் குழந்தைகள் ஒரே நெரிசலாகச் சேர்ந்துவிடும். திபுதிபு என்று அவை ஓடி வருவதில் என்மேல் விழுந்துவிடுப் போகின்றனவே என்று என்கூட வந்தவர்களுக்குப் பயம். அவர்கள் குழந்தைகளிடம் "இப்படிக் கூட்டம் போடாதீர்கள், விலகிப் போங்கள்" என்று கண்டித்தார்கள். அப்போது ஒரு பையன் 'டாண்' என்று, "பிள்ளையாருக்குத் தேங்காய் போட்டுவிட்டு, அப்புறம் எங்களை இங்கே வராதீர்கள் என்று சொல்ல உங்களுக்கு என்ன பாத்தியதையு இருக்கிறது? சிதறுகாய் போட்டால் அது எங்கள் பாத்தியதைதான். அதை எடுத்துக் கொள்ள நாங்கள் வரத்தான் செய்வோம்" என்றான். அவன் பேசிய ஜோர், அதிலிருந்த உறுதியைப் பார்த்தபோதுதான் எனக்கே, 'வாஸ்தவம்தான், குழந்தை ஸ்வாமியின் பிரஸாதத்தில் குழந்தைகளுக்குத்தான் முழு பாத்தியதையும்' என்று தெரிந்தது.


அகங்கார மண்டையோட்டை உடைத்தால் உள்ளே அமிருத் ரஸமாக இளநீர் இருப்பதை இந்தச் சிதறுகாய் உணர்த்துகிறது.

கணபதியைக் காட்டிலும் சரீரத்தில் பருமனான ஸ்வாமி வேறு யாரும் இல்லை. சிரசு யானையின் தலை. பெரிய வயிறு. பெரிய உடம்பு. அவருக்கு 'ஸ்தூல காயர்' என்றே ஒரு பெயர். மலைபோல் இருக்கிறார். ஆனாலும் அவர் சின்னக் குழந்தை! சரி, குழந்தைக்கு எது அழகு? குழந்தை என்றால் அந்தப் பருவத்தில் நிறையச் சாப்பிட வேண்டும். உடம்பு கொஞ்சம்கூட இளைக்கக்கூடாது. ஒரு சந்நியாசி நிறையச் சாப்பிட்டுக் கொண்டு பெரிய சரீரியாக இருந்தால் அது அவருக்கு அழகல்ல.

வயசாகிவிட்டால் ராத்திரி உபவாசம் இருப்பார்கள். குழந்தை அப்படி இருப்பது அழகா? குழந்தை என்றால் தொந்தியும் தொப்பையுமாகக் கொழு கொழுவென்று இருந்தால்தான் அழகு. நிறையச் சாப்பிடுவதுதான் அழகு. குழந்தைகள் நல்ல புஷ்டியாக இருக்க வேண்டும் என்பதை இந்தக் குழந்தைச்சாமியே காட்டிக் கொண்டிருக்கிறார், கையில் மோதகத்தை வைத்துக்கொண்டு.


இவரோ யானை மாதிரி இருக்கிறார். அதற்கு நேர் விரோதமான சின்னஞ்சிறு ஆகிருதி உடையது மூஞ்சூறு. இதை அவர் தம் வாகனமாக வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார். மற்ற ஸ்வாமிகளுக்காவது ஒரு மாடு, ஒரு குதிரை, ஒரு பட்சி, என்று வாகனம் இருக்கிறது. இவரோ தாம் எத்தனைக்கு எத்தனை பெரிய ஸ்வாமியாக இருக்கிறாரோ, அத்தனைக்கு அத்தனை சின்ன வாகனமாக வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

சுவாமி எதை வாகனமாக வைத்துக் கொண்டாலும் வாகனத்தினால் சுவாமிக்குக் கௌரவம் இல்லை. சுவாமியால்தான் வாகனத்துக்கும் கௌரவம். வாகனத்துக்குக் கௌரவம் கொடுக்க, அதனுடைய சக்திக்கு ஏற்றபடி நெட்டிப் பிள்ளையார் மாதிரியாகக் கனம் இல்லாமல் இருக்கிறார். அதற்குச் சிரமம் இல்லாமல், ஆனால் அதற்கு மரியாதை, கௌரவம் எல்லாம் உண்டாக்கும்படியாகத் தம் உடம்பை வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார். ஸ்தூலகாயரான போதிலும், 'பக்தர்கள் இருதயத்தில் கனக்காமல் லேசாக இருப்பேன்' என்று காட்டுகிறார்.


ஒவ்வொரு பிராணிக்கும் ஒவ்வோர் அங்கத்தில் அதிகக் கௌரவம் இருக்கும். சவுரிமான் (கவுரிமான்) என்று உண்டு. அதன் கௌரவம் வாலில். மயில் என்றால் அதற்குத் தோகை விசேஷம். தோகையை மயில் ஜாக்கிரதையாக ரட்சிக்கும். யானை எதை ரட்சிக்கும்? தன் தந்தத்தைத் தீட்டி வெள்ளை வெளேர் என்று வைத்திருக்கும். இந்தப் பிள்ளையார் என்கிற யானை என்ன பண்ணுகிறது என்றால், அந்தக் கொம்பில் ஒன்றையே ஒடித்து, அதனால் மகாபாரதத்தை எழுதிற்று. தன் அழகு, கௌரவம், கர்வம் எல்லாவற்றுக்கும் காரணமாக இருக்கிற ஒன்றைக் காட்டிலும், தர்மத்தைச் சொல்கிற ஒன்று தான் பெரிது என்பதை இவ்விதம் இந்த யானை காட்டியது. நியாயத்துக்காக, தர்மத்துக்காக, விந்தைக்காக எதையும் தியாகம் பண்ண வேண்டும் என்பதைத்தானே தந்தத்தைத் தியாகம் பண்ணிக் காட்டியிருக்கிறது. ஸ்வாமிக்குக் கருவி என்று தனியாக ஒன்றும் வேண்டியதில்லை. எதையும் கருவியாக அவர் நினைத்தால் உபயோகித்துக் கொள்வார் என்பதற்கும் இது உதாரணம். ஒரு சமயம் தந்தத்தாலேயே அசுரனைக் கொன்றார். அப்போது அது ஆயுதம். பாரதம் எழுதும் இப்போது அதுவே பேனா.


நமக்குப் பார்க்கப் பார்க்க அலுக்காத வஸ்துக்கள் சந்திரன், சமுத்திரம், யானை ஆகியன. இவற்றையெல்லாம் எத்தனை தடவை, எத்தனை நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலும், அலுப்புச் சலிப்பில்லாத ஆனந்தம் பொங்கும். அதனால்தான் குழந்தைஸ்வாமி தன்னைப் பார்க்கிற ஜனங்களுக்கு எல்லாம், பார்க்கப் பார்க்க ஆனந்தம் எப்போதும் பொங்கிக் கொண்டிருக்கும்படியாக யானை உருவத்தோடு இருக்கிறார். அது ஆனந்த தத்துவம்; ஆராத ஆசையின் தத்துவம், அவர் பிறந்ததே ஆனந்தத்தில். பண்டாசுரன் விக்ன மந்திரங்களைப் போட்டு அம்பாளின் படை தன்னை நோக்கி வரமுடியாதபடி செய்தபோது, பரமேசுவரன் அவளை ஆனந்தமாகப் பார்த்தப்போது , அவளும் ஆனந்தமாக இந்தப் பிள்ளையைப் பெற்றாள். அவர் விக்னயந்திரங்களை உடைத்து அம்மாவுக்கு சகாயம் செய்தார்.
அவர் பார்வதி பரமேஸ்வரர்களுக்குப் பிள்ளை. இந்த உலகத்துக்கே மூலத்திலிருந்து ஆவிர்ப்பவித்ததனால், அவரை நாம் "பிள்ளையார்", "பிள்ளையார்" என்றே விசேஷித்து அழைக்கிறோம்.


எந்த ஸ்வாமியை உபாஸிப்பதானாலும் முதலில் விநாயகருடைய அநுக்கிரகத்தைப் பெற்றுக் கொண்டால்தான் அந்தக் காரியம் விக்கினம் இல்லாமல் நடைபெறும். அவரையே முழுமுதற் கடவுளாக, பிரதான மூர்த்தியாக வைத்து உபாசிக்கிற மதத்துக்கு காணபத்தியம் என்று பெயர்.


பிள்ளையாருக்கு எதிரே நின்று தோப்புக்கரணம் போடுகிறோமே, அதை நமக்கு எல்லாம் சொல்லிக் கொடுத்தவர் மஹாவிஷ்ணுதான் என்று ஒரு கதை இருக்கிறது. ஒரு சமயம் மஹாவிஷ்ணுவினுடைய சக்கரத்தை அவரது மருமகனான பிள்ளையார் விளையாட்டாகப் பிடுங்கிக் கொண்டு தம் வாயில் போட்டுக்கொண்டு விட்டாராம்.

பிள்ளையாரிடமிருந்து திரும்பப் பிடுங்குவது முடியாது. அவர் மிகவும் பலம் உடையவர். அதட்டி மிரட்டி வாங்கவும் முடியாது. ஆனால், அவரைச் சிரிக்க வைத்துச் சந்தோஷத்தில் அவர் வாயிலிருந்து சக்கரம் கீழே விழுந்தால் எடுத்துக்கொண்டு விடலாம் என்று மஹாவிஷ்ணுவுக்குத் தோன்றியதாம். உடனே நான்கு கைகளாலும் காதுகளைப் பிடித்துக் கொண்டு ஆடினாராம். விநாயகர் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார். சக்கரம் கீழே விழுந்தது. விஷ்ணு எடுத்துக் கொண்டு விட்டார்.


