யாதும் ஊரே - குறுந்தொடர் - பாகம் 1 - அனாமிகா

[anamika]

Share:

Facebook X (Twitter) LinkedIn WhatsApp Email Share Link

யாதும் ஊரே - குறுந்தொடர் - பாகம் 1 - அனாமிகா

அத்தியாயம் - 1
************

"சீதா கல்யாண வைபோகமே -
ராமா கல்யாண வைபோகமே"


என்று ஆனந்தமாய்ப் பாடியபடி பஞ்சு மாமா "லலிதா பவனத்"தில் நுழைந்தார்.

"அடடே! யாரது, பஞ்சுவா? வா, வா! பார்த்து ரொம்ப நாளாச்சே!" வைத்தி வரவேற்றார்.

"நமஸ்காரம்! ஆத்துல எல்லாம் சௌக்கியமோ?"

"பரம சௌக்கியம்! லலிதா! பஞ்சுவுக்கு காஃபி கொண்டு வா!"

"ஆட்டும்னா" என முதலில் குரலும், தொடர்ந்து இரண்டு நிமிஷத்தில் கையில் காஃபியோடும் வந்தது லலிதா மாமி! ஆம்; அந்த லலிதா
பவனத்தின் தலைவி; வைத்தி மாமாவின் சகதர்மிணி!!

"உங்காத்து மாமி, குழந்தேள்ளாம் சௌக்கியமா ?" - லலிதா மாமி விசாரித்தபடியே பஞ்சுவுக்கு காஃபி கொடுத்தார்.

" எல்லாரும் நல்லாயிருக்கோம். ஒரு முக்கியமான விஷயமா பேச வந்திருக்கேன். பாட்டி ஃப்ரீயா இருக்காளா?"

பஞ்சு கேட்டு முடிக்கு முன்பே, அவயம் பாட்டி வந்து விட்டாள்.

எழுபதுகளில் நடைபயிலும் அவயம் பாட்டி தான் அந்தக் குடும்பத்தின் ஆணிவேர். 'அன்றைய சமையல் பொரிச்ச குழம்பா,வத்தக் குழம்பா' என தீர்மானிப்பதில் இருந்து ஸ்கூல் அட்மிஷன், கல்யாணம் போன்ற பெரிய விஷயங்கள் வரை - எல்லாமே அவர் பார்த்து முடிவெடுத்தால்
சரியாய் இருக்கும் என்பது எழுதாத சட்டம் ; பாட்டி முடிசூடா ராணி ! அவளுடைய ஈஸிசேர் தான் சிம்மாசனம்!!

"பஞ்சு, வா! வா!! உன் குரல் கேட்டப்பவே நான் நெனச்சேன், இன்னிக்கு நல்ல சேதி வந்துடுத்து, சரி தானே?!"

"பாட்டின்னா பாட்டி தான் ! எப்படி பட்டுன்னு விஷயத்தைப் பிடிச்சுட்டா பார்த்தேளா?ஆமாம் பாட்டி, நம்ம ஜானகிக்கு ஒரு நல்ல
வரனோட தான் வந்திருக்கேன். இது அமைஞ்சுடுத்துன்னா, நல்ல யோகம்தான்."

"பஞ்சு! எங்க ஜானகியைப் பண்ணிக்க நல்ல யோகம் இருந்தா தான் முடியும், தெரியுமோ? கண்ணுல வைச்சு கிளி போல வளர்த்திருக்கேனாக்கும்; அவ பாடினா, இன்னிக்கெல்லாம் கேக்கலாம், பூஜை பண்ணினா, நாளெல்லாம் பார்க்கலாம்; சமையலா! அத்தனையும் அத்துப்படி!! இந்த காலத்துல காலேஜ் போகிற எந்த பொண்ணாவது சமையற்கட்டு பக்கம் வர்றாளோ? நம்ம குழந்தை அப்படியில்லை! படிப்புக்கு படிப்பும் இருக்கு; அழகு இருக்கு; தங்கமான குணம் இருக்கு; என்ன நான் சொல்றது?"

பாட்டி நீளமாய் பேத்தியின் அருமை, பெருமைகளை பட்டியலிட்டு முடிக்க, பஞ்சு ஆமோதிப்பாய் தலையை அசைத்தார்.

"பாட்டி! நீங்க சொன்ன அத்தனை விஷயத்தையும் அப்படியே ஒப்புக்கறேன் ! நான் பார்த்து வளர்ந்த குழந்தை அவ !!இந்தாங்கோ, இந்த கவரில மாப்பிள்ளையோட ஜாதகம், ஃபோட்டோ எல்லாம் இருக்கு; அவா ஜானகியோட ஃபோட்டோவை வாங்கிண்டு வரச் சொல்லியிருக்கா.
நீங்களும் பார்த்து சொன்னாக்கா, மேற்கொண்டு பேசிடலாம்."

"பஞ்சு ! அதெல்லாம் இருக்கட்டும்; முதல்ல அவா குடும்பத்தைப் பத்தின விவரத்தை சொல்லு"

பாட்டி கேட்டதும், பஞ்சு ஆரம்பித்தார்.

" அவாளும் எனக்கு ரொம்ப வருஷப் பழக்கம் தான். அப்பா கவர்மென்ட் உத்தியோகத்துல இருந்து ரிடையர் ஆனவர். அம்மா ஆத்துல தான் இருக்கா. மாப்பிள்ளை, அவர் தம்பின்னு ரெண்டே பசங்க. சொந்த வீடு, தஞ்சாவூர்ல பூர்விக நிலம், சொத்து பத்து ஏராளமா இருக்கு.
இப்போ அண்ணா நகர்ல ஃப்ளாட்ல தான் இருக்கா; மாமிக்கு தங்கமான குணம். அவ்வுளவு சாது; ஒருத்தரை ஒரு சொல் சொல்லி கேட்க முடியாது; நம்ம ஜானகியை பூ மாதிரி பார்த்துப்போ! அதுக்கு நான் கேரண்டி!!"

"தங்கமான மாமியார்னு பஞ்சு கிட்டேர்ந்து சர்டிபிகேட், ஓக்கே, ஓக்கே!"

வைத்தி புன்னகைத்தார்.

"அப்புறம் - மாப்பிள்ளையோட தம்பி இப்ப தான் பி.ஈ தேர்ட் இயர் படிச்சுண்டுருக்கான்"

வாசலில் கொலுசொலி கேட்க, உரையாடல் சற்றே நின்றது.

பாட்டி சொன்ன அத்தனை லட்சணங்களும் துலங்க, ஜானகிதான் வந்தாள். பட்டுப் பாவாடை, தாவணி- மல்லிகை சூடிய ஈரக் கூந்தல், திருநீறும் குங்குமமும் திகழும் சந்திரன் போன்ற முகம் - சுடர் விடும் குத்துவிளக்காய் வீட்டினுள் நுழைந்தாள். வரவேற்கும் புன்னகை
பஞ்சு மாமாவிற்கு ! விபூதிப் பிரசாதம் பாட்டிக்கு!!

"வெள்ளிக்கிழமை கோவிலுக்கு போய்ட்டு வந்தேன் மாமா! விபூதி எடுத்துக்குங்கோ!!"

"ஜானகி, சீக்கிரம் ஸ்வீட் எடுத்துண்டு வரப்போற நியூஸ்க்கு தான் வெயிட் பண்றேன்"

வெட்கச் சிரிப்போடு ஜானகி உள்ளே மறைந்தாள்.

" ஏன்னா, மாப்பிள்ளைப் பையனுக்கு எங்கே வேலை?"

லலிதா மாமி கேட்டதும் தான், வைத்தி நினைவு வந்தவராய், " என்ன பஞ்சு! என்னென்னமோ பேசிண்டிருக்கோம், இதை விட்டுட்டு ! ஆமாம்! எந்த ஊரு , மெட்ராஸ் தானே!"

" அது.. வந்து.. மாமா, அதுல தான் ஒரு சின்ன விஷயம்! இப்போ மாப்பிள்ளை லண்டன்ல இருக்கார்!"

"என்னது ? வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளையா?"

லலிதா மாமியின் குரலில் சுருதி பிசகியது.

"அது வந்து மாமி, பையன் ஸ்ரீராம் முதல்ல இங்க தான் வேலைக்கு சேர்ந்தானாம்; அப்புறம் கம்பெனில அவரோட திறமையையும், உழைப்பையும் பார்த்து ஃபாரின் போஸ்டிங்ல அனுப்பியிருக்கா; அஞ்சு வருஷ காண்டிராக்ட். இப்பவே ஒன்றரை வருஷம் ஆயிடுத்து; இன்னும் மூணு வருஷம் ஆனதும், இந்தியா வந்திடலாம்!!"

பஞ்சு மாமியை சமாதானப்படுத்தும் தொனியில் பேசினார்.

"பஞ்சு! நீ என்ன தான் சொன்னாலும் எனக்கு கொஞ்சம் யோசனையா தான் இருக்கு."

" மாமா! ஒரே பொண்ணு, அவளைப் பிரிஞ்சு இருக்கணுமேன்னு யோசிக்கறேள், சரி தான்! அதே நேரம், மாப்பிள்ளையைப் பத்தியும் யோசிச்சுப் பாருங்கோ, நம்ம ஜானகிக்கு ஏத்த அழகு, குணம், படிப்பு, அடக்கம் - இது அத்தனைக்கும் சேர்த்து நல்ல குடும்பம், தைரியமா ஒரு பொண்ணைக் குடுக்கலாம்னு நானே சொல்றேன். இன்னொரு விஷயம் பாருங்கோ - அவாத்துலயும் இங்க நம்மளைப் போல கலாச்சாரம், பண்பாடு இதெல்லாம் ரொம்ப ஈடுபாடு உள்ள குடும்பம். ' மாட்டுப் பொண்ணு வந்து குடித்தனம் ரெண்டாச்சுன்னு" பழி வராம, கூடி வாழத் தெரிஞ்சவளா, குணம் நிறைஞ்ச பொண்ணா தான் வேணும் அப்படின்னு கண்டிஷனே போட்டிருக்கா; எனக்கு சட்டுனு ஜானகி ஞாபகம் வந்தது; அதான் இங்க வந்துட்டேன்."

"சரி பஞ்சு! மாப்பிள்ளை ஜாதகத்தோட முதல்ல பொருத்தம் பார்க்கலாம்; அப்புறம் யாருக்கு எங்க முடிச்சு போட்டிருக்குன்னு பகவான் தான் தீர்மானம் பண்றார். எதுக்கும் ஒரு ரெண்டு நாள் கழிச்சு வாயேன்; கலந்து முடிவு பண்ணி சொல்றோம்!"

அவயம் பாட்டி சொல்லவும், 'சரி, அப்ப நான் வரேன்' என்று பஞ்சு அனைவரிடமும் விடை பெற்றுச் சென்றார்.

(தொடரும்)

 

[kunjuppu]

anamika,

good start. thank you for spacing the words and the paras. it makes it easy for folks like me to read.

a couple of observations. i presume that this takes place in current time chennai?

if so, not sure of ' huge ancestral lands' still in existence in thanjavur - thanks to land ceiling act 1967.

college girl wearing thavani - more common in my time 60s, 70s than current day chennai where churidar is the norm, and thavani an anachronism.

also interesting to note that everyone defers to granma, who though talking sweet, appears to be a despot of sorts.

