Ramayana is Real, Say Experts

[samarapungavan]

மன்னர் குலத்துதித்த குலசேகராழ்வர், தனது பெருமாள்
திருமொழியில், இராமனுக்கு தாலாட்டு பாடுகிறார்
பரதனுக்கு நாட்டை அளித்து காடு சென்றதை நினைவு கூர்ந்து
திருக்கண்ணபுரத்து எம்பெருமானை, அர்ச்சாவதாரத்தில் காண்கிறார்.
பெருமாள் திருமொழி:
பாராளும் படர் செல்வம் பரத நம்பிக்கே அருளி
ஆரா அன்பு இளையவனோடு அருங்கானம் அடைந்தவனே
சீராளும் வரை மார்பா திருக்கண்ணபுரத்தரசே
தாரளும் நீண்முடி என் தாசரதி தாலேலோ


மேலும் கள்ளர் குலத்துதித்த திருமங்கையாழ்வார்:
திருகுருந்தாண்டகம்:
முன்பொலா இராவாணன் தன் முதுமதிள் இலங்கை வேவித்து
அன்பினால் அனுமன் வந்து ஆங்கடியிணை பணிய நின்றார்க்கு
என்பெலாம் உருகியுக்கிட்டு என்னுடை நெஞ்சமென்னும்
அன்பினால் ஞான நீர்கொண்டு ஆட்டுவன் அடியனேனே

[samarapungavan]

கிழே - ராவணன் சீதையை கவர்ந்து சென்ற பொழுது, கிஷ்கிந்தையில்
சீதை தன் ஆபரணங்களை ஒரு துணியில் கட்டி குரங்குகள் மத்தியில்
வீசுகிறாள். இந்த சம்பவம் சங்க இலக்கியத்தில்:

புறனானூறு

கடுந்தெறல் இராமனுடன் புணர்சீதையை
வலித்தகை அரக்கன் வெளவிய ஞான்றை
நிலம் சேர் மதர் அணி கண்ட குரங்கின்
செம்முக பெருங்கிணை இழைப்பொலிந்தாங்கு

இந்த சம்பவம் வால்மீகியாலும் ஆரண்ய காண்டத்தில் குறிக்கபட்டிருக்கிறது:
ह्रियमाणा तु वैदेही कंचित् नाथम् अपश्यती |
ददर्श गिरि शृंगस्थान् पंच वानर पुंगवान् || ३-५४-१
तेषाम् मध्ये विशालाक्षी कौशेयम् कनक प्रभम् |
उत्तरीयम् वरारोहा शुभानि आभरणानि च || ३-५४-२
मुमोच यदि रामाय शंसेयुः इति भामिनी |

[samarapungavan]

மேலும் சிலப்பதிகாரத்தில், இளங்கோ அடிகள், ஈர் அடியால் மூவுலகளந்த திருமாலே இராமனாக அவதரித்தான் என்றும் கூறுகிறார்.

சிலப்பதிகாரம்
– ஊர் காண் காதை
தாதை ஏவலின் மாதுடன் போகி
காதலி நீங்கக் கடுந்துயர் உழந்தோன்
வேத முதல்வன் பயந்தோன் என்பது
நீ அரிந்திலையோ ? நெடுமொழி அன்றோ

-ஆய்ச்சியர் குரலை
மூவுலகும் ஈரடியான் முறை நிரம்பா வகை முடியத்
தாவிய சேவடி சேப்ப தம்பியோடு கான் போந்து
சோ அரணும் போர் முடிய தொல் இலங்கை கட்டு அவிழ்த்த
சேவகன் சீர் கேளாத செவி என்ன செவியே
திருமால் சீர் கேளாத செவி என்ன செவியே

[samarapungavan]