"தோர்பி: கர்ணம்" என்பதே தோப்புக்கரணம் என்று மாறியது. "தோர்பி" என்றால் "கைகளினால்" என்று அர்த்தம். 'கர்ணம்' என்றால் காது. "தோர்பி கர்ணம்" என்றால் கைகளால் காதைப் பிடித்துக் கொள்வது.

விக்நேசுவரருடைய அநுக்கிரகம் இருந்தால்தான் லோகத்தில் எந்தக் காரியமும் தடையின்றி நடக்கும். தடைகளை நீக்கிப் பூரண அநுக்கிரகம் செய்கிற அழகான குழந்தைத் தெய்வம் பிள்ளையார். அவரைப் பிரார்த்தித்து, பூஜை செய்து, நாம் விக்கினங்கள் இன்றி நல்வாழ்வு வாழ்வோமாக.

Natarajan Parameswaran

Brahmana Samvradhaya

 

[P.J.]

The Story of King Rantideva

The Story of King Rantideva


The Bhagavad Gita, while describing the qualities of a wise person says: ‘The wise looks with an equal eye upon a noble brahmin, a cow, an elephant, a dog and a chandala’ (5.18).

Commenting on this verse, Bhagawan Shankaracharya says that a jnani looks upon this whole world as his own self (atman); i.e., he does not look upon anybody as different from himself.

This verse is vividly illustrated in the story of king Rantideva occurring in the Srimad Bhagavatam (9.21). Rantideva was a person who satisfied himself with whatever came his way through its own accord without any direct effort on his behalf. In effect, he personified the jnani described in Gita 4.22:

He is content with what comes to him without effort. He is unaffected by dualities like heat and cold. He is free from envy and is equipoised in success or failure.'

Day by day his wealth started decreasing because he would give away whatever he received, thinking it to be momentary, even at the cost of remaining hungry himself. He did not believe in hoarding, was above all attachments and was highly patient. His devoted family suffered the hardships along with him.

Once it so happened that for forty-eight days they did not get even water to drink. Only on the morning of the forty-ninth day did he happen to get by chance some eatables and water. His family was in deep distress at that time. They were all trembling due to starvation and thirst. However, as soon as they were about to eat the food, a brahmin guest arrived.

Rantideva used to see God in everyone (sarvam khalu idam Brahman - Chandogya Upanishad 3.14.1). Therefore, he received the brahmin with respect and gave him his share of food. The brahmin had his meal and went away.

Now they distributed the remaining food amongst themselves. Just then another guest, this time a shudra, arrived. Rantideva, keeping God in his mind, fed some part of the remaining food to the shudra guest.

When the shudra departed, another guest surrounded by a group of dogs approached him saying, "Oh King! Me and my dogs are hungry. Give us something to eat."

The king received them kindly and gave to him respectfully whatever food that remained with him and bowed to the dogs and their owner.

Now only some water, sufficient enough to quench the thirst of just one person remained. They were about to distribute it amongst themselves for drinking when there arrived a chandala (one who tends to dead bodies in the cremation grounds). The chandala guest said, "I belong to the lowest of the lowest caste. Give me water to drink."

Hearing the chandala’s pitiful voice, which he uttered with great pains and exhaustion, tormented as he was by thirst, the noble king with limitless patience was deeply moved with compassion and though he himself was on the point of death because of thirst, gave that water to the chandala saying:




"I do not desire from God the highest powers. I do not even want moksha. What I want is only this: That I be able to go and live in the hearts of all beings and undergo sufferings on their behalf, so that they may become free from all miseries. This unfortunate man wanted water to drink. His life was saved by giving water. Now my hunger, thirst, exhaustion, distress and grief, all have vanished."






Actually these guests were different forms of Bhagawan’s Maya. They revealed themselves to Rantideva in the form of Brahma, Vishnu and Shiva. The king, being entirely free from all attachments, cherished no desires. He bowed to them all, even as his mind was one with Bhagawan Vasudeva due to utmost devotion. He sought no boons from the Gods. King Rantideva did not want anything other than God Himself. Therefore, the Maya of God, constituted of the three gunas, dissolved before him, like a dream dissolves when a man wakes up. By virtue of their close association with him, all those who followed Rantideva too became absolutely devoted to Bhagawan Narayana


http://www.exoticindia.com/article/...il&utm_term=0_d3cf7070b4-18acb3c901-223496473

 

[P.J.]

Importance of Tulsi

Importance of Tulsi

• May 18,2015

[FONT=open_sansregular]

Tulsi has been used for thousands of years in Ayurveda for its diverse healing properties. It is mentioned in the Charaka Samhita, an ancient Ayurvedic text. Tulsi is considered to be an adaptogen, balancing different processes in the body, and helpful for adapting to stress. Marked by its strong aroma and astringent taste, it is regarded in Ayurveda as a kind of "elixir of life" and believed to promote longevity. It is an elixir for cough; the leaves when chewed after meals acts as a digestive, and when taken before and after cold water bath controls temperature in the stomach and prevents cold. If sprinkled over cooked food in stored water, tulsi leaves prevent bacterial growth[/FONT]

[FONT=open_sansregular]Tulasi worship is an ancient part of the Vedic tradition, dating back thousands of years and continuing to the present day. Every morning, families throughout India offer water and flowers to Srimati Tulasi Devi before going about their daily duties.[/FONT]

[FONT=open_sansregular]Vaishnavas, devotees of Lord Vishnu or Lord Krishna, chant on beads made from the wood of the Tulasi plant and wear Tulasi beads around their necks. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]The Devi Bhagavata Purana regards Tulsi as an manifestation of Lakshmi, the goddess of wealth and principle consort of Vishnu. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]It narrates that Vishnu had three wives: Lakshmi, Saraswati (River) and Ganga. Once, Ganga was flirting with Vishnu, when a jealous Saraswati noticed her and dragged her to the ground. Lakshmi ran to save Ganga. An infuriated Saraswati then curses Lakshmi to be born on earth as a plant. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]Ganga (the river Ganges) and Saraswati (the river Saraswati) also curse each other to be born as rivers. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]Lord Vishnu comforts Lakshmi that she will be born on earth as Tulsi, but only part of her will stay there as a plant and she will return to him. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]At the same time on earth, King Vrishadhvaja - a devotee of the god Shiva - banned worship all other deities except his patron god. An agitated sun-god Surya cursed him that Lakshmi (fortune) will abandon him. In turn, Shiva pursued Surya, who fled, finally arriving in shelter of Vishnu. Vishnu said to the deities that years had passed on earth, Vrishadhvaja and also his heir-son were dead and that then the grandchildren of Vrishadhvaja - Dharmadhvaja and Kushadhvaja - were worshipping Lakshmi to gain her favour. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]Lakshmi rewards by being born as daughters, Tulsi (means "matchless") and Vedavati to Dharmadhvaja and Kushadhvaja respectively. Tulsi gave up all her royal comfort and went to Badrinath to perform penance to gain Vishnu as her husband. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]God Brahma pleased with her penance told her that she will have to marry the demon Shankhachuda before she marries Vishnu. Sudama, a part-incarnation of Krishna (an avatar of Vishnu) was born on earth as the demon due to a curse. Shankhachuda, who also pleased Brahma with his penance, was granted the Vishnu-Kavacha (armour of Vishnu) and blessed that until his wife's chastity was retained and Vishnu-Kavacha was on his body, no one could slay him. Shankhachuda and Tulsi were soon married. Shankhachuda was filled with pride and terrorised the beings of the universe. To rescue the universe, Shiva challenged Shankhachuda to war, while Vishnu went to Tulsi to break her chastity. Vishnu assumed the form of Shankhachuda and compelled Tulsi to have coitus. With her chastity broken, Shankhachuda was killed and Sudama was freed of his curse. In middle of the sexual act, Tulsi recognized the impersonator. Vishnu appeared in his true form and told Tulsi to abandon her earthly body and return to his celestial abode as Lakshmi, his wife. Tulsi's mortal remains decayed and became the Gandaki River, while her hair transformed into the sacred Tulsi plant.[/FONT]

[FONT=open_sansregular]A variant of the legend replaces Shankhachuda with Jalandhara and the name Tulsi with Vrinda (a synonym of the Tulsi plant). It concentrates on the tale of Vishnu destroying Vrinda's chastity to lead to the death of Jalandhara by Shiva. In this legend, Tulsi is distinct from Lakshmi. The legend ends with Vrinda cursing Vishnu to become a stone, turning him the Shaligram stone (which are found only in the Kali Gandaki River of Nepal) and Vishnu transforming Vrinda into the Tulsi plant. In a variant, Vrinda immolated herself in her husband's funeral pyre but Vishnu ensured that she got incarnated in the form of tulsi plant on the earth. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]In both versions, she gain the status of a goddess named Tulsi, while his earthly form is the Tulsi plant.[/FONT]

[FONT=open_sansregular]A Vaishnava legend relates Tulsi to the Samudra Manthana, the churning of the cosmic ocean by the gods and asuras (demons). At the end of the churning, Dhanvantari rose from the ocean with Amruta. Vishnu procured it for the gods, when the demons tried to steal it. Vishnu shed happy tears, the first of which fell in Amruta and formed the Tulsi.[/FONT]

[FONT=open_sansregular]The Padma Purana relates how Vrinda Devi once came to this world and performed great penance to obtain Lord Vishnu as her husband.[/FONT]

[FONT=open_sansregular]We can find glorification of Srimati Tulasi Devi throughout the Vedic literature. While describing the transcendental Vaikuntha planets, the Srimad-Bhagavatam (3.15.19) explains the special position of the Tulasi plant.[/FONT]

[FONT=open_sansregular]“Although flowering plants like the mandara, kunda, kurabaka, utpala, campaka, arna, punnaga, nagakesara, bakula, lily, and parijata are full of transcendental fragrance, they are still conscious of the austerities performed by Tulasi, for Tulasi is given special preference by the Lord, who garlands Himself with Tulasi leaves.”[/FONT]

[FONT=open_sansregular]In her form as a plant, Tulasi always stays at the Lord’s lotus feet and around the neck of the Lord. The Vedic scriptures say that Krishna accepts only food adorned with a Tulasi leaf. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]The Gautamiya Tantra says, “Sri Krishna sells Himself to a devotee who offers Him merely a Tulasi leaf and a palmful of water.”[/FONT]

[FONT=open_sansregular]One who worships Tulasi with faith gets unending benefit. [/FONT]

[FONT=open_sansregular]The Skanda Purana describes a few:[/FONT]

[FONT=open_sansregular]"Let me offer my respectful obeisances unto the Tulasi tree, which can immediately vanquish volumes of sinful activities. Simply by seeing or touching this tree, one can become relieved from all distresses and diseases. Simply by offering obeisances to and pouring water on the Tulasi tree, one can become freed from the fear of being sent to the court of Yamaraja [the king of death, who punishes the sinful]. If someone sows a Tulasi tree somewhere, certainly he becomes devoted to Lord Krishna. And when the Tulasi leaves are offered in devotion at the lotus feet of Krishna, there is the full development of love of God."[/FONT]

[FONT=open_sansregular]You can worship Tulasi-devi in your home if your home is pure. In other words, there should be no breaking of the regulative principles

[/FONT]http://www.templeadvisor.com/user-articles/148[FONT=open_sansregular]
[/FONT]

 

[P.J.]