5 year contracts? these days/ not sure if this is valid either.

all in all, appears to be a 60s story and values, set in 21st century. very interesting concept.

sorry for such analysis. please consider this as complements. i enjoyed part 1 thoroughly. looking forward to the next.

 

[sangom]

Anamika,

Kunjuppu has said exactly what we - my wife and I - felt on reading the first part. May be this is your "wish" about how Tabra home should be in 2011. Whatever that may be, your style is enjoyable. (I rarely read Tamil poems because I am unable to appreciate that - lack of "rasanai", but your 'story' appealed to me.)

 

[anamika]

யாதும் ஊரே - குறுந்தொடர் - 2

அத்தியாயம் - 2
***************

"நமஸ்தேஸ்து மஹாமாயே ஸ்ரீபீடே ஸுீரபூஜிதே
சங்கு சக்ர கதாஹஸ்தே மஹாலக்ஷ்மி நமோஸ்துதே"

பூஜையறையில் அவயம் பாட்டி மனமுருக பிரார்த்தித்துக் கொண்டிருந்தார். குத்துவிளக்கு தீபம் ஜொலிக்க, ஊதுபத்தி மணம் கமழ, ஸ்வாமி படங்கள் அனைத்தும் செம்பருத்தி, அரளி, பவழமல்லி என அன்றலர்ந்த புஷ்பங்கள் சூடி புன்னகையோடு ஒளிர்ந்தன.

"பெருமாளே! என் பேத்திக்கு ஒரு நல்ல வரன் அமைஞ்சு சௌக்யமா இருக்கணும்; அதை நான் கண் குளிரப் பார்க்கணும்"

பாட்டி உரக்க வேண்டிக் கொண்டே, அன்றைய பூஜையை முடித்து, ஆரத்தி காட்டினார்.

"அவயம் ! உன் எண்ணம் நிறைவேறும்! நீ கேட்ட வரம் தந்தோம்!! நான் கேட்ட முறுக்கு, சீடை எங்கே?"

"அடேய் படுவா..." என பாட்டி திரும்ப, அங்கே குறும்புச் சிரிப்போடு ரவி நின்றிருந்தான்.

"ஏண்டா, உனக்கு எல்லாம் விளையாட்டு தானா? ஜானகி கல்யாணத்துக்காக வீடே அமர்க்களமா இருக்கு, நீ முறுக்கா கேட்கறே ? இதோ, முறுக்கறேன் , பாரு!' என எட்டி, அவன் காதைப் பிடித்து முறுக்கினாள் பாட்டி.

"பாட்டி, ப்ளீஸ் விட்டுடுங்கோ!" வலிப்பது போல் பாவனை செய்தான் ரவி.

ரவி எப்போதும் அப்படித்தான்; அவனுக்கு எல்லாமே விளையாட்டு, வாழ்க்கையே வேடிக்கை தான். அதற்காக மனம் போன போக்கில் செல்பவனும் அல்ல;இந்த உலகில் எல்லாமே அவனுக்கு பிடிக்கும்; எல்லா விஷயங்களும் தெரியும்; அதே நேரம், எதற்காகவும் அதீத
கவலையோ, மிதமிஞ்சிய சந்தோஷமோ அடைய மாட்டான். ஒரு 'கர்ம யோகி' யைப் போல தன் கடமையைச் செய்வான்.

ரவி தன் பாட்டி கூட அமர்ந்து 'சௌந்தர்யலஹரி' பற்றி ஆராய்ந்து விவாதிப்பான்; அப்பா வைத்தியோடு கன்ஸ்யூமர் கேஸ், சட்டப் பாயிண்டுகள் எல்லாம் அலசுவான்; அக்கா ஜானகியோடு கோவிலுக்கு போவான்; தன் சினேகிதர்களோடு கிரிக்கெட், ஸ்னோ
பௌலிங் என்று ஊரெல்லாம் சுற்றுவான்; 'ரசப்பொடி' செய்ய என்னென்ன தேவை என்பதும் தெரியும்; ரஸ்ஸல், இங்கர்சான்ட், ஜெயகாந்தன் - இவர்களும் தெரியும்.

"ஏண்டா ரவி,உன் அபிப்ராயம் என்னடா? அந்த பையனோட ஃபோட்டோ பார்த்தியோ?"

பாட்டி பிரசாதத்தை கொடுத்தபடியே கேட்டாள்.

"பார்த்தேன் பாட்டி; அப்பா, அம்மா பேசிண்டிருந்ததை கேட்டேன்; நல்ல இடம்னு தான் தோண்றது; பையனுக்கு நல்ல க்வாலிஃபிகேஷன்ஸ்; நல்ல கம்பெனி; இதை முடிச்சிடலாம், பாட்டி."

" நீ சொல்றதெல்லாம் சரிதான் ரவி. ஆனா, மாப்பிள்ளை வெளிநாட்டுல இருக்காரே, அதான் கொஞ்சம் யோசனையா இருக்கு"

'பாட்டி, இது கம்பெனில அனுப்பினது தானே, இன்னும் ரெண்டு, மூணு வருஷம் அதுக்குள்ள இங்க வந்திடலாம் பாட்டி. இப்ப உலகம் ரொம்ப சுருங்கிப் போயிடுத்து; ஈமெயில், இண்டர்நெட் எல்லா இடத்துலயும் இருக்கு; ஒரு கம்ப்யூட்டர், நெட் கனெக்ஷன் - வைச்சுண்டா நீ இங்கேர்ந்தே எல்லா நாட்டுக்கும் பேசலாம்"

"ரவி, உன்னை மாதிரி ஜானகி இருந்தா, நான் இவ்வுளவு யோசிக்க வேண்டியதில்லை. அவ ஒரு மாதிரி வீட்டோட வளர்ந்துட்டா; பூஜை,சமையல், வீட்டுக் காரியம் இதெல்லாம் எக்ஸ்பர்ட் தான். இருந்தாலும் , காலேஜ் போய் படிச்சாளே தவிர கம்ப்யூட்டர் கத்துக்கணும், சிநேகிதிகளோட ஊர் சுத்தணும் - இது எதையுமே அவ செய்யலியேடா!"

"பாட்டி, நான் எவ்ளோ தடவி அவளை net center கூப்பிட்டிருக்கேன் ? எல்லார் கூடவும் பழகத் தெரியணும்னு சொல்லி இருக்கேன்? அதுக்குத் தான் பாட்டி, ஐயா மாதிரி இருக்கணும் !"

காலரை பெருமையாக தூக்கி விட்டுக் கொண்டான்.

"களவும் கற்று மற" அப்படின்னு சொல்லியிருக்கு; அதனால எல்லாம் கத்துக்கணும்"

"டேய், உன் புராணம் கிடக்கட்டும்; இப்ப உன் அக்காவை, தைரியமா லண்டன் அனுப்பலாமா, அதைச் சொல்லு முதல்ல"

" கண்டிப்பா அனுப்பலாம் பாட்டி; ஒரு வாரம் அவளை கூட்டிட்டு போய் கம்ப்யூட்டர் டிரெய்னிங் கொடுக்கறேன்; கூடவே நீங்களும் வேணா வந்து கத்துக்குங்கோ; அப்புறம் பாட்டியும், பேத்தியும் "நெட் சாட்டிங்" பண்ணி பேசிக்கலாம்"

" சரிடா ரவி ! நீ இவ்வுளவு சொல்றதுனால நானும் இந்த இடத்தை பண்ணலாம்னு தான் நினைக்கிறேன். உங்கப்பா கிட்ட பேசிப் பார்க்கலாம். வா, இப்ப சாப்பிடப் போலாம்"

*****************************************

மத்தியானம் தூங்கி எழுந்து பாட்டி காஃபி குடித்துக் கொண்டிருந்தார்; அவருடைய பிரியமான நேரம் அது; நிதானமாய் , ருசித்து காஃபி குடிக்கும் அந்தத் தருணத்தில் 'கேட்பது கிடைக்கும்' என்ற ரகசியம் ரவி, ஜானகிக்குத் தெரியும்.

ஜானகி தன் காஃபி டம்ளரை ஆற்றிக் கொண்டே வந்து பாட்டியருகில் அமர்ந்தாள்.

"ஜானும்மா! தலை வாரிக்க வர்றியா?"

பாட்டியே பேச்சை ஆரம்பித்தாள்.

"வந்து...பாட்டி! எனக்கு லண்டனெல்லாம் வேணாம், பாட்டி. கல்யாணத்துக்கு இப்ப என்ன அவசரம், பாட்டி? உங்களை எல்லாம் விட்டுட்டு நான் அவ்வுளவு தூரம் போக மாட்டேன் பாட்டி! நீங்க அப்பா கிட்டே சொல்லுங்க, பாட்டி!"

ஜானகி பாட்டியின் மோவாயைப் பிடித்து கொஞ்சினாள்.

" ஜானும்மா, நீ சொல்றது இருக்கட்டும். ஜாதக்ப் பொருத்தம் பிரமாதமா இருக்கணும்; நம்ம குடும்பத்துக்கு ஒத்துப் போகணும். உங்க ரெண்டு பேருக்கு மனசு பிடிக்கணும்; அப்புறம் பகவான் சித்தம் போல நடக்கும்டி, கண்ணு"

" பாட்டி, நீங்க பேச்சை மாத்த்றேள். இப்பவே நாம வேண்டாம்னு சொல்லிடலாமே?"

"நல்ல வரன் வரும் போது, அப்படிச் சொல்றது தப்புடா, ஜானு. அப்படியே இதுவே கூடி வந்தா என்ன, லண்டன்ல போய் ரெண்டொரு வருஷம் இருந்துட்டு வரப்போறே, அவ்வுளவு தானே!"

" பாட்டி, லண்டன் போய் குடித்தனம் பண்ண எனக்குத் தெரியாது, பாட்டி"

"ஜானு, எல்லாரும் எல்லாம் தெரிஞ்சுண்டா பிறக்கறோம்? குழந்தை குப்புறிச்சு, தவழ்ந்து, நின்னு, நடந்து - இப்படி படிப்படியா தானே கத்துக்கிறது? விழுந்துடுவோம்னு நெனச்சா, நடக்க முடியுமா? வாழ்க்கையும் அப்படித்தான் ஜானு. பழகிப் பழகி எல்லாம் கத்துக்கலாம். நீ மனசைப் போட்டு ஒண்ணும் குழப்பிக்காதே. முதல்ல அவாகிட்டேர்ந்து தகவல் வரட்டும், பார்க்கலாம்."

அவயம் பாட்டி ஆறுதலாய் பேசி முடித்தாள்.

தொடரும்....

 

[kunjuppu]

anamika,

we see character ravi introduced in this chapter. younger brother, care free type. one jarring note; he uses 'net center' to develop new friendship, and worse, he wants his sister to use the same to find friends. has not anyone told ravi about internet meeting sites. no wonder so much love tragedies happening in this world.

janaki has thrown the first spanner in the woiks. she no want marriage. patti brings ancient traditions to shut her up - i still do not understand why folks bring up 'tradition' if children try to express their feelings.

waiting for 3rd.

