அத்தியாயம் - 6
********************
டிராவல் ஏஜென்சியின் அலுவலகம்.
பணத்தை செலுத்தி விமான பயணச் சீட்டை பெற்றுக் கொள்ளுமாறு அங்கே கூறவும், நிதிலா சங்கடமாய் உணர்ந்தாள்.
"கேன் யூ டேக் திஸ் ஜுவல்ஸ், ப்ளீஸ்?"
பணிவாய் கேட்டு, நிதிலா கவுண்டரில் நகைகளை வைத்ததும், அந்த அமெரிக்கப் பெண்மணி பதறி எழுந்து விட்டாள்.
"நோ,நோ, வீ டோண்ட் டேக் ஆர்டிகில்ஸ். யூ ஹாவ் டு பே இன் கேஷ்!"
அவள் குரல் உயரத் தொடங்கவும், பக்கத்து அறையில் இருந்த ஒருவர் வந்தார்.
"வாட்ஸ் த ப்ராப்ளம் கேதி?" என கேட்டுக் கொண்டே வந்தவர், நிதிலாவைப் பார்த்ததும்,
"என்னம்மா? என்ன விஷயம்?"
என்று தமிழில் கேட்டார்.
நிதிலா காதில் அவருடைய தமிழ் நிஜமாகவே தேனாய் பாய்ந்தது.
"நீங்க ?"
"என் பேர் கிருஷ்ணசாமி; இங்கே கே.சாமி. இங்க தான் வேலை பண்றேன். உனக்கு என்ன கஷ்டம், சொல்லும்மா?"
பரிவாக கேட்டார் சாமி.
"ஸார், என் ஹஸ்பெண்ட் நடத்தை சரியில்லை, ஸார்! அவருக்குத் தெரியாம நான் இந்தியா போறேன். டிக்கெட் பணத்துல குறையுது. இந்த நகையை வைச்சுக்கிட்டு நீங்க தான் எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணனும், சார்."
"இரும்மா; ஆபிஸ் ரூல்ஸ்னு ஒண்னு இருக்கு, நாங்க நகையை வாங்கிக்கிட்டு டிக்கெட் கொடுக்க முடியாது, ஆனா...உன்னைப் பார்த்தாலும் பாவமா இருக்கு, நம்ம ஊர்ப் பொண்ணு இங்கே வந்து கஷ்டப்படறே,...ம்ம்ம்ம்.."
அவர் யோசித்தார்.
உற்றார், உறவினர், தாய்நாடு - எல்லாவற்றையும் விட்டு கணவனோடு வரும் பெண்களில் சிலர் இப்படி ஏமாற்றப்பட்டு, கொடுமைப்படுத்தப்படுவது அவருக்கும் தெரியும். பாவம், இப்படிப்பட்ட ஒரு பெண்ணுக்கு தன்னால் முடிந்த உதவியை செய்தே ஆக வேண்டும்!
"வேணும்னா ஒண்ணு செய்யறேன்மா, உன் டிக்கெட்டுக்கு நான் பணம் கட்டிடறேன், நீ ஊருக்குப் போய் அப்புறம் எனக்கு அதை அனுப்பிடு."
அவர் சொல்லி முடிப்பதற்குள் நிதிலா தன் வளையல்கள், செயின்,நெக்லெஸ் எல்லாவற்றையும் அவரிடம் கொடுத்தாள்.
"என்னம்மா இது?"
"சார், முன்பின் தெரியாத என்னை நம்பி இந்த அளவு உதவி பண்ண தயாரா இருக்கீங்க. டிக்கெட்டுக்கு பதிலா இந்த நகையை வைச்சுக்குங்க, சார்"
"என்னம்மா இது? நான் என்ன கொள்ளைக்காரனா? இந்த நெக்லெஸ் நான் கட்டப் போற பணத்துக்கு சரியா இருக்கும், இதை மட்டும் எடுத்துக்கறேன், அதுவும் நீ இவ்ளோ வற்புறுத்தரதுனால, மத்த நகையெல்லாம் பத்திரமா உள்ளே வைம்மா..." என்று நிதிலாவிடம் மற்ற நகைகளை திருப்பிக் கொடுத்தார்.
கேதி அவர்கள் பேசிக் கொள்வது புரியாமல் பார்க்க, சாமி இரண்டே வரிகளில் கூறினார்.