சுண்டல் மூதாட்டி

சுண்டல் மூதாட்டி

செப்டம்பர் 24,2010,1

திருப்பதி அருகிலுள்ள மங்காபுரம் கிராமத்தில் ஒரு மூதாட்டி இருந்தாள். அவளது பெயர் கங்கம்மா. சுண்டல் விற்பது அவளுக்குத் தொழில். அதில் கிடைத்த சொற்ப வருமானத்தில் வாழ்க்கை நடத்தினாள். கணவர் போய்விட்டார். பிள்ளைகளும் இல்லை. "ஏண்டா பிறந்தோம்" என்று அடிக்கடி புலம்புவாள். அந்தக் காலத்தில், காட்டுப்பாதையில் மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாக நடந்துதான் திருமலைக்குச் செல்வார்கள். அப்படி ஒருநாள் பக்தர்கள் கூட்டம் அதிகாலைப் பொழுதில் மலையேறிக் கொண்டிருந்தது. அந்தக் கூட்டத்தை மலை அடிவாரத்தில் கண்ட பாட்டி, மலையேறுபவர்களிடம் சென்று, "ஐயா! நீங்க எல்லாரும் மலைக்கு எதற்காகச் செல்கிறீர்கள்?'' என்று ஒன்றும் அறியாதவளாய்க் கேட்டாள்.

அவளுடையஅப்பாவித்தனமான கேள்வியைக் கேட்டதும் அவர்கள் சிரித்து விட்டனர். "என்ன பாட்டி இது கேள்வி? திருமலையின் அடிவாரத்தில் இப்படியும் ஒருத்தி இருக்கியே! மேலே பெருமாள் கோயில் இருப்பது திருப்பதிகாரியான உனக்கே தெரியாதா?'' என்று கோபித்துக் கொண்டனர். உண்மையில், மலையில் கோயில் இருப்பதைக் கூட அறியாமல் இருந்தாள் அவள். ஒரு பக்தர் மட்டும் அவள் மீது இரக்கம் கொண்டு, "அம்மா! மலை மேல் ஒரு சுவாமி இருக்கிறார். அவனைப் போய் தரிசித்தால் இனிமேல் இப்படி பிறந்து சுண்டல் மூதாட்டி நிலை இருக்காது. அவனை "கோவிந்தா" எனச் சொல்லி கும்பிட வேண்டும். அப்படி செய்தால் நீ செய்த பாவங்களெல்லாம் தீர்ந்து விடும்,'' என்று அவளுக்குப் புரியும் வகையில் எளிமையாக எடுத்துச் சொன்னார்.

இதைக் கேட்டாளோ இல்லையோ! சுண்டல் கூடையோடு திருமலைக்கு ஏறினாள். ஏழுமலையப்பனைக் கண்குளிரக் கண்டாள். "அப்பனே! கோவிந்தா, உன்னை வணங்கினால் இனி பிறக்கவே மாட்டேனாமே! அந்த பக்தர் சொன்னாரே! எனக்கும் இனி பிறவி வேண்டாமையா'' என்று மனம் உருகிச் சொன்னாள். தரிசிக்க வந்த பக்தர்கள் மலையை விட்டுக் கிளம்பினார்கள். அவள் மட்டும் அங்கேயே தங்கிவிட்டாள். அப்போது, ஒரு வயோதிகர் அங்கு வந்தார். "அம்மா! சுண்டல் கொடு'' என்று கேட்டார். அவளும் கொடுக்க, சாப்பிட்டு விட்டு நடையைக் கட்டினார்."ஐயா! சுண்டலுக்கு காசு கொடுத்துட்டு போங்க,'' என்றாள் பாட்டி."அம்மா! நான் ஒரு கடன்காரன், கல்யாணத்துக்குக் கடன் வாங்கிவிட்டு, வருமானத்தையெல்லாம் வட்டியாகக் கட்டிவிட்டு கஷ்டப்படுகிறேன். சுண்டலுக்கு கூட பணமில்லை. நாளை இங்கே வருவேன். அப்போது காசு தருகிறேனே!'' என்றார் கெஞ்சலாக."சரி, நாளை கொண்டு வாங்க,'' என விட்டுவிட்டாள் மூதாட்டி. தன் முன்னால் வந்து நின்றது உலகிற்கே படியளக்கும் ஏழுமலையான் என்பதைப் பாமரப் பெண்ணான கங்கம்மா எப்படி அறிவாள்!

மறுநாள், சொன்னபடி அந்த வயோதிகர் வரவில்லை. "இப்படி ஏமாற்றி விட்டாரே கிழவர்" என அவள் பொருமிக் கொண்டே இருந்தாள்.

ஒரு கட்டத்தில் அவள் இறந்தும் போய்விட்டாள். பாட்டிக்கு பணத்துக்கு பதிலாக, மேலான வைகுண்டத்தையே கொடுத்து விட்டார் பரந்தாமன். ஆனாலும், அவர் மானிடப்பிறப்பெடுத்து சீனிவாசனாக பூமிக்கு வந்தவர் இல்லையா! பாட்டிக்கு மறுநாள் காசு கொடுப்பதாக வாக்களித்து விட்டு, கொடுக்கவில்லையே!

இதனால் தெற்குமாடவீதியிலுள்ள அசுவ சாலையில், இப்போதும் விழாக்காலங்களில் அவர் பவனியாக வரும் போது, பாட்டிக்கு பயந்து கொண்டு மேளதாளம் இல்லாமல் ஒளிந்து கொண்டு செல்கிறார். இந்தக் கதையைப் படித்தவர்களெல்லாம், தீர்க்காயுளுடன் வாழ்ந்து, பிறப்பற்ற நிலையை அடைவர் என்பது ஐதீகம்


http://www.dinamalar.com/aanmeegamnews_detail.asp?news_id=1259

 

[P.J.]

The Hermit And The Mouse - Short story

​

Long time ago, in the jungle of Malkand, there lived a hermit named Shalakya. Everyday at dawn he would take a dip in the holy Ganges, chant mantras, and worship God.

One evening when he was sitting near the banks of Ganges, he saw a small mouse hiding from the piercing eyes of a hawk. “Oh poor mouse! If I don’t take it along with me, the hawk would carry it off.”

So, Shalakya took the mouse to his hermitage.

“I will change this mouse to a girl,” he thought. “Then she would stay with me as my daughter, and look after me.” He transformed the mouse to a girl. He named her Apsara. With the passing years, she became a beautiful damsel. She took care of the hermit, brought flowers from the forest, and arranged for the puja. Shalakya decided to look for a groom for Apsara. Seeing the radiant beauty of Apsara, the hermit thought the Sun God would be the perfect match for her. He invited the Sun God with his spiritual powers.

The Sun God was spellbound by her beauty. “Ah! Beautiful maiden, would you like to marry me?” he proposed.

“I cannot marry you,” said. Apsara. “Your heat would be unbearable for me.”

The hermit then asked the Sun God, “Is there anybody more powerful than you; who would be worthy of my daughter?”

“The Cloud would make a better pair with Apsara,” he replied. “He can overcast me with his power.”

Then the hermit invoked the Cloud.

“The Cloud is like a vagabond!” said Apsara. “So I am not willing to marry him also.”

The cloud advised, “Mountain is more powerful than me. It can block my way.”

Now Shalakya invoked the mountain.

Apsara expressed her unwillingness. “The mountain is too heavy! I will be crushed under his weight!”

The mountain said, “The mouse would be the ideal match for you. He can dig up holes through me.”

Then sillakya called a mouse.

Apsara was delighted to see the mouse and thought it to be the perfect match for her. Seeing the glow on Apsara’s face the hermit transformed Apsara to a mouse.


The hermit blessed the Mouse couple and realized that.

Just by changing the outer appearance one cannot change one’s inner self.
​

http://shortstoriesshort.com/story/the-hermit-and-the-mouse/

 

[P.J.]

Ganesha – The Elephant God

Ganesha – The Elephant God

October 4, 2015

Each Purana reports a different story to narrate the birth of Lord Ganesha. Some legends tell that he was born from the Shiva spirit (manasa putra); others, in fact most of them (Vaamana-Purana, Matsya-Purana, Skanda-Purana), Ganesha is the creation of Parvati.

According the very well-known Shiva-Purana version, the Shiva’s wife, Parvati the Mountaineer, was disturbed once by her husband who entered the house, even though she was taking her bath.