.. would like to hear from anamika if anamika would like me to shut up and let him/her get on with the creative flow. i would respect that.

 

[anamika]

எனது எழுத்தைப் படித்து விமர்சிக்கும் அனைத்து உள்ளங்களுக்கும் (for you also, Kunjuppu Sir) என் அன்பான நன்றியும், வணக்கமும் . இந்த நாவல் 2003 - ஆம் ஆண்டு நான் எழுதியது. இப்போது உள்ளது போல் , ஆளுக்கொரு செல்போன், தெருவுக்கொரு Net center என்று IT revolution அப்போது அவ்வுளவு விரிவடைந்திருக்கவில்லை. அதனால் தான் , சில சம்பவங்கள் இன்றைய நிலைமைக்குப் பொருந்தாதது போல் தோன்றுகிறது. இந்தப் பின்னனியில் இனி வரும் அத்தியாயங்களைப் படித்து, இரசித்து, விமர்சிக்கும்படி அன்புடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன். - அனாமிகா.

அத்தியாயம் - 3
****************

"ஸாமஜ வர கமனா - ஸாதுஹ்ருத்
ஸார ஸாக்ஷ பால........"

கூடம் முழுதும் ஹிந்தோள ராகம் நிறைந்து இனிமை சேர்த்தது. அவயம் பாட்டி, வைத்தி மாமா, லலிதா மாமி மற்றும் பெண் பார்க்க
வந்துள்ள ஸ்ரீராம், அவன் பெற்றோர் அனைவரும் மெய்ம்மறந்து இரசித்தனர். ஜானகியின் குரலில் தேன் வழிந்தது. ஸ்ருதியும் லயமும் இசைய அவள் பாடி முடித்ததும் ஒரு தெய்வீக அமைதி எழுந்தது.

"பலே பலே; பிரமாதம் ஜானகி!"

பஞ்சு மாமா பாராட்டில் அனைவரும் சேர்ந்து கொண்டனர்.

ஸ்ரீராமின் அப்பா சுவாமிநாதன் வெளிப்படையான மனிதர்;

"எங்களுக்கு பாட்டும் பிடிச்சிருக்கு; உங்காத்து பெண்ணையும் பிடிச்சிருக்கு"

மைதிலி மாமி ஆமோதித்து புன்னகை செய்தார்; வைத்திக்கு பரம சந்தோஷம்;

" எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலை; ரொம்ப சந்தோஷம் ."

"பொண்ணு மஹாலக்ஷ்மியாட்டம் இருக்கா; பஞ்சு சொன்னது அத்தனையும் உண்மைனு புரிஞ்சுது. எங்களுக்கு இந்த லௌகீகம், டாம்பீகம் இதெல்லாம் பிடிக்காத விஷயம். நாம மேற்கொண்டு பேசறதுக்கு முன்னால பையன், பொண்ணு இவாகிட்டே ஒரு வார்த்தை கேட்டுண்டுடலாம்."

என்ற சுவாமிநாதன் ஸ்ரீராம் பக்கம் திரும்பி,

"என்னடா, உனக்கு ஓ.கே தானே?"

எனக் கேட்டார்.

"ஓ.கே தான்; பொண்ணு கிட்டே தனியா கொஞ்சம் பேசணும்பா"

"பேஷா; மாடியிலே போய் பேசிட்டு வாங்கோ; நான் போய் ஜானகியை அனுப்ப்றேன்"

என்று அவயம் பாட்டி சொல்ல எல்லாருக்கும் சிரிப்பு வந்தது.

ஸ்ரீராம் தன் அம்மாவிடம் காதோடு காதாக, "அம்மா, பாட்டி சூப்பர் பாட்டி போலிருக்கு!" என்று கமெண்ட் அடித்தான்.

**************************

மாடியறை.

ஸ்ரீராம் காத்திருக்க, ஜானகியின் கொலுசொலி கேட்டது.

தயங்கித் தயங்கி வந்து நின்றவளை ஏற இறங்கப் பார்த்து ஸ்ரீராம் சொக்கிப் போனான். அடக்கமான அழகு, அமைதியான தோற்றம். அவள் வெட்கத்தையும், கூச்சத்தையும் கவனித்து அவனுக்கு சிரிப்பு வந்து விட்டது.

" என்னங்க இப்படி வெட்கப்படறீங்க? இது உங்க வீடுங்க; அப்படி உட்காருங்க்"

என்று சோஃபாவைக் காட்ட, ஜானகி மௌனமாய் அமர்ந்தாள்.

"இப்ப தான் ஃபர்ஸ்ட் டைமா?" ஸ்ரீராம் கேட்க, ஜானகி தலையாட்டினாள்.

"அதான், நீங்க இவ்ளோ தயங்கும் போதே நான் நினைச்சேன். சரி, விஷயத்துக்கு வரேன். நான் ரொம்ப ஃப்ராங்க் டைப்; பட், பட்னு வெளிப்படையா பேசறவன். எனக்கு உங்களை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. ஐ லைக் யூ !"

அந்த இடைவெளியில் ஜானகியின் முகத்தில் வெட்கச் சிவப்பு மின்னலாய் தோன்றி மறைந்ததை ஸ்ரீராம் இரசித்தான்.

"அதான், பெரியவங்க மேல பேசி முடிவு பண்ணு முன்னாடி, உங்க சம்மதத்தை நானே கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கலாம்னு வந்தேன். என்னைப் பத்தின எல்லா விவரமும் பஞ்சு மாமா சொல்லியிருப்பார். இருந்தாலும்,உங்களுக்கு ஏதாவது கேட்கணும்னா, கேக்கலாம். எனி கொஸ்சின்ஸ்?"

ஜானகி 'ம்ஹூம்' என்று தலையாட்டினாள்.

" ஓ.கே! சரி, என்னைப் பிடிச்சிருக்கா?"

ஜானகி தலை குனிந்து கால்விரலால் கோலம் போட்டாள். அவளால் வெளிப்படையாய் பதில் சொல்ல இயலவில்லை; வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது.

"மேடம்! வாயாலே கேள்வி கேட்டா, காலாலே பதில் சொல்றீங்க! என்ன, மௌனம் சம்மதம் தானே?"

ஆமாம் என சொல்லி விட்டு ஜானகி ஒரே ஓட்டமாய் மாடியிறங்கி மறைந்து விட்டாள்.

சிரித்துக் கொண்டே வந்த ஸ்ரீராமைப் பார்த்ததும், கூடம் மறுபடி மகிழ்ச்சி அடைந்தது. பரஸ்பர வாழ்த்துக்களையும், மகிழ்ச்சியையும் பரிமாறிக் கொண்டனர். அவயம் பாட்டி வந்து ஸ்ரீராமின் கையைப் பிடித்து குலுக்கி வாழ்த்து தெரிவித்தார்.

"எங்காத்து மாப்பிள்ளை ஆகப் போறேள் ! ரொம்ப சந்தோஷம்; ஜானகி கொடுத்து வைச்சவ!"

பஞ்சு மாமாவைப் பற்றிச் சொல்லவே வேண்டாம்; அவருக்கு பரம் சந்தோஷம்! ஏக திருப்தி!!

சுவாமிநாதன் பஞ்சுவிடம், "மளமளன்னு இனிமே ஏற்பாடெல்லாம் பண்ணியாகனும்; ஸ்ரீராம் லீவ் முடிய இன்னும் 3 வாரம் தான் இருக்கு. இப்ப விட்டுட்டா, அடுத்தபடி லீவ் கிடைச்சு வர பத்து மாசம் ஆகும். நீங்க என்ன சொல்றேள் ?" எனக் கேட்டார்.

பஞ்சு மாமாவோ, " நான் சொல்ல என்ன இருக்கு? அதது வேளை வந்தா பகவான் தன்னால நடத்தி வைக்கிறான்; வைத்தி மாமா அபிப்ராயம் எப்படி?"

அதற்குள் பாட்டி குறுக்கிட்டார்:

"சுபஸ்ய சீக்கிரம்னு சொல்லியிருக்கு; எல்லாம் பிடிச்சுப் போச்சு; குழந்தைகளுக்கும் மனசு பிடிச்சுருக்கு. எதுக்காக தள்ளிப் போடணும் ? ரெண்டு நாள் பொறுத்து நிச்சயம் பண்ணிடலாம்; மாப்பிள்ளை ஊருக்குப் போறதுக்குள்ள, கல்யாணமும் பண்ணிடலாம். எல்லா ஏற்பாடும் தயாரா வெச்சிருக்கோம்."

"எங்காத்துல அம்மா சொன்னா, அப்பீலே கிடையாது. உங்க சௌகரியம் எப்படியோ?"

வைத்தி மாமா சிரித்தபடி கேட்க, சுவாமிநாதன் பதில் சொன்னார்.

"கல்யாணம் நீங்க பண்ணித் தரப் போறேள்; உங்க சௌகரியம் முதல்லே பார்த்துக்குங்கோ. எங்களுக்கு எந்த சிரமமும் இல்ல; மாட்டுப்பொண் சீக்கிரம் வந்தா, இன்னும் சந்தோஷம் தான்."

"எனக்கு அடுத்த வேலை, மண்டபம் பார்க்கறது தான், என்ன சொல்றேள்?"

பஞ்சு உற்சாகமாய் சிரிக்க, அனைவரும் மகிழ்ச்சியில் ஆழ்ந்தனர்.

தொடரும்....

 

[anamika]

யாதும் ஊரே - குறு நாவல் - அனாமிகா

அத்தியாயம் - 4
****************

"கௌசல்யா சுப்ரஜா ராம பூர்வா ஸந்த்யா ப்ரவர்த்ததே...."

ஜானகி மெல்லிய குரலில் பூஜை ஆரம்பிக்கும் ஓசையும், காற்றில் ஊதுபத்தியின் மணமும் கரைந்து வந்து ஸ்ரீராமை எழுப்பின. ஜானகி திருமதி. ஸ்ரீராம் ஆகி ஆறு மாதங்கள் பறந்தோடி விட்டன. இந்த லண்டன் குளிரிலும் தான் இருந்த மைலாப்பூரைப் போலவே காலை எழுந்து, குளித்து பூஜை செய்யும் ஜானகியைப் பார்க்கும் போது அவனுக்கு மிகவும் அதிசயமாக தான் இருந்தது.

ஸ்ரீராமின் குடும்பமும் ஆச்சாரம் மிகுந்தது தான் என்றாலும் ஜானகியின் வீட்டளவு இல்லை என்று தான் சொல்ல வேண்டும். ஸ்ரீராம் வீட்டில் முடிந்தால் பண்டிகை, நோன்பு எல்லாம் முறைப்படி செய்வார்கள்; வேறெதாவது காரணமாய் முடியவில்லை என்றாலும் வருந்த மாட்டார்கள்; அதன் தாத்பரியத்தை உணர்ந்து எளிமையாக செய்து விடுவார்கள்.