"ஷி இஸ் இன் சம் டெரிபிள் பிராப்ளம்; ஷி வாண்ட்ஸ் டு கோ டு இண்டியா இம்மிடியட்லி."
நிதிலா ஏதோ கஷ்டத்தில் இருக்கிறாள் என்பதை கேதி ஊகித்திருந்தாள். சாமி விஷயம் சொன்னதும் நிதிலா அருகில் வந்து,
"டோண்ட் வொர்ரி, மேம். எவ்ரிதிங் வில் பீ ஆல்ரைட்! மே த லார்ட் பீ வித் யூ!"
என்று அவள் கை பிடித்து ஆறுதல் சொல்லவும், நிதிலாவிற்கு கண்கள் பனித்தன.
முன்பின் தெரியாத தனக்கு அன்புடன் ஆறுதல் சொன்ன கேதி மற்றும் கடவுள் போல வந்து உதவிய சாமியிடம் நன்றியோடு விடை பெற்றுக் கொண்டு கிளப்பினாள்.
விமானம் பறந்து கொண்டிருந்தது.
கண்களை மூடிக் கொண்டு சீட்டில் சாய்ந்திருந்த நிதிலாவின் மனதில் எண்ணங்கள் அலை அலையாய் எழும்பிக் கொண்டிருந்தன.
போன முறை செய்த பயணத்திற்கும், இதற்கும் தான் எவ்வுளவு வித்தியாசம்?
புதிய வாழ்வின் எதிர்பார்ப்பில், புதிய துணை ஏற்பட்ட மகிழ்ச்சிப் பயணம் அது. கவலைகள் ஏதுமின்றி,முதல் விமானப் பயணம் தரும் கிளர்ச்சியும், சிலிர்ப்பும் நிறைந்த அனுபவமாக அன்றைய பயணம் இருந்தது.
ஆனால் இன்றைக்கோ....?
மண வாழ்க்கையைத் தொடங்கி ஒரு வருடம் கூட ஆகாத நிலையில், அதை பாதியில் நிறுத்தி விட்டு, கணவன் தந்த நோயோடு, கவலையோடு செல்லும் அவல நிலை. இனி என்ன செய்வது?
பெற்றோரிடத்தில் இந்த துயரச் செய்தியை எப்படிக் கூறுவது? ஊரும், உறவும் விழி விரியப் பார்த்திருக்க, பிரம்மாண்டமாய் திருமணம் முடித்து விமானம் ஏறிய அன்பு மகள், இப்படி பட்ட மரமாய் ஒற்றையில் திரும்பக் கூடும் என்று அவர்கள் கனவில் கூட எண்ணி இருப்பார்களா?
ஊரும், உறவும், சுற்றமும் கேட்கப் போகும் கேள்விகளை எப்படிச் சமாளிக்கப் போகிறோம்?
கடைசியாக ஒரு முடிவு மட்டும் அவளால் எடுக்க முடிந்தது.
"திருச்சிக்குப் போக வேண்டாம்" என்பதே அந்த முடிவு.
திரும்பிய பக்கமெல்லாம் உறவினரும், நண்பர்களும் திருச்சியில் நிறைந்திருந்தனர். எப்படியும் ஒரு மாதத்திற்குள் எல்லா விஷயமும் ஊரில் பரவி விடும். அதன் பின் வருவோர்,போவோர் எல்லாம் அவள் காயங்களை கீறிக் கொண்டே இருக்கும் நிலை தான் மிஞ்சும்.
காயங்களைக் கீறி விட இரத்தம் பெருகுவது போல நிதிலாவின் மனம் இன்னும் பலவீனமாகவே இருந்தது. எந்த நிமிடமும் கண்ணீர் அணை உடைந்து பெருகும் வெள்ளமாய் வரக் காத்திருந்தது.
இந்த நிலையில் திருச்சிக்கு செல்வதில் அர்த்தமே இல்லை. காயம் ஆறிய பிறகு சென்றால் தான், தன்னால் பிறரை எதிர் கொள்ள முடியும். இந்த முடிவில் மட்டும் நிதிலா உறுதியாய் இருந்தாள்.
விமானம் சென்னையில் இறங்கியது.
விமான நிலைய சோதனைகள் முடிந்து, காத்திருந்த டாக்ஸிகளைப் புறக்கணித்து, எதிரில் இருந்த ரயில் நிலையத்தை அடைந்தாள்.
அவளுக்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருந்த பெண் "எக்மோர் ரெண்டு" என்று கேட்டு டிக்கெட் வாங்கினாள்.