ஈங்கு ப்ராஹ்மணரல்லாத கவிசக்கரவர்த்தி கம்பனை விடுத்தோம்.
ஏனெனில், கம்பன் வால்மீகியை அடியொற்றியே தன் காப்பியத்தை
அமைத்தான். ஒரிரு இடங்களில், வால்மிகியினின்றும் மாறுபட்டு
இருக்கிறான். ஆயினும், “சடகோபர் அந்தாதி” பாடினான்.
இது நம்மாழ்வருக்கு கம்பன் செய்த அஞ்சலியாகும்.
மேலும் கம்பன் திருமங்கயாழ்வாரை அடியொற்றி
குகனை தம்பி என்று பாடுவதை கீழே காணலாம்.
(இதிலேயும் ஆழ்வாரின் தமிழ் தனித்து இருக்கிறது)
பெரிய திருமொழி:
ஏழை ஏதலன் கீழ்மகன் என்னா திரங்கி மற்றவற் கின்னருள் சுரந்து
மாழை மான்மட நோக்கியுன் தோழி, உம்பி யெம்பி யென் றொழிந்திலை, உந்ததோழ னீயெனக் கிங்கொழி என்ற சொற்கள் வந்தடியேன்மனத்திருந்திட,
ஆழி வண்ணநின் னடியிணை யடைந்தேன் அணிபொ ழில்திருவரங்கத்தம் மானே [5.8.1]
இதையே கம்பன் விபீஷண சரணாகதியில் காட்டினான்:

'குகனொடும் ஐவர் ஆனேம் முன்பு; பின், குன்று சூழ்வான்
மகனொடும், அறுவர் ஆனேம்; எம்முழை அன்பின் வந்த
அகன் அமர் காதல் ஐய! நின்னொடும் எழுவர் ஆனேம்;
புகல் அருங் கானம் தந்து, புதல்வரால் பொலிந்தான் நுந்தை.'

ஆழ்வார்கள் பெரும்பாலும் ப்ராஹ்மணரல்லாத குலத்தில்
பிறந்து, தமிழ் பக்தி இலக்கியத்தை வளர்த்தார்கள்.அதிலும்
நம்மாழ்வார் ஈடு இணையற்றவர்.





கிழே வால்மீகி கிஷ்கிந்தா காண்டத்தில், பாண்டிய,சோழ

[samarapungavan]

கிழே வால்மீகி கிஷ்கிந்தா காண்டத்தில், பாண்டிய,சோழ,கேரள
தேசத்தையும், காவேரி மற்றும் தாமரபரணி நதி தீரங்களை, சுக்ரீவன்
மலை உச்சியிலிருந்து காட்டுவதாக குறிப்பிடுகிறார்.
तथा वन्गान् कलिन्गाम् च कौशिकान् च समंततः |
अन्वीक्ष्य दण्डक अरण्यम् स पर्वत नदी गुहम् || ४-४१-११
नदीम् गोदावरीम् चैव सर्वम् एव अनुपश्यत |
तथैव आन्ध्रान् च पुण्ड्रान् च चोलान् पाण्ड्यान् केरलान् || ४-४१-१२
ततः ताम् आपगाम् दिव्याम् प्रसन्न सलिलाशयान् || ४-४१-१४
तत्र द्रक्ष्यथ कावेरीम् विहृताम् अप्सरो गणैः |
ततः तेन अभ्यनुज्ञाताः प्रसन्नेन महात्मना || ४-४१-१६
ताम्रपर्णीम् ग्राह जुष्टाम् तरिष्यथ महानदीम् |
ஆதலால் ராமாயண காலத்தில், தமிழ் தேசம்- சேர, சோழ, பாண்டிய
தேசங்கள் என்ற பிரிவுடன் இருந்தமையும், சங்க இலக்கியங்களில்
ராமாயண குறிப்புகள் கிடைப்பதாலும், ப்ராஹ்மணர் அல்லாத சங்கப்
புலவர்களும், கம்பனும், ஆழ்வர்களும், இளங்கோ அடிகள் முதலிய வேற்று சமயத்தவுரும்(இளங்கோ அடிகள் சமணர் என்பது ஆராய்ச்சியாளர்களின் துணிவு)
இராமபிரானை அவதார புருஷனாய், காட்டியிருப்பதாலும், இராம கதையின்
உண்மை புலப்படுகிறது.