"மனப்பூர்வமாக ஒரு இலை, ஒரு பூ, ஒரு கனி - இவை எனக்குப் போதும்" என்று கீதையில் கிருஷ்ண பரமாத்மா கூறியிருக்கிறார் என்று ஸ்ரீராமின் அப்பா சுவாமிநாதன் அடிக்கடி கூறுவதுண்டு. அப்படி வளர்ந்த ஸ்ரீராமிற்கு ஜானகி நாள் தவறாது, வேளை தவறாது செய்யும் பூஜை கொஞ்சம் பயத்தையும் கொடுத்தது.

"எங்காவது வெளியில் சென்று வரலாம்' என்று ஸ்ரீராம் கூப்பிட்டால் சாயந்தரம் பூஜை செய்ய வேண்டும் என்பாள்; திரும்பிப் பார்த்தால் திங்கள் விரதம், வியாழன், சனி விரதம், அவ்வப்போது சஷ்டி, கிருத்திகை, பௌர்ணமி - சில சமயங்களில் ஏதோ மடத்தில் குடியிருப்பது போலக் கூட உண்ர்வதுண்டு.

சிந்தனைகளில் மூழ்கியிருந்த ஸ்ரீராமை, ஜானகியின் வளையல் ஒலி தட்டி எழுப்பியது.

"ஏன்னா! எழுந்தாச்சா ? கல்பூரம் எடுத்துக்க வரேளா?"

" வரேன் ஜானகி, குட்மார்னிங்!"

என்றபடியே ஸ்ரீராம் எழுந்து சென்றான்.

***************************

மளமளவென சமையலை முடித்து, ஸ்ரீராம் சாப்பிட்டுக் கிளம்பிய பின், ஜானகி சற்று 'ரிலாக்ஸாக சோஃபாவில் அமர்ந்தாள்.

இப்போது நினைத்தாலும் நடந்தவை கனவு போல இருக்கிறது; ஸ்ரீராம் பெண்பார்த்து சென்ற மறுவாரமே அவர்கள் நிச்சயதார்த்தம் நடந்தது. அன்றிலிருந்து சரியாய் பதினைந்தாவது நாளில் அவர்கள் கல்யாணமும் முடிந்தது.

மாயாஜாலம் போல் எல்லாப் பக்கமும் எல்லாரும் வேலை செய்தனர். பாட்டிக்கு சந்தோஷம் பிடிபடவில்லை; எப்போதும் ரவியை விரட்டிய வண்ணம் தான் இருந்தாள்; "இதை வாங்கிண்டு வா; அதை சரிபார்த்து வா" என்று காலில் சக்கரம் கட்டாத குறையாக அவன் பறந்தான்.

ஜானகிக்கு இப்போது 'கல்யாணப் பெண்' என்று ஸ்பெஷல் கவனிப்பு; ஆனால், அவளுக்கு தான் 'சோறு இறங்கவில்லை; நீரும் பருகவில்லை, சகியே!' என்ற நிலையாகி விட்டது. ஸ்ரீராம் அவ்வப்போது ஃபோன் செய்து பாஸ்போர்ட், விசா ஏற்பாடு செய்வது தொடர்பாக பேசுவான்; 'ம்ம்ம்....அப்பா கிட்ட சொல்றேன்; சரி! வைச்சுடட்டுமா?' - எப்போதும் அவள் பக்கம் இதே டயலாக் தான்.

கல்யாணம் முடிந்த இரண்டாம் மாசம் ஸ்ரீராம் அவளை லண்டனுக்கு வரவழைத்து விட்டான். அவள் விரும்பியதெல்லாம் செய்து கொடுத்தான்; அவள் விருப்பம்போல சமையல் அறையில் ஒரு பகுதி பூஜையறையாக மாறிய பிறகு தான் , ஜானகி அங்கு சந்தோஷமாக வளைய வரத் தொடங்கினாள்.

ஜானகிக்கு பெற்றோர், பாட்டி, ரவியின் ஞாபகம் வந்தது.

"இப்போது அங்கே என்ன நேரம் இருக்கும்?"

"என்னைப் பற்றி நினைத்திருப்பார்களா இல்லை நான் இல்லாத வாழ்க்கைக்கு பழகிவிட்டார்களா?" என்றெல்லாம் அசட்டுக் கேள்விகள் மனசுக்குள் எழுந்தன.

"அப்பா, அம்மாவைப் பார்த்தால் தேவலாம் போல இருக்கும்" என நினைத்த மனக்குதிரையை ஒரு கடிவாளம் போட்டு அடக்கிக் கொண்டாள்.

"இதென்ன, மயிலாப்பூர், மாம்பலமா? நினைத்த போது நாம் போவதற்கும், அவர்கள் வந்து நிற்பதற்கும்?"

தானே தன் அசட்டுத்தனத்தை நினைத்து வெட்கப்பட்டுக் கொண்டாள். அப்போது டெலிபோன் ஒலித்தது; ஸ்ரீராம் தான் பேசினான்.

"ஹாய் ஜான்! மார்னிங்! ஆஃபீஸ் வந்தாச்சு!"

"ம்ம்ம்....! சொல்லுங்கோ!"

"என்ன ? வாய்ஸ் டல்லடிக்குது? உடம்பு ஏதாவது சரியில்லையா?"

"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை....வந்து வீட்டு ஞாபகம் வந்துடுத்து....அதான்..." என்று ஜானகி இழுத்தாள்.

"அப்படியா? சரி, சரி ! " என்று அவன் சிரிப்பொலி கேட்கவும், ஜானகிக்கு கூச்சம் மிகுந்தது.

"சரி ஜான்! இதுக்கு வீட்டுல ஒரு மருந்து இருக்கு! நம்ம வீட்டுல தான் கல்யாண சி.டி இருக்கே, அதை போட்டுப் பாரு, எல்லாரும் நம்ம வீட்டு ஹால்ல வருவாங்க"

"எப்படிங்க ? அதெல்லாம் எனக்கு போடத் தெரியாது!"

"இதுக்கு தான் எல்லாம் கத்துக்கோன்னு சொல்றேன், நீ பிடி கொடுக்கவே மாட்டேங்கறே. இன்னிக்கு வீடு வந்து முதல் வேலை இது தான்"

ஸ்ரீராம் முடிக்கு முன்பே ஜானகி குறுக்கிட்டாள்.

"ஐயோ! அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேணாம். நான் ஃபோட்டோ ஆல்பம் எடுத்துப் பார்த்துக்கறேன். வைச்சுடறேன்" என்று தொடர்பை முடித்து விட்டாள்.

ம்றுமுனையில் ஸ்ரீராம் கவலையில் ஆழ்ந்தான். எதுவும் தெரிந்து கொள்ள ம்றுக்கிறாளே, நாளைக்கு ஒரு தேவை என்றால் இவள் எப்படி இந்த நாட்டில் வாழ்ந்து காட்டுவாள் என்று புதிதாய் ஒரு கேள்வி அவனுக்குள் முளைத்தது.

தொடரும்.....

(மீண்டும் அடுத்த வாரம் சந்திப்போம்....)

 

[kunjuppu]

chap 3 i found too syrupy to fully appreciate. also, even in 1980 when i married, i met my wife for the first time in poNN paarkkal, there was no shyness in her. the questions came clearly and sharply. so to turn 'red' with shyness and run away? a figment of imagination so untrue even by 1980s norms.

towards the end of chap 4, the story appears to be stirring a bit. there is some movement towards something to chew. hopefully the conflict part increases. otherwise there is no story. just a narration of a good two shoes girl & guy.

 

[sangom]

There are many anachronisms and impossibilities. In addition to ஜானகி தலை குனிந்து கால்விரலால் கோலம் போட்டாள். அவளால் வெளிப்படையாய் பதில் சொல்ல இயலவில்லை; வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது. being a thing of the fifties, அவயம் பாட்டி வந்து ஸ்ரீராமின் கையைப் பிடித்து குலுக்கி வாழ்த்து தெரிவித்தார். is I think a post-2003 phenomenon; if anamika has seen that in 2003 itself then she is confusedly mixing two very different eras.

அவள் விருப்பம்போல சமையல் அறையில் ஒரு பகுதி பூஜையறையாக மாறிய பிறகு தான்: காற்றில் ஊதுபத்தியின் மணமும் கரைந்து வந்து ஸ்ரீராமை எழுப்பின.—This is rather difficult in an accommodation provided by a company, or even rented out by a 5-year contract employee, in an apartment or home in London. Kitchens are just enough for that and the maximum one can do is to hang one or two pictures of deities on plastic hooks pressed to the wall with adhesives. And there are some houses in which the agarbathi smoke will start a smoke alarm, unless this Janaki is supposed to have learnt how to switch it off and on.

In reality, a tabra girl from Tanjore side, brought up in traditional orthodox surroundings, married a boy settled in London and owning his home and right from day one she started saying "let us eat out". She wanted a holiday without end. The marriage broke down, ended in divorce AFAIK.

 

[Raghy]

Personally I enjoy this story just for what it is; author's imagination. Author's imagination need not be relevant to the trents and practices of the background time period. Janaki may not be one of the 'run of the mill' of that period. I don't know about London....My wife in 2008 chose a design for a house (she had not started living there yet...I don't know when she would either!) has a kitchen...so huge and deep, she could watch a movie with a 110 inch screen entertainment system (it is like a projecter system). In the present house, the kitchen is combined with the family dining area...the family dining area was turned into 'pooja area' in our home. In those days. when I was chanting Sahasra Namam (Vishnu), she would chorus me from the kitchen while cooking (come to think of it, it is not a bad feeling! might do it one of these days!). Our house was built in 1991. So, in 2003 setting, even bigger kitchens were possible.

I suspect, the author may be evolving Janaki to totally different person. I like the way she is started. In 1980 my wife did not turn 'red' when I proposed. She was too young to even have such reactions! But, she took my proposal very seriously and while very happy with my proposal, started debating the pitfalls in my proposal! When i reminded her about that incident much later in our life, that's when she turned 'red' with embarresment! (Well, that was 1980.... recently, I was working in a place where she was in-charge by default. There was a difficult situation; she rang me and explained the development of the situation; she offered a solution which I was a bit slow to accept. She said 'Raghy, as a senior, I am suggesting you this solution; I am aking you better consider it and document your action as my suggestion, please! I will stand by my suggestion, thanks!' .... After she hung up, I just sat there and enjoyed the transformation... I always see her as the young girl up the road, few houses away, from my village; she was taking the reins of running a large establishment on the night... Evolution of a person!.....

So, Sow.Anamika, personally, I love your story. Thanks for sharing with us.

Cheers!

 

[kunjuppu]

raghy,

ofcourse we all agree with the writer's and poet's licence. that was why i asked if our comments annoyed anamika or interrupted her creative juices.

so i think with her permission, in this forum only, we can comment not only on the story line but also on errors of location and time.

long gone are the days, when someone in london, could imagine what china was like, and spin out yarns. today's authors research well - whether it be locations or professions (if you want to write a medica novel set in singapore, the norm would be to visit singapre, and also spend time with a doctor)

or, with the internet, one could do sufficient research so that anachronistic details are minimized.

it was an interesting titbitty that you mentioned a la vous et mme raghy. was this just a morsel to tempt only? or will we have more details as to what caused mme raghy to turn 'red' several years after her marriage.

as they say, each of us has a story, and it is always a delight to know of one. especially they past.