நிதிலா தனக்கும் ஒரு எக்மோர் டிக்கெட் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டாள். ரயில் ஆடி, ஆடி மெல்ல செல்லத் துவங்கியது.
நிதிலாவின் மனதில் சடாரென்று அந்த எண்ணம் தோன்றியது. 'எப்படியும் கருவைக் கலைக்க வேண்டும். வாழ்க்கைத் துணையும் இல்லாமல், மழலை இனிமையும் இல்லாமல் எதற்கு இந்த வாழ்க்கை வாழ வேண்டும்? இப்படியே ஓடும் வண்டியில் இருந்து குதித்து விடலாமா?'
அதற்குள் ஒரு ஸ்டேஷன் வந்து விட, ரயில் நின்றது. மறுபடி புறப்படும் போது, நிதிலா எழுந்து வாசற் பக்கம் விரைந்தாள். அங்கே ஒரு குருட்டுப் பிச்சைக்காரன் இவர்கள் பெட்டிக்குள் ஏற முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தான்.
சில வினாடி இடைவெளியில் கீழே தண்டவாளத்தில் தவறி விழ இருந்த அவனை நிதிலா கை பிடித்து இழுத்து பெட்டிக்குள் வர வைத்து விட்டாள்.
உத்தேசமாய் அவள் இருந்த திசையை அனுமானித்து அவன் கை கூப்பி வாழ்த்தினான்:
"என் உயிரைக் காப்பாத்தின மகராசி! நீங்க நூறு வருஷம் நல்லா இருக்கணும்மா..!"
அந்த வாழ்த்தைக் கேட்ட நிலையில் நிதிலா தன் தற்கொலை எண்ணத்தையும் மறந்து அப்படியே சற்று நேரம் திகைத்து நின்று விட்டாள்.
விரக்தியும், சிரிப்பும் அவள் உள்ளத்தில் ஒன்றாய் எழுந்தன.
எழும்பூர் பெயர்ப பலகை வந்து வட, வண்டியில் இருந்து இறங்கினாள். அதே நேரம், "ஹலோ மிஸஸ். நிதிலா!" என்று ஒரு குரல் அவளை அழைத்தது.
(தொடரும்......)
********************
டிராவல் ஏஜென்சியின் அலுவலகம்.
பணத்தை செலுத்தி விமான பயணச் சீட்டை பெற்றுக் கொள்ளுமாறு அங்கே கூறவும், நிதிலா சங்கடமாய் உணர்ந்தாள்.
"கேன் யூ டேக் திஸ் ஜுவல்ஸ், ப்ளீஸ்?"
பணிவாய் கேட்டு, நிதிலா கவுண்டரில் நகைகளை வைத்ததும், அந்த அமெரிக்கப் பெண்மணி பதறி எழுந்து விட்டாள்.
"நோ,நோ, வீ டோண்ட் டேக் ஆர்டிகில்ஸ். யூ ஹாவ் டு பே இன் கேஷ்!"
அவள் குரல் உயரத் தொடங்கவும், பக்கத்து அறையில் இருந்த ஒருவர் வந்தார்.
"வாட்ஸ் த ப்ராப்ளம் கேதி?" என கேட்டுக் கொண்டே வந்தவர், நிதிலாவைப் பார்த்ததும்,
"என்னம்மா? என்ன விஷயம்?"
என்று தமிழில் கேட்டார்.
நிதிலா காதில் அவருடைய தமிழ் நிஜமாகவே தேனாய் பாய்ந்தது.
"நீங்க ?"
"என் பேர் கிருஷ்ணசாமி; இங்கே கே.சாமி. இங்க தான் வேலை பண்றேன். உனக்கு என்ன கஷ்டம், சொல்லும்மா?"
பரிவாக கேட்டார் சாமி.
"ஸார், என் ஹஸ்பெண்ட் நடத்தை சரியில்லை, ஸார்! அவருக்குத் தெரியாம நான் இந்தியா போறேன். டிக்கெட் பணத்துல குறையுது. இந்த நகையை வைச்சுக்கிட்டு நீங்க தான் எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணனும், சார்."
"இரும்மா; ஆபிஸ் ரூல்ஸ்னு ஒண்னு இருக்கு, நாங்க நகையை வாங்கிக்கிட்டு டிக்கெட் கொடுக்க முடியாது, ஆனா...உன்னைப் பார்த்தாலும் பாவமா இருக்கு, நம்ம ஊர்ப் பொண்ணு இங்கே வந்து கஷ்டப்படறே,...ம்ம்ம்ம்.."