The goddess felt annoyed, because she didn’t have any personal servant to guard her door. So, she rubbed her body skin and, with the perfumed unguents obtained, she molded the shape of a young boy, as glorious as daylight. Then, she granted him life and named him Ganesha, ordering that he should be on guard in front of her house.

When the child intended to impede the great god to enter the house, Shiva enraged, transformed himself in his Rudra form and attacked Ganesha. In the battle, Ganesha got his head cut off.
Ascertaining the incommensurable disaster striking her son, Parvati was inconsolable. Unable to find the child head, Shiva grafted an elephant head on the dead body and gave him life again. Trying to repair his big mistake, he recognized Ganesha as his son and empowered him on all his servants; so he became “Ganapati”.


Ganesha and Kubera

Kubera, the god of wealth, was very proud of his boundless fortune. One day, he organized a gorgeous dinner; among other famous guests, the divine couple, Shiva and Parvati, with their son Ganesha, were present.
The later, still a child, started to eat and he appeared quickly to be insatiable. Soon, the other guests found plates and dishes empty. Alas! Not satisfied with all the available food, Ganesha started to devour plates and dishes, the furniture and all the content of Alakâpuri, the main city of Kubera.

When he achieved to gulp down the whole, the child Ganesha threatened to swallow Kubera himself. Frightened, the god of wealth rushed forward to Shiva’s feet to implore his help, since the Ganesha voracious appetite seemed to be unlimited.

The remedy was simple but spectacular: Shiva gave his son a handful of roasted cereal grains. Ganesha ate it and, wonderfully, his hunger stopped immediately.

This legend teaches us that a handful of common food, given with love, and eaten with devotion, is more important and more sustaining that the banquet offered by Kubera to impress the gods. From a different angle, this story shows that properties cannot bring peace and satisfaction to anybody. The only path to self-realization requires to burn our vasana. The destruction of the vasana is symbolized by the consumption of the grilled rice; indeed, when the rice has been cooked, he loses his germination capacity. Moreover, the seeds of our hidden desires lose strength and possibility to come back further.

Ganesha and the goddess Parvati

One day, the child Ganesha diverted himself in tormenting a cat, pulling his tail and rolling him on the ground. All of us know that children are able to injure animals but are not aware to act badly.
Just a moment after, he left the cat peaceful and went away. He even did not think about what he had done. He arrived at mount Kailash to meet again his mother Parvati. He found her badly suffering, covered with wounds and dust.

He asked her about what happened; she replied that he was responsible of this situation. Indeed, she was, just before, that cat tormented by Ganesha.

This story teaches us that all the living beings are of divine essence. If we injure a living creature, one of our companions, human or animal, we injure God Himself.

Ganesha learned this lesson and we also must learn it during our lifetime.

The wisdom of Ganesha

Shiva and Parvati used to play with two sons, Ganesha and Kartikeya.
The gods had given them a marvelous fruit. Each boy wanted to get it for him alone.
Their parents explained them that the nectar of the Supreme Knowledge and of Immortality was hidden in that fruit. To get the fruit, both had to compete.

The winner should run three times around the world and come back first.
Kartikeya left at once. Riding his peacock, he flew in the sky, stopping at every sacred place on his way, praying and worshipping the gods.

Ganesha was fully aware of his stout body; it slackened off him badly. The rat, his vehicle, was rather slow and would not be able to beat Kartikeya.
But his wisdom suggested him the right solution. He turned round his parents, Shiva and Parvati, showing a deep devotion. When they asked him why he did not start his journey around the world, he replied:
“My parents Shiva and Shakti are the Whole Universe. In them is located the World. He do not need to go farther”.

Of course, he won the contest, and the fruit.
This legend emphasizes the importance of cleverness; Ganesha is a strong symbol of this quality which is always the best against force, speed or physical strength.

Ganesha, the scribe

A very interesting story about Ganesha is the belief according to which he has been the writer of the Mahabharata.

The Sage Vyasa, the author of this epic, was meditating on Brahma. The god told him to request Ganesha to be the scribe for the dictation of this epic in verses.

Ganesha appeared immediately in the presence of Brahma and gave his agreement. However, he demanded that Vyasa should talk without any stop.

Vyasa dictated his own request: before starting to write, Ganesha had to understand each word, each thought, with all the significations they had.

Every time Vyasa observed that Ganesha had finished to write a verse (he used his broken tusk as a pen), he dictated another verse, as much complicated as possible. So, Ganesha was obliged to stop to write. That short period was enough to make Vyasa able to mentally compose the following verses… and to tell them when Ganesha was ready.

This legend teaches us that the Mahabharata should not be read quickly. One must understand all the meanings of the story, and it is necessary to digest it. One must also listen to it carefully, and meditate about.
Actually, a belief says that the Mahabharata should not be read. We should listen to it every day, little by little. By this method, we may understand progressively the deep meaning of this story.


Ganesha and Lord Shiva



One says that neither peace nor war action, nor daily business can succeed unless Ganesha has previously been worshiped.

This is not only true for human beings, but also for celestial creatures.
When Ganesha appeared, as the son born from Shiva’s mind, the later decided that Ganesha should be worshiped by anybody wishing to get success. Even worshiping other gods would be inefficient if prior worship to Ganesha is not made.

Thus, when Shiva left to fight the demons of the Tripura city, he forgot his own rule and rushed to the battle. However, when he embarked on his carriage, the wheel peg broke and the car was stopped.
Abashed that such an accident could happen to him, Shiva realized that he had forgotten to pray Ganesha before his departure, and this was the cause of the obstacle. Thus, he worshiped his son’s name and could proceed to the Tripuratanka battle which he won successfully.

The broken Ganesha tusk

Several legends explain how Ganesha broke his right tusk, which gives him the name of Ekadanta “The Lord who has only one tusk”.

The first legend (in the Brahmanda-aurana) is related to a battle between Ganesha and Parashurama. Parashurama was one of the Vishnu incarnations (avatar), born on earth to teach wisdom to the governing class, the Kshatriya, who had become arrogant and oppressed people. Parashurama meditated on Lord Shiva and got the divine axe, Parashu. This axe helped him to fight against all the corrupted princes, inspired by devils.
Deeply grateful to Shiva, he went to Mount Kailash to bow to his guru. But Ganesha, who was guarding the entrance of the palace, did not allow him to proceed. Ganesha told him to wait for the Shiva permission.
Parashurama thought: “I am a Shiva devotee, such a rule cannot be applied to me”.


Ganesha persisted to bar the way, Parashurama, usually peppery, struck violently the Ganesha tusk with his axe and broke it.

Then Shiva and Parvati arrived and blamed Parashurama who bowed down before Ganesha and supplicated to obtain his forgiveness and blessing. Then Ganesha was named Ekadanta “The Lord with one tusk”.

According to another legend, Ganesha broke himself his tusk during the battle against Gajamukhasura (the elephant-headed Asura). Taking the advice of Shukracharya, the Asura guru, this demon followed severe penances. Thus, he got unconquerable powers from Shiva. But he misused those powers to harass the gods who went to Ganesh and requested his help.

Ganesha did not hesitate to give a battle to this demon. During the fight, he understood that the demon could not be defeated, because of his particular powers. Then, Ganesha broke his right tusk and threw it to Gajamukhasura. He pursued him and converted him in a mouse. Then he rode this mouse, which he used as a mount, keeping it under control.



http://www.templepurohit.com/ganesha-the-elephant-god/
​

 

[P.J.]

What Happened After The Mahabharata War

What Happened After The Mahabharata War

Tuesday, 06 Oct 2015

Mahabharata is a nearly perfect example of how to go about your life except, of course, the war. The war of Kurukshetra, is considered to be one of the bloodiest wars ever fought in human history. It was so monstrous that despite lasting for only eighteen days, it resulted in the death of almost 80 percent of the Indian male population, and its narrative forms more than a quarter of the book.

What’s widely known is that the Pandavas won and the Kauravas lost. Ever imagined what happened after the Pandavas won? Who all survived? How long did the Pandavas rule Hastinapur? How did they finally die or were they actually murdered? And most importantly, what happened with Lord Krishna? Well, here are the (probable) answers.

1) After winning the war of Kurukshetra, Pandavas are crowned the rulers of Hastinapur with Yudhistira being at the helm of affairs. A grief-stricken Gandhari curses Krishna wishing for him and the whole Yadav clan a painfull death just like her sons (Kauravas).

​

2) Pandavas rule Hastinapur for 36 long years. Meanwhile, Gandhari’s curse to Lord Krishna starts taking shape. Witnessing ominous events in Dwarka, Krishna leads an exodus of the entire Yadav clan to Prabhasa. In Prabhasa, a murderous rebellion ensues amongst the clan, and the Yadavs end up killing each other to the extent of almost wiping out their entire race.

​

3) While trying to extinguish the rebellion, a hunter mistakenly shoots an arrow at the ‘mortal’ Lord Krishna, ultimately killing him. Thereafter, Krishna merges in the image of Vishnu and leaves his mortal human body. After the demise of Lord Krishna, Ved Vyasa tells Arjuna that the purpose of his and his brothers’ lives is over.

​

4) At about the same time, Dwapara Yuga is on the verge of ending, and Kali Yuga is about to start. Looking at the chaos and adharma creeping into his kingdom, Yudhistira crowns Parikshit as the king, and the Pandavas, along with Draupadi, decide to climb the Himalayas as a final penance to reach heaven. A stray dog (Lord Yama in disguise) joins them on their way to the top.

​

5) As the pack climbs up, one by one, they start falling to their death. It starts with Draupadi, and Bheem is the last to fall to death. The reasons for their death are associated with their desires, issues, and troubles caused by their pride. Only Yudhistira, who didn’t take pride in anything, along with the dog, makes it to the gateway of heaven atop the Himalayas.