 

[Raghy]

it was an interesting titbitty that you mentioned a la vous et mme raghy. was this just a morsel to tempt only? or will we have more details as to what caused mme raghy to turn 'red' several years after her marriage.

mme Raghy is not a 'run of the mill' product. We are from the same street. I teased all the girls in the village (irrespective of their caste). While almost all the girls responded with a giggle, mme Raghy responded with aggression combined with some 'artful name calling!'; Naturally, I would go out of the way to annoy her, just to hear her name callings:dance: . (Tonight before she went to bed, she called me by one of those artful names she used when she was 15!). Mostly, reminding her of her actions and reactions when she was 15-16 would turn her face crimson.... and from what my wife say, there are some intimate things we have done seem to have the present day white girls listen with their jaws dropped down......

Cheers!

 

[kunjuppu]

raghy. mme raghy,



(max smileys allowed by praveen)

 

[anamika]

Thank you, Raghy Sir - both for your explanations and nice comments. Glad to know you enjoy the story ! - Anamika

யாதும் ஊரே
********
அத்தியாயம் - 5
***************

"தனம் தரும் கல்வி தரும் ஒருநாளும்
தளர்வறியா மனம் தரும்........"

மாலை வீடு திரும்பிய ஸ்ரீராமை, சீர்காழியின் குரலில் 'அபிராமி அந்தாதி' உருக வைத்தது.

"என்ன தான் இருந்தாலும், அவர் குரலும், அதன் கம்பீரமும்....ஹ்ம்! யாரும் கிட்டே நெருங்க முடியாத பெரும் சாம்ராட் தான் !" என்று சீர்காழி திரு. கோவிந்தராஜன் அவர்களைப் பற்றி நினைத்து சிலாகித்தான்.

கர்நாடக சங்கீதம் தெரியாத பாமர மக்களும் ரசிக்கும்படி ஜனரஞ்சக இசை - தமிழிசையில் பக்திப் பாடல்கள், தமிழில் அமைந்த பக்தி நூல்கள், தோத்திரங்கள் - இதையெல்லாம் முதலில் பாடிக் கொடுத்து வழிகாட்டியவர் அவர் தானே!

"என்னன்னா! மெய்ம்மறந்து நின்னுட்டேள் போலிருக்கு !"

காஃபியோடு வந்து ஜானகி கேட்கவும், ஆமென்று தலையசைத்தான் ஸ்ரீராம்.

"ஆமாம் ஜானு! எப்பவுமே எனக்கு சீர்காழி வாய்ஸ்ல ஒரு கிரேஸ்; அவரோட கிரேட் ஃபேன் நான்; என்ன கம்பீரம்! என்ன குழைவு! அருமையா இருக்கு இல்ல !"

"ஆமாம்னா"

ஜானகியும் முறுவலித்தாள்.

" சரி ! மடமடன்னு சமத்தா கிளம்புவியாம்; லண்டனல இன்னிக்கு ஸ்பெஷல் லைட்டிங் எல்லாம் இருக்காம்; வெளியில போய் ஒரு ரவுண்ட்; அப்புறம் மூன்லைட் டின்னர்; கிளம்பு....ம்ம்ம்..!"

ஜானகி முகத்தில் லேசான தயக்கம் எட்டிப் பார்த்தது.

"நாம் இன்னொரு நாள் போகலாமே! நீங்களும் டயர்டா வந்திருக்கேள்!"

"டயர்டா? நானா? அதெல்லாமில்ல! ஜஸ்ட் ஃபைவ் மினிட்ஸ்ல நான் ரெடியாய்டுவேன். நீ போய் முதல்ல கிளம்புற வழியைப் பாரு!"

"இல்லன்னா! நாம அப்புறம் இன்னொரு நாள் போலாமே!"

ஜானகி மறுபடியும் தயங்கினாள்.

" என்ன, மறுபடி ஸ்டிரைக் பண்றே?' யோசித்தவன், அவர்களுடைய முந்தைய 'அவுட்டிங்' நினைவுக்கு வந்ததும் 'ஹோஹோ'வென சிரித்தான்.

ஸ்ரீராமின் அலுவலக நண்பன் ஏற்பாடு செய்த 'அவுட்டிங்' அது. அந்த நண்பன் அவர்களுடைய திருமணப் பரிசாக 'டின்னர் கூப்பன்' வாங்கி அளித்திருந்தான். எங்கே தெரியுமா? நகரின் பிரபல ஃபைவ் ஸ்டார் சைனீஸ் ரெஸ்ட்டாரென்ட்டில்! அங்கே ஜானகியை அழைத்துச் சென்று ஸ்ரீராம் பட்ட பாடு! அதுவே ஒரு தனி அத்தியாயம்!!

மிகுந்த விலை மதிப்புள்ள அந்த்க் கூப்பனை பயன்படுத்தி வெறும் தேநீர் மட்டும் குடித்து விட்டு இருவரும் வெளியேற, அந்த ரெஸ்ட்டாரென்ட் உரிமையாளர் அவர்களை விநோதமாய்ப் பார்த்தார்.

"ஜானு! பயப்படாதே! இன்னிக்கு சைனீஸ் ரெஸ்ட்டாரென்ட் இல்லே; நம்ம ஊரு ஹோட்டலாப் பார்த்து கூட்டிண்டு போறேன், புறப்படு!!"

என்று ஸ்ரீராம் சிரித்தபடி கூறினான்.

"வந்து....இன்னிக்கு ஆடிப்பூரம்; நான் விரதம் இருக்கேன்; கொஞ்சம் டயர்டா இருக்கு; இன்னோரு நாள் போலாமே, ப்ளீஸ்!"

ஜானகி சொல்லவும் ஸ்ரீராம் முகம் சட்டென மாறியது.

"ச்சே! எவ்வுளவு ஆசையா பிளான் போட்டுண்டு வந்தேன்....எல்லாத்தையும் ஸ்பாயில் பண்ணிட்டியே ஜானு! ஒவ்வொருத்தனும் கேர்ள் பிரெண்டு கூட பார்,டிஸ்கோ, வீக் எண்ட் வெகேஷன்க்கு ஃப்ரான்ஸ்னு ஊர் சுத்தி என்ஜாய் பண்றாங்க! இங்கே என்னடான்னா, கட்டின பெண்டாட்டி கூட வெளியிலே போக முடியலே!"

கோபத்துடன் டையை கழட்டி சோஃபாவில் வீசி விட்டு ஸ்ரீராம் உள்ளே சென்று விட்டான்.

ஜானகிக்கு என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை; ஸ்ரீராம் கோபித்துக் கொள்வது இது தான் முதல் தடவை; ஒவ்வொரு முறையும் அவள் மனசு புரிந்து, அவளை வற்புறுத்தாமல் விட்டு விடுவான். ஆனால்...எத்தனை நாள் தான் அவனும் பொறுமையாக இருப்பான்? ஜானகிக்கு மனசு மிகவும் கஷ்டப்பட்டது.

அவளுக்கு வீட்டுக்குள் இருக்கும் வரை எந்தப் பிரச்னையும் இல்லை; ஆனால் வெளியில் சென்றால் தான் அந்நியம் என்ற எண்ணம் ஆட்டிப் படைக்கிறது; இந்த ஊரின் கலாச்சாரமும், வாழ்க்கை முறையும், ஆங்கில உச்சரிப்பும் அவளை மிகவும் பயமுறுத்தியது.

ஒவ்வொரு முறை வெளியில் சென்று திரும்பும் போதும் தன் கலாச்சார வேர்கள் குறித்த குழப்பமும், கவலைகளும் ஜானகியைச் சூழ்ந்தன. "ஏன் தான் இங்கு வந்தோமோ?" என்ற எண்ணம் அவளை வாட்டியது; தாய்நாட்டின் பிரிவு அவளை வதைத்தது.

நாடு, மொழி, உடை, உணவு, கலாச்சாரம் - என அனைத்திலும் வித்தியாசப்பட்டு இருக்கும் நாம், இங்கு வந்ததே தவறோ என்ற எண்ணம் ஜானகி மனசுக்குள் விழுந்து விட்டது. அதை விளக்கி ஸ்ரீராமிடம் கேட்கவும் அவள் துணியவில்லை; தனக்குள்ளே அந்த்க் கேள்வியை அலசி விடை காணவும் அவளுக்கு தெரியவில்லை; வழி தெரியாமல் குழப்பினாள்.

முதல் நாள் மாலை நடந்த சம்பவம் அவள் நினைவுக்கு வந்தது.

ஸ்ரீராம் வீட்டுக்கு வரும் போது கையில் ஒரு பார்சலுடன் வந்தான்.

"ஜானு! என்ன வாங்கியிருக்கேன் பாரு!"

அவன் உற்சாகமாய் பிரித்துக் காட்டியது வெளிர் நீல நிற ஜீன்ஸ் பாண்ட்; அத்ற்கேற்ற டி-ஷர்ட்!

"உங்களுக்கு இந்த கலர் ரொம்ப நல்லா இருக்கும்"

ஜானகி பிரியமாய் சொல்ல, ஸ்ரீராம் தோள்களைக் குலுக்கி சிரித்தான்.

"ஐயோ , அசடு! அசடு! இது எனக்கில்லே! இது லேடீஸ் ஜீன்ஸ்! உனக்கு வாங்கினது!"

"என்னது? எனக்கா? இதெல்லாம் நான் போட மாட்டேன்! ஆளை விடுங்க்கோ!"

ஜானகி பிடிவாதமாய் மறுத்தாள்.

"ஏன் ஜானு நீ காலேஜ் வரை படிச்சவ தானே? தமிழ்நாட்டுலேயே இப்ப இதெல்லாம் பழகிடுத்து; நீ என்னடான்னா, லண்டன்ல இப்படி சொல்றே? நீ இங்க ஸாரில வந்தா, தனியா ஒரு மாதிரி இருக்கும்; இதே ஜீன்ஸ், ஸ்க்ர்ட் - இப்படி போட்டுண்டா, பெரிய வித்தியாசம் தெரியாது; 'ரோம் நகரில் நீயும் ரோமானியனாய் இரு' அப்படின்னு பழமொழி இருக்கு; தெரியும் இல்ல? நெக்ஸ்ட்டைம் நீ இதைப் போட்டுண்டு தான் என் கூட வெளியில வரணும். ஒக்கே?"

பாதி கண்டிப்பும், பாதி வேடிக்கையுமாய் அவளிடம் அந்தப் பார்சலை திணித்த காட்சி நினைவு வந்து ஜானகிக்கு வயிற்றில் புளியைக் கரைத்தது.

தொடரும்......

 

[kunjuppu]

re part 5:

not sure where this story is now going.

judging from the plot, it looks like a scribe against the pitfalls of arranged marriage.

my wife too married me under similar circumstances. though her family was not overtly religious, they (& she in private soon after penn paarkkal) was very curious as to my lifestyle, what i did, my friends etc etc. though they studiously avoided asking me if i ate meat or alcohol (!).

i would have expected sriram & janaki to have had a heart to heart chat about this. a while ago, when i enquired about the level of interaction between boy/girl post ponn paarkkal, i was told that these days they usually met alone in a restaurant, and hammered out their views and drew up a balance sheet. if it was in the red, they called off the engagement.

i am surprised that janaki (& sriram) would even step into a chinese restaurant, even in india. this is a culture that eats anything that moves, and we are defined mostly by what we do not eat (most of the edible stuff in the world).

moonlight dinners are no no in london. candle light dinners, yes. ml dinners are no no even in polluted chennai i apologize for bringing this out - but in this age of authenticity of novels, these are stuff that can be corrected prior to a published edition.