அவர் யோசித்தார்.
உற்றார், உறவினர், தாய்நாடு - எல்லாவற்றையும் விட்டு கணவனோடு வரும் பெண்களில் சிலர் இப்படி ஏமாற்றப்பட்டு, கொடுமைப்படுத்தப்படுவது அவருக்கும் தெரியும். பாவம், இப்படிப்பட்ட ஒரு பெண்ணுக்கு தன்னால் முடிந்த உதவியை செய்தே ஆக வேண்டும்!
"வேணும்னா ஒண்ணு செய்யறேன்மா, உன் டிக்கெட்டுக்கு நான் பணம் கட்டிடறேன், நீ ஊருக்குப் போய் அப்புறம் எனக்கு அதை அனுப்பிடு."
அவர் சொல்லி முடிப்பதற்குள் நிதிலா தன் வளையல்கள், செயின்,நெக்லெஸ் எல்லாவற்றையும் அவரிடம் கொடுத்தாள்.
"என்னம்மா இது?"
"சார், முன்பின் தெரியாத என்னை நம்பி இந்த அளவு உதவி பண்ண தயாரா இருக்கீங்க. டிக்கெட்டுக்கு பதிலா இந்த நகையை வைச்சுக்குங்க, சார்"
"என்னம்மா இது? நான் என்ன கொள்ளைக்காரனா? இந்த நெக்லெஸ் நான் கட்டப் போற பணத்துக்கு சரியா இருக்கும், இதை மட்டும் எடுத்துக்கறேன், அதுவும் நீ இவ்ளோ வற்புறுத்தரதுனால, மத்த நகையெல்லாம் பத்திரமா உள்ளே வைம்மா..." என்று நிதிலாவிடம் மற்ற நகைகளை திருப்பிக் கொடுத்தார்.
கேதி அவர்கள் பேசிக் கொள்வது புரியாமல் பார்க்க, சாமி இரண்டே வரிகளில் கூறினார்.
"ஷி இஸ் இன் சம் டெரிபிள் பிராப்ளம்; ஷி வாண்ட்ஸ் டு கோ டு இண்டியா இம்மிடியட்லி."
நிதிலா ஏதோ கஷ்டத்தில் இருக்கிறாள் என்பதை கேதி ஊகித்திருந்தாள். சாமி விஷயம் சொன்னதும் நிதிலா அருகில் வந்து,
"டோண்ட் வொர்ரி, மேம். எவ்ரிதிங் வில் பீ ஆல்ரைட்! மே த லார்ட் பீ வித் யூ!"
என்று அவள் கை பிடித்து ஆறுதல் சொல்லவும், நிதிலாவிற்கு கண்கள் பனித்தன.
முன்பின் தெரியாத தனக்கு அன்புடன் ஆறுதல் சொன்ன கேதி மற்றும் கடவுள் போல வந்து உதவிய சாமியிடம் நன்றியோடு விடை பெற்றுக் கொண்டு கிளப்பினாள்.
விமானம் பறந்து கொண்டிருந்தது.
கண்களை மூடிக் கொண்டு சீட்டில் சாய்ந்திருந்த நிதிலாவின் மனதில் எண்ணங்கள் அலை அலையாய் எழும்பிக் கொண்டிருந்தன.
போன முறை செய்த பயணத்திற்கும், இதற்கும் தான் எவ்வுளவு வித்தியாசம்?
புதிய வாழ்வின் எதிர்பார்ப்பில், புதிய துணை ஏற்பட்ட மகிழ்ச்சிப் பயணம் அது. கவலைகள் ஏதுமின்றி,முதல் விமானப் பயணம் தரும் கிளர்ச்சியும், சிலிர்ப்பும் நிறைந்த அனுபவமாக அன்றைய பயணம் இருந்தது.
ஆனால் இன்றைக்கோ....?
மண வாழ்க்கையைத் தொடங்கி ஒரு வருடம் கூட ஆகாத நிலையில், அதை பாதியில் நிறுத்தி விட்டு, கணவன் தந்த நோயோடு, கவலையோடு செல்லும் அவல நிலை. இனி என்ன செய்வது?