​

6) At the gateway of heaven, Lord Yama, disguised as the dog, reveals his identity and before letting Yudhistira enter heaven, takes him on a tour through the gallows of hell. In hell, Yudhistira witnesses his brothers and Draupadi redeeming their sins. Lord Indira, then, takes Yudhistira to heaven and promises him that his brothers and Draupadi will be there.

​

This is how Lord Krishna and the Pandavas, the most important characters of Mahabharata, left the mortal world. After this, began the Kali Yuga, which is the world as we know today.

http://www.mensxp.com/special-featu...is-something-you-werent-taught-in-school.html

 

[P.J.]

தியானம் என்றால் என்ன?

தியானம் என்றால் என்ன?


ஒரு சிறுவனுக்கு நெடு நாட்களாய்த் தீராத சந்தேகம். அந்தச் சிறுவனின் பெற்றோருக்கோ சிறுவனுக்குப் புரிந்த மொழியில் சொல்ல முடியாத இயலாமை.


ஒருநாள் மூவரும் ரமண மகரிஷியைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்த போது சிறுவன் ரமணரை நெருங்கி, தன் கேள்வியை முன் வைத்தான். சிரித்துக் கொண்டே அந்தச் சிறுவனுக்கு இலையில் ஒரு தோசையைப் பறிமாறச் சொன்னார்.


சிறுவனிடம், "நான் எப்போ 'ம்' சொல்றேனோ அப்போ சாப்பிட ஆரம்பிக்கணும். அதே மாதிரி எப்போ 'ம்' சொல்றேனோ அதுக்கப்புறம் இலையில் தோசை இருக்கக் கூடாது. புரிஞ்சுதா?" என்றார் சிரித்துக் கொண்டே.


சிறுவனுக்கு ஒரே உற்சாகம். சுற்றியுள்ளோருக்குக் குழப்பம்.
மகர்ஷியின் 'ம்' க்காகத் தோசையில் ஒரு கையை வைத்தபடி தவிப்புடன் அவர் முகத்தைப் பார்த்தபடி இருந்தான். சிறுவனைச் சிறிது காக்க வைத்து சற்றைக்குப் பின் 'ம்' சொன்னார் ரமணர்.


அடுத்த சில நிமிஷங்களுக்குள் இரண்டாவது 'ம்' வந்து விடக் கூடாதே என்ற பதைப்புடன் பெரிய பெரிய விள்ளல்களாக எடுத்து அவசர அவசரமாகத் திணித்துக் கொண்டே மகரிஷியின் முகத்தைக் கவனிப்பதும், தோசையைப் பிய்த்து உண்பதுமாக நேரம் கரைந்தது.


புன்னகை மாறாமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாரே ஒழிய 'ம்' சொல்வதாக இல்லை. தோசையோ சிறுத்து ஒரு சிறு விள்ளலாக மாறியிருந்தது இப்போது. சிறுவனும் அந்த விள்ளலில் கையை வைத்தபடி எப்படா இந்தத் தாத்தா 'ம்' சொல்லுவார் என்று காத்திருந்தான்.

சுற்றியுள்ளவர்களுக்கும் என்னதான் நடக்கப் போகிறது என்றறிய ஆவல்.


எதிர்பாராத ஒரு நொடியில் 'ம்' சொல்லவும் சிறுவன் சடாரென்று கடைசி விள்ளலை வாயில் போட்டுக் கொண்டான்.


"இரண்டு 'ம்' களுக்கு நடுவில் உன் கவனம் எப்படித் தோசை மேலும் என் மேலும் இருந்ததோ, அதே போல் நீ எந்தக் காரியம் செய்தாலும் அடிநாதமாக இறைவன் மேல் கவனம் வைத்திருப்பாயானால் அதன் பேர் தியானம். புரிந்ததா இப்போ?" என்றார் மகரிஷி புன்னகைத்தபடி.
கதை முடிந்தது.



ரமணர் சொன்ன இரண்டு 'ம்' கள் வாழ்வும், சாவும் எனவும், இடைப்பட்ட காலத்தின் எல்லா நேரமுமே ஒருவன் தியானத்தில் அமிழ வாய்த்திருப்பதைப் புரிந்து கொள்ள முதிரும் காலமே வேறுபடுகிறது .


















Source: TAMBRAHM THINNAI

Vasudevan Srinivas

 

[P.J.]

கடவுள் படையலை சாப்பிடுவாரா?

கடவுள் படையலை சாப்பிடுவாரா?


சிஷ்யன் ஒருவன் தன குருவிடம் ஒரு கேள்வி கேட்டான். ‘’குருவே, நாம் படைக்கும் நைவேத்யத்தை இறைவன் அருந்துகிறார் என்பதை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. இறைவன் சாப்பிட்டால் நாம் பிறருக்கு எப்படி பிரசாதமாக வழங்க முடியும்? கடவுள் படையலை சாப்பிடுவாரா’’? என்று கேட்டான்.குரு எதுவும் சொல்லாமல். அவனை ஊடுருவி பார்த்துவிட்டு ‘’நமது வேதாந்த வகுப்புக்கு நேரமாகி விட்டது. வகுப்பறையை தயார் செய். சிறிது நேரத்தில் நானும் வருகிறேன்” என்றார்.



அனைத்தும் பூர்ணமான வஸ்துவிலிருத்தே தோன்றியது என பொருள் கொண்ட “பூர்ணமிதம்” எனும் ஈஷாவாசிய உபநிஷத்தில் வரும் மந்திரத்தை விளக்கினார் குரு அனைத்து மாணவர்களும் மந்திரத்தை மனதில் உரு போட துவங்கினர்.

சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு கேள்வி கெட்ட சிஷ்யனை சைகையால் அழைத்தார் குரு.

குருவின் முன் பணிவுடன் வந்து வணங்கி நின்றான்.

“எனதருமை சிஷ்யனே, மந்திரத்தை மனதில் ஏற்றி கொண்டாயா? ,” என்றார்.
முழுமையாக உள்வாங்கி கொண்டேன் குருவே”.“எங்கே ஒரு முறை சொல் பார்ப்போம்”கண்கள் மூடி மனதை ஒருநிலைப்படுத்தி கணீர் குரலில் கூற துவங்கினான்..” பூர்ண மித பூர்ண மிதம் ...” என கூறி முடித்தான்.மெல்ல புன்சிரிப்புடன் குரு தொடர்ந்தார்.. “நீ சரியாக மனதில் உள் நிறுத்தியதாக தெரியவில்லையே.. எங்கே உனது புத்தகத்தை காட்டு”பதட்டம் அடைந்த சிஷ்யன், புத்தகத்தை காண்பித்து கூறினான் “ குருவே தவறு இருந்தால் மன்னியுங்கள்.ஆனால் நான் கூறியது அனைத்தும் இதில் இருப்பதை போலவே கூறினேன்...”


“இந்த புத்தகத்திலிருந்து படித்துதான் மனதில் உள்வாங்கினாயா?”.இதிலிருந்து உள்வாங்கினாய் என்றால் மந்திரம் இதில் இருக்கிறதே? நீ உன் மூளையில் மந்திரத்தை ஏற்றி கொண்டால் புத்தகத்தில் இருக்க கூடாதல்லவா?”சிஷ்யன் குழப்பமாக பார்த்தான்.

குரு தொடர்ந்தார், ‘’உனது நினைவில் நின்ற மந்திரம் சூட்சம நிலையில் இருக்கிறது. புத்தகத்தில் இருக்கும் மந்திரம் ஸ்தூல வடிவம். இறைவன் சூட்சம நிலையில் இருப்பவன். இறைவனுக்கு படைக்கப்படுவது ஸ்தூல வடிவில் இருந்தாலும் அவன் சூட்சமமாகவே உட்கொள்கிறான். நீ உள்வாங்கிய பின் புத்தகத்தில் மந்திரம் அளவில் குறைந்துவிட்டதா? அது போலதான் இறைவன் உட்கொண்ட பிரசாதம் அளவில் குறையாமல் நாம் எல்லோரும் உண்கிறோம்.
ஸ்தூலமாக இருக்கும் நாம் ஸ்தூலமாகவும், சூட்சுமமாக இருக்கும் இறைவன் சூட்சுமமாகவும் நைவேத்யத்தை உட்கொள்கிறோம். ”


தனது பக்தியற்ற தர்க்கம் செய்த அறியாமையை குருவிற்கு நைவேத்யம் செய்து முழுமையடைந்தான் சிஷ்யன்.



ஹரிஓம்


http://aanmikam.blogspot.in/2015/10/blog-post_8.html

 

[P.J.]

வேத வ்யாசர் இயற்றிய ஶ்ரீமத் தேவீ பாகவதம்

வேத வ்யாசர் இயற்றிய ஶ்ரீமத் தேவீ பாகவதம் எனும் புராணத்திலிருந்து ஒரு தகவல்.....


ஶ்ரீராமசந்த்ர மூர்த்தி வனவாஸகாலத்தில் சீதையைப் பிரிந்து விரஹதாபத்தில் தவித்துக் கொண்டிருந்த காலம். ராவணனால் அபஹரிக்கப்பட்ட சீதையை மீட்க வழி தேடிக்கொண்டிருந்த ராமரை ஶ்ரீநாரதமுனிவர் சந்தித்து ஆறுதல் கூறி, ராமனுடைய அவதாரநோக்கத்தைத் தெளிவுபடுத்துகிறார். மேலும் ராவணவதம் செய்வதற்க்கான சக்தியைப் பெற பராசக்தியை ஒன்பது நாட்கள் நவாக்ஷரீ மந்திரத்துடன் உபாஸிக்கும் வழிமுறைகளையும் உபதேசிக்கிறார்.