... so my anticipation is..is this plot now one of a treatise for marriages, or a tear jerker for a poor innocent simple religious house loving (homely in our terminology) brahmin girl, attending to the challenges of the lonely, cold, developed, flashy west, and ????

thank you anamika. waiting with baited breath for chap 6

 

[anamika]

யாதும் ஊரே - அனாமிகா
****************

அத்தியாயம் - 6
****************

" எனது உயிரும் எனது உடலும்
சகலம் ரமணார்ப்பணம்....."

இளையராஜாவின் இனிய இசையும், பொருள் பொதிந்த பாடலும் ஒரு தெய்வீக அமைதியைத் தோற்றுவித்து, மன நிம்மதியை அளித்தது.

காரில் தன் நண்பன் வினோத்துடன் சென்று கொண்டிருந்த ஸ்ரீராமுக்கு மனசு அலை பாய்ந்தது; நிலை கொள்ளாமல் தவித்தது. அவனுடைய அமைதியின்மையைக் கவனித்த வினோத் சற்றே கவலை அடைந்தான். அவனை நோக்கின் கேட்டான்.

"ஹேய் ஸ்ரீ! நானும் நேத்திலேர்ந்து பார்க்கிறேன், ரொம்ப ரெஸ்ட்லெஸ்ஸா இருக்கியே, எனிதிங் சீரியஸ்?"

" இ...இல்லடா...ஒண்ணுமில்ல"

" கமான் டா, ரெண்டு வருஷமா உன் கூட பழகிட்டிருக்கேன், நீ எந்த மூட்லே இருக்கேன்னு எனக்குத் தெரியாதா? கம் அவுட், ஐ ஸே!"

" வினோத், என் வொய்ஃப் ஜானகியைப் பத்தி நெனைச்சா தான் கொஞ்சம் கவலையா இருக்கு; இங்க வந்து இவ்ளோ மாசமாகியும் அவ இந்தியாவுல இருந்த மாதிரி தான் இருக்கா."

"ஸோ வாட்? ரெண்டு பேரும் ஹாப்பியா தானே இருக்கீங்க?"

"ஹாப்பியா தான் இருக்கோம்; ஒரு ஹோம் மேக்கரா ஜானகி எக்ஸலெண்டா இருக்கா; ஆனா நான் எங்கியாவது வெளியில கூப்பிட்டா, அவ போக்கே மாறிடுது; வீட்டை விட்டு வெளியில வர அவளுக்கு இஷ்டமேயில்ல; தனியா கடை, பார்க், ஷாப்பிங் - எதுவுமே போக மாட்டேங்கிறா; சொசைட்டில பழக மாட்டேங்கறா, வினோத்"

"இது தானே ஸ்ரீ உன் பிரச்னை? இதுக்கா இப்படி வொர்ரீ பண்றே? இப்ப தானே கல்யாணமாகி, அதுவும் வேற நாட்டுக்கு வந்திருக்காங்க; கொஞ்ச காலமானா, எல்லாம் பழகிடும்; இன்னும் கொஞ்சம் டைம் கொடுத்துப் பாரு, ஃபோர்ஸ் பண்ணாம அவங்க போக்கில விடு; தன்னால சரியாய்டும்!"

"இப்ப டைம் இல்லடா, அதான் என் பிரச்னை; வர்ற 20- த்லேர்ந்து எனக்கு 2 வாரம் நம்ம யு.எஸ். ஆஃபிஸ்ல டிரெய்னிங் போட்டிருக்காங்க; கண்டிப்பா நான் போயாகணும்; இப்ப இதுக்காக ஜானகியை இந்தியாவுக்கு அனுப்ப முடியாது; இவ்ளோ ஷார்ட் டைம்ல அங்கேர்ந்து எங்க ரிலேடிவ்ஸ் யாராவது வரவும் முடியாது; என்ன பண்றதுன்னு யோசிச்சு, யோசிச்சு ரொம்ப குழம்பிக்கிட்டிருக்கேன் வினோத்"

"மேட்டர் கொஞ்சம் சிக்கலா தான் இருக்கு. வீட்டுல விஷயத்தை சொல்லிட்டியா?"

"இல்ல வினோத்.ஜானகி தனியா இருக்கேன் அப்படின்னு தான் சொல்லுவா. ஆனா, எனக்கு தான் அவளை தனியா விட்டுட்டு போக பயமா இருக்கு"

சிறிது நேர சிந்தனைக்குப் பிறகு வினோத் முகம் மலர்ந்தான்.

"டேய், ஸ்ரீ! ஒரு வொண்டர்ஃபுல் ஐடியா! நம்ம ஆஃபிஸ் லிசா இருக்காங்கல்லே, அவங்க வீட்டுலே 'பேயிங் கெஸ்ட்' அகாமொடேஷன் இருக்கு. நீ அவங்க வீட்டுல சிஸ்டரை விட்டுடு"

"லிசா வீட்டுல....எப்படிடா ஜானகியைப் போய்?"

"ஸ்ரீ, இதை விட ஒரு அருமையான சான்ஸ் உனக்கு வராது. லிசா வீட்டுல அவங்க பேரன்ட்ஸ் எப்பவும் இருப்பாங்க; தைரியமா நீ அங்க சிஸ்டரை விடலாம். இன்னொரு அட்வாண்டேஜ் என்னன்னா, ஜானகி சிஸ்டர் இங்க இருக்கிற இங்கிலீஷ் அக்ஸென்ட், கல்ச்ச்ர், etiquette - இதெல்லாம் கத்துக்க ஒரு நல்ல வாய்ப்பு ஸ்ரீ!"

"அப்படியா சொல்றே வினோத்!"

இப்போது ஸ்ரீராமின் முகம் சற்று தெளிிவடைந்து இருந்தது.

"சரி, நீ சொன்ன மாதிரி நாளைக்கு லிசா கிட்டே கேட்டுப் பார்க்கிறேன். அவங்க ஓக்கே சொன்னப்புறமா, ஜானகியை கன்வின்ஸ் பண்ணிக்கலாம்"

****************************

ஸ்ரீராம் சொன்னது போலவே மறுநாள் லிசாவிடம் அனுமதி வாங்கினான். ஸ்ரீராமின் வொய்ஃப் என்பதால் லிசாவுக்கு இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சி. "இட்ஸ் எ ப்ளெஷர்" என்று சொல்லி மகிழ்ந்தாள்.

ஸ்ரீராம் நான்கு நாட்களில் யு. எஸ் புறப்பட வேண்டும்; மெதுவாக அன்று மாலை ஜானகியை அழைத்து, எல்லா விவரங்களையும் கூறினான். சற்று நேரம் அமைதியாக கேட்ட ஜானகியின் கண்கள் லேசாகக் கலங்க ஆரம்பித்தன.

"ஏன்னா, நான் பாட்டுக்கு இங்க இருந்துக்கறேனே, ப்ளீஸ் !"

"இல்ல, ஜானு, நீ தனியா இருக்கிற அளவு இங்க யார்கிட்ட பழகியிருக்கே சொல்லு! ஏதோ ஒரு தேவைன்னா யார் செஞ்சு தருவாங்க? அதெல்லாம் ரொம்ப ரிஸ்க்; நமக்கு அதெல்லாம் எதுக்கு? நான் எல்லாம் யோசனை பண்ணி தான் என் பிரெண்ட் லிசா வீட்டுல நீ தங்க ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கேன். அங்க அவளோட பேரெண்ட்ஸ் எப்பவும் இருப்பாங்க. நீ அங்க இருந்தா, நானும் நிம்மதியா என் டிரெய்னிங்
முடிச்சுட்டு வருவேன். எல்லாத்தையும் நிதானமா யோசிச்சுப் பாரு, ஜானு, இப்ப இருக்கிற பெஸ்ட் ஆப்ஷன் இதான்."

அன்று இரவு முழுதும் யோசித்த ஜானகி, மறுநாள் தன் சம்மதத்தைக் கூறினாள். மனநிறைவுடன், ஸ்ரீராம் மடமடவென வேலைகளில் இறங்கினான்; தன்னுடைய பயணத்துக்கு தேவையான உடைகள், டாக்குமென்ட்ஸ் எல்லாம் தயார் செய்தான். யு.எஸ் தொடர்பு எண்களை ஜானகியிடம் கொடுத்தான்; லிசா வீட்டுத் தொலைபேசி எண்களைக் குறிப்பிட்டு, தன் டிரெய்னிங் விவரத்தையும் எழுதி, இரு வீட்டாருக்கும்
ஈ-மெயில் அனுப்பினான். இந்த முன்னேற்பாடுகள் முடியவும், அவன் பயண நாள் நெருங்கவும் சரியாக இருந்தது.

இரு வாரங்களுக்குத் தேவையான உடைகள், உடைமைகளோடு ஜானகியை லிசா வீட்டில் இறக்கி விட்டு, அவளை லிசாவின் பெற்றோருக்கு ஸ்ரீராம் அறிமுகப்படுத்தினான். பின் அதே டாக்ஸியில் அவன் ஏர்போர்ட் கிளம்பினான்.

தொடரும்.....

 

[sangom]

"அவளுக்கு வீட்டுக்குள் இருக்கும் வரை எந்தப் பிரச்னையும் இல்லை; ஆனால் வெளியில் சென்றால் தான் அந்நியம் என்ற எண்ணம் ஆட்டிப் படைக்கிறது; இந்த ஊரின் கலாச்சாரமும், வாழ்க்கை முறையும், ஆங்கில உச்சரிப்பும் அவளை மிகவும் பயமுறுத்தியது.

ஒவ்வொரு முறை வெளியில் சென்று திரும்பும் போதும் தன் கலாச்சார வேர்கள் குறித்த குழப்பமும், கவலைகளும் ஜானகியைச் சூழ்ந்தன. "ஏன் தான் இங்கு வந்தோமோ?" என்ற எண்ணம் அவளை வாட்டியது; தாய்நாட்டின் பிரிவு அவளை வதைத்தது.

நாடு, மொழி, உடை, உணவு, கலாச்சாரம் - என அனைத்திலும் வித்தியாசப்பட்டு இருக்கும் நாம், இங்கு வந்ததே தவறோ என்ற எண்ணம் ஜானகி மனசுக்குள் விழுந்து விட்டது. அதை விளக்கி ஸ்ரீராமிடம் கேட்கவும் அவள் துணியவில்லை; தனக்குள்ளே அந்த்க் கேள்வியை அலசி விடை காணவும் அவளுக்கு தெரியவில்லை; வழி தெரியாமல் குழப்பினாள்."

The above portions appear to me and my wife as real, because this is what we also experienced when we were abroad.

 

[kunjuppu]

sangom,

thank you for your feedback. it was just the opposite with my wife. maybe it was city upbringing, english convent education or her acquired values from her friends. she took to living in canada like fish to water. she revelled in the freedom that it offered (like almost all tambraam women of the 80s who came here).

now back to the novel.