பெற்றோரிடத்தில் இந்த துயரச் செய்தியை எப்படிக் கூறுவது? ஊரும், உறவும் விழி விரியப் பார்த்திருக்க, பிரம்மாண்டமாய் திருமணம் முடித்து விமானம் ஏறிய அன்பு மகள், இப்படி பட்ட மரமாய் ஒற்றையில் திரும்பக் கூடும் என்று அவர்கள் கனவில் கூட எண்ணி இருப்பார்களா?
ஊரும், உறவும், சுற்றமும் கேட்கப் போகும் கேள்விகளை எப்படிச் சமாளிக்கப் போகிறோம்?
கடைசியாக ஒரு முடிவு மட்டும் அவளால் எடுக்க முடிந்தது.
"திருச்சிக்குப் போக வேண்டாம்" என்பதே அந்த முடிவு.
திரும்பிய பக்கமெல்லாம் உறவினரும், நண்பர்களும் திருச்சியில் நிறைந்திருந்தனர். எப்படியும் ஒரு மாதத்திற்குள் எல்லா விஷயமும் ஊரில் பரவி விடும். அதன் பின் வருவோர்,போவோர் எல்லாம் அவள் காயங்களை கீறிக் கொண்டே இருக்கும் நிலை தான் மிஞ்சும்.
காயங்களைக் கீறி விட இரத்தம் பெருகுவது போல நிதிலாவின் மனம் இன்னும் பலவீனமாகவே இருந்தது. எந்த நிமிடமும் கண்ணீர் அணை உடைந்து பெருகும் வெள்ளமாய் வரக் காத்திருந்தது.
இந்த நிலையில் திருச்சிக்கு செல்வதில் அர்த்தமே இல்லை. காயம் ஆறிய பிறகு சென்றால் தான், தன்னால் பிறரை எதிர் கொள்ள முடியும். இந்த முடிவில் மட்டும் நிதிலா உறுதியாய் இருந்தாள்.
விமானம் சென்னையில் இறங்கியது.
விமான நிலைய சோதனைகள் முடிந்து, காத்திருந்த டாக்ஸிகளைப் புறக்கணித்து, எதிரில் இருந்த ரயில் நிலையத்தை அடைந்தாள்.
அவளுக்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருந்த பெண் "எக்மோர் ரெண்டு" என்று கேட்டு டிக்கெட் வாங்கினாள்.
நிதிலா தனக்கும் ஒரு எக்மோர் டிக்கெட் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டாள். ரயில் ஆடி, ஆடி மெல்ல செல்லத் துவங்கியது.
நிதிலாவின் மனதில் சடாரென்று அந்த எண்ணம் தோன்றியது. 'எப்படியும் கருவைக் கலைக்க வேண்டும். வாழ்க்கைத் துணையும் இல்லாமல், மழலை இனிமையும் இல்லாமல் எதற்கு இந்த வாழ்க்கை வாழ வேண்டும்? இப்படியே ஓடும் வண்டியில் இருந்து குதித்து விடலாமா?'
அதற்குள் ஒரு ஸ்டேஷன் வந்து விட, ரயில் நின்றது. மறுபடி புறப்படும் போது, நிதிலா எழுந்து வாசற் பக்கம் விரைந்தாள். அங்கே ஒரு குருட்டுப் பிச்சைக்காரன் இவர்கள் பெட்டிக்குள் ஏற முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தான்.
சில வினாடி இடைவெளியில் கீழே தண்டவாளத்தில் தவறி விழ இருந்த அவனை நிதிலா கை பிடித்து இழுத்து பெட்டிக்குள் வர வைத்து விட்டாள்.
உத்தேசமாய் அவள் இருந்த திசையை அனுமானித்து அவன் கை கூப்பி வாழ்த்தினான்:
"என் உயிரைக் காப்பாத்தின மகராசி! நீங்க நூறு வருஷம் நல்லா இருக்கணும்மா..!"
அந்த வாழ்த்தைக் கேட்ட நிலையில் நிதிலா தன் தற்கொலை எண்ணத்தையும் மறந்து அப்படியே சற்று நேரம் திகைத்து நின்று விட்டாள்.
விரக்தியும், சிரிப்பும் அவள் உள்ளத்தில் ஒன்றாய் எழுந்தன.
எழும்பூர் பெயர்ப பலகை வந்து வட, வண்டியில் இருந்து இறங்கினாள். அதே நேரம், "ஹலோ மிஸஸ். நிதிலா!" என்று ஒரு குரல் அவளை அழைத்தது.
(தொடரும்......)