ஶ்ரீராமரும் ஒன்பது நாட்கள் விரதம் காத்து அன்னை பராசக்தியை மிகுந்த பக்தியுடன் பூஜை செய்ய, ஜெகன்மாதா அம்பிகை ஸிம்ஹாதிரூடையாக, அஷ்டாதசபுஜங்களில் பதினெட்டு விதமான ஆயுதங்கள் தரித்துக்கொண்டு, கோடிசூர்ய ப்ரகாசத்துடன், சர்வாலங்க்ருத பூஷணியாக, சிவப்பு பட்டுடுத்து, பௌர்ணமி நிலவை வெட்கப்பட வைக்கும் அதி மனோஹரமான திருமுகத்தில் புன்சிரிப்பை உதிர்த்துக்கொண்டு, பிறைபோன்ற திருநெற்றியில் வட்ட வடிவமான சிவப்பு குங்கும்ப் பொட்டணிந்து, வகிட்டில் மங்களகரமான சிந்தூரம் தரித்துக்கொண்டு, நறுமணம் கமழும் பலவிதமான மலர் மாலைகளும், வைரம் ,வைடூரியம், மரகதம், கோமேதகம், பவழம், முத்து ஆகியவை பதித்த அழகிய ஸ்வர்ணாமரணங்கள் தரித்தவளாக, சங்கு போன்ற கழுத்தில் கைலாஸபதியாம் ஸதாசிவன் அணிவித்த திருமாங்கல்யம் பளபளக்க, இடுப்பில் நவரத்தினங்கள் இழைத்த பொன் ஒட்டியாணம் மிளிர, தளிர் போன்ற ம்ருதுவான கமலமலர்பாதங்களில் ஜல் ஜல் என்று ஓசையெழுப்பும் கால் சிலம்பு, தங்கக்கொலுஸு, ஸௌமங்ல்யத்தின் அடையாளமான தங்க மெட்டியணிந்து, சர்வசக்தி ஸ்வரூபிணியாக, ஜெகன்மோஹனாங்கியாக, ஆதிபராசக்தியாக திவ்ய தரிசனம் கொடுக்கின்ளாள் அம்பாள். பக்தியுடன் அம்மனை ஸாஷ்டாங்கமாக நமஸ்கரித்து, ஸ்தோத்திரம் செய்த ராமருக்கு அம்பிகை பரிபூர்ண ஆசிகள் வழங்கி, அவரது அவதார நோக்கத்தை மறுபடியும் நினைவு படுத்துகிறாள் அம்மன். மேலும் ராவணவதம் செய்வதற்க்கான சக்தியையும் ஆற்றலையும் வழங்கி மறைகிறாள் ஜெகன்மாதா !!!!


அதைத் தொடர்ந்து மளமளவென்று காரியங்கள் நடந்தேறுகின்றன. ஹனூமனை சந்தித்தல், ஸுக்ரீவ ஸக்யம், வாலிவதம், ஹனுமானின் ஸமுத்ர தரணம், அங்குலீய ப்ரதானம், லங்காதஹனம், 'கண்டேன் சீதையை' என்ற ஆறுதலுடன் சூடாமணி ப்ரதானம், விபீஷண சரணாகதி, ராம ராவண யுத்தம், ராவண கும்கர்ணாதி வதம், அயோத்யாபுரி திரும்புதல், ஶ்ரீசீதாராம பட்டாபிஷேகம் என்று அனைத்து நிகழ்வுகளும் மிகவும் வெற்றிகரமாக நடந்தேறியது.


நாட்டை இழந்து, வனவாஸகாலத்தில் தந்தையை இழந்து, தந்தைக்கு ஈமக்கடன் கூட செலுத்த முடியாமல் வருத்தப்பட்டு, சீதையி இழந்து தவித்துக்கொண்டிருந்த காலத்தில் தக்க தருணத்தில் தகுந்த குரு மூலமாக தேவி உபாஸனையைக் குறித்து உபதேசம் பெற்று, குருவாக்கியப்ரகாரம் பராசக்தி உபாஸனையை மிகுந்த பக்தி ச்ரத்தையுடன் செய்த ராமனை, வீர ராகவனாக, விஜயராகவனாக, சீதாராமனாக, பட்டாபிராமனாக சோபிக்கச் செய்து, இழந்தவற்றையெல்லாம் திரும்பப் பெற வழி வகுத்தது நவராத்திரி வேளையில் ராமன் செய்த தெவீ உபாஸனையாகும்.
நாமும் பலதையும் தொலைத்துவிட்டு, முக்கியமாக மன சாந்தியையும் அமைதியையும் தொலைத்துவிட்டு திண்டாடிக் கொண்டுதானே இருக்கிறோம். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொருவிதமான துன்பங்கள், துயரங்கள், இழப்புகள். அவை அனைத்தையும் நீக்கமற போக்கடித்து, இழந்தவற்றையெல்லாம், முக்கியமாக மன அமைதியைத் திருப்ப்பெற எல்லாம் வல்ல அந்த சர்வசக்திமாதாவான ஜெகதீச்வரி, ராஜராஜேச்வரி, அகிலாண்டகோடி ப்ரஹ்மாண்ட நாயகி, ஶ்ரீசக்ர ராஜ ஸிம்ஹாஸனேச்வரியாம் ஆதிபராசக்தியின் அருள் கடாக்ஷத்தை வேண்டி, அன்னையின் சரணாரவிந்தங்களைப் பணிந்து உய்வு பெறுவோம். கருணைக் கடலான அந்த காஞ்சி வாழ் மஹாராக்ஞி, காமாக்‌ஷித் தாயை வேண்டுவோம். இந்த நவராத்திரி காலத்தில் மட்டுமல்லாமல் என்றென்றைக்கும் அவள் திருவடிகளே நமக்கு பாதுகாப்பு என்பதை மனதினில் உறுதிபடுத்திக்கொள்வோம்.
ஶ்ரீதேவீ சரணம் ஶ்ரீகுருப்யோ நம:


Source:Sage of Kanchi


Geetha Kalyan

 

[P.J.]

வீட்டில் பூஜை செய்யும் போது தெரிந்து கொள

வீட்டில் பூஜை செய்யும் போது தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய நடைமுறைகள்!

நாம் வீட்டில் பூஜைகள் செய்யும் பொழுது பூஜா விதானம் அல்லது எந்த பூஜை செய்கிறோமோ அதற்குண்டான புத்தகத்தை வைத்துக் கொண்டு பூஜை சிறப்பாக செய்து விடுவோம்.

அன்றைய கிழமை, திதி, நட்சத்திரம் ஆகியவற்றை தினசரி கலண்டரை வைத்துக் கொண்டு சொல்லி விடுவோம்.

ஆனால், ருது என்ன வென்று சரியாகத் தெரிந்து இருக்காது.
பூஜை முடிந்ததும் பழங்கள், பக்ஷணங்கள் எல்லாம் இருக்கும். அவற்றின் நிவேதனப் பெயர்கள் தெரிந்து இருக்காது.

இந்த நிவேதனப் பெயர்களை தெரிந்து கொண்டு பூஜை செய்தால் இன்னும் சுலபமாக இருக்கும்.

1. கதலீபலம் – வாழைப்பழம்
2. பீஜாபூரபலம் – கொய்யாப்பழம்
3. வேத்ர பலம் – பெரப்பம் பழம்
4. பதரி பலம் – எலந்தைப் பழம்
5. கர்ஜுர பலம் – பேரிச்சம் பழம்

6. ஜம்பூ பலம் – நாவல் பழம்
7. கபித்த பலம் – விளாம் பழம்
8. த்ராஷா பலம் – திராøக்ஷ பழம்
9. சூ பழம் – மாம்பழம்
10. மாதுஸங்கபழம் – மாதுளம் பழம்

11. நாரங்கபலம் – நார்த்தம்பழம் அல்லது சாத்துக்குடி
12. பனஸ பலம் – பலாப் பழம்
13. உர்வாருகம் – வெள்ளரிக்காய்
14. ஜம்பீர பலம் – எலுமிச்சம் பழம்
15. இக்ஷúகண்டம் – கரும்பு

16. சணகம் – கடலை
17. ப்ருதுகம் – அவல்
18. ஸர்க்கரா – சர்க்கரை
19. ததி – தயிர்
20. குடோபஹாரம் – வெல்லம்

21. ஆப்பிள் – காஷ்மீர பலம்
22. அமிருதம் – தீர்த்தம்
23. நாரிகேளம் – தேங்காய்
24. ஸால்யன்னம் – சம்பா அன்னம்
25. குளா பூபம் – அதிரசம், அப்பம்

26. தத்யன்னம் – தயிர் சாதம்
27. திந்திரியன்னம் – புளியோதரை
28. ஸர்கரான்னம் – சர்க்கரை பொங்கல்
29. மாஷா பூபம் – வடை
30. ரஸகண்டம் – கற்கண்டு

31. மோதகம் – கொழுக்கட்டை
32. திலான்னம் – எள்ளு சாதம்
33. ஆஜ்யோபகாரம் – நெய்
34. லட்டூகம் – லட்டு
35. சித்ரான்னம் – பலவகை கலந்த சாதம்

36. நாரிகேளகண்டத்வயம் – இரண்டாக உடைத்த தேங்காய்
37. க்ருதகுள பாயஸம் – வெல்லம் போட்ட பாயஸம்
38. கோக்ஷீரம் – பசும் பால்

ருதுக்கள்

சித்திரை, வைகாசி – வஸந்த ருது

ஆனி, ஆடி – க்ரீஷ்ம ருது

ஆவணி, புரட்டாசி – வர்ஷ ருது

ஐப்பசி, கார்த்திகை – சரத் ருது

மார்கழி, தை – ஹேமந்த ருது

மாசி, பங்குனி – சிசிர ருது

கிழமைகளைச் சொல்லும் முறை

ஞாயிறு – பானு வாஸர
திங்கள் – இந்து வாஸர
செவ்வாய் – பவும வாஸர
புதன் – சவும்ய வாஸர
வியாழன் – குரு வாஸர
வெள்ளி – ப்ருகு வாஸர
சனி – ஸ்திர வாஸர

பூஜைகள் செய்யும் பொழுது, மாதங்களைச் சொல்ல
வேண்டிய முறை

சித்திரை – மேஷ மாஸே
வைகாசி – ரிஷப மாஸே
ஆனி – மிதுன மாஸே
ஆடி – கடக மாஸே
ஆவணி – ஸிம்ம மாஸே
புரட்டாசி – கன்யா மாஸே
ஐப்பசி – துலா மாஸே
கார்த்திகை – வ்ருச்சிக மாஸே
மார்கழி – தனுர் மாஸே
தை – மகர மாஸே
மாசி – கும்ப மாஸே
பங்குனி – மீன மாஸே



Source: Sage of Kanchi

Raman Kuppuswamy

 

[P.J.]