#1 faux pas: sri talking about his wife to vinod. there are stuff within the 4 walls of the marriagehome which should never be shared with 3rd party. let alone in this case, a bachelor third party.

also, it is a reflection of sriram's insecurity that he needs lisa. i have never heard of anyone in my circles having such an hangup. so this is a learning experience for me, as i am quite sure anamika had some basis for this type of behaviour.

to backtrack, the very first week, my wife landed in canada, she was homesick and scared looking at the fast traffic, out of our downtown flat. she needed my comforting calls almost by the hour.

after two days, i realized that i cannot handle this type of dependence, and my best bet would be to make her independent.

we went that night to outfit her with a interviewable western suit skirt. next day i called up the employment agencies, fixed appointments and instructed her how to reach those places using public transport.

thanks to her shorthand skillset, she beat out two blondes to land a job, and from then on it was 'on top of the world' for her. and has been since.

it is interesting to note the insecurities of sri and i am curious for what is coming next.

good stuff sangom and anamika. thank you.

 

[anamika]

பாகம் - 7 யாதும் ஊரே - குறுந்தொடர் - அனாமிகா

அனைவருக்கும் என் சித்திரைத் திருநாள் வாழ்த்துக்கள் ! - அனாமிகா

அத்தியாயம் - 7
***************

"புத்திர்பலம் யசோதைர்யம்
நிர்பயத்வம் அரோகதாம்..."

ஜானகி ஹனுமான் ஸ்லோகம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் லிசா வீட்டுக்கு வந்து மூன்று நாட்கள் ஓடி விட்டன. ஒவ்வொரு மணிநேரமாக அவள் கஷ்டப்பட்டு கழித்துக் கொண்டிருந்தாள்; 'மனது அதைரியமாய் இருந்தால் ஹனுமாரை வேண்டிக் கொள்' என்று அவயம் பாட்டி சொன்னது ஞாபகம் வந்தது.

அப்போது வாயிற் கதவில் ஓசை கேட்டது. ஜானகி திறந்த போது, லிசாவின் தாயார் எமிலி இருந்தார். "எல்லாம் சௌகரியமாக இருக்கிறதா?" என்று ஆங்கிலத்தில் அன்புடன் விசாரித்தார்.

ஜானகி "யெஸ்....மேடம்" என்று பதில் சொல்ல, அவர் "மே ஐ கம் இன்?" என்று அனுமதி கேட்டு உள்ளே வந்தார்.

எமிலி அவர்களுக்கு ஐம்பத்தைந்து வயது; பல நாட்டு வழக்கங்கள், கலாசாரம் எல்லாம் கண்டு வாழ்ந்தவர்; பரந்த மனப்பான்மை, உலக அறிவு கொண்டவர். அதனால் தான் 'பேயிங் கெஸ்ட்' ஆக பல மனிதர்களுடன் சுமுகமாகப் பழ்கி, அனைவரின் அன்பையும் பெற்றவர்.

எமிலி ஜானகி வந்த நாளிலிருந்து அவளைக் கவனித்தார். டீ, உணவு வேளைகளில் ம்ட்டும் வெளியில் வருவதும், அப்போதும் சரியாக சாப்பிடாமல் இருப்பதையும் எமிலி கவனித்தார். நேற்று இரவு தான் லிசாவிடம் இது பற்றிப் பேசினார். அப்போது தான் லிசா, ஸ்ரீராம் தன் மனைவி ஜானகி பற்றிக் கூறிய விவரங்களை தெரிவித்தாள். ஜானகியும் எல்லார் போலவும் சரளமாக பேசிப் பழக வேண்டும் என்று அவன் விரும்புவதையும் தெரிவித்தாள். ஜானகியோடு பேசிப் பழகும் எண்ணத்தில் தான் எமிலி இப்போது வந்திருந்தார்.

ஜானகி அவரை அமரச் சொல்லி உபசரித்து, தானும் அமர்ந்தாள். மேலே என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் சும்மா இருந்தாள்.

" ஜானகி! விச் இஸ் யுவர் நேடிவ் பிளேஸ்?"

" மைலாப்பூர் இன் தமிழ்நாடு, மேடம்"

"டோன்ட் கால் மீ மேடம், கால் மீ ஆன்ட்டீ, டியர்"

ஜானகி சிரிப்போடு தலையசைத்தாள்.

அதன் பின் எமிலி சின்னச் சின்ன கேள்விகள் கேட்டார். ஜானகியின் குடும்பம், அவளுடைய அம்மா, பாட்டியின் அன்றாட வேலைகள், தமிழ்நாட்டின் கலாச்சாரப் பெருமை, கோயில்கள், இலக்கியம், இசை, மகாபலிபுரம் சிற்பங்கள் என்று எமிலி கேட்டுக் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டார். ஜானகி ஆங்கிலத்தில் பேச சற்று தயங்கிய போதும் அவர் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை.

"எனக்கு உங்கள் மொழி சுத்தமாகத் தெரியாது. நீ இந்தளவு ஆங்கிலம் பேசுவது பெரிய விஷயம், ஜானகி. தயங்காமல் பேசு. நான் புரிந்து கொள்வேன். முடிந்தால், உன்னிடம் தமிழும் கற்றுக் கொண்டு விடுவேன்" என்று அவளுக்கு ஊக்கமளித்தார்.

ஒரு மணி நேரம் போல அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். தன் சொந்த ஊர், மனிதர்கள் பற்றிப் பேசியதில் ஜானகிக்கு மனசு லேசானது. தன்னாலும் ஆங்கிலத்தில் எமிலியுடன் பேச முடிந்ததை நினைத்து கொஞ்சம் பெருமையாகக் கூட இருந்தது. அன்று இரவு ஜானகி
நிம்மதியாய் உறங்கினாள்.

*******************

யுனைடெட் ஸ்டேட்ஸ் ஆஃப் அமெரிக்கா.

ஸ்ரீராம் ஒரு வார டிரெய்னிங் முடித்து விட்டான்; அன்றைய தினம் வீக்-என்ட்; பொழுது போகாமல் ஷாப்பிங் போன போது, ஒரு கரம் அவன் தோளைத் தட்டியது.

"ஹாய் ஸ்ரீராம்! ஹவ் ஆர் யூ?"

ஸ்ரீராமின் நண்பன் கௌஷிக் தான்! எதேச்சையான சந்திப்பு இருவருக்கும் பெருத்த மகிழ்ச்சியைத் தந்தது. ஸ்ரீராம் - கௌஷிக் இருவரும் 1 முதல் 12- ம் வகுப்பு வரை ஒரே வகுப்பில் படித்தவர்கள். ஸ்ரீராம் எஞ்சினீயரிங் காலேஜில் பி.ஈ சேர, கௌஷிக் ஐ.ஐ.டி-யில் இடம் கிடைத்து சேர்ந்தான்; பின் எம்.எஸ் படித்தான், யு. எஸ் போய் செட்டிலாகி விட்டான் என்றெல்லாம் கேள்விப்பட்டிருந்தான். இப்போது அவனைப் பார்த்ததும் மனது சந்தோஷத்தில் குதித்தது; ஸ்ரீராம் நண்பனை தோளோடு கட்டித் தழுவிக் கொண்டான்.

"வாட் எ ஸர்ப்ரைஸ்! உன்னைப் பார்ப்பேன்னு நான் கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்கலைடா, கௌஷிக். எப்படி இருக்கே? என்ன பண்றே? டீடெய்லா சொல்லு. உன்னைப் பார்த்ததுலே ஐ'ம் ஸோ ஹாப்பி ! வா, போய் உட்கார்ந்து பேசலாம்."

நண்பர்கள் இருவரும் பேசிக் கொண்டே அருகிலிருந்த காஃபி ஷாப்பில் நுழைந்தனர்.

"வா கௌஷிக், உட்காரு! எங்கே வொர்க் பண்றே? அப்பாம்மா எப்படி இருக்காங்க? உங்க வீடு எங்கே?"

"டேய், டேய் ஸ்ரீராம், கொஞ்சம் பிரேக் பண்ணுடா. குவிஸ் டைம் - ல rapid fire round மாதிரி கேட்டுட்டே போறே. ஒவ்வொண்னா சொல்றேன், இரு. நான் இங்க தான் HCL - ல இருக்கேன்; எங்க வீடு இங்கே கிட்ட தான் இருக்கு. அப்பா, அம்மா ஊர்லே தான்
இருக்காங்க. சரி, உன் கதை என்ன? இங்கேயா வொர்க் பண்றே? ஸ்டேட்ஸ் வர்றேன்னு ஒரு மெயில் அனுப்பினா, ஏர்போர்ட்டுக்கே வந்திருப்பேன்ல?"

"கௌஷிக், இப்ப பிரேக் போட வேண்டியது நீ தான். நான் கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை வருஷமா லண்டன்ல இருக்கேன். இப்ப யு.எஸ் வந்திருக்கிறது ஆபிஸ் டிரெய்னிங் - ல; ஒரு வாரம் ஏற்கனவே முடிஞ்சாச்சு; அடுத்த வாரம் முடிச்சுட்டு,'பேக் டு லண்டன்'."

"நல்ல வேளை உன்னை மீட் பண்ணேன்ல ! என்ன கோ-இன்சிடென்ஸ் பாரு; ரெண்டு பேரும் அதே நேரம், அதே கடைக்கு வந்திருக்கோம் ஸ்ரீராம், சினிமா போல இருக்கு."

நண்பர்கள் இருவரும் மனம் விட்டு சிரித்து மகிழ்ந்தனர்.

அப்போது அவர்கள் மேஜையருகில் ஒரு இளம்பெண் வந்தாள். கவர்ச்சியாய் ஒரு மினி ஸ்கர்ட், அதை விட கவர்ச்சியாய் ஒரு டாப்ஸ், ஹைஹீல்ஸ், கலர் கலராய் மின்னும் சிகை அலங்காரம், லிப்ஸ்டிக் என ஒரு 'அழகிப் போட்டி'க்குச் செல்லத் தேவையான சகல ஒப்பனைகளோடும் தோற்றமளித்த அவள் அவர்களிடம் வந்து, கௌஷிக் தோளில் கை வைத்தாள்.

"ஹாய் டியர்,ஹவ் ஆர் யூ டுடே?"

கௌஷிக் ஸ்ரீராமைப் பார்த்து சங்கடத்தில் நெளிந்தான். பிறகு,

"ஃபைன்; மீட் மை ஃபிரென்ட், ஸ்ரீராம்"

என அவனை அறிமுகம் செய்தான். அவள் , "ஹாய் , ஐ'ம் சுமி" என்று தோளோடு அணைக்க முயல , ஸ்ரீராம் ஒரு நிமிடம் தடுமாறிப் போனான். அவள் நடையும், பேச்சும் அவள் மது அருந்தியிருப்பதை அவனுக்கு உணர்த்தின. சற்று சமாளித்துக் கொண்டு, ஸ்ரீராம் கை கூப்பி வணக்கம் சொன்னான். அவளோ , 'ஹி'ஸ் வெரி டிரெடிஷனல்' என கமெண்ட் அடித்தாள். பின், "பை டியர், கோயிங் அவுட் டுனைட், நாளைக்கு ஆஃபிசில் வில்
மீட் யூ, பை " என நடக்க முடியாமல் தள்ளாடினாள். கௌஷிக் அவளுக்கு உதவும் முன்னரே, அவளுடன் வந்த ஆண்களும், பெண்களும் சேர்ந்த கும்பல் கிட்டத்தட்ட அவளை தள்ளிக் கொண்டு போய்விட்டது. அவள் கௌஷிக்குக்கு காற்றில் ஒரு முத்தத்தைப் பறக்க விட்டுப் போனாள்.