[sarang]

Even though Rama says 'AtmAnam mAnusham manye' others treat him as an avatars purusha by valmiki and azhwars including kambanazhwar.

[sangom]

Shri Samarapungavan Sir,

Before I give my comments to your learned posts nos.170 to 175 above, permit me to digress a little.

I am sure you have read, or at least heard about, a famous thriller novel titled "Day of the Jackal" written by Frederick Forsyth. It describes an imaginary, failed, assassination attempt on Charles De Gaulle, the (Late) President of France, by a French dissident organization OAS which contracts a professional sharpshooter. The assassination attempt fails dramatically in the very last minute, thanks to the braver of a government detective, who kills the assassin but sacrifices his life. This is the detailed plot, in a nutshell.

The novel gives accurate descriptions about an earlier failed attempt on the life of De Gaulle, as also very correct descriptions of many locales of Paris, the government of France, etc.

The question is whether the novel therefore gives a true incident which actually happened in history, or whether it remains the imagination of its author Frederick Forsyth? Will you agree that it is a "true incident"?

The truth or otherwise of the Rama story imo has to be decided on the same lines of argument.

My views/comments on your six posts will follow.

[CHANDRU1849]

Purananooru pertains to Jainism (Samanar) and Silapathikaram pertains to Jainism or Buddhism.

Since Jainism also has a Ramayana story, Purananooru's reference, in all probability, may be related to their work.

[samarapungavan]

Sriman Sarang,

आत्मानं मानुषं मन्ये रामं दशरथात्मजम् || ६-११७-११
सोऽहं यस्य यतश्चाहं भगवंस्तद्ब्रवीतु मे |
தாங்கள் குறிப்பிட்ட இந்த ஸ்லோகம் யுத்த காண்டத்தில் வருகிறது.
இராமன் தன்னை ஒரு மனுஷ்யன், தசரத புத்ரன் என்று சொல்லிக்கொள்கிறார்.
இதை அவதார விடம்பனம் என்று ஆசார்யர்கள் கூறுவர்.
அதற்கு முன்னும், பின்னும் உள்ள ஸ்லோகங்களில், ப்ரஹ்மா, ருத்ரர் முதலிய தேவர்கள்
அனைவரும் ஸ்ரீராமரை, ஶாக்ஷாத் நாராயணன் என்று கூறி, ஸ்துதி செய்கிறார்கள்.
இது ப்ரஹ்ம ஸ்துதி என்று பெயர் பெற்றது. இது பாராயண க்ரமத்தில், பட்டாபிஷேக
ஸர்கத்துடன் சேர்த்து பாராயணம் செய்யப்படுகிறது.

भवान्नारायणो देवः श्रीमांश्चक्रायुधः प्रभुः || ६-११७-१३
एकशृङ्गो वराहस्त्वं भूतभव्यसपत्नजित् |
अक्षरं ब्रह्म सत्यं च मध्ये चान्ते च राघव || ६-११७-१४
लोकानां त्वं परो धर्मो विष्वक्सेनश्चतुर्भजः |
शार्ङ्गधन्वा हृषीकेशः पुरुषः पुरुषोत्तमः || ६-११७-१५
अजितः खड्गधृग्विष्णुः कृष्णश्चैव महाबलः |
सेनानीर्ग्रामणीश्च त्वं त्वं बुद्धि स्त्वं क्षमा दमः || ६-११७-१६
प्रभवश्चाप्ययश्च त्वमुपेन्द्रो मधुसूदनः |
इन्द्रकर्मा महेन्द्रस्त्वं पद्मनाभो रणान्तकृत् || ६-११७-१७
शरण्यं शरणम् च त्वामहुर्दिव्या महर्षयः |
सहस्रशृङ्गो वेदात्मा शतशीर्षो महर्षभः || ६-११७-१८
त्वं त्रयाणां हि लोकानामादिकर्ता स्वयंप्रभुः |
सिद्धानामपि साध्यानामाश्रयश्चासि पूर्वजः || ६-११७-१९
त्वं यज्ञ्स्त्वं वषट्कारस्त्वमोंकारः परात्परः || ६-११७-२०
प्रभवं निधनं वा ते नो विदुः को भवानिति |
दृश्यसे सर्वभूतेषु गोषु च ब्राह्मणेषु च || ६-११७-२१
दिक्षु सर्वासु गगने पर्वतेषु नदीषु च |
सहस्रचरणः श्रीमान् शतशीर्षः सहस्रदृक् || ६-११७-२२
त्वं धारयसि भूतानि पृथिवीं च सपर्वताम् |
अन्ते पृथिव्याः सलिले दृश्यसे त्वं महोरगः || ६-११७-२३
त्रीन् लोकान् धारयन् राम देवगन्धर्वदानवान् |
अहं ते हृदयं राम जिह्वा देवी सरस्वती || ६-११७-२४
देवा रोमाणि गात्रेषु ब्रह्मणा निर्मिताः प्रभो |
निमेषस्ते स्मृता रात्रिरुन्मेषो दिवसस्तथा || ६-११७-२५
संस्कारास्त्वभवन्वेदा नैतदस्ति त्वया विना |
जगत्सर्वं शरीरं ते स्थैर्यं ते वसुधातलम् || ६-११७-२६
अग्निः कोपः प्रसादस्ते सोमः श्रीवत्सलक्षणः |
त्वया लोकास्त्रयः क्रान्ताः पुरा स्वैर्विक्रमैस्त्रिभिः || ६-११७-२७
महेन्द्रश्च कृतो राजा बलिं बद्ध्वा सुदारुणम् |
सीता लक्ष्मीर्भवान् विष्णुर्देवः कृष्णः प्रजापतिः || ६-११७-२८
वधार्थं रावणस्येह प्रविष्टो मानुषीं तनुम् |
तदिदं नस्त्वया कार्यं कृतं धर्मभृतां वर || ६-११७-२९
निहतो रावणो राम प्रहृष्टो दिवमाक्रम |
अमोघं देव वीर्यं ते न ते मोघाः पराक्रमाः || ६-११७-३०
अमोघं दर्शनं राम अमोघस्तव संस्तवः |
अमोघास्ते भविष्यन्ति भक्तिमन्तो नरा भुवि || ६-११७-३१
ये त्वां देवम् ध्रुवं भक्ताः पुराणं पुरुषोत्तमम् |
प्राप्नुवन्ति सदा कामानिह लोके पात्र च || ६-११७-३२
इममार्षम् स्तवं दिव्यमितिहासं पुरातनम् || ६-११७-३३
ये नराः कीर्तयिष्यन्ति नास्ति तेषां पराभवः |

நீரே வராஹ மூர்த்தி, அக்ஷரப்ப்ரஹ்மம், பத்மனாபன், ஸ்ரீவத்ஸன், என்றும், சீதை லக்ஷ்மி தேவி, நீரே விஷ்ணு என்று ப்ரஹ்மா கூறுகிறார்.
இந்த ஸ்துதியில் பலஸ்ருதி சொல்லப்பட்டதால், பாரயணம் செய்ய்ய உகந்தது.

[auh]

Maybe I am raking up an old topic here, but I just got thinking about the ideas/ideals to be learnt from Krishna's life. Some members were of the opinion that ideals followed by Rama were examples for humanity, and that in itself was Godhood (if I am paraphrasing it correctly). Then, applying the same logic, what could be the life examples set by Krishna?