Aarti means

Aarti means


Aarti means the highest and the greatest possible bliss. It represents the fact that the Divine is the greatest source of joy. When our hearts overflow with such intense love and devotion that every particle of our body is soaked in it, then that is what aarti really is.

Many of us would have experienced the vibration during Ganga aarthi and Aarthi with Marathi bhajans in Shirdi.

Aarti is that which gives you total contentment. It is made up of two parts: ‘Aa-’ and ‘rati’. ‘Rati’ means joy, bliss and ecstasy. So when we are full of such kind of devotion and bliss - that is called Aarti.

In Sanskrit, the word arti – written as aarattrk – is composed of the prefix aa, meaning complete, and rati, meaning love. The arti is thus an expression of one’s complete and unflinching love towards God.

In an aarti ceremony, the flower represents the earth (solidity), the water and accompanying handkerchief correspond with the water element (liquidity), the lamp or candle represents the fire component (heat), the peacock fan conveys the precious quality of air (movement), and the yak-tail fan represents the subtle form of ether (space). The incense represents a purified state of mind.

Aarti is waved in circular fashion, in clockwise manner around the deity. , and in anticlockwise manner too.Aarti represents our daily activities, which revolve around God, a center of our life. It gives the believers strength to withstand the unexpected grief and keeps them humble humble in spite of high social and economic rank.

The Oil Lamp produces Aura of Energy.

During Deepa Aradhana different kinds of Deepam are lit. Maha Deepam, Alankara Deepam, Naga Deepam,Vrushaba Deepam, Purusha Mruga Deepam, shula Deepam, Kachapa (Tortoise) Deepam,mriga Deepam ( deer) Vyagra Deepam, Simha Deepam, Dwaja Deepam, Mayura Deepam, Poorna Kumba Deepam

(Five rows one below the one), Nakshtra Deepam, Meru Deepam, Pancha Muka Deepam, etc We see the semblance of vahanas in these Deepams.

Shodasa Deepam( 16 forms of deepams) are indicative of Nature's miracle of Evolution from reptiles to birds to animals to man- a gratitude for elevating us through stages of evolution to the most civilized status of human being ,at the same time acknowledging the divinity in all creatures.

There are many procedures while presenting the Deepams to the Deity. It has to be started from the foot (Thiruvadi) to Forehead, Eyes, Nose in a pattern of Pradakshinam in temples.

The first round is for the residents' goodness, the second one for the Village and the third one is for the Country. Neerajana Deepam is to be preferably done by Ghee with wick but Camphor is also shown, but one should use a good Camphor. Camphor denotes Agni Roopam of God.

Often we question the rationale and logic behind many of the rituals we do as part of our worship or prayers.

The ritual and spiritual seem to be closely related. One ritual that always fascinates is that of the Mangala Aarthi.

Delving into history gave a beautiful explanation as to why the Aarthi is done.The explanation and meaning that has been received from Swami (Sathya Sai Baba) inspires us a lot.

Swami says that the act of doing Aarthi is symbolic of what the devotee prays of the Lord. It inspires the devotee to liken himself as a piece of camphor - be fragrant and spend one’s life burning away energetically to ‘show’ other devotees the face and form of the Lord!

Every moment of one’s life - every thought, word and deed - should be ‘spent’ so that humanity is en’light’ened and is able to visualize the Lord! And at the end of the whole thing, nobody’s attention is on the camphor; it is on the Lord alone because the camphor burns away leaving behind no trace of its existence. But before that happens, it also provides warmth to all the people who have gathered to see the Lord!

Such should be our lives - we should ‘burn’ away so that our life helps others to see God. In the process we should also spread the fragrance of goodness along with the warmth of love. And all this is done without a trace of ego because nothing of the camphor is left behind in the end. People do not remember camphor - they remember and focus on the Lord. There is a black residue that is left behind after the Aarthi flame burns out only if the camphor is not pure. If the camphor is pure, it will be white and leave behind absolutely no residue. That inspires the devotee to be pure.



Sage of Kanchi

Hema Suresh

 

[P.J.]

 

[P.J.]

சிவன் கோயில்களில் அன்னாபிஷேகம் நடத்தப்&#

சிவன் கோயில்களில் அன்னாபிஷேகம் நடத்தப்படுவது ஏன்?

16-10-2015

16அக்
2015

எல்லா உயிர்களுக்கும் அமுது படைக்கும் ஆண்டவனுக்கு நாம் நன்றி செலுத்தும் வைபவம்தான், அனைத்து சிவன்கோயில்களிலும் அன்னாபிஷேகமாக மேற்கொள்ளப்படுகிறது.

அன்னத்தின் சிறப்பை விளக்க ஆலவாய் அழகனே ஒரு திருவிளையாடல் புரிந்தான்.

அதாவது தானே ஒரு கொப்பரையைக் கையிலேந்தி, உணவுக்காக பூவுலகில் அலைந்து திரிந்தான் அந்த திரிபுராந்தகன் பிரம்மனின் ஆணவத்தை அடக்குவதற்காக அவனுடைய ஐந்து தலைகளில் ஒன்றைக் கிள்ளப்போக, அவ்வாறு கிள்ளப்பட்ட தலைதான் சிவனுடைய கையில் கொப்பரையாக ஒட்டிக்கொண்டுவிட்டது.

யார் பிச்சை இடும் போது அந்த கொப்பரை நிறைகிறதோ அப்போது அந்த தலை சிவனின் கையை விட்டு விலகுமென்பது விதி. அந்த வகையில் காசிக்கு வரும் ஐயன், அன்னை அன்னபூரணியிடம் பிச்சை பெறுகிறான்.

அமுதிட்ட அன்னையின் அன்பும் கொப்பரையை நிறைவிக்க, தலை சிவனுடைய கையிலிருந்து விடுபடுகிறது. அந்த அன்ன பூரணிக்கு காசியில் தனிக்கோயிலே அமைந்திருப்பதிலிருந்து அன்னபூரணியின் அருமைஅனைவருக்கும் புரியும்.

பரம்பொருள் அன்ன வடிவாகவே இருக்கிறதென்று வேதங்கள் சொல்கின்றன. எங்கும் நிறைந்திருக்கும் சக்தி, அனைவருக்கும் எளிதில் கிடைக்கும் வகையில் உணவுப் பொருளாக அன்னமாக உள்ளது. மிகமிக அடிப்படைத் தேவையான பசியைப் போக்கியருளும் ஆண்டவனுக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் வகையில்தான் சிவனுக்கு அன்னாபிஷேகம் நடத்தப்படுகிறது.

ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஐப்பசி மாதப் பவுர்ணமி தினத்தன்று பிரபலமான சிவத் தலங்களில் இந்த சம்பிரதாயம் மேற்கொள்ளப்படுகிறது.

அன்னாபிஷேகத்தின்போது சாற்றப்படும் அன்னப்பருக்கை ஒவ்வொன்றுமே லிங்க சொரூபம் என்பது நம்பிக்கை. ஆக, அவ்வாறு அபிஷேகிக்கப்படும். அன்னத்தை இறைவனின் பிரசாதமாக ஏற்றுக்கொள்வது மகிமைவாய்ந்தது.

ஐப்பசி மாதப் பவுர்ணமி தினத்தில் இறைவனுக்கு சாற்றப்படும் அன்னம் மாலைவரை, அப்படியே இருக்கும். மாலை பூஜை முடிந்தபிறகு, அன்னம் கலைக்கப்பட்டு பக்தர்களுக்குப் பிரசாதமாக வழங்கப்படுகிறது.

அந்த அன்னத்தில் ஒரு பகுதி நீர்நிலைகளில் இடப்படுகிறது. அங்கு வாழும் உயிரினங்களும் அன்னபிரசாதத்தை அடையுமாறு செய்யும் பரந்த நோக்கம்தான்.

லிங்கத்தில் சாற்றப்பட்ட அன்னம் தவிர, ஆவுடையார் போன்ற லிங்கத்தின் பிற பகுதிகளில் சாற்றப்பட்ட அன்னத்தில் தயிர் கலந்து, அதை வந்திருக்கும் பக்தர்களுக்கு விநியோகிக்கிறார்கள். லிங்கத்தில் சாற்றப்பட்ட அன்னத்தை நீர்நிலைகளில் கரைக்கிறார்கள். இந்த அன்னாபிஷேக வைபவத்தைக் காணும் பேறு பெற்றவர்களுக்கு வாழ்வில் எந்நாளும் உணவுப்பஞ்சம் ஏற்படாது என்பது காலங்காலமாய் நிலவிவரும் நம்பிக்கை

மழலைச் செல்வத்துக்காக ஏங்கிநிற்கும் பெண்மணிகள் அன்னாபிஷேகப் பிரசாதத்தை உட்கொண்டால் விரைவில் குழந்தை பாக்கியம் கிட்டுமென்பதும் நம்பிக்கை. தஞ்சை பிரகதீஸ்வரர் கோயில், கங்கைகொண்ட சோழபுரம், காஞ்சி ஏகாம்பரேஸ்வரர் கோயில் போன்ற பிரம்மாண்டமான கோயில்களில் இந்த அன்னாபிஷேகம் பெரிய அளவில் நடைபெற்று பக்தர்களின் கண்களையும் மனதையும் குளிர்விக்கின்றன.

இந்த அபிஷேகத்திற்காக புத்தம் புதிதாக அறுவடை செய்யப்பட்ட நெல்லிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட அரிசி, மூட்டை மூட்டையாகக் கோயிலுக்குக் கொண்டுவரப்படுகிறது. அது அப்படியே சமைக்கப்பட்டு பெரிய பெரிய பாத்திரங்களில் நிரப்பப்பட்டு, லிங்கத்தின்மீது அபிஷேகம் செய்யப்படுகிறது.

அருகிலுள்ள சிவன்கோயில்களில் அன்னாபிஷேகம் நடக்குமானால் சென்று கலந்து கொள்ளுங்கள். எம்பெருமானை கண்குளிர, உள்ளம் குளிர தரிசித்து, அன்னாபிஷேக பிரசாதத்தை உட்கொண்டு என்றுமே பஞ்சம் பட்டினி இல்லாத வளமான வாழ்க்கையை மேற்கொள்ளுங்கள்.

http://temple.dinamalar.com/news_detail.php?id=48399

 

[P.J.]

கடவுளை காண விலகி போ

கடவுளை காண விலகி போ -தென்கச்சி .கோ . சுவாமிநாதன்

ஒரு மனிதனுக்கு கடவுளை காண வேண்டும் என்று ஆசை. அவரை எப்படி சந்திப்பது ?

நிறைய பேரை கேட்டான் " கோவிலுக்கு போ !" என்றார்கள் .

உடனே புறப்பட்டான் .

போகும் வழியில் ஒரு ஞானியை சந்தித்தான்

அவர் கேட்டார் .

" எங்கே போகிறாய் ?"

" கடவுளை காண போகிறேன் !"

" எங்கே ? "

" கோவிலில் !"

" அங்கே போய் ........"

" அவரை வழிபட போகிறேன் ! "

" அவரை உனக்கு ஏற்கனவே தெரியுமா ?"

" தெரியாது "

" எந்த வகையிலும் நீ கடவுளை அறிந்திருக்கவில்லை . அப்படி இருக்கும் போது எப்படி நீ அவரை வழிபட முடியும்?"

" அப்படியென்றால் "

" உன்னுடைய வழிபாடு வெறும் சடங்காக தான் இருக்க முடியும் "

அவன் ரொம்பவே குழம்பி போய்ட்டான்

ஞானி தெளிவு படுத்தினார்

" ஏ, மனிதனே ..... நீ செய்யபோவது உண்மையான வழிபாடு அல்ல .... இன்றைக்கு மனிதர்கள் " வழிபாடு " என்ற பெயரில் ஆண்டவனிடம் தங்கள் ஆசைகளை தெரிவித்து கொண்டிருக்கிறார்கள் . தங்களது கோரிக்கைகளை குரல் மூலம் பட்டியலிட்டு சொல்லி கொண்டிருக்கிறார்கள் .தங்களது புகார்களை வெளிப்படுத்தி கொண்டிருக்கிறார்கள் அவ்வளவுதான் "

" நான் கடவுளிடம் அன்பு செலுத்த விரும்புகிறேன் ..."

" நீ அறியாத கடவுளிடம் எப்படி அன்பு செலுத்த முடியும் ?"

" அப்படியானால் .. ஆண்டவனை நான் சந்திக்க என்னதான் வழி ?"

" அவரை நீ சந்திக்க முடியாது . உணர முடியும் !"

" அதற்க்கு வழி ?"

" தியானம்"

" தியானத்திற்கும் , கடவுளுக்கும் சம்பந்தம் உண்டா ?"

" இல்லை "
மனிதன் வியப்போடு நிமிர்ந்தான் . அவர் சொன்னார் :

" தியானம் உன் மனதோடு சம்பந்தப்பட்டது . அது உனக்குள் ஓர் ஆழ்ந்த மௌனத்தை உண்டு பண்ணும் , அப்படிப்பட்ட ஒரு மௌன நிலையில் கடவுள் இருப்பதை நீ உணர தொடங்குவாய் . உண்மையான தியானத்தின் பின்விளைவே வழிபடுதல் ஆகும் . தியானம் செய்பவன் மட்டுமே கடவுளை உணர முடியும் "

அந்த மனிதனும் ஞானியும் பேசிக்கொண்டு இருக்கும் போதே , வெளிநாட்டுக்காரர் ஒருபார் அங்கெ வந்தார் . ஞானியின் முன்னால் வந்து பணிவோடு நின்றார் .

தன்னுடைய தேவையை சொன்னார் :

" I WANT PEACE"

ஞானி சொன்னார்:

" முதல் இரண்டு வார்த்தைகளை விட்டு விலகு , மூன்றாவது வார்த்தையை நீ நெருங்கலாம் !" எனக் கூற , வந்தவர் யோசித்தார் .

' I ' . ' WANT ' இரண்டையும் விட்டு விலகினால் 'PEACE ' நெருங்கி வருகிறது !

' நான் ' என்ற அகங்காரத்தை விலக்குங்கள் . ' என்னுடையது ' என்கிற ஆசைகளை விலக்குங்கள். ' அமைதி ' என்கிற இறைநிலையை நீங்கள் நெருங்கிவிடுவீர்கள் .

வெளிநாட்டுகாரருக்கு விளக்கம் கிடைத்தது .மனநிறைவோடு திரும்பி சென்றார் . கொஞ்ச நேரத்தில் இன்னொரு மனிதன் அங்கெ வந்தான் .

" சுவாமி ! இப்பத்தான் கோவில்லே சாமி கும்பிட்டு வர்றேன் . அருமையான தரிசனம் ! அந்த அளவுக்கு வேறே யாருக்கும் கிடைச்சிருக்காது !"

" எப்படி அது ?"

" ஸ்பெஷல் தரிசனம் ! 50 ரூபாய் டிக்கெட் ! சுவாமிக்கு நெருக்கமாக போய் சன்னதியிலே கொஞ்ச நேரம் உக்கார முடிஞ்சது !"

அவன் முகத்துல கடவுளை நெருங்கி விட்ட பெருமிதம் !

ஞானி கேட்டார்

" அப்படின்னா உனக்கும் கடவுளுக்கும் எவ்வளவு தூரம் ?"

" ஒரு பத்தடி தூரம் இருக்கும் . அவ்வளவுதான் !"

உற்சாகமாக சொன்னான் .

" உன் அளவுக்கு வேறு யாரும் நெருங்கவில்லையா ?"

"இல்லை "

" அந்த வகையில் பார்த்தால் உன்னைவிட கடவுளுக்கு நெருக்கமானவரும் வேறொருவர் உண்டு !"

" யார் அவர் "

" அங்கே இருக்கிற அர்ச்சகர் !"

வந்தவன் முகத்தில் ஒரு சிறு ஏமாற்றம் .

" சரி , சுவாமி . நான் வர்றேன் !"

சோர்வோடு நடந்து போனான் .

அதன்பிறகும் விவாதம் தொடர்ந்தது . இறுதியில் மனிதன் எழுந்தான் . ஞானியிடம் விடை பெற்றான் . திரும்பி நடந்தான் .

ஞானி கேட்டார் :

" எங்கே போகிறாய் ? "

" வீடுக்கு !"

" கோவிலுக்கு போகவில்லையா ?"

" இல்லை "

" அங்கே போக வேண்டும் என்றுதானே புறப்பட்டு வந்தாய் ?"

" ஆண்டவனை உணர்ந்த பிறகுதான் அவரை வழிபட முடியும் என்பதைப் புரிந்துக் கொண்டேன் .

'நான் ' . 'என்னிடம் ' இருந்து விலகினால் தான் இறைவனை நெருங்கலாம் என்கிற உண்மையை தெரிந்து கொண்டேன் "

ஞானி இருகைகளையும் உயர்த்தினார் .

" ஆன்மிகம் என்பது நெருங்குவது அல்ல , விலகுவது ! எவ்வளவு தூரம் விலகியிருக்கிறீர்ககிறீர்களோ , அவ்வளவு தூரம் நெருங்கியிருக்கிறீர்கள் என்பது பொருள் "




http://copiedpost.blogspot.in/2013/03/blog-post_26.html

 

[P.J.]

மாவிலை கட்டுங்கள்

மாவிலை கட்டுங்கள்


வீட்டு வாசல் தாண்டினாலே இரைச்சல், புழுதி, கிருமி தொற்று என, பலவகை பிரச்னைகள்.
வெளியில் போய்விட்டு வீட்டிற்குள் வரும்போது, நாம் மட்டும் வருவதில்லை;

சில, பல கிருமிகளும், நம்முடனேயே அழையா விருந்தாளிகளாய் உள்ளே வர வாய்ப்பு மிக மிக அதிகம்.

நிறைய முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகள் இருந்தாலும், ஓர் எளிய வழி, வீட்டு வெளி வாசலில், அடிக்கடி மாவிலைத் தோரணம் கட்டுங்கள்; விசேஷங்களுக்கு மட்டும் தான் கட்டணும் என்றில்லாமல், மாவிலைகள் கிடைக்கும் போதெல்லாம் வாசல் நிலைப் படியில் கட்டிவிடுங்கள்.

'மாவிலை' கரியமில வாயுவை எடுத்துக் கொண்டு, பிராண வாயுவைக் கொடுக்கும். நம் உடம்பின் வியர்வை நாற்றத்தையும், காற்றில் ஆவியாகிப் பரவியிருக்கிற கிருமிகளையும், வாசலிலேயே தடுத்து அழித்து விடும்.

வீட்டு வாசலும், மங்களகரமாக இருக்கும்!

http://www.dinamalar.com/supplementary_detail.asp?id=24124&ncat=10