'அவள் உன் கேர்ள் ஃபிரெண்டா?" என ஸ்ரீராம் கேட்க, கௌஷிக் மறுப்பாய் தலையாட்டினான். ஒரு நிமிடம் கழித்து இறுகிய குரலில்,
"ஷி'ஸ் மை ஒய்ஃப்" என்றான்.


தொடரும்......

 

[kunjuppu]

Re chapter 7:

Nowhere in the west, have is seen people use the term aunty or uncle to address themselves. Except ofcourse blood relatives. In this case, more likely, lisa would have asked janaki to address by her name. definitely not aunty.

Re intro of sumi, only reinforces the stereotype, and that too, a wrong and often unjust one against American (or western) women. If it is during daytime business hours, as this is, there is no ‘kavarchchi’ in dressing. Very seldom you see mini skirts in professional roles and definitely not enticing tops as a rule. There may be exceptions, but in over 35 years of working in a professional environment I have not seen it.

A white girl who marries an Indian, usually is familiar with her husband’s culture atleast superficially. She would never mock with the statement ‘he is very traditional’. Also couples do behave themselves in front of strangers and we do not see ‘flying kisses’ thrown about. the only time I saw this, was a when a transplanted tambram girl, newly married, in order to exhbit her ‘modernness’ went about blowing him kisses, much to his embarrassment.

Also, koushik, if he is married a white girl, will not behave this way. Usually our boys are proud of their white wives and look upon them as trophies. But then this is a work of fiction, and I presume, of someone who has not lived and imbued the cultures of the west. It is not my intention to criticize the author, but hopefully I am only pointing out some factual errors.

couples live by the same rules all over the world. it is not norm to see a wife stay overnight, except in circumstances, and even no one makes these off the cuff announcements to strangers. These are simply not done and the world is too small these days and folks are better informed.

One simply cannot get away with anything, all in the name of artistic freedom. also, it is better to be kinder to other cultures. to paraphrase a famous quote, 'not all our girls are pathivrithais, and not all white women are whores'

Thank you.

 

[anamika]

Hi Kunjuppu Sir,

It is nice that you are following and commenting the story which makes this thread lively and interesting, thanks for that but at the sametime I feel you are a bit lacking in patience which is essential to read a குறுந்தொடர். Each and every sentence and portrayal of the characters are done keeping in mind the whole story and further development and actions and sequences and incidents which will follow. This is done so that the readers can understand the particular characters' actions and his/ her mental make-up which make them do things in a certain fashion. You are entitled to have your opinions but I feel you are a bit hasty in jumping to conclusions and posting your reply which may make other readers' too to feel your version is correct. So this time I am forced to point out the mistake in your reply . Pls go thro' the chap 7 again,
"அப்போது அவர்கள் மேஜையருகில் ஒரு இளம்பெண் வந்தாள். கவர்ச்சியாய் ஒரு மினி ஸ்கர்ட், அதை விட கவர்ச்சியாய் ஒரு டாப்ஸ், ஹைஹீல்ஸ், கலர் கலராய் மின்னும் சிகை அலங்காரம், லிப்ஸ்டிக் என ஒரு 'அழகிப் போட்டி'க்குச் செல்லத் தேவையான சகல ஒப்பனைகளோடும் தோற்றமளித்த அவள் அவர்களிடம் வந்து, கௌஷிக் தோளில் கை வைத்தாள்."

This is a description about a young girl, pls read carefully - there is no mention about she being an Indian/ white girl. You have assumed that she is white and have gone to the extent of quoting a proverb which I think is not at all warranted. I request you to be patient and wait for the completion of the குறுந்தொடர் ; for your info, it will be over in another 4 chapters.

Anamika

 

[kunjuppu]

dear anamika,

thank you so much for your feedback. i was very hesitant to post the previous, but again, i am relieved that you did not take offence.

any story, there is version 1 and i presume this is a trial one that you are floating, and eventually an editted version will be forthcoming when this is completed .

if you want me to stop commenting, please let me know. if i continue, it has to be based on the content of each chapter, and that may not be a bad thing, for even in a full novel, the reader will be going through the same process that i am doing now. no?

i think i have also qualified my comments, in an earlier post, that there would be punch lines and suspense, and i am indeed waiting for the 'story' to break out.

you are setting the stage, that too very well done. atleast i think so. had it been boring from my pov, i would have skipped the thread. also please do not read my comments as 'competition' but as feedback. i do not have any sense of 'ownership', and so please feel free to incorporate suggestions, or even 'include' my comments in your final copy.

lastly, your quote' "அப்போது அவர்கள் மேஜையருகில் ஒரு இளம்பெண் வந்தாள். கவர்ச்சியாய் ஒரு மினி ஸ்கர்ட், அதை விட கவர்ச்சியாய் ஒரு டாப்ஸ், ஹைஹீல்ஸ், கலர் கலராய் மின்னும் சிகை அலங்காரம், லிப்ஸ்டிக் என ஒரு 'அழகிப் போட்டி'க்குச் செல்லத் தேவையான சகல ஒப்பனைகளோடும் தோற்றமளித்த அவள் அவர்களிடம் வந்து, கௌஷிக் தோளில் கை வைத்தாள்." is awesome.

your point that you have not mentioned her nationality, where as i assumed it, based on the environment, is a classic wonderful awesome beautiful excellent piece of work - where the writer and the reader understand two different things from the same piece of work,but both of them are complementary to the 'sense' of how the story develops.

once again congrats. i am sort of sad, that only 4 more chapters. please spin this novella to a full blown novel. please. please; plleeeeeeeeeeese. pretty plis!

 

[sangom]

dear anamika,

thank you so much for your feedback. i was very hesitant to post the previous, but again, i am relieved that you did not take offence.

any story, there is version 1 and i presume this is a trial one that you are floating, and eventually an editted version will be forthcoming when this is completed .

if you want me to stop commenting, please let me know. if i continue, it has to be based on the content of each chapter, and that may not be a bad thing, for even in a full novel, the reader will be going through the same process that i am doing now. no?

i think i have also qualified my comments, in an earlier post, that there would be punch lines and suspense, and i am indeed waiting for the 'story' to break out.

you are setting the stage, that too very well done. atleast i think so. had it been boring from my pov, i would have skipped the thread. also please do not read my comments as 'competition' but as feedback. i do not have any sense of 'ownership', and so please feel free to incorporate suggestions, or even 'include' my comments in your final copy.

lastly, your quote' "அப்போது அவர்கள் மேஜையருகில் ஒரு இளம்பெண் வந்தாள். கவர்ச்சியாய் ஒரு மினி ஸ்கர்ட், அதை விட கவர்ச்சியாய் ஒரு டாப்ஸ், ஹைஹீல்ஸ், கலர் கலராய் மின்னும் சிகை அலங்காரம், லிப்ஸ்டிக் என ஒரு 'அழகிப் போட்டி'க்குச் செல்லத் தேவையான சகல ஒப்பனைகளோடும் தோற்றமளித்த அவள் அவர்களிடம் வந்து, கௌஷிக் தோளில் கை வைத்தாள்." is awesome.

your point that you have not mentioned her nationality, where as i assumed it, based on the environment, is a classic wonderful awesome beautiful excellent piece of work - where the writer and the reader understand two different things from the same piece of work,but both of them are complementary to the 'sense' of how the story develops.

once again congrats. i am sort of sad, that only 4 more chapters. please spin this novella to a full blown novel. please. please; plleeeeeeeeeeese. pretty plis!

Dear Kunjuppu,

I am writing this to you, not to anamika because, obviously, he/she cannot go on changing the basic plot and the imagination which gives the flesh to the story.

Apart from the girl character you have been discussing, and the "antie" usage in India, I find the chance meeting of the two old classmates who had no contact after their 12th. class (sometimes one will not be able to identify the other in such cases, in real life, because that is the period when appearances change a lot) is just not believable, for the "chance" and also the ease with which one fellow just so easily and confidently recognises and instead of any formal enquiry, just confidently puts his hand on the other's shoulder.

All in all, I would say, a poor show.

 

[Nara]

.... I find the chance meeting of the two old classmates who had no contact after their 12th. class (sometimes one will not be able to identify the other in such cases, in real life, because that is the period when appearances change a lot) is just not believable, for the "chance" and also the ease with which one fellow just so easily and confidently recognises and instead of any formal enquiry, just confidently puts his hand on the other's shoulder.

Dear Sangom sir, something similar but may be not quite the same happened to me once. I ran into a friend I had not seen in 10 years quite by accident. We had been friends through college (3 years) and work (4 years). Then we went our merry ways.

One day, on the other side the world, in Washington D.C. I saw him walking towards me with his head down deeply immersed in his own thoughts. After a long day of driving, we had checked into a motel and I went to the nearby 7-Eleven to buy something, and there he was coming in as I was leaving. I noticed him first and wanted to give him a start, so I walked straight into him as if I was going to bump into him head-on. You must have seen his face, first a flash of anger like, who is this brute bumping into me, then delight on seeing a friend out of the blue.

Well, after that he forced us to checkout from the motel and we spent 2 days in his apartment.

Our friendship started after the +2 (PUC in my case) stage, so it is not directly comparable to the characters here, though the utterly unlikely scenario of running into a long lost friend, and taking liberties, however unbelievable, happened to me once in my life .

Cheers!

 

[Raji Ram]

ஓர் உண்மை நிகழ்வு!

சொந்தக் கம்பெனி நடத்தும் அமெரிக்க மகன் வரவு;
சொந்தங்களைப் பார்த்து அவன் மனத்தில் நெகிழ்வு!

இனிமையான பேச்சுக் கச்சேரி நடக்கும் சமயத்தில்,
இனிதே ஒலித்தது, எங்கள் வீட்டின் அழைப்பு மணி!

இப்போது யார் வரவு என்று பொங்கும் மகிழ்வுடன்,
அப்போது எம் மகன் ஓடிச் சென்று கதவைத் திறக்க,

ஒரு எதிர்பார்ப்பு கண்களில் நிழலாடிட நின்றான்,
ஒரு சின்னச் சிரிப்புடன், வாசலில் ஓர் இளைஞன்!

'சீமாவைப் பார்க்க வேண்டும், சார்!' என்றான், மகன்
சீமாவைப் பார்த்து! சீமா ஆடித்தான் போனான்!

'நான்தாண்டா உன் சீமா! மாமாவாய் ஆக்கினாயே!'
என்று உரக்கச் சிரித்த மகன், அவனை அணைத்தான்!

இந்தியாவில் நண்பனுக்கு மாறவில்லை உருவம்!
விந்தையாக மாறியிருந்தது, NRI மகனின் உருவம்!!

ound: ... ound: